Casino Royale (2006)

Wat heeft Daniel Craig ze toch allemaal een poepje doen ruiken. Ok, craignotbond.com bestaat nog altijd blijkbaar, maar denk toch dat hij veel minder volgers heeft ondertussen. Craig is niet Sean Connery, Roger Moore, George Lazenby, Timothy Dalton of Pierce Brosnan maar laat dat nu net de reden zijn dat deze franchise al zo lang succesvol is : ze tonen het elk op hun eigen manier, maar de Bondbasis is er zeker wel in elk van de interpretaties. Ok, Craig’s Bond staat het verst af van Roger Moore waarschijnlijk. Ik kan Roger Moore niet de rol zien spelen zoals Craig het deed. Maar toen waren de films ook een meer grappige kant ingeslagen (al was Live and Let Die misschien toch nog wel redelijk serieus en probeerden ze dit nog eens later in For Your Eyes Only.) Als ze mij dan ook vragen welke Bondfilm je de beste vindt, ik het altijd de film geef per Bondacteur. Ik vind dat je “Casino Royale” en “Goldfinger” bijvoorbeeld niet met elkaar kan vergelijken, maar het zijn wel mijn favorieten van resp. Connery en Craig.
Want wat een openingsfilm was dit voor Craig! Voor de allerlaatste keer kunnen ze een Fleming titel gebruiken en zijn boek bijgevolg zo nauw mogelijk volgen. Ze hadden nu eindelijk na zoveel jaar de rechten om het te doen, dus het zou nogal dom geweest zijn om dan zijn verhaal links te laten liggen. Ze hebben het natuurlijk wel uitgebreid. Zo zien we Bond zijn eerste twee moorden in het zwart-wit in het begin van de film. Toegegeven, ik vond het gevecht in het toilet te arty-farty gefilmd met de extra gritter erop en het was voor mij iets te flitsend gefilmd. Even had ik schrik dat alle actiescenes zo gingen zijn, maar dat was gelukkig ongegrond. Ze wilden veronderstel ik laten zien dat het nog niet zo gemakkelijk gaat met Bond omdat hij nog geen ervaring heeft, en op dat punt tonen ze wel dat de afrekening niet zo van een leien dakje gaat.
Vervolgens komt er een knappe achtervolging te voet waarna ik direct wist “dit komt goed met die Daniel”. De freerunner gaat bijna met de intro lopen eigenlijk, maar gelukkig laten ze Bond ook wat straffe dingen er in doen. Vervolgens zien we een scene met M. Het is totaal onlogisch dat Judi Dench nog altijd M is maar wie ligt daar wakker van? Ze is alleen maar gegroeid in de rol en de scene in in haar appartement is er boenk op. De actiescene op het vliegveld heeft een fantastische opbouw, en een even leuke afloop. De scenes in het casino is eigenlijk waar het oorspronkelijke boek begint. Dit had een saaie lange bedoeling kunnen zijn maar ze hebben dit meesterlijk opgelost met het vergiftigen van Bond en de actiescene op de trap. Mads Mikkelsen is bovendien voortreffelijk als Le Chiffre. Het is ook moedig om de martelscene met een naakte Bond op een stoel gebleven is zoals in het boek. Zelfs de kleine anticlimax toch (laten we eerlijk zijn) met Mr White die hem komt redden nemen we er bij en is ook zoals in het boek.
Tegen dan zijn we het al eens dat Craig en Eva Green waarschijnlijk één van de beste chemie samen hebben in een Bondfilm ooit. Dat moest wel, want het moest overtuigend zijn dat Bond de geheime dienst ging verlaten omwille van haar, en als ze dan op het einde sterft, moet het ook duidelijk zijn dat het Bond veranderd heeft en zich nooit meer eeuwig zal binden met een vrouw. (Hij maakt nog één keer die fout, trouwt zelfs, maar weer sterft zijn vrouw… we spreken dan On her mayesty’s secret service.) De scenes in Venetië lijken oprecht de gelukkigste momenten van James Bond. De reactie dat hij haar niet kan redden is één van de beste acteermomenten van een Bond acteur in eender welke Bondfilm.
De finale van een Bondfilm is altijd een “hit or miss” affaire. Casino Royale en het zinkende huis is misschien niet de grootste actiescene, maar het is heel geloofwaardig in beeld gebracht, en ze slagen er in om het slecht aflopen met Vesper toch wat om te draaien door Bond wraak te laten nemen op Mr White (nochtans heeft hij zijn leven gered, maar hij is de enige die hem kan linken met de organisatie achter alles. Dat blijkt dan in de loop van de volgende films uiteindelijk Spectre te zijn). En dan blaast de muziek eindelijk de James Bond tune, na zich heel de film te moeten inhouden. David Arnold deed dat goed, af en toe een glimp van Bondmuziek laten doorschemeren en pas dan full monty te gaan.
En daarmee heeft Martin Campbell voor de tweede keer succesvol een Bond geïntroduceerd. Naar eigen zeggen hebben ze hem sinds Goldeneye voor elke film opnieuw gevraagd. Hij had zoiets van “been there, done that” maar omdat Craig’s Bond zo anders was als Brosnan’s Bond wou hij er toch nog eens voor gaan. Goldeneye is ook mijn favoriete Brosnan film, dus hij mag zeker trots zijn op zichzelf. Jammer genoeg wou hij niet doorgaan. Quantum of Solace was het directe vervolg hierop, maar die regisseur was niet bekwaam genoeg om de stijl van Casino Royale te volgen en ging voor een rommelende beeldvorming (zoals de Bourne films) maar dat is niet iets waar de Bondfan op zat te wachten. Bovendien was er een schrijversstaking, waardoor ze zaken ter plaatse moesten bedenken. Zo jammer dus dat die film het verhaal niet even goed kon afronden. Maar wat Casino Royale betreft : dat is genieten. Fleming mag tevreden zijn. (*)

