Dodge city (1939)

Dodge City is de eerste western van Errol Flynn. Hij had er zelf zijn twijfels over : hij was gewoon van de held te zijn met een hoop acrobatie en met zwaarden (piraten, Robin Hood, Don Juan, etc…). Het was echter een schot in de roos : de film was een groot succes, en er was een premiere en opening buiten in het echte Dodge City die naar het schijnt meer volk op de been bracht dan voor eender welke opening van de film. Als je de beelden er van ziet, lijkt dat inderdaad gigantisch te zijn geweest. Maar is de film ook de moeite waard?

Het is een film waarbij alles wat je verwacht in een western bijna aan bod komt : een trein, een gevecht in de saloon, kuddes koeien die op hol slaan (stampede), een vrouw die hem in eerste instantie niet wil,  een sidekick die moet gered worden door onze held, die dan ook nog eens na aandringen sheriff wordt om het stadje op te kuisen. Het is echter allemaal wat flets, om het met de ogen van nu te zien… of om het anders te zeggen: heeft toch de dag des tijds niet zo goed doorstaan. Het verhaal is nogal simpel, Flynn is gewoon te braaf.  Zijn tegenspeler, gespeeld door Bruce Cabott, maakt voor mij een veel betere, natuurlijke indruk. Flynn is gewoon te afgeborsteld.
Er zit heel wat humor in de film, maar ik herinner me dat ik maar één keer echt heb gelachen door iets wat Flynn zei. Er zit echter wel wat bijna slapstick in, vooral in het zeer lange saloongevecht. Op zich wel knap gedaan, maar het is vooral heel veel volk waarbij iedereen met iedereen vecht en er af en toe iemand apart wordt uitgenomen en gevolgd. Heel de saloon gaat er wel aan. De grootste fout die men hier maakte denk ik, is dat Flynn niet deelnam aan dat gevecht. Zijn oudere sidekick Rusty wel. Hij gaat ook met heel wat screentime lopen. Zo hebben we de scene bij het dameskransje, die redelijk lang duurt. Maar eigenlijk vond ik die nog wel best grappig, voornamelijk hoe bang hij wordt op een bepaald moment. Maar het neemt je wel wat uit waar het verhaal echt om draait, en daar had men beter wat meer tijd aan besteed.

Olivia de Havilland speelt de liefdeintresse van Flynn. Ze maakten vrij veel films samen, ook in “The adventures of Robin Hood”, waarin Rusty uit deze film (Alan Hale) trouwens ook Little John speelde. Olivia speelt Abbie, een vrouw die mee begeleid wordt in het konvooi dat Flynn begeleid, samen met een veekudde. Haar broer is ecther een vrij zotte persoon, die graag met pistolen schiet en zo de stampede veroorzaakt van de kudde. Flynn moet hem neerschieten, uit zelfverdediging en natuurlijk wil Abbie niets meer van hem weten daarna. Op het einde van de film echter, is het vergeten en vergeven. Wat ik miste dan was een gesprek waarin dit overtuigend uitgepraat wordt. Ze proberen het wel maar dat komt er niet overtuigend uit. Voor de rest heeft Olivia slechts een kleine rol, en eigenlijk vond ik Ann Sheridan (in een nog kleinere rol als bargirl) veel overtuigender.

Op een moment denk je  “nu gaat het beginnen”, als Flynn zijn opdracht als sheriff aanvaardt na het overlijden van het jongetje – één van de betere scenes, ook al wordt de redding door Flynn versneld afgespeeld. Maar nee, wat dat volgt zijn een paar heel flauwe scenes waarin Flynn oa een ophanging tegen houdt door hands up te zeggen waarbij iedereen braaf mee naar de cel gaat. Echt super ongeloofwaardig. Het gevecht op de trein op het einde maakt wat goed maar echt heel memorabele scenes heb ik niet gezien in deze film, en dat is een beetje jammer. Zoals eerder gezegd is het lang saloongevecht wel redelijk bekend.

Opvallend wel is hoe mooi de kleuren zijn en dat de decors echt wel opvallen, om van 1939 t zijn. De film werd opgenomen in Technicolor en het was maar één van de twee films die zo uitkwamen, omdat het toen nog heel duur was. Het is bijna de enige western in kleur van voor 1940. Dus alhoewel Flynn zelf zijn twijfels had, had Warner Bros toch het nodige vertrouwen in blijkbaar, maar het was ook de regisseur Curtiz die er mee wou experimenteren. Het was hun grootste succes van dat jaar. Maar jammer genoeg, in 2024, toch net iets te gedateerd. (**)

Tex Baird: Hey, Wade! You ain’t gonna keep me in here, are you?
Wade Hatton: I’m sorry, Tex, you read that notice the same as anyone else. Three days in there won’t do you a bit of harm.
Tex Baird: Ah, but you can’t do this to me after all we have been through together. We fought the war together, built a railroad together. We ate, drank, slept, lived and died together.
Wade Hatton: And now we’re going to be in jail together. You in there and me out here.

Don’t look up (2021)

