Shame (2011)

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Wat vond filmkijker er van?

Shame… een film waar je plaatsvervangende schaamte van zou krijgen! Maar daarom is het nog helemaal geen slechte film. Deze film van Hunger en 12 years a slave regisseur Steve McQueen grijpt je bij momenten toch wel echt naar de keel. Een uitstekend acterende Michael Fassbender is een seksverslaafde in one night stands, masturbatie en het laten komen van prostituees. Hij heeft echter een gelukkig leven… tot zijn zus Sissy terug onverwacht terug in zijn leven komt. Geweldig hoe je ziet dat heen impact op hem heeft. Hij kan haar niet uitstaan maar tegelijkertijd weet hij dat ze een gezamelijk verleden hebben – iets wat we nooit echt in detail te weten komen, maar dat is niet erg. We kunnen ons wel iets voorstellen (mogelijk kindermisbruik). Ze reageren daar allebei anders op – zij is op de dool en hij is seksverslaafd en weet niet hoe echte relaties aan te gaan. Als hij het toch probeert, lukt het hem zelf niet om te “presteren”, terwijl we hem vlak daarna wel terug succesvol bezig zien met een prostituee. Waarom lukt het niet? Omdat hij weet dat zij een serieuse relatie wil? Omdat hij haar eigenlijk te graag ziet om haar te kwetsen met zijn verslaving en haar dan waarschijnlijk ook zou dumpen? Wat hij ook uiteindelijk doet, maar nog voordat ze seks hebben gehad en dus voor het echt serieus werd.
Andere sterke scenes vind ik de momenten dat hij beseft dat hij verslaafd is en hij alles kapot maakt rond zich heen daardoor. Op een bepaald moment gooit hij al zijn vieze boekskes en zelfs zijn laptop in de vuilbak. Een heel herkenbare scene denk ik voor mensen die welke soort verslaving dan ook ooit hebben gehad. De momenten van het nuchter zijn en tot in keer komen tot het moment daar weer is en je er toch aan toegeeft. De eindscene is dan ook heel sterk, eerst als we hem helemaal in elkaar zien storten nadat zijn zus bijna dood was (gelukkig niet, anders had de film misschien iets te zwaar geweest), en daarna, als we een herhaling van de openingsscene zien en we eigenlijk niet weten en ook nooit zullen weten of hij ondertussen genezen was.
De seksscenes, en zeker de laatste, zouden gemakkelijk lachwekkend kunnen overkomen maar dat is het allerminst en er is ook niets erotisch aan, terwijl er toch wel wat naakt te zien is. Het enige erotische moment is wanneer hij met zijn collega Marianne het bed induikt. Dat is een bewuste keuze denk ik, omdat het net hier één van zijn pogingen is om een echte relatie aan te gaan. Later, als een junk die zijn shot nodig heeft, strompelt hij door steegjes, donkere kroegen en seksclubs om zijn behoeftes te vervullen. Hij laat zich zelf expres in elkaar slaan , de zelfhaat is aanwezig. Een triestig moment, dat nog sterker in beeld wordt gebracht als hij zijn slachtoffers, in dit geval lesbische prostituees, heeft gevonden. Tijdens deze seksscenes zien we alleen zijn gezicht en het is duidelijk dat er geen genot meer is. Hij kijkt uitgeput, gekweld en heeft zelfs pijn. Het is echt knap gedaan van Fassbender (hij kreeg een Golden Globe nominatie hiervoor maar door de oscars jammer genoeg genegeerd, vanwege het onderwerp vermoed ik.)
Dit maakt toch wel dat ik ook McQueens andere film, Hunger, ook met Fassbender, wil zien, wat ook weer een soort marteling zal zijn vermoed ik. Het is allemaal geen gemakkelijke kost en niet voor iedereen, en ook niet echt ontspannend, maar dit keihard drama over vereenzaming en controle over jezelf is het waard om bekeken te worden. Dit is de realiteit voor sommige mensen, folks. (****)

Sissy Sullivan: We’re not bad people. We just come from a bad place.