Superman II (Lester and Donner cut) (1980 and 2006)

Superman II was een nog groter succes dan de eerste film. Ze waren voor het grootste deel eigenlijk tegelijkertijd opgenomen door Richard Donnner, maar omdat de releasedatum gevaarlijk dichtbij kwam, besloten ze om eerst de eerste af te maken. Er was echter al veel gefilmd van deel 2. Na het uitbrengen van de eerste film mocht Donner jammer genoeg zijn film niet afmaken, en werd Richard Lester ingehuurd. En dan, twintig jaar later, mocht Donner toch zijn film nog afmaken met het materiaal dat nooit gebruikt is geweest. Maar omdat niet alles gefilmd was, werd er ook Lester film gebruikt. Lester gebruikte trouwens ook materiaal van Donner. Nu de twee films op dvd verkrijgbaar zijn, kan je eindelijk een vergelijk doen en voor jezelf uitmaken welke van de twee de beste is… of toch niet, want Donner heeft nooit een einde verzonnen van het tweede deel. Oorspronkelijk ging het tweede deel de tijd terugdraaien, en niet het eerste deel. Nu dit al gebruikt was in het eerste deel, konden ze dit natuurlijk niet nog eens doen voor deel 2. Het gedeelte dat moest teruggedraaid worden was het feit dat Lois wist dat Kent superman was. Lester loste het op door een “magische kus” van Superman… alleen, Christopher Reeve was toen gekleed als Clark Kent. Dat vond Donner helemaal verkeerd. Hij had dus geen andere keuze dan de tijd toch nog eens te laten terugdraaien. Daardoor is de Donner versie op het einde een zware teleurstelling; je voelt je bedrogen. Ok, de kus van Clark Kent slaagt ook nergens op, maar daardoor werd niet al de rest teruggedraaid. In Donners versie zijn Zod & co niet verslagen maar zitten ze eigenlijk terug in hun gevangenis.
Maar eerlijk : als we dit even terzijde leggen kunnen we toch wel stellen dat al de rest beter was dan in Lesters versie en het is jammer dat Donner het niet heeft mogen afwerken.
Laten we even de verschillen naast elkaar leggen. De drie slechte supermachten (Zod en co) worden nu bevrijd doordat Superman een raket in de ruimte gooit van deel 1. Lester verzint een heel verhaal met terroristen en een bom in de Eiffeltoren. Dat is wel geslaagd. De Donner cut komt iets trager op gang (met nog niet gebruikte beelden van dezelfde scene waarin Zod & co worden terechtgesteld) maar daardoor krijgt het wel de grandeur en toon vind ik van de eerste film. De eerste echte nieuwe scene van Donner is anders ook wel ok : Lois test Clark Kent door uit het raam te springen. De scene waarin al die papieren ineens de lucht invliegen omdat Kent er supersnel passeert is grandioos. Dat al die mensen de laserstralen uit zijn ogen niet zien, is wel bizar. Maar het is een leuke scene ook al valt Lois wel heel lang.
Lester verplaatst dit naar de Niagara watervallen waar Lois zich in stort en waar Clark haar wel red maar zonder zijn superkrachten zichtbaar te gebruiken. Op zich ook een goede scene maar omdat we dat net met die jongen hadden gezien, is het wel een herhaling.
De scenes met Lex Luthor (allemaal door Donner opgenomen) zijn langer en beter, en hij heeft een leuk gesprek met Brando in het ijspaleis. Lester mocht Brando niet gebruiken en deed het dan maar met zijn moeder. In datzelfde ijspaleis laat Lester de superhelden nog wat met elkaar vechten, maar op een stomme manier. Superman projecteert zichzelf ergens anders en zijn driehoek S van zijn pak gooit hij naar hen en vergroot zich dan op superonnozele wijze. Dat is er gelukkig allemaal uit. In Lesters versie laat hij ook Lex Luthor eerst vallen, omdat anders het verhaal niet klopt want aangezien Lester geen Gene Hackman meer had (die niet wou terugkeren zonder Donner), mocht hij niet aanwezig zijn op die gevechten.
Heel de film is trouwens serieuzer dan Lesters versie en er wordt ook meer dreigende muziek van Williams gebruikt. De meest onnozele scenes in het gevecht in zowel Phoenix als Metropolis (de achteruitrijdende roller scater, of de man in de telefooncabine) zijn weg. Ook Non is veel dreigender geworden, en niet meer de domme aap van de drie, en de scene op de maan is veel beter uitgewerkt door de astronauten een grotere rol te geven. De dreiging komt gewoon veel beter over.
Had Donner zijn versie mogen maken, dan hadden er misschien daarna nog betere sequels gevolgd. Dat was ook de bedoeling. Nu mocht Lester echter deel drie maken, wat eigenlijk het einde betekende. Die film bespreek ik later nog wel. En ja, er kwam nog wel een deel vier, maar dat kalf was al verdronken op voorhand jammer genoeg. Daar kom ik later mogelijk ook nog wel op terug.
Donners film is opgedragen aan Christopher Reeves. Dat is mooi, maar ondertussen kunnen we het ook opdragen aan de onlangs gestorven Richard Donner. Lesters versie is zeker geen slechte film maar Donners versie ligt meer in lijn met de eerste en het is gewoon spannender. Donner zou nooit dit einde gebruikt hebben met het terugdraaien in de tijd, dus we vergeven het hem omdat hij nooit een ander einde heeft mogen bedenken!
Lester cut : ***
Donner cut : ****

Lex Luthor: What am I gonna do with you people, huh? I mean, I held up my end, I delivered the blue boy. What do I get from my triple threat? “Bow! Yield! Kneel!” That kind of stuff closes out a town.
General Zod: Why do you say this to me when you know I will kill you for it?
Lex Luthor: Kill me? Lex Luthor? Extinguish the greatest criminal flame of our age? Eradicate the only man on Earth with…
Ursa: Let me kill him.
Lex Luthor: …Superman’s address?
General Zod: What more do you want? I can see the greed written on your face.
Lex Luthor: A small incentive, oh fullest one. A mere bauble to jog the memory.
General Zod: What more?
Lex Luthor: Cuba.

