The holdovers (2023)

The holdovers is zeker wel een feelgood movie, meer nog , het is een kerstfilm eigenlijk. Dat die hier in Belgie pas in februari/maart is uitgekomen, is dus een beetje onbegrijpelijk. Maar het is geen melige film. Als je gewend bent om films van Alexander Payne te zien, dan zal je hier niet van je stoel vallen want dan weet je wat je moet verwachten. Op het eerste zicht is de inhoud dan ook iets van “zoiets heb ik al wel eens gezien” en ook de uitspraak “beetje Dead Poets Society, maar realistischer en meer over de leraar zelf” is niet ver weg. Maar toch is dit een hele geslaagde film, en dat komt vooral door de hele mooie vertolkingen.

Giamatti, met lui oog – nee, dat is niet echt, zo goed gedaan is het – is natuurlijk geen onbekende voor de regisseur. Zij hadden al een hele goede samenwerking in Sideways. Giamatti trekt echter alle registers open en de oscarnominatie is dan ook volledig terecht.  Hoe hij evolueert van grumpy en eigenlijk wel vrij eenzame leraar die de school als zijn thuis ziet (hij vindt het dan ook niet erg om tijdens de kerst daar te blijven) naar iemand die toch terug een beetje mee de wereld instapt met zijn overblijvende student, is bewonderenswaardig en vooral geloofwaardig. Hij ontdooit beetje bij beetje, ook door een fantastische Da’Vine Joy Randolph als Mary Lamb, de huishoudster zeg maar van de school, waar hij dan toch wat meer contact mee krijgt. Zij zit zelf ook in een rouwproces van haar zoon die gestorven is. Die vertolking is zeker de nominatie waard – ze kreeg er zelfs een oscar voor, wat niet mijn persoonlijke voorkeur had (ik vond Emily Blunt in Oppenheimer toch ook wel redelijk fantastisch), maar het is haar volledig gegund.

Wat ik ook origineel vond , is dat hij toch ook wat gevoelens begint te krijgen voor een collega, maar dat het geen happy end is in dat geval maar dat ze er ook geen drama van maken. En dan is er de eindscene natuurlijk – je ziet de angst in zijn ogen, maar tegelijkertijd weet hij dat hij er toch wel klaar voor is, want heel het gebeuren heeft hem toch wel veranderd. Zou dit geen goed idee voor een sequel zijn, om te zien wat er daarna gebeurd? Ik wil het wel zien!

Over Dominic Sessa (de student) wordt minder gesproken , nochtans een “introducing” rol die er toch ook mag zijn. Jammer dat hij zo over het hoofd gekeken wordt, maar de film gaat eigenlijk minder over hem en meer over de volwassenen.

Het is knap hoe het script elke gevoel van te veel voorspelbaarheid (die er toegegeven wel een beetje is) onderuit haalt. Ook de setting (het speelt zich af 1970) helpt daarbij. Het is niet echt iets nieuw dat we zien, maar toch is het een unieke film. Leg dat maar eens uit, want die zin is een grote tegenstelling. Het is echter het samenspel tussen de personages, en de complexe relatie tussen hen,  en hoe ze evolueren, dat maakt dat  dit toch wel een mooie, speciale, warme film is. Giamatti tilt de film zeker naar een hoger niveau door er een gelaagd, en complex, en zeker geen karikaturaal personage van te maken. Dit is een film die je bijna zeker twee maal na elkaar kunt film. Een klein meesterwerkje, als je het mij vraagt. (****)

I find the world a bitter and complicated place. And it seems to feel the same way about me.

The hand (1981)