 

 

Easy Rider (1969)

 

Easy Rider. Iedereen kent het van “Born to be wild” van Steppenwolf. Maar is het meer dan dat? Nauwelijks, op het eerste zicht.
Er is geen vergissing mogelijk dat er eigenlijk geen verhaal in de film zit. Men zou kunnen zeggen dat het verkopen van de drugs in het begin, en de fatale afloop op het einde, waarschijnlijk ergens in een scenario moet gestaan hebben. Maar al wat er tussenin gebeurt, lijkt improvisatie van het moment te zijn waarbij de acteurs soms uren hebben zitten lullen en waar ze dan het beste uit geknipt hebben. Bovendien lijkt het er dikwijls op dat de acteurs ongelooflijk high waren, vooral Dennis Hopper dan. Op het eind, op het kerkhof, is alle logica eindelijk zoek en en zien we nog net niet een orgie met twee vrouwen die ze onderweg opgescharreld hebben in een bordeel. Wyatt (van Wyatt Earp, Peter Fonda) en Billy (the kid, Dennis Hopper) zijn nauwelijks personages die je sympathiek kan vinden. De enige die wat in de buurt komt is Jack Nicholson, die oscar genomineerd werd voor zijn bijrol. Hij brengt wat “rede” in de conversaties, omdat hij de enige is die denkelijk niet high of zat was en het enkel acteerde. Maar de manier waarop hij dan op zijn einde komt, en vooral dat er bijna geen reactie komt van de andere twee, en dat we ze in de volgende scene terug vrolijk zien verder rijden en er nooit meer iets over hem gezegd wordt, lijkt mij wel één van de grote flaters van de film.
Enfin, het lijkt me er op dat de makers een geweldige tijd hebben beleefd maar dat er van een echte film (en gevoelens) geen sprake is. Geen drama, geen spanning, geen onrtoering, gewoon … gewoontjes. Het moet gezegd worden dat de beelden van de rijdende moto’s wel tot de verbeelding spreekt en dat het amerikaanse landschap dikwijls mooi in beeld gebracht is. En ook dat de muziek goed gekozen is. Naar het schijnt was Easy Rider de eerste film die enkel reeds bekende muziek gebruikte (van dat moment dikwijls in de hitlijsten stond) en is er ook geen “score”. Ik kan me wel voorstellen dat zoiets ongelooflijk moet geweest zijn in de cinema, en ook dat het de eerste “independent” film was die ooit gemaakt werd en die gesteund werd door een grote studio (zo van doe maar op, hier is het geld). Het moet wel een soort van revolutionaire film geweest zijn in die tijd, ook door wat het eigenlijk laat zien – de rebelsheid, de vrijheid, de i don’t care mentaliteit.
Ik had er niet een wauw gevoel bij. Ik heb dan de documentaire nog gekeken (een uur lang) en ik vond dat eigenlijk boeiender dan de film zelf. Hoe de acteurs er op terug kijken en toegeven dat er veel improviseren bij was terwijl ze high waren, de anecdotes en de verduidelijking bij sommige beelden of conversaties, geven de film zeker een meerwaarde. De audiocommentaar van Dennis Hopper is daardoor overbodig (en slaapwekkend eigenlijk, met veel lange pauze’s).
Moet je dit gezien hebben? In mijn ogen niet. Maar samen met de documentaire geeft het wel een mooier geheel. (**)

Billy: We did it, man. We did it, we did it. We’re rich, man. We’re retirin’ in Florida now, mister.
Captain America: You know Billy, we blew it.

Schindler’s List (1993)