Blade II (2002)

Ik was toch wel benieuwd naar Blade II. Ik had Blade gezien, en dat viel best mee, en was eigenlijk een voorloper van de waterval van Marvelfilms zoals we die nu kennen. En de opvolger is geregisseerd door Guillermo Del Toro. Kan toch alleen maar beter worden?
Jammer, maar nee. Het is duidelijk dat Del Toro hier weinig van zichzelf heeft kunnen insteken en ik verdenk hem er zelf van dat de actiescenes niet van zijn hand zijn omdat het gewoon zijn ding niet is. Enkel in de wijze waarop de reapers zich verplaatsen, en natuurlijk het “open” gaan van de mond van de reapers, dat zal wel van hem komen. Maar qua verhaal, karakters, mystiek… niet veel van de dingen die we gewoon zijn van hem kunnen we daar in terugvinden. O ja, en trouwe kompaan Ron Perlman natuurlijk. Die mag al eens proeven van de superheldensfeer. Del Toro’s volgende film? Hellboy! Nee, het lijkt er op dat dit een opdrachtfilm was voor Del Toro. Maar laten we dat even loslaten nu, en objectief naar de film kijken.
Het moet gezegd dat de visuele effecten honderdduizend keer beter zijn dan in de eerste film. En toch zijn de openingsgevechten, waarin Whistler terug wordt gehaald (wat voor bedrog is dat tegenover de eerste film), niet echt opwindend te noemen buiten dat. Wesley Snipes is nog stiller dan in de eerste film, heeft amper iets zinnig te zeggen, en zijn acteren in deze film is vooral een “kijk eens hoe cool ik ben”. De gevechten , die soms onnodig lang duren en mij soms deden verlangen naar wat meer verhaal, zijn meestal wel mooi in beeld gebracht waarbij je alles mooi kan zien. Maar na de zoveelste keer dat Snipes een been de lucht in gooit, tja, dan heb je het toch wel gehad. Veel verschillende moves heeft hij niet.
Het team dat hij bij zich verzamelt, doet mij ook denken aan Aliens. Eén voor één gaan ze er aan, niet dat je daar iets om geeft, en natuurlijk is er al eentje gebeten door zo’n reaper en laat hij dat niet weten aan de rest. We hebben het allemaal al eens gezien, alleen beter.
Weinig verhaal , weinig verrassingen (zelfs de verrassende wendingen zijn voorspelbaar). Als Snipes op het einde de vrouw in het opkomende zonlicht zet omdat ze het toch één keer wil zien, en ze toch gaat sterven, dan kon ik me alleen maar bedenken dat het een meeslepend emotioneel moment had kunnen zijn, maar dat het nu is van “subiet zie ik ze opbranden, fijn”. Dan weet je dat er iets mis is met de film. Geen sikkepit kon het me schelen dat ze sterft, en de gevoelens die Blade misschien voor haar had, kwamen eigenlijk nergens uit de verf en ik geloofde bijgevolg niks van wat ik zag in Blade in die scene.
Ben ik te hard voor de film? Misschien. Maar de originele Blade had toch wel een hele mythologie, de bad guy was veel interessanter, en zelfs de rave in het begin van de film … daar kan de rave in deze film nog niet aan rieken. Dit is een actiefilm met dikwijls slechte muziek, en de vorige film was zoveel meer dan dat. Liefhebbers van zo’n films zullen deze wel goed vinden, want een slechte actiefilm is dit niet. Maar als je iets meer verwacht, zoals ik, omwille van de eerste film en de regisseur, dan is dit toch wel een tegenvaller. (**)

Eli Damaskinos: Who do you think God really favors in the web? The spider, or the fly?

Underworld (2003)