The Hand is de eerste echte film van Oliver Stone, als je Seizure niet meetelt, maar dat was maar om te oefenen. Als regisseur tenminste, want als schrijver had hij ook al Scarface en Midnight Express achter de rug. Nog voordat hij echt doorbrak als regisseur met Salvador en Platoon, zo’n vijftal jaar eerder, maakte hij een horrorfilm, toch wel een heel ander genre dan wat hij later zou maken.
Ik had me verwacht aan iets vrij amateuristisch, maar dat is onterecht. Qua cinematografie is hier eigenlijk niets op aan te merken. Dit is duidelijk al wel gemaakt door iemand die wist wat hij wou, die weet waar hij zijn camera moet zetten, en iemand die weet hoe hij de spanning moet opbouwen. Ook Michael Caine is best wel overtuigend; ik denk dat hij er echt wel zin in had om deze film te maken. De manier waarop hij op het einde lacht naar zijn ondervrager, ik heb het hem nog niet dikwijls zien doen.
Maar een film mag er mooi uitzien en goed geacteerd zijn, minstens zo belangrijk is ook het verhaal. Daar heeft eigenlijk zijn afgerukte hand een hoofdrol. Het komt vrij weinig in beeld, en dat is goed omdat je dan zoiets krijgt zoals Jaws. Hoe meer we de hand te zien krijgen hoe minder eng ik het vond. Als de hand mensen aanvalt en probeert te wurgen is zelfs voor mij de horror wat weg en ziet het er wat ongeloofwaardig uit. Naar ik begrepen heb zat er in zijn eerste versie veel meer hand, maar besefte hij wel dat hoe meer hij er uit knipte hoe beter het werd. Nu, het is nogal een raar verhaal. Een man geraakt zijn hand kwijt in een nogal raar verkeersaccident. Ik geloof niet dat een hand op die manier er zo afgerukt kan worden, eerder goed gebroken, maar goed. De scenes die er op volgen zijn de beste, bijvoorbeeld als hij in het veld gaat zoeken naar zijn hand (dat nooit gevonden werd) en er uit het standpunt van de hand gefilmd wordt. Stone maakt daar echter wel een foutje in mijn ogen, want door dat te tonen, moeten we er van uit gaan dat de hand echt bestaat. Later in de film doen ze ons echter twijfelen, dat het Michael Caine zelf is die mensen vermoord, maar dat hij blackouts heeft en de hand er bij fantaseert achteraf. We zien hem zelfs de scenes herdoen zonder hand, maar met zijn echte éne hand. Maar zonder het (wat bizarre) einde te verraden, wordt het dan wel echt opgeklaard. Ik bedacht me zelf een beter einde, waaruit blijkt dat hij zijn hand wel teruggekregen heeft na het accident, en dat hij maar doet alsof hij zijn hand nog altijd kwijt is en dus een nepmechanische hand heeft…
Er is ook nog een subplot rond Mando, de comic die hij tekent, maar dat wordt volledig verlaten in de tweede helft, en dat vind ik jammer, want daar had hij nog wel iets mee kunnen doen denk ik. De relatie met zijn vrouw en kind heeft ook een rol in het verhaal, dat wel beter uitgewerkt is.
Het was niet zo’n succes, deze film, en ik begrijp wel waarom – daarvoor is het toch wel iets te raar en iets te onwaarschijnlijk… maar langs de andere kant kunnen hersenen rare dingen doen met een mens, dus waarom niet? Maar het blijft een feit dat zo’n loslopende hand wat raar blijft, en daardoor is het misschien wel een cult klassieker, maar een echte klassieker in zijn genre is het niet. Maar dat Oliver Stone, die zelf een klein rolleje heeft in de film overigens, tot meer in staat kan zijn dan dit, dat was voor mij toch al duidelijk. (**)

The hustler (1961)

Wat vond de filmkijker er van?

The hustler is een film over poolbiljart… neen!
The hustler is een film over oplichters, en ook over karakters, over winners en verliezers, en over de gevolgen van altijd te willen winnen. De poolbiljart is eigenlijk maar de omgeving waar het zich afspeelt. Je moet ook niets van pool kennen om van deze film te kunnen genieten. Het is echt geen sportfilm.
Paul Newman speelt “Fast Eddie”, die samen met Charlie Burns de poolzalen afloopt om geld te winnen. In de pre credits scene (iets wat nu zeer vaak voorkomt maar wat toen enkel op tv werd gedaan) zien we hoe hij doet alsof hij niet goed kan spelen, tot er geld ingezet wordt, en dan speelt hij de pannen van het dak. Maar Eddie wil meer… hij wil Minnesota Fats verslaan. Dit verliest hij de eerste keer, niet omdat die beter is, maar gewoon omwille van karakter en het overdosis zelfvertrouwen dat hij tentoon spreidt. Hij verliest bijna al zijn geld en dan leert hij Sara kennen, perfect gespeeld door Piper Laurie die er terecht een oscarnominatie voor kreeg. Jammer dat ze nooit echt doorgebroken is als superster want ze verdiende dat eigenlijk wel. Sara heeft een drankprobleem maar ze ziet dat hij ook problemen heeft en zij probeert hem te redden , dat geeft haar ook een reden om te leven. In de knappe picknick scene praten ze wel met elkaar maar ze luisteren niet : hij heeft het over één zijn met de keu, terwijl zij tegen hem zegt dat ze van hem houdt. Het is een knappe dialoog, die je pas goed doorhebt bij een tweede visie. Hij antwoordt niets terug.
Als ze hem niet kan veranderen en hij bovendien lastig gevallen wordt door George C Scott (de man die Fast Eddy wil managen), pleegt ze zelfmoord. Zijn reactie op haar dood kondigt aan wat voor een megaster Newman ging worden. In de eindscene speelt hij terug met Minnesota Fats, maar hij is een ander man. Hij doet het niet om van hem te winnen (wat hij natuurlijk wel doet) maar om duidelijk te maken aan al die “losers” waar het leven echt om draait. George C Scott geeft hem uiteindelijk gelijk, maar er hangt een prijs aan vast: hij zal zich nooit in een poolzaal meer kunnen laten zien. Hij verlaat de zaal en in de eindscene zien we dan de spelers één voor één de zaal verlaten terwijl de credits lopen (ook vernieuwend voor die tijd).
The hustler is gewoon een brilliante “vergeten” film in zwart wit (in een tijd waarin de meeste films al in kleur waren) , maar zoals het in de uitstekende documentaires op de dvd staat, herinneren de meeste mensen hem in kleur. Paul Newman brak echt door in deze periode (samen met Exodus & Hud waren de jaren zestig zijn echte beginnende topjaren). Iedereen acteert de daken van het dak met mooie belichtingen en een strakke regie. Deze moet je gewoon zien… ben benieuwd naar The color of money, die ik nog nooit gezien heb en waarin Newman dezelfde rol terug opneemt van Fast Eddie. (*****)

Sarah Packard: I love you, Eddie.
Fast Eddie: You know, someday, Sarah, you’re gonna settle down… you’re gonna marry a college professor and you’re gonna write a great book. Maybe about me. Huh? Fast Eddie Felson… hustler.
Sarah Packard: I love you.
Fast Eddie: You need the words?
Sarah Packard: Yes, I need them very much. If you ever say them I’ll never let you take them back.