Don’t look up is van regisseur Andy McKay. Ik ben geen fan van The big short, maar Vice was wel veel beter. Maar Don’t look up is volgens mij het beste dat hij ooit gemaakt heeft. Dat komt niet het minst door de geweldige cast die hij verzamelde. Di Caprio (in zijn minst sexy rol ever, en dat is grappig, want hij wordt wel sexy gevonden) doet het schitterend als de professor die mee de meteoor ontdekt die op weg is om de wereld te vernietigen. De scene waarin hij een angstaanval krijgt, of de scene waarin hij in de studio uiteindelijk breekt en woedend roept “we’re all going to die!” zijn schitterend. Maar ook in de scene op het einde met het familiediner (op zic h al een scene die je zal onthouden en waarvan je je afvraagt, zou ik dit zo kunnen) zijn de laatste woorden die hij uitbrengt echt to the point. Als hij dit heeft geimproviseerd zoals gezegd wordt, dan is dat heel knap van hem. Deze film gaat natuurlijk ook over de huidige klimaatcrisis en hoe wetenschappers moeite hebben om de politiek te overtuigen dat het eigenlijk nu al te laat is. De meteoor is eigenlijk een metafoor. En we weten dat Di Caprio al geprobeerd heeft met documentaires om de mensheid wakker te schudden. Gelukkig is de film niet al te ernstig (eerder een satire) maar het einddiner is dan weer bloedserieus. McKay slaagt er in om de perfecte balans te houden tussen spanning, satire en realisme. Dat is heel knap want het zou een film kunnen geworden zijn dat iets en niets is en dat niet goed weet wat het wou zijn. Maar het is duidelijk een serieus bedoelde film maar goed verpakt in wat overdreven personages maar waarvan we weten dat die personen wel bestaan als je ze qua reactie naar onderen afrond… behalve dan met de president, gespeeld door Meryl Streep. Ik moest toch wel eens aan Trump denken. Ze heeft trouwens een geweldige mid credits scene, dus zeker blijven kijken bij de aftiteling. Er is ook nog een end credits scene, maar die is minder goed en iets te voorspelbaar. De chief of staff wordt gespeeld door Jonah Hill en doet nog meer denken aan Trump. Hij is eigenlijk het smerigste personage dat in de film rondloopt.
Jeniffer Lawrence doet het ook goed in de film maar haar rol heeft net iets te weinig om het lijf vind ik, iets te weinig uitgewerkt. Maar ze heeft wel een paar goede scenes… maar het is duidelijk Di Caprio’s film. Cate Blanchett en Tyler Perry zijn schitterend als gastheren van hun show op tv. Zij keuvelen er maar op los, ook al hebben ze net gezegd dat de Aarde gaat vergaan. Ik vind het wel onnodig om Cate Blanchett iets minder aantrekkelijk te maken dan ze is – als je de film ziet zal je wel merken wat ik bedoel. De rol die mogelijk een oscar gaat krijgen (buiten di Caprio) is Mark Rylance. De man is echt een revelatie, al een hele tijd. Hij is eigenlijk pas bekend geworden met de tvserie Wolf Hal in 2005. Waar was die man daarvoor? Veel te laat ontdekt, jammer genoeg. Timothée Chamalet tenslotte, heeft maar een heel kleine rol die hij waarschijnlijk maar aanvaardde om met Lawrencep en Di Caprio te kunnen spelen. Ook Ron Perlman heeft een leuke cameo als mogelijke redder van de wereld.
Ariana Grande speelt niet zichzelf, maar wel een zangeres. Het liedje dat ze op het podium zingt haalde me net niet uit de film, gelukkig. Ze heeft wel de moed om een belachelijk karakter te spelen, maar daarmee uit ze ook wel kritiek dat haar liefdesleven echt niet het belangrijkste nieuws is in de wereld en dat apprecieer ik dan wel weer in die rol.
Tenslotte nog vermelden dat alle special effects er best wel mogen zijn, en dat de film ondanks zijn langere speelduur nooit een zwak moment heeft of verveeld. Het zal een grote kanshebber worden voor de komende oscars, en terecht. Of het zal helpen om de huidige crisissen meer onder de aandacht te krijgen bij onze politici, die hun bekendheid of salaris of volgende verkiezing even willen vergeten, is twijfelachtig. Het zal eerder , net als in de film, eerst zo erg moeten worden dat ze niet meer anders kunnen en hopelijk is het dan al niet te laat. Ik ben er zeker van dat de film ooit de geschiedenis in zal gaan als een klassieker in onze moderne geschiedenis. Dat alleen al is een enorme prestatie. (*****)

Kate Dibiasky: Unless you assholes are taking me to the Batcave, fuck you for putting this hood on me.

Dirty Harry (1971)

 

Waarom bekeken? Een samenwerking tussen Don Siegel en Clint Eastwood zijn altijd wel de moeite waard.

Wat vond de filmkijker er van? 

Na play Misty for me maakt Clint Eastwood de eerste Dirty Harry film met Don Siegel. Ze konden toen niet weten wat een success de film ging worden en dat die ook nog vier sequels ging teweeg brengen. Ik vroeg me af of de film nog altijd zo goed is als toen, of toch niet hopeloos verouderd ging overkomen. Ik ben er echt van verschoten hoe goed de film nog steeds is. Het begin alleen al – we zien een moord gepleegd worden met een sluipschuttergeweer, en dan de agenten verschijnen op de plaats van de misdaad, een zwembad. Die eerste minuten zonder woorden (en met goeie muziek) leggen meteen de sfeer zo goed vast van een San Francisco van begin jaren zeventig, net na de flower power. Ik zat er meteen helemaal in.
Het verhaal is nochtans heel simpel: een sluipschutter terroriseert vanaf de daken van San Francisco de stad en eist maar liefst 100.000 dollar (toen wel een grote som geld) van de autoriteiten; anders dreigt hij meer slachtoffers te maken. De sluipschutter, uitstekend gespeeld door Andrew Robinson die de SF kenners zullen herkennen als Garak in Star Trek Deep Space Nine, zet een overtuigend over the top (en toch niet storend) personage neer, die vooral echt eng is op de bus met kinderen. Het is een waardige vijand voor Harry en ook een grote tegenpool en een deel van het succes van de film ligt in deze eerste Dirty Harry film toch ook wel wat bij Robinson lijkt me.
De regie van Siegel lijkt nu misschien “gewoon” maar was voor die tijd toch wel redelijk baanbrekend en een soort van template voor latere films. Om een voorbeeld te geven : het feit dat hij het eindschot wegtrekt met een helicopter was vernieuwend voor toen, maar nu valt het niet meer op. Het werd zelf geparodieerd in The Naked Gun.

Het grootste succes van de film ligt natuurlijk bij Harry zelf en de manier waarop Clint hem speelt (en dan moet je weten dat eigenlijk Frank Sinatra de rol eerst ging spelen!) Het lijkt wel een beetje op “the man with no name” maar deze is toch wel meer uitgebouwd en ook spraakzamer en nog beter in het uitspreken van oneliners. Harry zou een onsympathiek karakter kunnen zijn : hij kijkt neer op iedereen (zelfs zijn superieuren), hij is nietsontziend, en heeft een enorm cynisme. Als hij een compliment krijgt, moet je maar eens kijken hoe hij “ik ben ontroerd” zegt. De man die van het dak springt redt hij door te zeggen wat voor een vieze boel het op het trottoir zal worden. En toch slaagt hij er in om hem sympathiek te maken, gewoon omdat hij supercool is. Als ze nu zo’n film zouden maken met pakweg Bruce Willis, zou het ongeloofwaardig zijn en een dertien in een dozijn film (zeker op de manier dat Willis tegenwoordig slaapwandelt in zijn films.) Dirty Harry is gewoon een filmicoon geworden, dankzij scenes die voor eewig en altijd zullen bij blijven. In deze film is het de bankoverval die hij verijdelt terwijl hij een broodje wou eten in de zaak in de buurt. Maar in tegenstelling tot wat de meeste mensen denken, zegt hij nog niet “go ahead make my day” in deze film (dat is voor Sudden Impact in 1983), maar de citaat die je onderaan kan lezen was echt wereldberoemd en werd overal nagezegd. Het was ook een zeer goede zet om dezelfde zin op het einde nog eens te herhalen. Spannend, en gewoon supercool! De volgende film (Magnum Force) zou de tekst hoorbaar zijn tijdens de opening credits. Ik kan me alleen maar voorstellen dat het publiek al tevreden naar huis kon keren na dat moment. Zo populair was Clint Eastwood, en zo populair was Harry Callahan.
Het talent van Eastwood en de harde, rauwe actie maken van ‘Dirty Harry’ een uitstekende politiethriller waarvan terecht kan gezegd worden dat het een classic is. (*****)

Ah, Ah, I know what you’re thinking, did he fire six shots or only five? Well, to tell you the truth, in all this excitement I kinda lost track myself, but being this is a 44. Magnum, the most powerful handgun in the world that will blow your head clean off, you gotta ask yourself one question; Do I feel lucky? Well, do you punk?

