Waarom bekeken ? The Pledge en Into the wild van Penn vond ik geweldig en het werd tijd dat ik zijn filmdebuut als regisseur eens bekeek.
Wat vond de filmkijker er van?
Deze film is het regiedebuut van Sean Penn, die ook het scenario schreef. Het is geinspireerd door het liedje “Highway patrolman” van Bruce Springsteen.
Het handelt over twee broers, gespeeld door Viggo Mortensen (Frank, de “stoute”) en David Morse (Joe, de “goeie”).
Het kon geen groter tegengesteldheid zijn : Frank is eigenlijk nog steeds de jongen die met speelgoedpistooltjes speelt en nooit echt volwassen werd. Dit zien we heel goed in de scene dat hij met zijn te kleine fiets rond rijdt. Tegelijkertijd heeft hij soms gewoon een excuus nodig om iemand in elkaar te slaan. Hij geraakt dus regelmatig in contact met politie en dat is net waar zijn broer werkt. De film is zeer goed in het tonen dat de twee broers elkaar eigenlijk graag zien maar dat ze elkaar niet begrijpen. Frank snapt nie waarom Joe content is met zijn huisje-tuintje-gezinnetje. Voor Joe moet er meer zijn en hij probeert even om in het gareel te lopen door te gaan werken en zijn vriendin Dotty (een jonge Patricia Arquette) te onderhouden maar lang houdt hij dat niet vol en als kijker weet je dat het lontje klein blijft – je vraagt je alleen af hoe lang het nog duurt voor er weer een explosie komt. Je zou ook kunnen gaan denken dat het een beetje over Penn’s eigen karakter ook gaat. Hij staat er voor bekend redelijk rebels te zijn (zeker in de jaren 80-90) maar tegelijkertijd is hij een van de betere acteurs van zijn generatie.
Is de film voorspelbaar? Misschien wel, en velen zullen vinden dat er iets te weinig gebeurt. De vertolkingen zijn echter top. Viggo – toen nog vrij onbekend – is de perfect gecast en David Morse – sowieso een acteur die eigenlijk verdient aan A-lister te zijn maar nooit echt doorgebroken is – doet het schitterend als de broer die in zijn kleine broer nog altijd het goede wil zien. Ook de bijrol van Charles Bronson (zonder snor!) is goed, die daarmee denk ik zijn laatste echte rol speelt van zijn carriere. Je kan immers die Death Wish serie niet echt als acteren beschouwen. Er is ook een superkleine rol voor Benicio del Toro. Dennis Hopper heeft ook nog een rolletje die dat waarschijnlijk uit vriendschap deed. Het lot van zijn personage is natuurlijk zeer verrassend net omdat hij een bekende acteur is. Je verwacht het niet en op die manier heeft het wel zijn impact.
De sfeersetting, geholpen door de muziek, is zeer doeltreffend. Slechts af en toe slaat Penn de bal mis. Zo is er een scene waarin Frank met wat andere werkers in een boot aankomt die veel te lang duurt en geen meerwaarde geeft aan de film. Ook is er ergens geknipt in de scene waarin Joe bij zijn ouders aankomt zonder Frank, alhoewel ze hem verwacht hadden. Ineens zit Joe bij zijn moeder op de zetel terwijl ze net daarvoor nog aan tafel zaten en de overgang is bruut. Ook ergerde ik me een beetje aan het feit dat er zoveel gerookt werd in de film.
iMaar toch wel knap om dit als debuutfilm neer te zetten : het is intens, aangrijpend, en vol met oprechte emoties en menselijk drama. Toch werd ik er niet altijd volledig door getroffen, en dat is wel jammer. De barscene tussen Joe en Frank is wel het hoogtepunt van de film en zelfs Frank verschiet van Joe’s gedrag op dat moment maar hij kan er niets op zeggen.
Penn wil ook wel duidelijk schokeren : zo laat hij een geboorte in volle glorie zien (waarvoor dat nodig is weet ik ook niet) en ook Viggo mag frontaal naakt in de film rondlopen (ook hier was dat totaal niet nodig).
En dan de vraag die velen zich stellen… wat is dat met die indiaan waar de titel het ook over heeft? We zien een indiaan regelmatig voorbijlopen, en we horen gedrum daarbij. Op de momenten dat Frank het niet meer houdt hoor je het gedrum ook. Tegelijkertijd wordt er verteld dat de indiaan, die een boodschap heeft, zelf de boodschap wordt. Volgens mijn nederige mening weerspiegelt de indian runner dat Frank wel kan proberen om zijn boodschap anders over te brengen, maar dat hij zelf een boodschap is – hij is wie hij is en hij kan er niets aan veranderen, ook al probeert hij het even. De indiaan die hij in zijn inbeelding soms ziet, doet hem er altijd aan herinneren.
Wat vond ik nu echt van de film? Toegegeven, er gebeurt misschien net iets te weinig, het gaat enkel echt en alleen maar om Frank en Joe en hun verschil in karakter, en niet meer dan dat. We ondergaan het gewoon allemaal, samen met Joe, als een lid van zijn familie. De film gaat over iets waar het in andere films maar een subplot is , namelijk over de relaties van de familie die uiteindelijk allemaal falen, behalve het gezin van Joe dan. Ik moet toegeven dat ik er na één visie niet uit was. Bij een tweede visie ging het me veel beter af, de eerste keer was ik nog aan het wachten op een of andere schokkende gebeurtenis die maar niet kwam niet. Joe laat Frank gaan in zijn achtervolging aan de “stateline”, de plek waar hij in het begin van de film nog iemand neerschoot. En zo voelt de film toch een beetje “full circle” – en bij de tweede visie kreek ik toch wat kippenvel als Joe en Frank hun achtervolging staken, en nog even naar mekaar kijken en de jeugdherinnering terug opkomt. En dan rijdt Frank door en Joe heeft hem nooit meer gezien sindsdien. En bij die tweede visie vond ik het een perfect einde en had ik een beter gevoel over de film. Maar ik had wel de tweede kijkbeurt nodig om het echt te apprecieren en hem echt goed te vinden. Maar chapeau voor Penn, een knap filmdebuut als regisseur.(***)
Frank: What can I say, I fucked up! I get in a violent way, look around a room, I wanna bust it all up!
Filmkijkers 