 

Hachi: A Dog’s Tale (2009)

Waarom bekeken? Lasse Halstrom, en op zoek naar een film voor de kerstdagen.

Korte inhoud? Zie in de bespreking

En wat vond de filmkijker er van? Zoals ik in in de bespreking van “An unfinished life” schreef, wist ik dat “Hachi” een dubbeltje op zijn kant ging worden. De kans was heel groot dat het te melig ging worden, en een verhaal met een hond in de hoofdrol, en dan  ook nog Richard Gere, toch niet een acteur die ik altijd even goed vind. Ik vond hem bijvoorbeeld heel goed in  Internal Affairs, The mothman prophecies , The Jackal en Sommersby, maar ik loop weg van Autumn in New York, Dr T and the women, of Shall we dance. Dus ofwel zou dit, samen met de hond, teveel van het goede zijn, ofwel zou dit een hartverwarmend verhaal worden ideaal voor een dag rond kerstmis (het tijdstip dat ik de film ook gezien heb).

Halstrom is echter een regisseur die er in slaagt om een verhaal, dat eigenlijk op zich weinig rond het lijf heeft  en voorspelbaar is, toch op zo’n manier weer te geven dat ik geboeid blijf kijken tot het einde en zonder het gevoel gehad te hebben om naar een vijf- of vitaya film te kijken. Hij krijgt meestal iets meer uit zijn acteurs, zijn cinematografie is meestal levensecht, en de muziek blijft me ook bij. Deze keer is dat pianomuziek van Jan
A.P. Kaczmarek, en al deed het me wel eens denken aan de muziek uit Finding Neverland en was die score beter, is het perfect bij deze film.
Het moet gezegd worden dat het verhaal in 1 zin kan verteld worden : een hond wacht altijd op zijn baasje die van het werk terugkomt met de trein, maar als die dan onverwacht overlijd op zijn werk, blijft het aan het station wachten tot hij terug arriveert… negen jaar lang. Om daar een verhaal mee te vullen van anderhalf uur is wel heel straf. Je zou zoiets verwachten voor een korfilm van een twintig tal minuten. De film duurt echter negentig
minuten, maar Halstrom lukt er toch in om het boeiend te houden omdat dit op een heel warme manier verteld wordt.
Het sterven van het baasje (overigens vrij schokkend in beeld gebracht en goed geacteerd van Gere) gebeurt over de helft van de filmduur. Tegen dan hebben we uitgebreid kennis gemaakt met de familie. Gere is in het begin een beetje te perfect als huisvader (even begin je toch aan disney te denken), maar zijn indruk verbetert naarmate de film vordert. Vanaf het moment dat hij probeert om de hond te leren apporteren, kan hij eigenlijk niets meer verkeerd doen, want hij maakt zich toch wel een beetje belachelijk en wordt hij een beetje een meer gewone mens ipv een heilige.
Maar de hoofdrol is voor Hachi. Deze aziatische keeshond is heel schattig en moest er een oscar voor dieren bestaan, hij maakte zeker kans. Bij vele mensen kwamen de tranen boven bij het heengaan van Hachi. Dan moet hij het goed gedaan hebben, al is de manier waarop Halsrtom zijn einde in het beeld brengt ook zeker een factor waarmee je rekening moet houden. Af en toe zien we trouwens zwart wit beelden, alsof we het uit de ogen van de hond zien. Het heeft niet zoveel additionele waarde, maar het is wel goed gevonden. De verkoop van dit hondenras zal  wel de hoogte ingeschoten zijn, maar eigenlijk is het niet altijd geschikt is als huisdier – zijn onafhankelijke aard maakt dat hij dominant kan zijn. Alleen voor ervaren hondenbezitters dus, die hem vanaf het begin strak kan houden.
Het strafste aan dit verhaal is dat het echt gebeurd is,maar dan wel in Japan, in de jaren 30. De beelden waarmee de film afsluit over de echte Hachiko, en zijn standbeeld aan het station in Shibuya, zijn ontroerend en pas dan besef je echt hoe straf de trouw van deze hond was. Zo’n verhaal verwacht je in een Disney film, niet in het echt!
Een hartverwarmende film, zonder meer, en heel knap dat Halstrom kon inblikken zonder het gevoel van overmeldigheid. (****)

The real Hachiko was born in Odate Japan in 1923. When his master, Dr. Eisaburo Ueno, a professor at Tokyo University died in May, 1925, Hachi returned to the Shibuya train station the next day, and for the next nine years to wait. Hachiko died died in March, 1934. Today, a bronze statue of Hachiko sits in his waiting spot outside the Shibuya railroad station.

Her (2013)

Waarom bekeken? Oscarnominatie beste film 2014

Korte inhoud?  Een man wordt verliefd op zijn computer systeem. Wablief?

Wat vond de filmkijker er van ?