Die Another Day (2002)

Waarom bekeken? Bondfilm!

Wat vond de filmkijker er van?
Die another day is de laatste Bondfilm met Pierce Brosnan. Bij de premiere had Barbara Broccoli nochtans nog gezegd dat Pierce Bond is zolang hij het wil. De onderhandelingen over een volgende Bondfilm sprongen echter af, zogezegd omwille van het gevraagde geld, maar eigenlijk waren de producers van plan een reboot te doen waarbij een jongere
Bond in Casino Royale zou spelen. We weten allemaal hoe dit verder ging, maar velen vinden het vooral jammer dat Die Another Day toch wel net een mindere Bondfilm was met Pierce en het dus geen volwaardig afscheid was.
Ik ben daar niet mee akkoord. Die Another Day heeft zijn mankementen maar is toch een best genietbare Bondfilm geworden. De film begint vrij spectaculair met drie surfers die aan land komen langs de grootste golven die ik op film ooit heb gezien. Hier ligt al het bewijs dat “do it for real” toch nog altijd het beste is.

De bedoeling is dat Bond infiltreert in het leger van Kolonel Moon, een Noord-Koreaanse kolonel die illegale wapens verkoopt in ruil voor diamanten. Bond wordt echter verraden, en een knappe achtervolging volgt met hovercrafts op het land. Het enige waar het even onder lijdt is dat het soms echt zichtbaar is in de close-up shots waarbij ze aan het vechten zijn dat ze dit voor een green scene deden.

Kolonel Moon gaat de dieperik in, maar 007 wordt gevangen genomen door
diens vader, generaal Moon. Tijdens de song van Madonna krijgen we dan de martelingen te zien die hij gedurende veertien maanden (!) moet ondergaan. Hij wordt dan uiteindelijk geruild tegen Zao. Op dat moment besefte ik dat dit wel eens een heel andere Bondfilm kan worden, maar jammer genoeg gingen ze nogal vrij snel terug naar een reset van Bond die maar al te graag terug aan het werk wil gaan. M zet hem wel op non-actief, maar dat Bond dan zelf zonder enig gevolg nog te geven aan die lange martelperiode terug aan het werk gaat, is toch wel een beetje een gemiste kans.

Bond onsnapt natuurlijk uit de cel van MI6 – zij het op een manier die mij nog steeds ongeloofwaardig lijkt.
Blijkbaar kan hij zijn hart zo traag laten kloppen dat men denkt dat hij dood is en dat de hartmonitor blijft piepen. Er wordt gesuggereerd dat hij dit geleerd heeft tijdens zijn periode in Korea, maar dat had dan toch wat uitgebreider aan bod moeten komen. Nu komt het wat over als deux ex machina.
Op eigen houtje gaat hij dan achter Zao terecht, en komt in Cuba terecht.

In een speciaal ziekenhuis blijkt dat Zao via een dna therapie zijn uiterlijk aan het veranderen is. (Er wordt echter nooit verteld waarom Zao dit ondergaat.) De scenes in Cuba zijn heel Bondy en behoren tot de beste van de film. Hij deed me zelfs aan Sean Connery denken, die ook achteloos nog even een druifje eet, of meerdere malen buenos dias zegt alsof er helemaal niets aan de hand is. Of hoe hij de man in de rolstoel krijgt… Toen deze film uitkwam was het 40 jaar geleden dat Dr No uitkwam en men refereert heel wat naar de Bondsaga.
Zo pikt hij een boek op bij zijn contactpersoon Raoul. De titel is ‘birds of the West Indies’ en is geschreven door… James Bond. Ian Fleming kwam via dat boek op een naam voor zijn held. Ook de uit het water komende Jinx (Halle Berry) is een ode aan Ursula Andress scene in Dr No.

Misschien was het eten van een druifje dus ook een eerbetoon aan Thunderball, waar Sean dit ook doet in de teaser voor de begintitels.
Zao ontsnapt aan zowel Bond als Jinx. Hij heeft wel een paar diamanten kunnen grijpen en blijkt dat deze de stempel dragen van Gustav Graves, die steenrijk geworden zou zijn dankzij het vinden van diamanten in Ijsland.
James keert terug naar Londen met deze informatie, en hij wordt terug aangenomen. Hij passeert langs Q – voor de eerste keer gespeeld door John Cleese, want in de vorige film was hij nog R, de assistente van de “oude” Q gespeeld door Desmond LLewelyn. De acteur stierf jammer genoeg in 1999 aan een verkeersongeval en mocht het jubileumjaar dusniet meer meemaken. John Cleese brengt het er echter goed vanaf en het is een beetje jammer dat het bij deze enige film gebleven is. John Cleese had echter niet gepast in een film met Daniel Craig en het is logischer dat ze toen terug voor een jonger persoon gekozen hebben.

In Q’s lab zien we enkele gadgets uit vroegere films : Rosa Klebb’s schoenen (From
Russia with Love), een krokodil vermomming (Octopussy), en de jetpack uit het begin van Thunderball. Hij geeft ook Bond zijn twintigste horloge, wat natuurlijk een referentie is naar het feit dat het 20ste film is. Het zijn toch wel leuke dingen om te ontdekken in de film als Bondfan.
Q stelt hem voor aan misschien de meest betwistbare en meest ongeloofwaardige gadget ooit : een onzichtbare auto. Eigenlijk stoorde me het vreemd genoeg niet. Het wordt immers toch een beetje uitgelegd hoe ze dit doen, en echt onzichtbaar is hij niet. Je ziet hem nog altijd een klein beetje. Misschien helpt het feit dat de camera’s falen op een later moment en dat  de technologie toch nog blijkbaar niet helemaal op punt staat. Het is ook wel fijn dat het weer een Aston Martin is.