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Na een lange pauze toch nog eens een filmbespreking. Allerlei oorzaken, maar het feit dat ik ook weer eens een heel goede film heb gezien gaf mij toch weer de goesting om er terug in te vliegen. Desbetreffende film is “Schindler’s List”, een film van Steven Spielberg in hetzelfde jaar dat hij Jurassic Park maakte… zijn topjaar dus. Lang geleden gezien, maar tijd om terug te zien nu.
En wat een overrompeling was het. Ik herinnerde me nog wel de meest besproken scene (het meisje in de rode jas, de enige kleur in de film als het zich tijdens de oorlogsjaren afspeelt), maar er waren toch nog wel een aantal andere zaken die me ook deden verbazen. Zo was ik vergeten dat er eigenlijk veel humor in zit, vooral in het eerste deel. Schindler die alle secretaresses test met hun typmachine maar oog heeft voor andere zaken, behalve als er een iets bazerige vrouw aan tafel komt zitten, is één van de best geregisseerde komediemomenten van Spielberg. Of hoe hij het vertrek afhandelt met zijn vrouw, als de portier haar niet als “mevrouw Schindler” aanspreekt. Zeer goed geschreven en in beeld gebracht, en toch wel gewaagd ook om dit te brengen in dit soort film, dat eigenlijk over de tragedie van de holocaust gaat. La vita é bella’s humor gaf me daar soms toch wat een raar gevoel bij, hoe ongeloofwaardig die film ook was. Dit is, gelukkig maar, een betere en serieuze film met ook beter acteerwerk.
Want laten we het daar even over hebben. Liam Neeson was nooit beter dan in deze film. Hij toont een evolutie in zijn karakter, en op het einde stuikt hij zelfs helemaal ineen als hij beseft dat hij er nog meer had kunnen redden. Sterk geacteerd want ook dit had gemakkelijk tenenkrullend slecht kunnen zijn. Hij was genomineerd voor een oscar maar verloor tegenover Tom Hanks in Philadelphia. Ben Kingsley is ook best goed, maar de tweede impressionante rol is toch voor Ralph Fiennes, die er een oscarnominatie voor kreeg als “supporting role”. Hij verloor tegenover Tommy Lee Jones in The Fugitive. Misschien was het wat moeilijk voor de Academy om een nazirol een oscar te geven. Ondertussen is het wel gebeurd met Christopher Waltz. Enfin, zowel The fugitive als Philadephia zijn goede films maar in mijn ogen toch wel van een ander kaliber dan Schindler’s List. Gelukkig won deze wel “beste film”. Terugkomend op Fiennes als nazi Goeth – ik vond hem zalig om bezig te zien, hij speelt dit zo goed dat je het haat dat je er van geniet. Laat me duidelijk wezen : van het acteren op zich en natuurlijk niet inhoudelijk gezien. Fiennes als bondvillain zou ik wel zien zitten maar hij speelt ondertussen al M, dus dat zal er niet meer van komen. Gemiste kans!
Schindler’s List zit in elk geval vol met indrukwekkende en onvergetelijke scènes. Het briljante scenario naar het boek van Thomas Keneally neemt het uitgangspunt van Schindler om de verschrikkelijke daden van de nazi’s te tonen. Dit gaat zeer ver, tot de gekke waanzin van de nazi’s op zich. Geschoten in zwart/wit door Janusz Kaminksi, die voor zijn camerawerk een Oscar won. Het had als doel een authentieke sfeer te creëeren en het werkt – het geeft de film extra kracht en zeggenschap mee, aangezien de meeste beelden uit die tijd ook niet in kleur waren. (Als je nu kleurbeelden ziet van de tweede wereldoorlog, lijkt het zelfs niet echt.)
Juis door een klein, persoonlijk verhaal te vertellen in hartverscheurende en schokkende beelden, is dit echt een monument van een film. Geen enkele andere film had de oscar verdient en echt iedereen zou deze film moeten zien, gevolgd door een bezoek aan Auschwitz. (*****)

Itzhak Stern: By law I have to tell you, sir, I’m a Jew.
Oskar Schindler: Well, I’m a German, so there we are.

Paths of glory (1957)

Waarom bekeken? Kirk Douglas werd 100 dus ik dacht, laat me eens een klassieker kijken.