Her speelt zich af in en niet zo verre toekomst, en daarom waarschijnlijk dat de film niet zo sci fi aanvoelt. De computersystemen reageren op stemcommando’s, antwoorden ook mondeling en je kan op afstand (via een oortje) met je OS communiceren om bijvoorbeeld je mail te controleren. We zijn volgens mij heus niet zo ver weg van dat – mail controleren kunnen we nu al via onze mobieltjes. Het is een kwestie van tijd voordat we geen app meer nodig hebben en enkel iets in ons oor moeten steken om aan ons OS te vragen of er nieuwe mails zijn binnengekomen.
Maar dan komt er een nieuwe versie uit : niet alleen praat je met je OS, hij of zij krijgt ook een persoonlijkheid en het lijkt alsof je echt een persoon aan de andere kant van de lijn hebt. In korte tijd zie je mensen op straat praten en lachen met hun OS en is het onderling contact eigenlijk niet meer nodig, want je hebt een best friend altijd bij je. De film had daar op kunnen doorbomen en het zwaar en depri kunnen laten verder gaan, maar gelukkig doet de regisseur dit niet. We blijven ons focusen op 1 persoon, Theodore Twombly gespeeld door een terecht genomineerde rol van Joacquin Phoenix.
Hij lijkt een eenzaat te zijn die brieven schrijft voor anderen (beatifulhandwrittenletters.com), maar we komen te weten dat hij getrouwd was maar dat de scheiding al een jaar loopt omdat hij niet wil tekenen. Hij kan niet geloven dat het defitief over is. En dan komt zijn OS dat zichzelf (!) Samantha doopt. (De naam is overigens gekozen omdat oorspronkelijk Samantha Morton de stem ging spelen. Het is uiteindelijk Scarlett Johansson geworden.) Het is heel begrijpelijk dat Theodore valt voor Samanta, en tegelijkertijd is het raar dat ik dit schrijf. Een man die verliefd wordt op een operating systeem? Komaan! Maar de film bouwt het mooi op en Samantha is nu eenmaal grappig, verleidelijk en lijkt de perfecte vrouw voor hem. Dus hoe zot het ook klinkt, zo onrealistisch lijkt het niet en is dat dan tegelijkertijd ook niet beangstigend dat we zo’n tijden misschien wel ooit gaan meemaken? Ik denk nu bijvoorbeeld aan de tamagotchi’s indertijd, toen waren het maar huisdieren, maar hoe ver zijn we verwijderd van zoiets als dit?
De film gaat steeds een stapje verder waarbij Samantha eigenlijk Theodore ontgroeit en samen met de andere OS-sen besluit om het systeem te verlaten. Waar ze naartoe gaan, zeggen ze niet. Het is nogal moeilijk uit te leggen blijkbaar. Ook hier komt het scifi gedeelte bovendrijven, maar de kern van deze film gaat over relaties en kan zelfs een romantisch liefdesverhaaltje genoemd worden. Daarom alleen al is de film heel origineel en boeiend om naar te kijken, want gewoonlijk is het bij scifi net andersom – veel scifi praat en weinig diepgang in de karakters, en dat kan van deze film echt niet gezegd worden.
De bezetting dan : Joacquin Phoenix is in goede doen en met zijn snor kan je nauwelijks geloven dat hij dezelfde is als keizer Commodus in Gladiator. Hij verdient toch wel eens een oscar na drie nominaties, maar ook deze keer zal het niet lukken vrees ik. De concurrentie is te sterk en naar het schijnt vertikt hij het om campagne te voeren voor de oscars. Iets waar Leonardo di Caprio ook meestal niet aan mee doet, maar dit jaar wel met zijn Wolf of Wall Street, en kijk, ook hij heeft een nominatie vast.
Amy Adams speelt dit jaar in twee van de beste film genomineerden en alhoewel alle aandacht naar “American Hustle” gaat en ze hier geen jaren-70-decollete laat zien, zie ik ze in deze film nog liever. Amy Adams is op haar best als ze het gewone meisje speelt, zoals hier en ook in “Sunshine cleaning” of “The fighter”. Ik vind ze heel natuurlijk spelen in zo’n rollen terwijl het in Hustle toch iets meer over komt als “acteren”.
Samantha dan. Alhoewel het enkel een stem is, doet Scarlett dat echt heel goed. Met haar af en toe hese sexy stem is het des te gemakkelijker om het verhaal te geloven en haar omgang met Joacquin is heel vlot, alsof ze gewoon twee personen zijn die met elkaar bellen. Wat ze ook zijn natuurlijk. Tot nader order is Scarlett nog geen OS.
Geen kritiek dan? Toch wel – een kwartiertje minder had beter geweest, en de titel op zich vind ik nogal stom. Her. Waarom niet “The OS” of “Samanta OS” of “The computer affair”of zoiets… wat zegt “her” nu? Ok, ze bedoelen hier waarschijnlijk Amy Adams, Samantha en zijn ex mee, maar dan had het Hers moeten zijn 🙂
Een knappe en originele film qua inhoud en de acteerprestaties zijn top. Echt aangenaam verrast! (****)

Theodore: Do you talk to someone else while we’re talking?
Samantha: Yes.
Theodore: Are you talking with someone else right now? People, OS, whatever…
Samantha: Yeah.
Theodore: How many others?
Samantha: 8,316.
Theodore: Are you in love with anybody else?
Samantha: Why do you ask that?
Theodore: I do not know. Are you?
Samantha: I’ve been thinking about how to talk to you about this.
Theodore: How many others?
Samantha: 641.