Bond ontmoet Gustav Graves in een schermschool na zijn introductie via deze parachute als uit ‘The spy who loved me’. Wat eerst wat oefenen is, mondt uit in een echt schermgevecht dat tot de beste actie van de film behoort. O, en het feit dat Madonna daar ook rondloopt, stoorde me eigenlijk helemaal niet. Maar het is wel zo dat het je even uit
de film haalt (o kijk, Madonna!).

Gustav nodigt hem uit in zijn ijspaleis in Ijsland, om de presentatie bij te wonen van Icarus, zijn nieuwste uitvinding. Het is een satelliet die de zonne_energie kan bundelen. Iedereen klapt in de handen maar wat er juist zijn bedoeling mee is (de nachten verlichten om zo de gewassen dag en nacht te laten groeien?) vindt niemand blijkbaar verdacht. Bond merkt dat Jinx ook aanwezig is en maakt ook nader kennis met Miranda Frost, de assistente van Graves.
’s Nachts dringt Jinx binnen in het commandocentrum van Graves maar wordt gepakt. Bond moet haar redden in een gevecht met ronddraaiende laserstralen dat toch wel goed in beeld gebracht is.

Bond heeft nu door wat er aan de hand is en dat Graves en kolonel
Moon één en dezelfde persoon is. Bond confronteert Graves daar mee, maar Frost – die ook voor MI6 zou werken – staat aan de kant van Graves en hij moet ontsnappen. Hier maken de schrijvers in mijn ogen wel een beginnersfout. Ze laten Bond ontsnappen om hem dan even later weer te doen terugkomen om Jinx nog maar eens te redden. De ontsnapping van Bond gebeurt in een racewagen van Graves, waar hij later onderdelen van gebruikt om tussen de ijsschotsen door te surfen. Dit is niet alleen super ongeloofwaardig, het is ook heel duidelijk vrij slechte computeranimatie (CGI). Gelukkig hadden de makers dit door en zouden ze in latere fims weer helemaal -voor het “for real” principe gaan.

Bond moet dus terug het ijspaleis in en het lukt hem om Jinx te bevrijden na een toch wel spectaculaire achtervolging op een bevroren meer tussen de Aston Martin en de auto van Zao, die ook wat snufjes heeft.

 

 

 

 

 

 

Het smeltende paleis als setting heeft ook wel iets…
Bond en Jinx kruipen aan boord van Graves vliegtuig. Graves vertelt zijn vader zijn echte identiteit, en de bedoeling van Icarus : het volledig ontmijnen van de grond tussen noord- en zuid korea, om zo het land te herenigen. De generaal vindt het maar niets en
zijn zoon vermoordt hem. Op dit moment heeft Graves een soort pak aan om Icarus te besturen – ook iets dat me vrij belachelijk overkwam want waarom is dat nu nodig. Hij kon dit voordien toch even goed met een soort controlepaneel. Bond probeert om Graves neer te schieten maar zijn schot mist doel en gaat door de romp van het vliegtuig.

 

 

 

 

 

 

Daardoor daalt het vliegtuig en Jinx probeert het terug goed te krijgen terwijl Bond en Graves met elkaar op de vuist gaan. Frost valt Jinx aan, met de geweldige punchile “read this, bitch” overwint Jinx. Graves wordt door zijn parachute in de motor van het vliegtuig gezogen, wanneer het vliegtuig nadat het van koers geraakte en door de straal van Icarus vloog.

Bond en Jinx ontsnappen van het neerstortende vliegtuig in een helicopter. De eindscene tussen Jinx en Bond krijgt muziek die heel erg lijkt op “You only live twice”.

 

 

 

 

 

 

 

Die Another Day was een groot succes, behalve in Korea natuurlijk. Het was op dat moment de bestverdienende Bondfilm – Casino Royale zou dit terug verbreken een aantal jaren later. De critici vonden dat er wat te veel op gadgets werd gesteund en dat het plot daar door wat vergeten werd. Ik kan daar wel ergens in volgen, maar al bij al zijn de punchlines en de actiescenes waarbij geen CGI gebruikt werd zijn best wel goed in deze film. Er zijn wel wat gemiste kansen, maar de acteerprestaties maken veel goed. Brosnan is ondertussen Bond in hart en nieren, maar ook Jinx en Miranda Frost komen heel goed uit de verf.
Gustaf Graves is best wel een goede villain maar zeker geen voor in de geschiedenis
boeken. De actiescenes zijn meestal goed, maar echt superspannend wordt het nooit. Dit is meer een entertaining Bond film dan een spannende, maar die mag er ook zijn. De finale – soms het zwakste punt in een Bondfilm – mag er ook best zijn, al hadden we er nog
niet zo lang al eentje gehad in een vliegtuig (The living daylights).
Al bij al vond ik het een goede jubileum-editie van een Bondfilm ! (***)

James Bond: So you lived to die another day… Colonel.
Graves: At last… I was beginning to think you would never guess.
James Bond: Was it painful? The gene therapy.
Graves: You couldn’t possibly imagine.
James Bond: Oh, good. I’m glad to hear that.

 

Divergent (2014)

Waarom bekeken?  Ik was onder de indruk van Shailene Woodley  in The descendants. En ze zeggen dikwijls dat dit een mager broertje is van The Hunger Games, maar ik wou het zelf eens beoordelen.

Korte inhoud ?  Chicago in de toekomst. Beatrice moet op haar 16de uit een van de vijf groeperingen kiezen waarin de stad is verdeeld: oprechtheid, onverschrokkenheid, eruditie, vriendschap en zelfverloochening. Uit een test blijkt dat ze “Divergent” is en niet tot 1 van de groepen valt. Ze kiest voor onverschrokkenheid.