Wat vond filmkijker er van? Laat me eerst en vooral toegeven dat ik geen Stanley Kubrick fan ben. Ik heb 2001 afgezet toen ik minutenlang kleuren op mij afgevuurd kreeg. Toegegeven, de beelden waren soms heel knap gedaan, zeker voor die tijd, maar als ik begin door te spoelen (iets wat ik zelden doe) dan is er echt iets niet goed. Ik heb ook The Shining gezien, en ook daar soms knap gefilmd (bv de camera achter die peuter op zijn driewieler) maar toch niet echt bij gebleven als zijnde echt memorabel. Ook Full metal jacket heb ik gezien, en ook die is me niet zo bevallen. Het is al wel een tijd geleden dat ik ze zag, misschien moet ik ze nog eens terugzien… ooit. Paths of Glory ben ik beginnen zien omwille van de 100ste verjaardag van Kirk Douglas, en dus niet per se voor Kurbrick.
De film handelt over een generaal die het niet kan verkroppen dat een bepaalde veldslag verloren werd in de eerste wereldoorlog, en wil daar mannen voor het vuurpeleton voor zetten omdat ze “laf” waren. Kirk Douglas, als kolonel Dax, neemt het op zich om de vier te verdedigen tijdens de krijgsraad. Het is echter onwinbaar en de mannen worden neergeschoten voor het vuurpeleton. Wat opvallend is, is dat Douglas helemaal geen heldenrol op zich neemt. Hij leidt de mannen wel in de veldslag, maar keert na verloop van tijd op zijn stappen terug omdat er een heel regiment niet mee is gegaan. Hij dwingt ze ook niet om ze toch in het niemandsland te sturen, omdat het sowieso een verloren zaak was, wat hij ook op voorhand wist. Hij verdedigt dan wel de mannen maar ook daar behaalt hij geen overwinning. Helemaal op het einde kan hij de generaal wel voor de krijgsraad krijgen, omdat deze bevolen had om de eigen linies te bombarderen omdat ze niet wilden aanvallen.
Het is daarmee zeker en vast een moedige anti-oorlogsfilm. Douglas had gezegd dat ze “er geen penny aan gingen verdienen, maar dat de film gewoon gemaakt moest worden”. De veldslag is zeker indrukwekkend gefilmd in lange shots, en de drie die op verkenningsmissie moeten ’s nachts, is spannend. De scene waarin Douglas door de loopgraven stapt terwijl een bombardement bezig is, is opvallend in zijn camerawerk en acteerwerk. Het enige wat ik er op aan te merken heb is dat de loopgraven veel modderiger waren dan ze in deze film laten zien. Het is ook heel moedig dat de film geen happy end heeft. De onterecht veroordeelden worden toch neergeschoten, en helemaal op het einde hoort de kolonel dat zijn regiment terug naar het front moet, terwijl ze net op dat moment wat ontspanning hebben door een duitse zangeres (Kubricks vrouw, btw) te laten optreden.
Douglas speelt zijn rol goed, en de eindscene met Adolphe Menjou (als majoor generaal Broulard) is degene die het memorabelst is. Over het algemeen is het acteerwerk van iedereen goed, zeker van de generaals en ook van de majoor die de tegenpartij speelt van Douglas tijdens de krijgsraad. Een van de veroordeelden, die het meest jammert, is minder overtuigend. De film is vrij kort en mist eigenlijk een reactie van Douglas als hij hoort dat zijn verdediging niets uitgehaald heeft. Misschien deden ze het expres, omdat we toch al weten tijdens de krijgsraad dat het niets uitgehaald heeft, maar op zijn minst een reactieshot had beter geweest in mijn ogen.
Voor de rest blijft dit een aangrijpend verhaal waarbij onschuldigen neergeschoten werden, en er ons aan herinnert hoe bizar, eng en verschrikkelijk het in die loopgraven geweest moet zijn. Ik vroeg me af waarom er ook maar 1 soldaat nog wou doorvechten. Het is zeker Kubrick’s meest realistische films … de scene waarbij een veroordeelde zegt dat morgen die kakkerlak nog zal leven en hij niet meer… dat lijkt me wel iets typisch om te bedenken op zo’n moment, en zo is eigenlijk heel de film heel aannemelijk in zijn dialogen en acties. Bovendien is het, zoals ik al zei, knap gefotografeerd in zwart-wit. Het is een must-see als je van films houdt over WO I of als je een Douglas/Kubrick fan bent. Zeker een klassieker, a la “All quiet on the western front”. Ben blij dat ik hem gezien heb… en misschien moet ik mijn mening over Kubrick toch eens herzien wat zijn overige films betreft. (****)

Colonel Dax: Gentlemen of the court, there are times when I’m ashamed to be a member of the human race and this is one such occasion. It’s impossible for me to summarise the case for the defence since the Court never allowed me a reasonable opportunity to present that case.
General Mireau: Are you protesting the authenticity of this court?
Colonel Dax: Yes, sir. I protest against being prevented from introducing evidence which I considered vital to the defence; the prosecution presented no witnesses; there has never been a written indictment of charges made against the defendants, and lastly, I protest against the fact that no stenographic records of this trial have been kept. The attack yesterday morning was no stain on the honour of France, and certainly no disgrace to the fighting men of this nation. But this Court Martial is such a stain, and such a disgrace. The case made against these men is a mockery of all human justice. Gentlemen of the court, to find these men guilty would be a crime, to haunt each of you till the day you die. I can’t believe that the noblest impulse for man – his compassion for another – can be completely dead here. Therefore, I humbly beg you… show mercy to these men.

 

Ride with the devil (1999)

 

Waarom bekeken? Ang Lee’s film zijn meestal wel zeer ok!