Ooit zag ik deze film eerder, en dan heb ik blijkbaar de dvd gekocht ook omdat het de director’s cut was. Maar dat was dan ook 14 jaar geleden gekocht en nooit terug bezien. Today was the day!
Ik heb er een dubbel gevoel bij. De actiescenes in het begin doen me niet veel. Je weet ook niet goed wat er juist aan de hand is, maar dat is niet zo erg. Erger is dat het gewoon platte pang pang actie is. En slecht dat ze kunnen schieten… hoe dikwijls staat Selena gewoon stil met twee pistolen te schieten en kunnen ze haar toch niet raken? Het wordt zo ongeloofwaardig dat het belachelijk wordt. En in tijde van de Matrix (want deze film is 4 jaar na die film uitgekomen) is het dan toch wel heel zwak. De regisseur weet er niets boeiends aan toe te voegen, heel de film lang. Het beste is nog het schieten in een cirkel rond haar zodat ze door de vloer zakt, en laat net dat hetgeen zijn dat ze in de trailer lieten zien. Het verbaast me niet.
De actie van de film wordt beter als Bill Nighy als Victor zo maar eens even bijna met de film gaat lopen, actiegewijs dan toch, met zijn gevecht met Michael. Het is het enige moment dat het echt wat spannend wordt en de actie kan overtuigen. Ook hoe Victor aan zijn einde komt, is geweldig. Maar dan is de film bijna gedaan, net dat hij echt goed wordt. Een deel van de slappe actie in de film is ook te wijten aan het duidelijk lage budget van de film. De lycans (ja zo noemen ze weerwolven in de film) zijn dikwijls houterig of flitserig maar in beeld en alle trucen van de foor worden boven gehaald om maar niet te veel geld uit te geven. Zo zie je de lycans niet als je het in de ogen van Michael ziet (iets wat ook totaal onduidelijk is eigenlijk), en dan zien we ze weer vooral in het donker, en dan zie je enkel de schaduw, en dan zien we het uit de ogen van zo’n lycan zodat je de lycan zelf maar niet moet zien.
Verhaalgewijs is er wel echt werk van gemaakt, vind ik, en dat is het boeiendste film ook : de mythologie die er achter zit. Ik snap heel goed dat het nu een cultfilm geworden is en dat er nog vervolgfilms zijn gekomen. De film was ook redelijk succesvol alhoewel de critici hem allemaal neersabelden. Het verhaal van Victor, Marcus en Amelia die als drie ouderen elke honderd jaar afwisselen om te regeren over de vampieren, is goed gevonden. Alsook dat bij het wekken van één van de meesters iemand zijn bloed moet gebruiken en dat daarmee dan alle herinneringen van wat hij gemist heeft tijdens zijn slaap bij hem komen. Dat moet normaal gezien gebeuren door een van de ouderen, maar Selena doet het en daardoor heeft hij geen juiste visie en maakt hij de verkeerde beslissing. Ook het verhaal van Selena zelf, en haar relatie met Victor die gebaseerd is op een leugen, en hoe de oorlog tussen de lycans en de vampieren is begonnen door Victor en Lucian, zit allemaal goed ineen en daar is goed over nagedacht. Kraven en Lucian zijn uiteindelijk de goeden, als je er over nadenkt. Maar Selena en Michael krijgen een relatie (die vrij ongeloofwaardig is, want er is totaal geen chemie tussen hen). Maar Michael redt wel haar leven en haar dank is blijkbaar haar verliefdheid.
Het had gemakkelijk een “gameverfilming” kunnen zijn van Paul WS Anderson, maar het is dat echt wel niet dankzij de achtergronden waar goed over nagedacht is. Het is dan ook helemaal geen actiefilm en als je dat verwacht dan kom je er maar beteuterd uit. Hoe het juist in elkaar zit was voor mij het interessantste van de film en ja, het einde is een begin voor het vervolg, en ik vraag me wel af hoe het nu verder zou gaan. Dan zijn allemaal wel goede punten voor de film natuurlijk.
We moeten het natuurlijk over Selena hebben. Kate Beckinsale is een mooie dame en vele zullen haar latex pakje sexy vinden, maar mij deed het niet veel. Ik geloof ook nooit dat iemand zo zou gaan rondlopen als ze plannen om een groot gevecht aan te gaan. Het viel me ook op hoe jong ze hier nog is. Ze overtuigt me echter niet helemaal. Ik kan niet zeggen dat ze goed acteert. Ze doet wel stoer met haar pistolen maar ook dat is niet in vergelijking met wat bijvoorbeeld Moss doet in The Matrix. De prestaties van Scott Speedman, maar vooral Michael Sheen en nog meer van Bill Nighy spelen haar gewoon van het doek. Zelf Sophia Miles, die onverklaarbaar ineens niet meer lijkt mee te doen naar het einde van de film toe, doet het beter met de kleine rol die ze krijgt. Er is ook een heel kleine rol voor Wentworth Miller, de hoofdrolspeler van Prison Break. En heb je de machinist van Das Boot herkend als de wetenschapper die het bloed onderzoekt?
Verder zijn er zaken in de film die mensen kunnen irriteren. Hoeveel keer zwaaien de deuren open en komt er iemand stoer binnen? Ik ben gestopt met tellen bij 10 en ik was nog niet halfweg de film. Daar geraak je wel een paar keer mee weg om sfeer te scheppen, maar na een tijd denk je toch “allee hier gaan we weer”. Ook worden de dialogen gedebiteerd alsof ze ernstige Shakespeare zijn, en dat door zowat iedereen behalve Michael Sheen. Bill Nighy doet het ook maar bij hem geloof ik het dan weer wel , hij is immers een oudere. Vooral Kraven overdrijft daar in vind ik. Had de film beter geweest als het zichzelf niet zo serieus genomen had en af en toe toch minstens een glimlach op ons gezicht kon toveren? Misschien wel. Had het af en toe eens mogen stoppen met onweren ? Zeker wel. Hadden ze ook iets in het daglicht moeten afspelen? Strikt genomen is er een dagscene, maar ze valt nauwelijks op. Het had het inderdaad allemaal iets lichter gemaakt. Maar nu heb je wel een sfeer in de film die je niet zoveel tegenkomt maar die je net teveel in de strot geduwd wordt. Na een tijdje heb je de bliksemschichten toch wel gehad, niet.
Een betere regisseur, een betere coach voor Beckinsale, en wat meer geld had deze film veel beter gemaakt. Er is naar te kijken, het verveeld nooit (behalve de langere massa actiescenes zijn), en het verhaal is wel boeiend. Missie half geslaagd en licht overhellend naar de goede kant. (***)

Kraven: Is there another way out?
Lucian : I guess it never occurred to you that you might actually have to bleed to pull off this little coup.

Flickering Lights (Blinkende Lygter) – (2000)

4 R

Anders Thomas Jensen, las ik, wordt wel eens de Deense Coen genoemd. En ik had er nog nooit van gehoord! Wetende dat Mads Mikkelsen, die altijd goed is om naar te kijken, in elke film van hem heeft meegespeeld, moest ik daar toch iets dringend aan doen!