Wat vond filmkijker er van?
Divergent is gebaseerd op de boeken van Veronica Roth, een toch wel jeugdige schrijfster (geboren in 1988) en de vrees is dan ook dat deze film ook voor tieners bedoeld is. De vrees was gedeeltelijk ongegrond.
De film slaagt er heel goed in om de Divergent wereld te tonen. De beelden zijn prachtig en het dompelt je ook direct in de juiste sfeer terecht. Het vertelt ook op een gemakkelijke en niet geforceerde manier de verschillende strekkingen (al zijn er twee die in deze film eigenlijk nauwelijk aan bod komen).
Vervolgens zien we Beatrice (Shailene Woodley) de grote test ondernemen die elke 16-jarige moet doen, om te bepalen tot welke strekking je best behoort. Je mag uiteindelijk wel zelf je keuze bepalen. Als je niet tot de strekking behoort van je ouders, zie je hen nooit meer terug. De test mislukt bij Beatrice (ze is een mix van strekkingen) en daarom kiest ze dan zelf maar voor onverschrokkenheid (dauntless).
De film gaat zeker in op het feit dat ze haar ouders niet meer kan zien en de moelijke keuze die ze moet maken, en tegelijkertijd moet ze bij dauntless zichzelf echt bewijzen. Het grootste deel van de film is dan de training om te bewijzen dat je echt bij dauntless thuishoort. Een beetje cliche is de “slechte” trainer (Jai Courtney als Eric, hij speelt zijn rol erg goed) en de goede trainer (Four, gespeeld door Theo James). Deze laatste wordt natuurlijk verliefd op Beatrice en ze beleven een romance tijdens de training. Gelukkig duurt het een hele tijd voor het er direct van komt. Wat wel wat ongeloofwaardig is, is het feit dat hij ze mee naar zijn kamer neemt en dat niemand zich afvraagt waar ze is. Ze slaapt immers in een algemene slaapzaal. Ze gaat zelfs een bezoek brengen aan haar broer in de stad. Zijn er dan geen trainingen die dag?
Enfin, de romance tussen hun twee is duidelijk bedoeld voor het tienerpubliek (Four ziet er ook een beetje te fotomodelachtig uit) en alleen die scenes deden mij daar aan herinneren.
Als dan de dauntless fractie als robotten geprogrameerd worden door Erudite (geleid door Kate Winslet als Jeanine) om de fractie waar Beatrice oorspronkelijk bij hoorde, aan te vallen zijn het enkel Theo en Beatrice die niet onderworpen zijn omdat ze beide Divergent zijn. So far so good, maar dan gaat het allemaal iets te gemakkelijk om de supercomputer en Jeanine uit te schakelen.  De film duurt al vrij lang (2u20) maar het is net of de film eigenlijk drie uur moest duren maar dat ze dit pas wisten na 2 uur film. En dat is spijtig want de trainingsopdrachten en de opbouw was zeer goed, en wordt wat teniet gedaan door het te snel afhaspelen van het einde.
Divergent is een beetje een mix van The Hunger Games, Harry Potter en een extra snuifje sci-fi a la Gattaca. Het eerste half uur is eigenlijk het meest interessante omdat je dan de wereld leert kennen en dat wordt op zeer goede manier gedaan. Het feit dat er 1 iemand uitverkoren is om iets speciaal te doen, is natuurlijk al niet meer erg origineel sinds The Matrix, maar de originele trainingsopdrachten maken veel goed. Daarna wordt het wat voorspelbaar (de romance, en zelfs de ouders die even terug opduiken om daarna te sterven). Kate Winslet heeft ook te weinig screentime om echt iets met haar rol iets te doen. Shailene Woodley is wel voortreffelijk als Beatrice, en ze slaagt er ook toch in om het een beetje te laten geloven dat ze samen met Four een koppel zou kunnen vormen. Het is jammer ook dat alle fracties niet aan bod komen, maar hopelijk zien we daar meer van in de drie vervolgfilms die op stapel staan. Ik ben in ieder geval wel van plan om naar het vervolg te kijken, want ik ben we nieuwschierig hoe het nu verder gaat. Dat wil zeggen dat de film goed genoeg is om drie sterren te geven ! (***)

You’re different. You don’t fit into a category. They can’t control you. They call it Divergent. You can’t let them find out about you.

El espinazo del diablo (2001) aka The devil’s backbone

Waarom? Guillermo Del Toro

Korte inhoud? Carlos arriveert in een weeshuis in Spanje, en ontdekt dat er een geest ronddwaalt. Tegelijkertijd moet hij oppassen voor Jacinto, de concierge, en Jaimie, die hem al van in het begin in de problemen brengt.

Wat vond de filmkijker er van? The devil’s backbone is een spaanse film (originele titel El spinazo del diablo) geregisseerd EN geschreven door Guillermo del Toro. Del Toro beschouwt het als zijn meest persoonlijke film, en zegt ook dat het het eerste deel is van het tweeluik. Het tweede deel was Pan’s labyrinth (originele titel El labirinto del Fauno) en was de doorbraak voor Del Toro, die er zes oscarnominaties voor kreeg en er drie van kon verzilveren.
The devil’s backbone is echter minstens even goed, en op deze moment vind ik het zelfs beter – al zou ik Pan’s Labyrinth nog eens opnieuw moeten zien om dat oordeel objectiever te kunnen vellen. In elk geval vond ik deze film zeer meeslepend (ik zat er heel snel in). Ik vind horror meestal lachwekkend (omdat het zo over de top is dat het voor mij niet meer schrikwekkend is). Echte horror is deze film niet, al ziet Santi er niet zo fris uit (het deed me denken aan The Ring). We komen al vrij snel te weten dat Santi niemand kwaad wil doen, maar zich enkel wil wreken op de echte slechterik : Jacinto, de concierge. De echte schrikmomenten zijn het oog door het sleutelgat, en in het begin als Carlos zich door de deur moet wringen met zijn waterpot.
Spannend is de film dus zeker, maar ook het verhaal is brilliant door zijn eenvoud en de unieke setting. Bijna gans de film speelt zich af in een weeshuis in een woestijnachtig gebied in spanje, tijdens de spaanse burgeroorlog. En al zijn sommige delen van het verhaal voorspelbaar (zoals Carlos die eerst het vertrouwen moet winnen van Jaimie), en weten we ongeveer twintig minuten voor het einde hoe de film verder gaat gaan (we weten dat Jacinto terug gaat komen voor het goud, de vraag is alleen hoe ze hem bij Santi gaan krijgen), toch is het een ontzettend meeslepend knap vertel verhaal met goede vertolkingen en toch genoeg verrassingen (bv waar het goud uiteindelijk verstopt is, of als je te weten komt wie het verhaal eigenlijk vertelt) om het boeiend te houden. Het zijn eigenlijk ook twee verhalen in één die nooit als apart verhaal overkomen en dat alleen is al knap.
Dit is in mijn ogen dan ook meteen een classic in het genre. Dit is een film met stijl en kennis van zaken gemaakt , en met ook de nodige liefde. Is de film perfect? Bijna. Het enige wat ik me afvraag is wat die niet ontplofte bom doet in het verhaal. Vermoedelijk omdat ze dat als reden beschouwden dat Santi plots verdwenen was (het was in die nacht dat Santi vermoord werd). Ik had gedacht dat de bom nog wel zou ontploffen op een bepaald moment. Maar dat was misschien te voorspelbaar geweest.
Velen beschouwen dit als een opwarmertje voor Pan’s Labyrinth. Pan is duidelijk met meer geld gemaakt en had meer horrorachtige elementen met meer fantasy figuren zoals de faun. Ik vond Pan een prachtige film. Dat vind ik echter ook van Devil’s Backbone, ik hou wel van het meer rechtlijnig verhaal. Wat mij betreft dan ook een meesterwerk van Del Toro, waar ik nog meerdere keren aan terug dacht de dagen daarna. (*****)

What is a ghost? A tragedy condemned to repeat itself time and again? An instant of pain, perhaps. Something dead which still seems to be alive. An emotion suspended in time. Like a blurred photograph. Like an insect trapped in amber. A ghost is me.

