Anatomy of a Fall (of anatomie d’une chute) is een film die verdeling zaait. Het draait om een gezin waarbij de man gevonden wordt, alsof hij Poetingewijsvan een balkon is gevallen. Zijn zoon, die bij een ongeval het grootste deel van zijn zicht is kwijt geraakt, vindt hem terwijl zijn vrouw binnen lag te slapen. Even daarvoor had ze nog een interview gedaan met een journaliste in de living. Zij is immers een vrij bekende schrijfster. We horen dan luide muziek vanop zolder, duidelijk om hen te storen, en de journaliste gaat dan maar door omdat opnames van een gesprek niet mogelijk zijn. Heel de tijd zien wij niets van de haar man, we zien hem pas als hij beneden in de sneeuw ligt. De vrouw wordt natuurlijk verdacht, zeker als blijkt dat ze regelmatig ruzie hadden en dat hij ook kampte met zichzelf omdat hij eigenlijk ook een schrijver is zonder gepubliceerd boek en ook omdat hij zichzelf de schuld geeft van het ongeval.
Klinkt toch iets voor een who done it, niet? Wel, de film dompelt zich na een uurtje in de rechtzaak en eigenlijk is de rest van de film de rechtzaak. Ik weet niet of het realistisch is, de manier waarop we deze zaak zien voorzitten , want blijkbaar kunnen ze daar gewoon door elkaar praten. Dat een advocaat een fictief boek van de auteur gebruikt als bewijsmateriaal is helemaal absurd – dit kan toch nooit toegelaten worden. De rechter laat de advocaat echter wat begaan, wat ik zeer onrealistisch vond.
Maar wat echter een saaie praatfilm zou kunnen worden, wordt teniet gedaan door het puike acteerwerk van de hoofdrolspeelster Sandra Hüller (genomineerd voor oscar) en de advocaat van de tegenpartij. Ook door de manier waarop het gefilmd wordt blijft het interessant – zo wordt op een bepaald moment enkel de jongen gefilmd terwijl twee mensen hem ondervragen. Tegelijkertijd viel het dan weer iets te veel op en haalde het mij een beetje uit de film, dus zo zie je maar hoe voorzichtig je met zoiets moet zijn. De zoon doet ook zijn best maar ik vond hem eigenlijk te volwassen overkomen, als je ziet wat voor zinnen hij soms zegt. Hij is nochtans belangrijk want hij zal uiteindelijk bepalen of ze vrijgesproken wordt of niet.
Er wordt in de film afwisselend frans en engels gesproken, en je zou je kunnen afvragen waarom. Het heeft voornamelijk als doel om het ongemakkelijk te maken met de moeder, die niet zo goed is in frans (maar gaandeweg wel beter wordt). Ik snap de bedoeling maar eigenlijk is het niet goed genoeg uitgewerkt.
Het hoogtepunt van de film is een flashback die we in de rechtzaak krijgen te zien, bij het afspelen van een gesprek dat tussen hen plaatsvond in de keuken. Blijkbaar nam de man soms gesprekken op, zonder dat zij het wist, als inspiratiebron voor een boek. De vrouw zegt zelfs dat zij nu denkt dat hij expres een ruzie wou uitlokken want dat het onderwerp van de ruzie absurd was. Dat gesprek, waabij we de man eindelijk te zien krijgen, is heel goed gespeeld en het gaat er heftig aan toe.
Zonder te willen spoilen, was het einde van de film toch wel wat teleurstellend voor mij persoonlijk. Ze laten zoveel twijfel zaaien of ze er wel of niet bij betrokken was, dat je zelf na de uitspraak van de jury denkt dat er nog iets gaat komen waardoor we kunnen zien wat er nu eigenlijk juist gebeurd is. Maar dat is dus niet en toen de eindaftiteling kwam had ik dan ook een “o nee…” . Maar eigenlijk, achteraf gezien, gaat het daar niet om. Het ging eigenlijk vooral over hoe een koppel vervreemd van elkaar kan geraken. Het maakt eigenlijk niet uit of ze nu schuldig was of niet. Een rechtszaak kan ook een fout oordeel vellen – ze zijn God niet. Maar de beelden, die God enkel te zien kreeg, krijgen wij als toch licht teleurstellende kijker niet te zien.
Een laatste woord over de hond, die de Palme’Dog kreeg (de film zelf won ook de Palme d’or). Ik lees hier en daar dat ze die echt zouden hebben laten ondergaan wat we te zien krijgen in de film. Dat geloof ik nooit. Het is wat schockerend maar uiteindelijk zullen ze hem gewoon wat laten inslapen hebben en hem terug doen wakker worden en meer niet. En aan de hond te zien is hij nog volledig ok, hij applaudisseerde lekker mee op de Oscars. (***)
Sandra Voyter: Sometimes a couple is kind of a chaos and everybody is lost. Sometimes we fight together and sometimes we fight alone, and sometimes we fight against each other, that happens.
Filmkijkers 