En laten we het dan ineens chronologisch doen en met Flickering Lights (of Blinkende Lygter in het Deens) te beginnen. De film kan je zowat in drie delen zien : het eerste deel is een gangsterfilm, het tweede deel een roadmovie, en het derde laatste deel…. tja, hoe moet je dat noemen? Misschien wel inderdaad het Coens gedeelte. Want al komt niet alles even goed uit de verf (bv het begraven van het bier mist een beetje zijn pointe), toch is dit een zeer amusante film waarbij je, moest de proloog het al niet wat verklapt hebben, totaal niet zou weten hoe het verder gaat. Maar de korte inhoud op de achterkant van een dvd geeft dan ook al te veel weg. Desalniettemin, de vier mannen zijn goed op elkaar ingespeeld. Mads is wat de meest excentrieke, die omdat een koe niet van hem wegkijkt, die zomaar neerschiet. Wat er daarna gebeurt wanneer de eigenaar komt opdagen, tart alle verbeelding en dat is zowat het kantelpunt waarop je je “disbelieve” wat opzij moet zetten en je inderdaad moet denken “dit zou even goed een Coens film kunnen zijn”. Er is ook een kleine rol voor “The killing” Sophie Grabol. De scene met het uitblazen van eieren is heel grappig en tegelijkertijd een beetje “funny, how?”-achtig.
Ik las ook hier en daar over het vele geweld in de film, maar persoonlijk vind ik dat het goed meevalt. Er wordt niets expliciet vertoont, er is wel wat suggestie, en de echt grote gewelddadige actie op het einde, wel, als je daar niet van in de lach schiet, dan is de film niet voor jou. Op dat moment is de film al te gek voor woorden geworden (zonder dat het belachelijk wordt!)

Er zitten ook een aantal flashbacks in de film die laten zien hoe ze elk apart in de misdaadwereld zijn terecht gekomen, namelijk omdat ze om verschillende reden van thuis zijn weggelopen. Alhoewel dit onnodig lijkt, heeft het op het einde wel een goede pointe die ik hier niet ga verklappen.

Ik vind dit een heel knap debuut van Jensen. Zijn kortfilm staat ook op de dvd, en die zegt iets heel sterk over wanneer je iemand een racist moet noemen. Het won de oscar voor beste kortfilm. Terecht!

Dit is een film die je bijna niet “niet goed” kan vinden. Misschien iets te absurd voor sommigen, zeker omdat het begin wel serieus is. Maar het is net wanneer de film  het serieus kantje laat vallen, dat het echt goed wordt. Aanrader! (****)

Stefan: Whose blood is it?

Peter: Oh, just some customers’.

Intolerable cruelty (2003)

Intolerable Cruelty wordt beschouwd als één van de mindere van de Coen Brothers. Feit is dat het script – oorspronkelijk van hen – al jaren circuleerde. Toen een andere film van hen in het water viel, pikten ze het terug op. Het was inderdaad dus een tijdvullertje, en het is inderdaad de meest toegankelijke “normale” komedie op hun lijst. En ik herinner me ook dat ik in de bioscoop teleurgesteld was. Maar onlangs herbekeken en kijk, dit is best goed! En er zitten wel degelijk Coen-momentjes in, al is het wat harder zoeken en minder overduidelijk dan gewoonlijk.
Het is gewoon een leuke komedie waar de twee hoofdrolspelers (Zeta Jones & Clooney) een ongelooflijke chemie hebben en kibbelen op een manier zoals we kennen uit de film van de jaren 50 met oa Hepburn. Maar het knappe hiervan is dat ik me er nergens aan begon te ergeren, het is nooit een getetter om te tetteren. Clooney acteerde volgens mij zelden beter, en ook Geoffrey Rush is prima in zijn kleine rol, die wel het begin en het einde van de film samenbrengt. Het scenario is meer dan een typische rom com en veel origineler. Clooney wil Zete Jones op een bepaald moment laten vermoorden door een huurmoordenaar (Fargo , anyone?) en wat er zich dan afspeelt met de inbreker is volgens mij één van de beste grappen ooit waarbij ik hard moest lachen. Ik ga het hier niet verklappen maar als je nog altijd niet weet wat ik bedoel : astma-inhaleerder! En Billy Bob Thornton geeft dit, in zijn typische stijl, een Coen sausje.
Het zijn dan ook de bijrollen die duidelijk van Coens hand zijn (en dus niet het screwball gedeelte van de film). Zo is er Gus “I’m gonna nail his ….” Petch , die niets liever doet dan met een videocamera mensen betrappen terwijl ze ontrouw zijn, of Wrigley (Paul Adelstein), de assistent van Clooney, die emotioneel een beetje onstabiel is, en natuurlijk Heinz, the Baron Krauss Von Espy, een hoteluitbater die vrouwen aan rijke mannen helpt.
Het einde is dan ook weer verrassend, dus ik heb me best geamuseerd met deze film. Ik denk dat het er van afhangt hoe je in deze film stapt. Verwacht je een topfilm van de coen Brothers, ja, dan ga je teleurgesteld worden. Verwacht je een gewone of slappe komedie en ben je er voor in de mood, dan is dit best een leuke film. Het kijkt in elk geval vlot weg. (***)

Miles Massey: “Dismiss your vows, your feigned tears, your flattery, for where a heart is hard, they make no battery…” Mrs. Rexroth, do you know those lines?
Freddy Bender: Objection, your honor.
Judge Marva Munson: Grounds?
Freddy Bender: Uh… poetry recitation.

1941 (1979)

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Waarom bekeken? Spielberg flop? We zullen zien..