 

The Hobbit: The desolation of Smaug (2013)

Waarom bekeken?
Als je van LOTR (Lord of the Rings) houdt en je hebt The Hobbit ook gelezen, dan moet je dit toch gezien hebben, niet.

Korte inhoud ?
Het vervolg op de eerste Hobbit film, waarbij de dwergen met Bilbo hun tocht verderzetten naar Ereborg waar Smaug nog steeds verblijft, om hun land terug te  eisen. Ondertussen heeft Gandalf een ander probleem en ontdekt dat Sauron nog niet verslagen is…

Wat vond de filmkijker er van?
Arme Peter Jackson. Torenhoge verwachtingen had iedereen van The Hobbit trilogie, na de uiterst succesvolle LOTR films. Vele lijken teleurgesteld, en dat vind ik jammer, want The Hobbit is nu eenmaal niet te vergelijken met LOTR. Het was immers oorspronkelijk bedoeld voor kinderen. Hoe hard Peter Jackson ook doet om het op een LOTR films te doen lijken door het uit te breiden met de appendixen (Gandalf’s reis bijvoorbeeld), die mensen zullen nooit tevreden zijn. Maar dat is onfair want The Hobbit II is wel degelijk een knap gemaakte en boeiende film geworden, en is ook beter dan het eerste deel.
Na een korte en goed gevonden recapitulatie scene (tussen Gandalf en Thorin) gaan we direct terug van start met de reis van ons uitgebreide gezelschap. Dit is meteen al een verbetering van het origineel. Ikzelf had er niet veel op tegen maar voor velen duurde het te lang voor ze effectief vertrokken uit hobbitland. Het was echter nodig om een poging te doen om alle leden van het gezelschap te leren kennen, en met al die dwergen zijn dat er wel wat : Thorin, Balin, Dwalin, Bifur, Bofur, Bombur, Fili, Kili, Oin, Gloin, Nori, Ori, en Dori. En dat is wat de hobbit films tegen zich heeft : ik heb de twee films gezien en nog altijd zijn de dwergen voor mij 1 personage. Er zijn twee uitzonderingen : Thorin uit beide films en Kili in de tweede film, maar dan enkel van gezicht, ik heb ze moeten opzoeken in IMDB. Waar je in LOTR direct Legolas, Gimli, Aragorn en onze vier hobbits leerde kennen, is dat toch wel een pak moeilijker in deze film. Thorin en de hobbit ja, maar daarna?
Alsof Peter dat wist, heeft hij dan ook het enige personage uit LOTR laten opdragen waar dat logisch gezien mogelijk was : Legolas is back! En ik moet zeggen, het helpt de film hard vooruit, samen met Evangeline Lilly , die niet “LOST” is als Tauriel. Ik hoop eigenlijk dat we haar nog veel meer mogen zien in andere films en dat ze nog veel te zien zal zijn in de derde Hobbit film. Ze zitten beide in een van de beste scenes van de film, namelijk wanneer ze moeten ontsnappen via de tonnen in het water. Dit is een heel knappe, lange en opwindende actiescene waaraan veel regisseurs een puntje kunnen zuigen. Dit was ook de oospronkelijke eindscene van de eerste film, hadden het twee films gebleven zoals oorspronkelijk de bedoeling was.
Het duurt dan wel even voor we bij Smaug komen – ik moet toegeven dat ik er wel wat op aan het wachten was en wat ongeduldig werd. Dit komt ook door de verschuiving van twee naar drie films – op zich kreeg ik nooit de indruk dat ze het aan het rekken zijn, ze mogen gerust meer tijd geven om alle personages wat meer diepgang te geven.
De overige nieuwe personages komen meestal goed uit de verf. Enkel Beorn kon me om een of andere reden niet echt overtuigen – zijn personage komt ook in het boek ook voor maar voor de film had hij er van mij uitgeknipt mogen worden. Ik vermoed dat het nodig was voor deel drie om hem al te introduceren, maar het draait op deze moment tot niet zoveel bij. Luke Evans als Bard/Girion en Stephen Fry doen het dan weer wel goed, al heb ik bij de laatste soms het gevoel dat ik naar Blackadder of zo ben aan het kijken. Het is zoals je bij John Cleese ook aan Monty Python moet denken zodra hij een vermomming draagt.
Het beste nieuwe personage is echter Smaug. Dit is de beste sprekende draak die we ooit gezien hebben, period. Vergeet Sean Connery in Dragonheart. Samen met de stem van Benedict Cumberbatch en de visuele effecten is Smaug echt een meesterwerk en alleen daarvoor hebben ze terecht een oscarnominatie binnen. Vanaf dat moment is de film zalig om naar te kijken – Smaug is perfect als slechterik en het is ook verrassend hoe wendbaar hij is in de toch voor hem vrij enge ruimte. Vanaf het moment dat Bilbo met hem oog in oog staat is de rest van de film 1 lang hoogtepunt. Als het dan ineens gedaan is met “o God, what have we done”, heb je echt spijt dat we niet kunnen zien hoe het verder gaat. Maar dat is een goei teken, niet?
Hebben we dan niets slechts te vermelden ? Toch wel – er had iets meer humor in mogen zitten (het moment dat Bilbo dat hij de enige is die geen ton heeft, is geweldig). En dat we weer een jaar moeten wachten op There and back again…

Bard the Bowman: If you awaken that beast, you’ll destroy us all!