Wat vond filmkijker er van?
Ang Lee maakte deze film na de succesvolle “The ice storm” en voor het grote succes “Crouching tiger, hidden dragon”. Deze tussenfilm wordt dikwijls vergeten in zijn oeuvre, ook al omdat het geen groot succes was in de cinema’s. Dit zal wel grotendeels te wijten zijn omdat het niet op kon tegen Toy Story 2, maar toch ook wel denk ik omdat de film op zich wel een uniek verhaal vertelt, maar uiteindelijk niet zo veel te vertellen heeft.
We volgen vrienden Jake Roedel (Tobey Maguire) en Jack Bull Chiles (Skeet Ulrich). Ze wonen in Missouri wanneer de amerikaanse burgeroorlog uitbreekt. De twee sluiten zich aan bij “The bushwhackers”, een groep die guerilla oorlog voert en die aan de kant van de zuidelijken (confederatie) staan en die voor de traditie van slavernij vechten. Hun tegenpartie is daarbij de Jayhawkers , die aan de kant van de noordelijken staan. Dus in plaats van dat we de typische militaire noordelijke en zuidelijke veldslagen zien, krijgen we te zien hoe het er aan toe ging in de minder gecontroleerde gebieden, een verhaal dat nog niet veel verteld is. Echter, buiten het feit dat ze zich bij de groep aansluiten, dan wegkruipen in een hol in de grond in de winter, kennis maken met een weduwe Sue, zich terug aansluiten bij Quantrill, om dan uiteindelijk terug naar het huis terug te keren waar ze in de winter waren en de gevechten de rug toe te keren. Als kijker had ik toch het gevoel dat er meer in zat, dat er nog iets ging gebeuren dat echt spannend was, maar dat kwam er niet. Zelfs op het einde, als er een confrontatie dreigt met Jake’s aartsrivaal Pitt (Jonathan Rhys-Meyer) gebeurt er helemaal niets en laat hij ze gewoon gaan… Ook de actiescenes op zich zijn nooit ergens echt meeslepend, het lijkt alsof Ang Lee niet veel inspiratie had.
Het kijkt wel lekker weg dankzij de magnifieke fotografie en de mooie soundtrack. Er wordt veel gezegd over de acteerprestaties van Tobey Maguire en Jewel. Ik vond dat Jewel, toch wel een mooie dame, het nog vrij goed doet voor haar eerste acteerpoging. Tobey lijkt wel wat miscast; hij moet dan wel een nogal simpele jongen spelen maar doet ook precies weinig moeite er wat meer in te steken dan dat. Je kan niet sympathiseren met hem, en misschien is dat wel het ergste van heel de film. We worden ook vrij snel in de oorlog gesleurd, op een moment dat we hem nog niet echt hebben leren kennen. Skeet Ullrich komt beter over, maar nog beter doen Simon Baker het (bekend van The Mentalist) en zijn “slaaf” Holt (Jeffrey Wright). Eerlijk gezegd lijkt Wright met de film te gaan lopen en laat hij de rest zien wat voor een klasse-acteur hij is. Toen was hij nog vrij onbekend, maar nu heeft hij zijn sterstatus wel waar gemaakt met zijn rol als Leiter in de Bondfilms maar ook met series als Boardwalk Empire en Westworld. Misschien hadden ze de film beter uit Holt’s standpunt gefilm. Jonathan Rhys Meyer vond ik dan weer wat overacteren en ook, mag ik het zeggen, iets te meisjesachtig overkomen met zijn lang haar. Ook Maguire zag er wat gek uit met zijn lang haar vond ik. Het zal historisch wel correct zijn, maar je geloofde het gewoon niet. In het begin is het ook soms moeilijk om ze uit elkaar te houden.
Het lijkt mij dat de film wel potentieel had, met wat betere casting , en wat meer focus op het verhaal ipv het te laten voortkabbelen. Bij momenten is de film net iets te traag en je voelt je nooit echt betrokken tot de karakters. Het blijft wel interessant genoeg om te blijven kijken, maar echt bijblijven doet de film niet. Ik wou de film echt wel goed vinden, en slecht is het nu ook weer niet, maar ik zie het toch als een gemiste opportuniteit voor Ang Lee. (**)

Pitt Mackeson: Why you little Dutch son of a bitch. You do what I tell you or I’ll kill you.
Jake: [pulls his gun a few inches from Pitt’s face] And when do you figure to do this mean thing to me Mackeson? Is this very moment convenient for you? It is for me.

 

Fandango (1985)

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Waarom bekeken? Kevin Costner – Kevin Reynolds is altijd een goede combinatie, zelfs met Waterworld in hun oeuvre.ff