Wat vond de filmkijker er van?
1941 wordt beschouwd als de minst goede film van Spielberg. Zelf is hij er ook niet al te wild van : soms zou hij willen dat hij hem niet gemaakt had, en soms is hij er trots op dat hij hem gemaakt heeft. Ik was dus benieuwd wat ik er van zou vinden.
Deze film kwam na Spielberg’s eerste echte succes Jaws en de opvolger Close Encounters of the third kind. Daarna kon hij maken wat hij wou, en hij koos om voor een big budget komedie te gaan. Het zou de eerste en laatste keer zijn, want er zijn nog wel grappige momenten in zijn andere films, maar een film als dit zou hij en zal hij ook niet meer maken. Het begint al direct met een hommage aan zijn vorige film. Een vrouw gaat zwemmen in de zee en met een Jaws muziekje blijkt dat ze aangevallen wordt.. door een onderzeeër. Daar kon ik nog wel mee lachen, maar het moment daarna, als ze aan de periscoop blijft hangen, tja, dat vond ik dan toch weer wat minder subtiel.
Daarna is het eerste uur niet echt beter. Regelmatig valt iemand of krijgt iemand een taart in het gezicht, slapstick die gewoon niet grappig is. Onbewust merkte ik dat ik meer bezig was met te zien welke bekende acteurs er in mee speelden. Zo zag ik de gekke japanner uit “the seven samurai” (Mifune), en vond ik Christopher Lee’s nazi nog wel best amusant al kan je je afvragen waarom hij in de film zit. Ook is James Caan in het bargevecht te zien, maar het is echt een blink it and you’ll miss it moment. Ook Mickey Rourke heeft een kleine achtergrond rol (zoals de niet-Kampioenen-voetballers bij FC de Kampioenen).
Het eerstvolgende echt grappige stuk vond ik de scene met de cowboy in de onderzee-er en een toilet. I know, don’t ask. Vervolgens was het vrij saai, en gewoon niet grappig, al doet John Belushi het best wel goed als de zotte piloot… hij valt op een bepaald moment geweldig goed van zijn vleugel… naar het schijnt was het ook een echte val die ze gewoon in de film gelaten hebben.
Als de strijd dan eindelijk echt losbarst, wordt de film weer beter. De generaal die naar een Disney film kijkt terwijl buiten de strijd echt begint is goed gevonden, en het moet gezegd worden dat er duidelijk geld in gestoken is. De overvliegende vliegtuigen over Hollywood die bestookt worden lijkt allemaal echt, zelfs als je het met de ogen van nu bekijkt. Op dat moment vond ik het spijtig dat het een komedie was. Spielberg heeft met deze film wel duidelijk geleerd wat werkt en wat niet, want ik heb toch een aantal dingen gezien die hij later in Indiana Jones films veel beter deed. Het meest voor de hand liggende is de motorrace met zijspan (Last Crusade) maar ook de onderzeeer en de nazi deden me aan Raiders denken. En ja, natuurlijk, John Williams muziek er bij. De fanfare is echt een heel leuke melodie (en naar schijnt ook van Williams één van zijn favorieten) maar op de minder bekende momenten tijdens actiescenes had de muziek perfect bij een IndianaJones film gepast. Ook het vernietigen van de Santa monica pretpark attractie ziet er best echt uit, en de scenes met het geschut dat de onderzeeër aanvalt , bemand door gewone burgers, is bij momenten een beetje grappig. Op het einde dacht ik, de film valt uiteindelijk nog wel mee, maar ik denk dat ik eerder gewoon blij was dat het tweede deel beter was dan het eerste deel van de film. Het is wel degelijk een misser van Spielberg omdat het grootste probleem is dat het nergens echt grappig wordt, en dat het allemaal wat over the top gespeeld wordt. Het kan niet absurd genoeg zijn blijkbaar. Misschien speelt ook de onherkenbaarheid mee – naar het schijnt was er in 1941 echt het gevoel dat Japan na Pearl Harbour ook Hollywood ging aanvallen. Het is gewoon een te zwak onderwerp met te zwakke humor, dat ook een hoofdrolspeler mist. Er gebeurt vanalles met een heleboel mensen waar je weinig van af weet en dus ook weinig gevoel voor over hebt. (**)

Colonel Akiro Mitamura: All of our navigational equipment is inoperable. It’s all crap! What kind of submarine did your government sell us?
Captain Wolfgang von Kleinschmidt: The instruments on this vessel are the finest Swiss-made. The problem is with your crew. Even children in the Hitler youth learn by the age of ten how to operate a simple compass. I suggest you return to your homeland and leave the American continent to our Superior Reich Navy.

X-Men : The last stand (2006)

Waarom bekeken?
Ik heb nog geen slechte X-men film gezien.