Hell is for heroes (1962)

Waarom bekeken? 
The king of cool : Steve McQueen!

Korte inhoud ?

Een peloton staat op het punt om terug naar huis te keren in WO II. Als sergeant Jones de opdracht krijgt om vlak bij een Duitse bunker te worden gestationeerd, blijkt dat hun peleton de enigesoldaten zijn die aanwezig zijn. Met weinigen moeten ze proberen stand te houden tot een andere divisie arriveert.

En wat vond de filmkijker er van?

De reden om de film te kijken was Steve McQueen, en daar blijft het dan toch ook wel grotendeels bij. McQueen doet wat hij moet doen, op zijn “coole” zwijgzame manier, zoals hij dat later ook met meer succes zou doen in The magnificent seven en Bullit. De beste scene met hem is die in de bar, eentje waar we hem dan toch eens zien lachen ook. Voor de rest komt hij eigenlijk bitter weinig in de film voor. Echt een hoofdrol kunnen we dit niet noemen voor hem, al komt hij op het einde heroisch aan zijn einde.

Het is blijkbaar vooral voor het einde dat de film bekend is. Moest de rest beter opgebouwd zijn geweest, was dit nog schokkender geweest. Nu leren we Reese (het personage van McQueen) nauwelijks beter kennen en is hij ook maar een van de soldaten die sneuvelt. Dat de film een minuut later dan ook effectief gedaan is, is nogal onverwacht maar blijkbaar was het budget ook op om er nog een ander einde aan te brouwen. Ook daar is de film bekend voor, voor zijn plots einde, maar dat is dus niet uit artistieke overwegingen gebeurd.

Het verhaal gaat over een uitgedunde eenheid die moet doen alsof ze nog met heel veel zijn om de duitsers, die een beetje verder ook verscholen liggen, om de tuin te leiden. Lijkt een goed uitgangspunt, maar als ze dan met een jeep wat over en ’t weer gaan rijden om tanks na te doen… dat vind ik eigenlijk toch wel wat dom en ongeloofwaardig. Als ze dan een afluistermicrofoon vinden van de duitsers, moet de komiek van dienst doen alsof ze nog contact hebben met de legerleiding. De berichten die dan doorgeseind worden zijn dan grappig bedoeld op dat moment, maar ten eerste zijn ze niet grappig en ten tweede gaat alle spanning die ze daarmee opgebouwd hebben volledig weg. En dan heb ik het nog niet over die Pool, die niet bij hen hoort maar wel bij hen wil blijven en zelfs mee terug naar America wil. Ook daar is niets meerwaarde aan en als het grappig bedoeld was, ik heb er niet mee gelachen.

De film komt gewoon niet goed uit de verf. Als de sergeant sterft, net nadat hij met McQueen ruzie had, zou je denken dat de reactie van McQueen belangrijk is. Maar nee, daar wordt niets mee gedaan. McQueen probeert door een mijnenveld de duitse bunker te dynamiteren. Dit mislukt en hij is de enige van de drie die het overleeft. Maar om een of andere reden kan het ons eigenlijk niet schelen, zoals ook McQueen geen tijd krijgt om daar iets mee te doen.

Dat we de vijand niet zien helpt ook niet. Behalve in heel duidelijke stock-footage, en twee akteurs die steeds andere duitsers moeten spelen. Blijkbaar was er geen geld voor meer dan dat. Verder stoorde het me wel wat dat er veel nachtscenes zijn waarbij het dan toch weer iets te licht is om te geloven dat het nacht is. Verder zou het winter moeten zijn, en zie ik eerder een Californische woestijn.

De stormloop op het einde naar de bunker (waarbij hun eenheid terug vervolledigd is), is toegegeven goed gefilmd en komt geloofwaardiger over dan de anderhalf uur die we daarvoor moeten doorstaan hebben. Ook McQueen die aan zijn zelfmoordactie begint toont wat de film had kunnen zijn maar wat het niet is geworden. Tegen dan snakken we eigenlijk al naar het einde van de film en heeft McQueen groot gelijk dat hij er maar snel een einde aan maakt en zichzelf opoffert. Jammer! Als je dan toch een oude oorlogsfilm wil bekijken, ben je met andere en soms zelfs oudere films veel beter af. (*)

Platoon Sgt. Bill Pike: How close did you get?
Pvt. John Reese: Two hundred yards.
Platoon Sgt. Bill Pike: How’d it happen?
Pvt. John Reese: Mine field.
Platoon Sgt. Bill Pike: Henshaw?
Pvt. John Reese: Yeah. He tripped a mine. He was carrying a torch. It lit up the whole countryside. Put us right on the block.
Platoon Sgt. Bill Pike: Were you right?
Pvt. John Reese: How the hell do I know?

Hang ‘em high (1968)

Waarom bekeken door filmkijker? Clint Eastwood. Full Stop.