Wat vond de filmkijker?
Van Fandango blijven je sowieso twee scenes zeker bij : de scene waarbij ze de auto vastbinden aan een voorbijrijdende trein, en de scene met het parachutespringen. Het is
ook het laatste dat Spielberg gezien had in een kortfilm van dezelfde regisseur (op youtube te vinden onder “Proof” van Kevin Reynolds). Hij gaf geld aan Reynolds om er een echte film rond te maken, maar was uiteindelijk toch teleurgesteld in het resultaat en liet zijn naam er af halen. Geheel onterecht, want Fandango is echt wel een goede film geworden.
Dit mag dan wel een road movie zijn, maar er zit meer in dan random gebeurtenissen rond vier studenten die ergens een champagne fles gaan opgraven. Het speelt zich immers af in 1971 , en twee van de vier zijn na hun studies opgeroepen en een daarvan heeft daarvoor zijn trouw zelfs afgezegd. O wacht eens, het zijn er geen vier, ze zijn met vijf, maar eentje slaapt bijna heel de film door zijn roes uit. Ze noemen zichzelf de Groovers. Naarmate de film vordert begint meer en meer door te dringen dat het echt wel een laatste keer is dat ze samen dit kunnen doen en dat ze ook eigenlijk de leeftijd niet meer hebben hiervoor. Noem het een afscheidsbedevaart – hierna mogen ze niet meer “jong” zijn. De scene op de begraafplaats met het vuurwerk is ook een duidelijke referentie naar de komende Vietnam oorlog. Misschien net daarom dat Spielberg, die mogelijk een luchtigere familiefilm had verwacht, het maar niets vond.
Naar het einde toe dreigt de film een beetje te ontsporen met het trouwfeest dat ze nog op poten kunnen zetten met de hulp van de lokale bevolking van een klein dorpje – heel ongeloofwaardig. Maar de fandango dans en het afscheid tussen de vrienden maakt toch een passend einde.
Maar toegegeven – het is vooral de parachutescene die onvergetelijk is. De piloot is zalig (en dezelfde acteur als in de kortfilm) en heel de scene is grappig en spannend tegelijk. Als de vrouw komt zeggen waarom die man haar wasgoed mee heeft in plaats van de parachute… je ziet de overige vrienden op de grond bleek worden en in actie schieten om de piloot duidelijk proberen te maken om hem niet te laten springen. No go en go on zijn echter twee verschillende dingen 🙂 Geweldig gewoon.
Costner is perfect in zijn rol (en zijn echte eerste hoofdrol). Hij was zelfs toen al misschien wat te oud om een afstuderende student te spelen (hij was toen al 30) maar hij geraakt er toch mee weg door zijn onstuimige en gekke acteerwerk. Judd Nelson speelt een beetje het watje van de groep en doet dit misschien iets te stereotiep met momenten. De dikkerd die altijd boeken zit te lezen en amper een woord zegt in de film, doet wat van hem verlangt wordt, maar het verbaast me niet dat we voor de rest niets meer van hem gehoord hebben. Tenslotte heb je nog de slaper, die enkel op het einde even wakker mag zijn, en de man die zijn trouw afzegt (Sam Robards) en waar het eigenlijk grotendeels om draait. Ze doen het allemaal goed maar Costner steekt toch wel boven de rest uit.
Ik kan me voorstellen dat de film niet voor iederen is, maar wie deze film heeft gezien, en er ook iets bij gevoeld heeft, vergeet de film nooit meer. De zotte bende die op het einde volwassen wordt, en Costner die op het einde afscheid neemt van de groep en zijn jeugd, met zijn fles en de mexicaanse canyons op de achtergrond. Misschien hebben we allemaal wel zo’n moment in ons leven dat een beetje een keerpunt is geweest… (****)

Gardner : What is your problem?Here we are,  embarked on what is probably the greatest epic adventure of all time, and all–
Hicks: Nobody cares about epic adventures anymore.
Gardner:  Philip, we…. We came out here to try and forget some things. All right? So why won’t you let us? There’s nothing wrong with going nowhere, son. It’s a privilege of youth.
Hicks : Well, we’re not youths anymore, Peter Pan.
You’re only 1 8 once. Like you’re only a virgin once, and then it’s over. Like the Groovers.

The beguiled (1971)

Waarom bekeken? Een samenwerking tussen Don Siegel en Clint Eastwood zijn meestal wel de moeite waard