En wat vond de filmkijker er van? Bryan Singer verliet de x-man trilogie om “Superman returns” te maken. Brett Ratner, die zelf ooit in de running was om deze film te regisseren, nam de plaats over van Bryan voor de “X-Men: The last stand” film van de oorspronkelijke trilogie rond de X-men. De film was een commercieel succes maar viel toch minder in de smaak bij de critici en ook bij de fans.
Toch is dit niet terecht naar mijn mening. Matthew Vaughn was eigenlijk de regisseur maar verliet dit project en men moest snel een vervanger vinden. Ratner kende zelfs weinig van de X-men, en ik vind het dan ook knap wat hij afgeleverd heeft. Een derde film moet altijd een soort van finale zijn en dat is altijd moeilijk. Maar het minste dat je kan zeggen is dat de film grootser is dan de voorgaande, met een knappe finale van het verplaatsen van de brug. Aan special effects zal het dus niet gelegen hebben en ook niet aan het verhaal op zich (het geneesmiddel tegen mutatie is goed gevonden). Aan wat dan wel? Waarschijnlijk het feit dat veel X-men van de vorige twee films grotendeels ontbreken. Cyclops wordt vermoord door Jane Grey; echter James Marsden was niet lang beschikbaar vanwege zijn rol in Superman returns. Ook rogue verdwijnt vrij snel uit het verhaal (ook omdat ze niet veel beschikbaar was) en doet bovendien iets heel controversieel om voor het medicijn te kiezen. Ratner kon er dus eigenlijk niet aan doen dat ze uit het verhaal moesten verdwijnen. Ook Mystique geraakt haar gave kwijt; naar het schijnt omdat ze het toch wel beu begon te worden in de lange uren make-up. Nog erger vonden de fans dat Cyclops moest sterven en natuurlijk ook professor X. Ook al laat Ratner zien na de credits dat hij niet echt dood is… De nieuwe mutanten in deze film vielen ook zo niet in de smaak. Vooral Juggeraut (Vinnie Jones) moest het ontgelden, maar ik heb me eigenlijk met hem geamuseerd en hij heeft ook helemaal geen hoofdrol. Kitty Pride (Ellen Page) vond ik ook best ok, en Beast (Kelsey Grammer) was gewoon geweldig. Zijn stem en zijn mimiek zijn perfect voor de rol en het is dan ook jammer dat we hem eigenlijk niet veel meer zien na deze film. Er zijn nog vele andere mutanten te zien in The Brotherhood maar het is wel een feit dat die minder goed uit de verf komen (Kid Omega en Arclight… wie zijn dat ook alweer?) Ook Angel wordt jammer genoeg te weinig gebruikt. Ben Foster had zeker meer screentime mogen krijgen.
Mijn favoriete scenes zijn hoe Magneto Mystique bevrijdt, de dood van professor X (vooral de manier waarop, niet het feit op zich), het feit dat Pyro en Iceman eindelijk tegen elkaar voluit gaan (ook al duurt dat niet erg lang), en natuurlijk de eindscene tussen Jean Grey en Wolverine. Zij tillen met hun beide acteertalent de film sterk op. Ook het feit dat Magneto op het einde dan toch niet al zijn krachten verloren blijkt te zijn, vind ik goed gevonden en is een perfect einde van de film.
Feit is dat “Days of future past” nodig was om enkele zaken ongedaan te maken die in deze film gebeurd zijn (Cyclops en Jean Grey zijn dan terug). Ondanks het gemis van enkele hoofdpersonages vind ik dat Rattner het goed heeft proberen op te vangen. Hij heeft ook de oude fans (Beast was een originele X-men) en nieuwe fans (de verhaallijn is afgeleid uit een van de latere comics) willen samenvoegen en dat is hem wel gelukt. De actiescenes zijn ook minstens even goed als in X2. Er wordt minder gedaan om de karakters verder uit te bouwen, en één keer gaat het helemaal mis (de “What have I done” scene van Magneto had er niet in mogen zitten, toch zeker niet op deze manier). Meer kan ik Rattner niet verwijten. Dit is echt wel een goede X-men film. Punt. (***)

John Allerdyce: You’re in over your head, Bobby.
[starts throwing fire even harder]
John Allerdyce: Maybe you should go back to school.
Bobby Drake: [Bobby turns his entire body into ice, grabs John’s arms and headbutts him] You never should have left.

Play misty for me (1971)

Waarom bekeken ?  Eerste film geregisseerd door en met Clint Eastwood

Wat vond de filmkijker er van?

Clint Eastwood waagde zich voor de eerste keer aan regisseren met “Play misty for me”. Hij was wel zenuwachtig en vroeg dan ook zijn vriend Don Siegel (die hem reeds regisseerde in drie films en er zouden er nog twee volgen) om een rolletje te spelen in de film, zodat hij op hem terug kon vallen. Don was echter zelf zo zenuwachtig om te acteren dat Clint er niet aan had… niet dat het nodig was, want als debuut is deze film toch wel zeer sterk.
Play Misty for me is het verhaal van een “fan” die als een soort groupie een one night stand heeft met haar idool, DJ Dave, maar hem niet los kan laten daarna. Sterker nog, ze trekt al bijna direct bij hem in, ongevraagd, en begint hem overal te achtervolgen en lastig te vallen. Uiteindelijk wordt het zelf psychotisch wanneer hij haar huismeid aanvalt, en daarna ook zijn vriendin. Clint Eastwood slaagt er in om het verhaal langzaam op te bouwen en zeer geloofwaardig ook het ongenoegen van Dave te tonen. Als zij de eerste keer bij hem ongevraagd binnen komt, zie je hem nog wel wat geirriteerd zijn maar aanvaard hij het nog. Haar opdringerigheid wordt echter steeds erger en hij geraakt niet meer van haar vanaf. De scene waarin we zien dat hij haar vast heeft om te troosten, waarbij ze in slaap valt, en we de tijd (uren?) zien verstrijken is heel knap. Je ziet echt dat hij zich gevangen voelt en dat hij niet meer weet wat hij met haar moet aanvangen. Er wordt wel eens gezegd dat het enige dat de film mist, is “directed by Alfred Hitchcock”. Het is een film die Hitchcock inderdaad ook had kunnen maken en dan waarschijnlijk wel veel meer aandacht had gekregen dan wat hij toen mocht ontvangen.
Waar de film zich wel onderscheidt van Hitchcock, is het gebruik van de muziek – iets dat in de meeste van zijn geregisseerde films toch steeds veel aandacht krijgt. Niet alleen de titelsong, maar wat nog meer opvalt is “the first time I saw you face” van Roberta Flack. Een wondermooi nummer dat Clint gebruikt in een een montage van romantische momenten tussen Dave en zijn echte vriendin Tobie. Het is er misschien wat over in lengte, maar ik denk dat Clint de spanning echt terug wou afbouwen om daarna met een schok het terug de hoogte in te jagen en daar slaagt hij dan wel in. Veel mensen vonden het, in die tijd, iets te intiem allemaal maar naar hedendaagse normen valt dat nog wel mee. Een andere vorm van kritiek was de scene op het jazz festival. Vele vragen waarom daar zoveel tijd aan besteed werd terwijl er eigenlijk niets gebeurt. Maar eigenlijk gebeurt er wel iets belangrijk. We krijgen daar te horen dat Tobie een nieuwe “roommate” heeft. Die roommate zal dan Evelyn blijken te zijn, maar net omdat Clint niet wou dat de mensen dit door zouden hebben, ligt de nadruk meer op de muzikanten en het publiek dat uit de bol gaat. Maar ik snap wel – en ik had het ook een beetje- overkomt dat de film gerekt wordt door er wat muziek in te stoppen (iets wat wel meer voorkwam in films van de jaren zeventig). Maar hier had het wel degelijk een doel.
Qua acteerprestaties kunnen we enkel lovend zijn. Clint speelt hier opnieuw (en na The Beguiled) een anti-typische rol. Hij speelt eigenlijk met momenten een zwak karakter (zich zo laten doen door een vrouw, en hij vergeeft haar zelfs telefonisch dat zij zijn huismeid aangevallen heeft!). De vuistslag die hij op het einde uitdeelt en alles doe t eindigen zal voor echte Dirty Harry fanaten wel iets zijn van “eindelijk seg”. Zelf vond ik de film toch wel een beetje anticlimax hebben dat ze er ineens met een vuistslag er aan is. Ik vind echter dat Clint deze rol, net als in The Beguiled, zeer goed speelt en ik vind het ook knap van hem dat hij, tussen zijn meer “verwachte” films door, zo’n films aangenomen heeft. Jessica Walter speelt eigenlijk een normale vrouw, in het begin toch, die stilletjesaan echt door het lint begint te gaan en doet dit overtuigend en zonder al te veel overacting.
Clint zou later zeggen dat zijn film dikwijls gecopieerd werd maar dat hij eigenlijk wel de eerste was, en hij noemde daarbij ook Fatal Attraction. Ook in een aflevering van de tvserie Starsky en Hutch werd het verhaal bijna klakkeloos overgenomen. Net daarom dat het nu misschien niet meer zo origineel overkomt, maar dat was toen wel echt het geval. Het is in ieder geval waard om te bekijken, om te zien ook waar de rest zijn mosterd ging halen. Knap van Clint! (****)