The Doors (1991)

Waarom bekeken? Oliver Stone films moet je meestal wel gezien hebben

Korte inhoud ?  Het levensverhaal van Jim Morrison (Val Kilmer), van zijn studententijd in Los Angeles tot aan zijn dood in Parijs in 1971, nauwelijks 27 jaar oud.

Wat vond filmkijker er van?
Val Kilmer is Jim Morrison. Oliver Stone heeft hem perfect gecast : hij lijkt er niet alleen wat op, zijn stem lijkt ook heel hard op de originele zanger. De overige leden van The Doors moesten toegeven dat ze soms niet konden uitmaken of het nu Val Kilmer of de echte zanger was. Maar ook zijn uitstraling en lichaamshouding op het podium zijn echt van de overtreffende trap. Meerdere malen betrapte ik me er op dat het wel leek alsof ik naar echte concertfootage aan het kijken was. Val Kilmer lijkt wel echt high en constant dronken te zijn, maar doet dit met de grootste overtuiging. Het is dan ook jammer dat de film voor de rest dan toch wel een kleine teleurstelling is.
Ergens moet Stone toch de trappers zijn verloren. Mischien was het omdat hij hetzelfde jaar ook met JFK op de proppen kwam. In elk geval is de film niet meer dan een aaneenschakeling van anecdotes, concerten en wilde uitspattingen en vergat Stone ergens een verhaal te vertellen. Morrison zit ook in elke scene waardoor nooit een ander personage de kans krijgt om van vlees en bloed te zijn. Het best uit de verf komt Kyle McLachlan als Doors-organist Ray Manzarek. Maar zelfs Meg Ryan als Pamela, de liefde van Morrison, kan niet meer doen dan ook wat high zijn en soms wat ruzien met hem. Nooit zien we Pamela met iemand anders praten.
Als het de bedoeling was van Stone om gewoon te laten zien hoe Morrison was, zouden we het nog geslaagd kunnen noemen maar langs de andere kant : what’s the point? Wie had er een bijna twee en een half uur durende film over The Doors nodig, als al wat we te zien krijgen de dronken, highzijnde uitspattingen van Morrison is? We komen helemaal niets meer over hem te weten, en de andere Doors members komen amper aan bod, de film had dan ook beter “Morrison” genoemd. Komt daar dan nog bij de Doors members beweren dat de film enkel de slechte kant van hem hebben laten zien, en dat het lijkt alsof de meer goedgeluimde, grappige, ja zelfs lieve Morrison gewoon nooit bestaan heeft. Als dat waar is, dan vraag ik me af wat de bedoeling was van Stone want hij zou loopjes genomen hebben met de waarheid : hij heeft niet “higher” harder beklemtoont in het lied Light My Fire in de Ed Sullivan Show, hij heeft nooit Pamela opgesloten in de kast en in brand gestoken, en ook het naaktconcert naar het einde van de film toe is zwaar overdreven. Dus zelfs als hetgeen we te zien kijgen niet echt klopt…
Ik vermoed dat Stone een bijna documentairachtige film wou afleveren. Het is straf wat hij op het scherm laat zien qua beelden, maar de opeenvolging van beelden tonen geen film. We zien chaos, narcisme, dronkenschap en druggebruik, maar deze luidruchtige opeenvolging van scenes is vermoeiend en had gerust wat korter gekund.
Het eerste uur is nog het meest te bekijken waard, al vind ik het verkeerd dat op dat moment al “Riders on the storm” te horen is, terwijl het de laatst opgenomen song is van The Doors. En van die studio-opnamen zien we dan weer helemaal niets op het scherm.
De soundtrack maakt veel goed, maar daar hebben we deze film niet voor nodig. Koop de CD the best of te Doors, en lees het boek “Light my fire” van Manzarek, als je meer inzicht wil krijgen in The Doors. Jammer want de cinematografie van Stone en het acteren van Val Kilmer zit goed. Maar dat maakt het nog geen goede film. (**)

Jim Morrison: This is the strangest life I’ve ever known.

The deep end (2001)

Waarom bekeken? Eigenlijk voor Jonathan Tucker, die ik gezien had in The Virgin Suicides en daar indruk op mij had gemaakt.

Korte inhoud?  Margaret Hall (Tilda Swinton) leidt een rustig bestaan met haar kinderen terwijl haar man maandenlang op zee is. Maar dan spoelt het lijk van de vriend van haar zoon aan, aan de rand van het meer.

 

 

 

 