Wat vond de filmkijker er van? The beguilded is de derde samenwerking tussen Don Siegel en Clint Eastwood (na “Coogans bluff” en “Two mules for sister Sara”). Siegel noemde het zijn favoriete film die hij gemaakt heeft. Ik moet ook toegeven dat, in chronologische volgorde, ik het Clint’s beste film vind sinds de dollar trilogie.
Clint speelt korporaal John McBee McBurney gedurende de amerikaanse burgeroorlog. Zwaargewond vindt hij – in een regio beheerst door de zuidelijken – een schuilplaats in een kleine private school (met slechts een handvol kinderen). De directrice, Martha, neemt hem tegen haar zin binnen en wil hem verzorgen tot hij terug zijn gezondheid heeft om hem dan over te geven aan de zuidelijken. Hij wordt ook opgesloten binnen in een kamer. Bijna alle meisjes worden verliefd op hem (zelf een twaalfjarige) en John speelt het spelletje mee met hen. Het komt zelfs zover dat Martha jaloers wordt en zijn been afzet nadat hij van de trap gevallen is, als wraak omdat hij met een andere vrouw naar bed ging. Uiteindelijk vergiftigen ze hem, net op het moment dat hij belooft van hen te verlaten en met Edwina te trouwen.
Een van de opvallendste zaken aan de film is dat Clint echt een anti-typische rol speelt. Hij zei er zelf over dat hij het de gelegenheid vond om echt emoties te tonen en niet dynamiet te moeten ontsteken met een sigaar (waarin hij refereert naar de Two mules film). Het is waar dat we Clint echt goed zien acteren (iedereen trouwens) zonder dat het er ergens over gaat. Als kijker vraag je jezelf af of hij het nu goed meent of niet, maar als we hem dan op het einde een pistool zien verkrijgen komt zijn ware aard boven – al moeten we er bij zeggen dat hij dronken was en hij zich achteraf verontschuldigt. Toch liegt hij ook over zijn daden in de oorlog (wat hij zegt komt niet overeen met wat ze laten zien), dus we weten al vrij snel dat hij niet echt te vertrouwen is. Het feit dat hij hie niet de onuitgesproken held speelt, maakt deze film boeiend. Ook de andere actrices, en vooral Geraldine Page, spelen het heel goed en het thema van seks, geweld en wraak komt goed uit de verf. Het is ook een niet voorspelbaar verhaal en je wordt regelmatig verrast over hoe de zaak zich verder ontwikkelt. De amputatiescene is zelfs in deze tijden nog altijd vrij sterk vind ik. Het is in elk geval ook gedurfd om zelf de incesttaboe (broer-zus) niet te schuwen. Ook de setting en het huis waarin het zich afspeelt draagt veel bij aan de sfeer van de film – mysterieus, mooi en soms wat horror-achtig… sommige noemen het zelf gothic achtig. Ook het toch verrassenden einde (en hoe de film begint en eindigt met paddestoelen) draagt bij tot de waardering van de film… een einde waar Eastwood en Siegel moesten om vechten, want de producers wilden een happy ending waarbij Clint en Edwina samen het huis verlaten. Dat zou wel heel ontoepasselijk geweest zijn voor de film (en doet me de denken aan het originele einde van Blade Runner).
Een goede film dus, maar ook een niet zo bekende film. Het is ook zo dat ze bij het uitbrengen van de film niet goed wisten hoe ze de film moesten adverteren. De posters zeggen al genoeg – de taglines slaan nergens op (“one man, seven women, in a strange house!” ) en we zien ook Clint met een pistool dat hij eigenlijk helemaal niet gebrukt in de film, en wat ook het verkeerd beeld geeft dat het een actiefilm is. De film was enkel populair in Frankrijk, en heeft achteraf wel een goede status gekregen, maar bij het uitbrengen was het wel een flop. Volledig onterecht, want dit is een verborgen juweeltje dat je als Clint fan zeker moet gezien hebben, en anders ook! (****)

Martha Farnsworth: Removing the ligatures will be painful. Do you want some laudanum?
Cpl. John McBurney: No thanks, kind lady! I’ll fall asleep, and then just by chance, you might cut off my… other leg.

The indian runner (1991)

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Waarom bekeken ?  The Pledge en Into the wild van Penn vond ik geweldig en het werd tijd dat ik zijn filmdebuut als regisseur eens bekeek.

