Waarom bekeken? Een samenwerking tussen Don Siegel en Clint Eastwood zijn meestal wel de moeite waard
Wat vond de filmkijker er van? The beguilded is de derde samenwerking tussen Don Siegel en Clint Eastwood (na “Coogans bluff” en “Two mules for sister Sara”). Siegel noemde het zijn favoriete film die hij gemaakt heeft. Ik moet ook toegeven dat, in chronologische volgorde, ik het Clint’s beste film vind sinds de dollar trilogie.
Clint speelt korporaal John McBee McBurney gedurende de amerikaanse burgeroorlog. Zwaargewond vindt hij – in een regio beheerst door de zuidelijken – een schuilplaats in een kleine private school (met slechts een handvol kinderen). De directrice, Martha, neemt hem tegen haar zin binnen en wil hem verzorgen tot hij terug zijn gezondheid heeft om hem dan over te geven aan de zuidelijken. Hij wordt ook opgesloten binnen in een kamer. Bijna alle meisjes worden verliefd op hem (zelf een twaalfjarige) en John speelt het spelletje mee met hen. Het komt zelfs zover dat Martha jaloers wordt en zijn been afzet nadat hij van de trap gevallen is, als wraak omdat hij met een andere vrouw naar bed ging. Uiteindelijk vergiftigen ze hem, net op het moment dat hij belooft van hen te verlaten en met Edwina te trouwen.
Een van de opvallendste zaken aan de film is dat Clint echt een anti-typische rol speelt. Hij zei er zelf over dat hij het de gelegenheid vond om echt emoties te tonen en niet dynamiet te moeten ontsteken met een sigaar (waarin hij refereert naar de Two mules film). Het is waar dat we Clint echt goed zien acteren (iedereen trouwens) zonder dat het er ergens over gaat. Als kijker vraag je jezelf af of hij het nu goed meent of niet, maar als we hem dan op het einde een pistool zien verkrijgen komt zijn ware aard boven – al moeten we er bij zeggen dat hij dronken was en hij zich achteraf verontschuldigt. Toch liegt hij ook over zijn daden in de oorlog (wat hij zegt komt niet overeen met wat ze laten zien), dus we weten al vrij snel dat hij niet echt te vertrouwen is. Het feit dat hij hie niet de onuitgesproken held speelt, maakt deze film boeiend. Ook de andere actrices, en vooral Geraldine Page, spelen het heel goed en het thema van seks, geweld en wraak komt goed uit de verf. Het is ook een niet voorspelbaar verhaal en je wordt regelmatig verrast over hoe de zaak zich verder ontwikkelt. De amputatiescene is zelfs in deze tijden nog altijd vrij sterk vind ik. Het is in elk geval ook gedurfd om zelf de incesttaboe (broer-zus) niet te schuwen. Ook de setting en het huis waarin het zich afspeelt draagt veel bij aan de sfeer van de film – mysterieus, mooi en soms wat horror-achtig… sommige noemen het zelf gothic achtig. Ook het toch verrassenden einde (en hoe de film begint en eindigt met paddestoelen) draagt bij tot de waardering van de film… een einde waar Eastwood en Siegel moesten om vechten, want de producers wilden een happy ending waarbij Clint en Edwina samen het huis verlaten. Dat zou wel heel ontoepasselijk geweest zijn voor de film (en doet me de denken aan het originele einde van Blade Runner).
Een goede film dus, maar ook een niet zo bekende film. Het is ook zo dat ze bij het uitbrengen van de film niet goed wisten hoe ze de film moesten adverteren. De posters zeggen al genoeg – de taglines slaan nergens op (“one man, seven women, in a strange house!” ) en we zien ook Clint met een pistool dat hij eigenlijk helemaal niet gebrukt in de film, en wat ook het verkeerd beeld geeft dat het een actiefilm is. De film was enkel populair in Frankrijk, en heeft achteraf wel een goede status gekregen, maar bij het uitbrengen was het wel een flop. Volledig onterecht, want dit is een verborgen juweeltje dat je als Clint fan zeker moet gezien hebben, en anders ook! (****)
Martha Farnsworth: Removing the ligatures will be painful. Do you want some laudanum?
Cpl. John McBurney: No thanks, kind lady! I’ll fall asleep, and then just by chance, you might cut off my… other leg.
Filmkijkers 