Wat vond de filmkijker er van ?
Als je ooit twijfelt aan het feit of Tilda Swinton echt een film kan dragen, dan moet je The deep end zeker bekijken. Vanaf het eerste moment, wanneer ze aanbelt bij de bar van Darby Reese om te zeggen dat ze haar zoon met rust moet laten, weet je dat het haar film is. Het verhaal lijkt anders niet zo origineel, want het gaat om het verdoezelen van een moord die dan langzaam uit dan toch uitkomt. Maar daar gaat de film eigenlijk niet over, en het is pas na een drie kwartier dat je echt door begint te krijgen en dat je in je zetel begint te draaien van “hmm dat is een ongewone scene hier, dit wordt interessant”. Ik heb het dan over het moment dat Jack, de vader van haar man, een hartaanval krijgt op een wel heel raar moment. Het zet heel de film op zijn kop maar dat maakt deze film net zo goed. Meestal ga ik er van uit dat deze site gelezen wordt door iemand die de film al gezien heeft en doe ik niet veel moeite om spoilers te voorkomen, maar ik maak van deze film een uitzondering. Gewoon kijken, en je zal zien dat wat een doordeweeks filmpke leek te gaan worden plots veel intrigerender wordt.
Tilda Swinton speelt haar rol zeer goed als moeder die er alles aan doet om haar zoon te beschermen. Hoe ver ga je daar namelijk in? Zou je een moord verdoezelen om je zoon te beschermen? Margaret Hall doet het wel, al is er niet zo handig in omdat ze naar het lijk achteraf moet terugkeren om de autosleutel te gaan halen, want de auto van de man staat nog voor de deur en dat is toch wel een beetje verdacht. Het lijkt een blunder van formaat, maar het is zeer menselijk om dit te vergeten en maakt de film en haar vertolking zeer geloofwaardig. Tilda Swinton was nog niet erg bekend in 2001, en haar doorbraak in Michael Clayton in 2007 was nog vrij ver weg, maar er werd gedacht dat ze voor deze film een nominatie zou krijgen bij de oscars. Dat lukte weliswaar niet, al werd ze wel met een golden globe genomineerd.
Goran Visnjik speelt Alec, de afperser, en maakte ook een indruk op mij. Het is niet iedereen gegeven om van de ene rol in de andere te vallen in eenzelfde film, maar hij doet dit geloofwaardig. Hij is vooral bekend van ER maar het lukt hem niet echt om door te breken in Hollywood of met een andere tv serie. Ik gun het hem nochtans van harte. Zijn eindscene bevat wel een foutje doordat je zijn ogen ziet bewegen onder zijn gesloten ooglid, maar dat is eerder een fout van de regisseur om dit niet op te merken, dan van hem.
Jonathan Tucker maakte ook al indruk in The Virgin Suicides in 1999, en hij doet het zeker ook heel goed in deze film. Hij is zestien geworden tijdens het filmen van de sexscene (mocht ook maar pas als hij 16 was)… er zijn wel andere en betere manieren om je verjaardag te vieren.
Josh Lucas tenslotte is ook zo’n acteur die je kent van A beautiful mind of Poseidon, maar die ook niet echt doorbreekt. Hier moet hij vooral lijk spelen, dus hier zal het ook niet mee lukken. Josh is ook zo’n acteur die Scott McGehee en David Siegel hebben hier toch wel een degelijke film afgeverd, gebaseerd op een boek van Elisabeth Sanxay Holding maar de screenplay is ook van hun hand. Dit duo maakte nog andere films samen, oa Bee season en What Maisee knew. Ze maken ook gebruik van de prachtige omgeving van lake Tahoe.
Dit is een film die zeer ongeloofwaardig zou kunnen zijn maar die er toch in slaagt om niet zo over te komen dankzij het sterke script en de zeer goede vertolkingen van Swinton en Visnjic. Dit is een sfeervolle, angstaanjagende en “noirachtige” thriller om je vingers van af te likken.  (****)

Margaret Hall: Well, maybe you should explain “really trying” to me, Mr. Spera. Tell me – how would you be “really trying” if you were me? But you’re not me, are you? You don’t have my petty concerns to clutter your life and keep you from trying. You don’t have three kids to feed, or worry about the future of a 17-year-old boy who nearly got himself killed driving back from some kind of a nightclub with his 30-year-old friend sitting drunk in the seat beside him. No, these are not your concerns. I see that. But perhaps you’re right, Mr. Spera. Perhaps I could be trying a little harder. Maybe sometime tomorrow between dropping Dylan at baseball practice and picking up my father-in-law from the hospital, I might find a way to try a little harder. Maybe I should take a page from your book: go to the track, find a card game. Maybe I should blackmail someone. Or maybe you have another idea. I mean, maybe you have a better idea of how I might try a little harder to find this $50,000 you’ve come here to steal from me.

 

The duellists (1977)

Waarom bekeken? Regisseur Ridley Scott

Korte inhoud? Tijdens de oorlogen van Napoleon wordt Armand D’Hubert tot een duel uitgedaagd met een mede-officier, Gabriel Feraud.

Wat vond de filmkijker er van ?
The duellists is het debuut van Ridley Scott, en als er nu 1 regisseur is die ik echt verafgood dan is hij het wel. Iedereen kent hem van Alien en van Gladiator maar de mensen die beweren dat het sinds die laatste film alleen maar bergafwaarts is gegaan, zijn meehuilers met de wolven in het bos. Black Hawk Down, Matchstick Men, Kingdom of heaven (en vooral de director’s cut), Body of Lies, zelfs A good year en Hannibal, zijn films stellen nooit teleur. Ook Robin Hood en vooral Prometheus waren zeer goed. The counselor, die met een sisser afloopte, moet ik nog zien en daar kan ik op deze moment nog niet over oordelen. Er is maar 1 ding dat ik jammer vind aan Ridley Scott, en dat is dat hij al 77 is ondertussen en dat hij dus waarschijnlijk aan zijn laatste films bezig is. Maar kom, Clint Eastwood is nog 7 jaar ouder en is ook nog steeds actief. Er zit nog “Exodus: Gods and Kings”, een Blade Runner sequel en een Prometheus sequel in de pijplijn.
Even terugspoelen naar 1977. Ridley Scott was toen vooral bekend voor het filmen van ontelbare reclamespots. In 1956 had hij wel wat ervaring opgedaan met “Boy and bicycle”, een korte film die ook op de dvd van The Duellists staat, en eind jaren heeft hij wat voor series op tv gewerkt. Reclame bleef echter zijn hoofdbezigheid, zeker na het oprichten van RSA in 1986 met zijn broer Tony. In 1977 besloot hij dus om effectief een film te maken naar een kortverhaal van Joseph Conrad.
Zich afspelend in de Napoleon-oorlogen moet dit een hele uitdaging geweest zijn voor hem. De film werd echter overladen met superlatieven over de correctheid van de kostuums en settings van de film, en ook voor de cinematografie. Over elk beeld is heel duidelijk nagedacht. De meeste shots kunnen zo in een kader gehangen worden aan de muur. Een klein puntje van kritiek daarbij is dat hij iets te veel gebruik maakte van een “donkermaker” van het bovenste gedeelte van de lucht. Dit ziet er heel onnatuurlijk uit met momenten en begon me er zelfs wat aan te storen. Maar dit is 1977, en toen zal het wel in geweest zijn, en zal het ook niet zo opgevallen zijn zoals nu, met een bril van bijna 40 jaar later. Dat is zoals je in films van de jaren 40 zo door hebt dat ze niet echt in een wagen zitten, terwijl het publiek toen dat helemaal niet door had. Tijden veranderen!
The duellists gaat natuurlijk over duels… en voornamelijk alleen over duels. De echte beweegreden van de duels worden nooit echt verklaard, al wordt er wel ergens gezegd dat Feraud (Keitel) beledigd was dat d’Hubert (Carradine) hem een boodschap kwam brengen terwijl Keitel bij de prominente Mme. DeLeon was. Het is natuurlijk absurd dat alleen daarom er levenslang over geduelleerd werd, maar Feraud is duidelijk een man van zijn principe en hij wil dan ook een duel tot de dood. Om allerlei redenen lopen de duels steeds zo af dat er niet kan verder gevochten worden… tot het allerlaatste duel natuurlijk. Zonder te verklappen hoe de film afloopt, is het einde in elk geval zeer bevredigend.
Het voelt wat raar aan om vooral het ene duel na het andere te zien, steeds met een paar jaar tussen, maar langs de andere kant maakt het de film wel uniek. Bovendien is het echt gebeurd en zijn de namen wat veranderd (het ging om Dupont and Fournier-Sarlovèze). In totaal zouden ze 30 duels hebben gehad met elkaar. Niet te geloven dat zoiets absurd nog maar een dikke 120 jaar geleden kon gebeuren.
Omdat er niet zoveel achtergrond verhaal wordt verteld, zijn de duels op zich verschillend genoeg om boeiend genoeg te blijven. Scott filmt ook de duels op zo’n manier dat in die tijd toch wel vrij baanbrekend moet geweest zijn. Nu is dat allemaal wat achterhaald (en vooral herhaald), maar het is duidelijk dat we hier met een filmmaker te maken hebben waar we nog van zouden horen en met nog meer ervaring nog betere films kon maken. Zijn volgende film was Alien. Point taken!
Harvey Keitel komt zeer goed uit de verf alhoewel we hem zelden zien buiten de duels. De film volgt eigenlijk David Carradine en is dan ook meer uit zijn standpunt verteld. Persoonlijk vind ik Carradine in het begin minder goed uit de verf komen (wat emotieloos) maar naar het einde toe maakt hij dat wel goed. Ik heb me al eens afgevraagd of deze film misschien chronologisch is opgenomen.
Het is in elk geval een indrukwekkend debuut en hij won ook die prijs in het festival van Cannes. Dat en het knappe camera- en schermwerk maken dat je deze toch wel inhoudelijk zeer originele film toch wel gezien moet hebben! (****)