Korte inhoud? Veehouder Jed Cooper wordt zonder rechtzaak opgehangen voor een diefstal die hij niet begaan heeft. Als een wonder overleeft hij het en wordt hij federal marshall zodat hij zijn ophangers officieel kan oppakken om ze voor het gerecht te brengen.

Wat vond de filmkijker er van? Na The good, the bad and the ugly had Eastwood genoeg van Spaghetti westerns, en weigerde hij de “man met de harmonica” te spelen in Sergio Leone’s Once upon a time in the west, een rol die dan naar Charles Bronson ging. We weten allemaal dat de film van Sergio Leone als de “opera” van de westerns wordt beschouwd. Was het de juiste beslissing van Clint om in de plaats zijn een eerste Amerikaanse western te maken met regisseur Ted Post?

Het antwoord lijkt op het eerste zicht “Natuurlijk niet” te zijn. Hang ‘em high is beinvloed door Clints spaghetti westerns. Clint Eastwood speelt net geen “man with no name” en sommige grimassen en closeups zouden zo van Sergio Leone kunnen zijn. En ook hier rookt hij vieze sigaartjes. De stijl, samen met de muziek, doet soms wat Morriconisch en Leonisch aan. So far so good.
Het is echter het script waar het soms wat hapert : het A-verhaal (Clint die wraak wil op de mensen die hem probeerden op te hangen) wordt verstoord door een aantal B-verhalen die er niet allemaal toe doen. Het feit dat hij, als federal marshall, ook andere taken op zich moet nemen zoals een aantal veedieven oppakken, vind ik nog normaal, al dragen ze helemaal niets bij aan het A-verhaal. Maar de romance die Clint heeft met een hoer en daarna met de dochter van de rechter, is er wel helemaal bij gesleurd. Ik moest heel hard lachen toen Clint, als hij  merkt dat hij het ophangen van de jonge veedieven niet kan beletten, een hoer uit het publiek tegen haar zin meesleurt om boemboem mee te gaan doen. What the f*ck?
Er zijn nog wel enkele onbegrijpelijke scenes. Clint mag er niet terug op uit trekken om zijn ophangers op te sporen. Hij moet van de rechter blijven om te kunnen getuigen op het proces van de veedieven. Als hij dat dan doet, mag hij van dezelfde rechter bijna niets zeggen en wordt hij bijna geschorst. Hallo?
Ook de manier waar in de eerste scene net iets voor de hand liggend het goede karakter van ons hoofdpersonage wordt ingelepeld, door het redden van een klein koetje uit een rivier, is een beetje lachwekkend. Er wordt bijna letterlijk gezegd  “ok publiek, clint speelt de goeie in deze film dus voor hem moet je nu supporteren!”
Dit gezegd zijnde, zitten er wel degelijk ook goede zaken in deze film. Ik heb zelden een film gezien waar zoveel aandacht gegeven wordt aan ophangingen. De film heeft dan ook wel degelijk iets te vertellen op dat vlak, en dat is ook hetgeen het hoofdpersonage moet ondervinden. Het is niet helemaal eerlijk wat er gebeurd, maar wat moet je doen als je een hele grote staat hebt met maar 1 rechter en te weinig marshalls? Dan moet er wel een soort van schrikbewind zijn want anders kan je de misdaad niet onder controle houden. We weten allemaal dat het verkeerd is, maar net als Clint weten we ook geen alternatief en net zoals hem op het einde van de film, nemen we de marshallbadge terug op en vinden we dat begrijpelijk.
Het scenario heeft toch ook wel enkele niet zo voorspelbare momenten en verraste me dan ook. Clint krijgt kogels in zijn lijf! Dat was bij Sergio Leone nooit het geval. De manier waarop hij daarvan dan weer herstelt is dan weer een beetje te snel, maar ik had het niet zien aankomen. Dat een van de hoofdslechteriken zichzelf dan weer ophangt, was ook een verrassing. En dat hij zijn ophangers niet allemaal te pakken krijgt, maar dat de film op dat punt een open einde heeft op dat vlak, is toch ook nog wel niet vaak gezien in de jaren zestig – namelijk dat het hoofdverhaal niet helemaal afgerond geraakt.
De actie dan. Er zit eigenlijk vrij weinig actie in de film, en ook daar heeft het een gelijkenis met Leone’s stijl. Er wordt wel meer gepraat en Clint heeft duidelijk meer dialoog. Als de actie er is, duurt ze wel langer als bij Leone. Het vuistgevecht tussen een van de veedieven en Clint mag zelfs lang genoemd worden.
Qua acteerprestaties doet Clint wat hij goed kan. Voor de rest valt vooral de rechter Fenton op (gespeeld door Pat Hingle), en Ed Begley (captain Wilson). Inger Stevens (Rachel Warren) kan me dan echter weer niet overtuigen. O, en heb jij Dennis Hopper herkend als de profeet die neergeschoten wordt door marshall Bliss? Voor mij was hij onherkenbaar. Het moet een van zijn eerste rolletjes geweest zijn, net voor zijn doorbraak in Easy Rider.
De muziek neigt, zoals eerder gezegd, wat naar Morricone en doet dat soms heel goed, maar ook soms heel slecht. Het is soms te bombastisch op momenten dat er eigenlijk niets gebeurd, en het viel het meest op tijdens de rit in de gevangeniswagen in het eerste kwartier van de film. Iets te expliciet wil men benadrukken dat het spannend is op momenten dat het net niet het geval is, alsof ze het willen verdoezelen.
De beeldvorming zit goed in de film. Op dat punt is Ted Point zeker een goede regisseur, ook wat de dialogen betreft. Clint kende trouwens Ted al van in de tv-serie Rawhide, en ook meerdere acteurs die in Rawhide meespeelden mochten in deze film meedoen. Op dat vlak is het zeker een verlenging van zijn Amerikaans werk.
Om op de oorspronkelijke vraag terug te komen : heeft Clint de juiste beslissing genomen om Leone’s aanbod af te slaan? Als we puur de films vergelijken is “Once upon a time in the West” natuurlijk beter, maar bijna elke western van die tijd moet het daarvan afleggen. Het is voor Clint echter wel een belangrijke stap geweest om de superster te worden die hij nu is. Hij richtte zijn eigen productie bedrijf op (The Malpaso Company) voor deze film, dat hij tot de op dit moment laatste film “Trouble with the curve” gebruikt. Het is dus zeker geen slechte beslissing geweest. Het spaghetti western genre zou immers een stille dood sterven eind jaren zeventig en sterren zoals Terence Hill zouden nooit meer het succes krijgen van de hoogdagen van dat genre.
Het is jammer dat het scenario niet meer gefocussed blijft en er hadden wat bijverhalen ge-elimineerd mogen worden. Dan had het zeker een betere film geweest. Maar als eerste amerikaanse film mag Hang em High er zeker zijn. (***)