Evelyn: I should’ve known you’d never do anything to spoil it.
David ‘Dave’ Garver: To spoil what?
Evelyn: What we have between us.
David ‘Dave’ Garver: We don’t have a goddam thing between us.

The soloist (2009)

 

Joe Wright, tot dan vooral bekend voor Atonement en Pride & Prejudice, maakt met The Soloist de eerste “hedendaagse” film dwz een film die zich gewoon afspeelt in de hedendaagse tijd. Hij doet dit slechts met wisselend succes.
Het verhaal is echt gebeurd en gebaseerd op een boek van Steve Lopez, een journalist die een column rond Nathaniel Ayers schrijft, een dakloze die uitmuntend kan spelen op een cello. Robert Downey Jr speelt Lopez en Jamie Foxx de dakloze en het moet gezegd worden dat ze zeer goed acteren en dat er ook een chemie tussen beide acteurs aanwezig is. Dit is noodzakelijk in dit soort films. Alleen jammer dat Nathaniel nooit echt sympathiek over komt (enkel op het einde misschien) en een beetje te veel ratelt naar mijn zin. We hebben de rain main routine al iets te veel gezien.
Het probleem is een beetje dat de regisseur toch wel een beetje de focus van zijn verhaal verliest en wat te veel wil vertellen. De film gaat over chizofrenie, over armoede op straat, over racisme, over al dan niet medicijnen nemen, en over wat er aan ghetto-wijken kan gedaan worden en hoe ze daar trachten een oplossing voor te vinden (lees: mensen oppakken). Daardoor verliest de film een beetje zijn poten want geen van alle zijn diep genoeg uitgewerkt. Bovendien wordt de film nu ineens zwaarder en het lijkt erop dat het niet goed weet wat het er verder mee moet doen. De film gaat ook eerder over Lopez dan over de soloist zelf en daardoor krijgen we geen diepgaand beeld over hem. Een beetje meer flashbacks naar zijn leven zou dit verholpen hebben. Er zit wel evolutie in het karakter van Downey Jr wanneer hij beseft dat hij er niet van uit mocht gaan dat hij de betere van de twee is en alles terug goed kan maken. Het komt het best tot uiting door hem Mr Ayers te noemen, en dat terwijl Nathaniel hem heel de tijd als Mr Lopez aansprak.
Wat wel origineel is, is dat er geen geforceerd happy end te vertellen is. Het lukt Lopez dan wel niet om zijn doel te bereiken – namelijk dat Nathaniel medicatie zou nemen en dat hij een wereldster wordt. Maar hij is van de straat af,  blijft instrumenten bespelen in LAMP, een opvangcentrum voor daklozen, en hij heeft terug contact heeft met zijn familie.
De film duurt iets te lang, en er zit ook een scene in waarin we muziek horen en waarbij elke toon als een kleur op het scherm getoond wordt. Het deed me denken aan 2001: A space Odessey en het paste niet echt in deze film vond ik.
Toch is het al bij al een film die lekker wegkijkt. Het verhaal is soms grappig, en simpele scenes (zoals het moment dat Lopez de cello ontvangt van een lezer) zijn origineel gefilmd en tonen de kwaliteiten van de regisseur. Het lijkt gewoon dat dit soort films niet voor Joe Wright gemaakt zijn. Hij zou weer een ander genre proberen met opvolger Hanna, die dan weer veel beter is. De film lijkt me dan ook een maar halfgelukt projectje van een regisseur waarvan we toch wel beter gewend zijn. (***)

Steve Lopez: “Points West” by Steve Lopez. A year ago, I met a man who was down on his luck and thought I might be able to help him. I don’t know that I have. Yes, my friend Mr. Ayers now sleeps inside. He has a key. He has a bed. But his mental state and his well-being, are as precarious now as they were the day we met. There are people who tell me I’ve helped him. Mental health experts who say that the simple act of being someone’s friend can change his brain chemistry, improve his functioning in the world. I can’t speak for Mr. Ayers in that regard. Maybe our friendship has helped him. But maybe not. I can, however, speak for myself. I can tell you that by witnessing Mr. Ayers’s courage, his humility, his faith in the power of his art, I’ve learned the dignity of being loyal to something you believe in, of holding onto it. Above all else, of believing, without question, that it will carry you home.