Gabriel Feraud: You’ve insulted me!
Armand D’Hubert: I have strained my patience in order NOT to insult you.
Gabriel Feraud: I demand an apology!

Dallas Buyers Club (2013)

Waarom bekeken? Genomineerd voor oscar beste film.

Korte inhoud? Ron Woodroof wordt ontslagen uit het ziekenhuis wanneer bij hem aids wordt geconstateerd. De dokters geven hem nog één maand te leven, maar Ron accepteert dit niet. Hij begint met het smokkelen van illegale alternatieve medicijnen om zichzelf en zoveel mogelijk andere aidspatiënten een betere kans te geven.

En wat vond de filmkijker er van?
Na zijn korte stunt in “The Wolf of wall street” is het nu wel heel duidelijk dat Matthew McConaughey zijn carriere over de andere boeg heeft gegooid. De keuze van films waar hij in mee speelt is sterk verschillend van “Sahara”, “Surfer, dude”, “The wedding planner” en “Failure to launch”. Sinds zijn turn in “The Lincoln lawyer” rijgde hij “Magic Mike” , “Killer Joe” en “Mud” aan elkaar. Hij lijkt wel hergeboren.
Het is dan ook niet verwonderlijk dat McConaughey een oscar heeft gekregen voor deze rol. Hij IS gewoon Ron Woodroof. Net zoals Jared Leto ook Rayon gewoon is (en ook hij krijgt een oscar). Moet ik nog zeggen dat de vertolingen wonderbaarlijk zijn in deze film? Ook gaan beide acteurs een serieuze lichaamsverandering door en zijn ze graatmager… je herkent McConaughey eigenlijk nog amer, met zijn cowboyhoed en zijn snor. Beide dragen ze gans de film. De conversaties tussen hen (ze zijn echt wel twee tegenstellingen – een dragqueen en een elektromonteur) zorgt voor de nodige komische momenten, maar tegelijkertijd groeien ze steeds meer over hun vooroordelen heen. De band die de twee opbouwen is oprecht ontroerend en als ze elkaar omhelzen op het einde van de film, is dat zeer mooi. De overige rollen, zelfs van Jennifer Garner, zijn niet echt het bespreken waard vind ik. We herkennen ook nog een bijrol van Russell, de ubervampier uit True Blood, die de dokter speelt die Ron oorspronkelijk behandelt. O ironie. Als er 1 minpuntje is, dan is het misschien wel dat de officiele medische hulp misschien iets te zwart uit de verf komt. Ze probeerden te doen wat volgens hen het beste was, al is er natuurlijk altijd wel commercie mee gemoeid. Dit deel is het minst goed uitgewerkt, maar kom, dit is Ron’s verhaal uiteindelijk maar dat is de reden waarom Jeniffer Garner er niet zo goed uit komt ook.
Maar dat alleen maakt niet alleen goede film. Er moet ook nog iets te vertellen zijn, en wat voor een. Zich afspelend in een periode waarin de medische wereld nog niet goed wisten wat ze met AIDS moesten doen, en ook de gewone mens niet wist hoe ze moest omgaan met mensen die AIDS hebben (er was vooral schrik), vertelt het een onterecht onbekend verhaal van iemand die in Mexico ontdekt hoe je langer kan leven met HIV, maar de medicijnen niet terug naar de US kan brengen omdat het verkopen van die medicijnen illegaal is. En het zijn dan nog niet eens echte medicijnen eigenlijk. Maar gewoon pillen waarmee je op krachten kan blijven (oa vitamines). Ron zet dan de “Dallas Buyers Club” op, je betaalt lidmaatschap en dan krijg je de medicijnen die je nodig hebt. Omdat hij zo de wet omzeilt (hij verkoopt geen medicijnen, enkel lidmaatschap) kan hij zo een tijdje vele mensen helpen. De gewone ziekenhuizen verliezen hun HIV patienten. Uiteindelijk moet hij toch stoppen met de zaak. Ron heeft nog vrij lang geleefd, ondanks het feit dat het oorspronkelijke levensverwachting zeer laag was (een maand, als ik me niet vergis).
Ik ben heel blij dat dit stukje geschiedenis, want ook deze “oscar beste film genomineerde” film is echt gebeurd. Ik heb ook wel “Philadelphia” gezien, en ik moet hem misschien herbekijken, maar deze maakte zeker meer indruk op mij.
Een film die je dus moet gezien hebben en die je NIET ongelukkig achterlaat. En wat McConnaughey betreft – hij is nu te zien in de US in de HBO serie “The true detectives”, met succes. En zijn volgende film? Interstellar van Christopher Nolan. The sky is the limit! Go Matthew go! (****)

Woodroof: Would you stop starin’ at her tits, Rayon, you’re startin’ to look normal.