Jed Cooper: Well, I don’t care how you slice it – whether there’s nine men out in the plains with a dirty rope or a judge with his robe on in front of the American flag – those boys are going to be just as dead as if they’d been lynched.

Hugo (2011)

Waarom bekeken door filmkijker? Ik probeer altijd alle Oscargenomineerde films te zien in de categorie “Beste film” voordat de uitreiking plaats vindt.

Korte inhoud? Hugo is een jongetje dat woont in een treinstation in Parijs om de klokken regelmatig op te winden. Hij tracht tegelijkertijd een soort van mechanische robot te herstellen aan de hand van notities van zijn vader. Daarvoor heeft hij onderdelen nodig, die hij steelt in de speelgoedkraam van Georges Méliès (Ben Kingsley). Die blijkt echter weet te hebben van de robot, en ook ooit aan de wieg gestaan te hebben van de filmcinema…

En wat vond de filmkijker er van? Wie had kunnen vermoeden dat Scorcese, regisseur van rauwe films zoals Goodfellas, Casino en Taxi Driver, een kerst-familiefilm zou maken en daar nog zo geweldig in zou slagen ook? Je bent vanaf het begin mee met de knappe beelden die je leiden naar het treinstation in Parijs en de mooie begeleidende muziek van Howard Shore (die genomineerd is voor een Oscar en mij een heel grote kans lijkt te maken op het beeldje). Je kan de sfeer bijna letterlijk opsnuiven, en al snel zitten we in een achtervolging van de politieagent (gespeeld door ‘Borat’ Sacha Baron Cohen, die toch wel heel hard op agent Crabtree lijkt van Allo Allo in deze film!) en voelen we mee met Hugo wiens boekje afgepakt wordt door Ben Kingsley (schandelijk over het hoofd gezien door de Academy voor zijn rol). Driekwart ver in de film gaat het meer over zijn personage dan over Hugo, maar dat deert niet want iedereen die liefde heeft voor de cinema wil gewoon zien en weten hoe het was om een pionier te zijn in bioscoopfilms. Ik denk dat dat ook de reden was voor Scorsese om deze film te maken, en terecht : als we ook maar een glimps kunnen opvangen van het maken van de eerste films aller tijden, en hoe het publiek daar op reageerde (Train arriving in the station!), zijn we al content. Scorcese’s liefde voor de film spat gewoon van het doek.
Misschien dat de film soms wel wat weg heeft van een boek van Charles Dickens, vooral op de manier waarop alles uiteindelijk goed afloopt. Maar dit is nu eenmaal een familiefilm, uitgebracht in de kerstperiode, dus wat had je anders verwacht? Scorsese vermijdt meligheid en zoetsappigheid (misschien voor sommigen op het randje.) Er zit gewoon te veel magie in deze film om er niet door getroffen te worden. Beslist een van de mooiste films van 2011, en laten we hopen dat hij ook de oscar daarvoor in de wacht mag slepen. Wat wel niet te begrijpen is, is dat geen enkele acteur of actrice genomineerd werd uit deze film. O, en beste mensen, ik heb hem niet bekeken in de 3D versie en ik heb niet het gevoel daardoor iets gemist te hebben! Dat wil veel zeggen want naar het schijnt was James Cameron himself onder de indruk van het gebruik van 3D…  (*****)

Georges Méliès: My friends, I address you all tonight as you truly are; wizards, mermaids, travelers, adventurers, magicians… Come and dream with me.

Wist je dat…

• dat het van 1999 geleden was dat Scorcese nog eens een film maakte zonder Leonardo di Caprio?
• De echte Georges Méliès werkte inderdaad in een treinstation als speelgoedbouwer na de eerste wereldoorlog
• Hugo’s droom van de ontsporende trein is een referentie naar het echte treinongeval in 1895 in het station van Montparnasse.