Wat vond de filmkijker er van?
Deze film is het regiedebuut van Sean Penn, die ook het scenario schreef. Het is geinspireerd door het liedje “Highway patrolman” van Bruce Springsteen.
Het handelt over twee broers, gespeeld door Viggo Mortensen (Frank, de “stoute”) en David Morse (Joe, de “goeie”).
Het kon geen groter tegengesteldheid zijn : Frank is eigenlijk nog steeds de jongen die met speelgoedpistooltjes speelt en nooit echt volwassen werd. Dit zien we heel goed in de scene dat hij met zijn te kleine fiets rond rijdt. Tegelijkertijd heeft hij soms gewoon een excuus nodig om iemand in elkaar te slaan. Hij geraakt dus regelmatig in contact met politie en dat is net waar zijn broer werkt. De film is zeer goed in het tonen dat de twee broers elkaar eigenlijk graag zien maar dat ze elkaar niet begrijpen. Frank snapt nie waarom Joe content is met zijn huisje-tuintje-gezinnetje. Voor Joe moet er meer zijn en hij probeert even om in het gareel te lopen door te gaan werken en zijn vriendin Dotty (een jonge Patricia Arquette) te onderhouden maar lang houdt hij dat niet vol en als kijker weet je dat het lontje klein blijft – je vraagt je alleen af hoe lang het nog duurt voor er weer een explosie komt. Je zou ook kunnen gaan denken dat het een beetje over Penn’s eigen karakter ook gaat. Hij staat er voor bekend redelijk rebels te zijn (zeker in de jaren 80-90) maar tegelijkertijd is hij een van de betere acteurs van zijn generatie.
Is de film voorspelbaar? Misschien wel, en velen zullen vinden dat er iets te weinig gebeurt. De vertolkingen zijn echter top. Viggo – toen nog vrij onbekend – is de perfect gecast en David Morse – sowieso een acteur die eigenlijk verdient aan A-lister te zijn maar nooit echt doorgebroken is – doet het schitterend als de broer die in zijn kleine broer nog altijd het goede wil zien. Ook de bijrol van Charles Bronson (zonder snor!) is goed, die daarmee denk ik zijn laatste echte rol speelt van zijn carriere. Je kan immers die Death Wish serie niet echt als acteren beschouwen. Er is ook een superkleine rol voor Benicio del Toro. Dennis Hopper heeft ook nog een rolletje die dat waarschijnlijk uit vriendschap deed. Het lot van zijn personage is natuurlijk zeer verrassend net omdat hij een bekende acteur is. Je verwacht het niet en op die manier heeft het wel zijn impact.
De sfeersetting, geholpen door de muziek, is zeer doeltreffend. Slechts af en toe slaat Penn de bal mis. Zo is er een scene waarin Frank met wat andere werkers in een boot aankomt die veel te lang duurt en geen meerwaarde geeft aan de film. Ook is er ergens geknipt in de scene waarin Joe bij zijn ouders aankomt zonder Frank, alhoewel ze hem verwacht hadden. Ineens zit Joe bij zijn moeder op de zetel terwijl ze net daarvoor nog aan tafel zaten en de overgang is bruut. Ook ergerde ik me een beetje aan het feit dat er zoveel gerookt werd in de film.
iMaar toch wel knap om dit als debuutfilm neer te zetten : het is intens, aangrijpend, en vol met oprechte emoties en menselijk drama. Toch werd ik er niet altijd volledig door getroffen, en dat is wel jammer. De barscene tussen Joe en Frank is wel het hoogtepunt van de film en zelfs Frank verschiet van Joe’s gedrag op dat moment maar hij kan er niets op zeggen.
Penn wil ook wel duidelijk schokeren : zo laat hij een geboorte in volle glorie zien (waarvoor dat nodig is weet ik ook niet) en ook Viggo mag frontaal naakt in de film rondlopen (ook hier was dat totaal niet nodig).
En dan de vraag die velen zich stellen… wat is dat met die indiaan waar de titel het ook over heeft? We zien een indiaan regelmatig voorbijlopen, en we horen gedrum daarbij. Op de momenten dat Frank het niet meer houdt hoor je het gedrum ook. Tegelijkertijd wordt er verteld dat de indiaan, die een boodschap heeft, zelf de boodschap wordt. Volgens mijn nederige mening weerspiegelt de indian runner dat Frank wel kan proberen om zijn boodschap anders over te brengen, maar dat hij zelf een boodschap is – hij is wie hij is en hij kan er niets aan veranderen, ook al probeert hij het even. De indiaan die hij in zijn inbeelding soms ziet, doet hem er altijd aan herinneren.
Wat vond ik nu echt van de film? Toegegeven, er gebeurt misschien net iets te weinig, het gaat enkel echt en alleen maar om Frank en Joe en hun verschil in karakter, en niet meer dan dat. We ondergaan het gewoon allemaal, samen met Joe, als een lid van zijn familie. De film gaat over iets waar het in andere films maar een subplot is , namelijk over de relaties van de familie die uiteindelijk allemaal falen, behalve het gezin van Joe dan. Ik moet toegeven dat ik er na één visie niet uit was. Bij een tweede visie ging het me veel beter af, de eerste keer was ik nog aan het wachten op een of andere schokkende gebeurtenis die maar niet kwam niet. Joe laat Frank gaan in zijn achtervolging aan de “stateline”, de plek waar hij in het begin van de film nog iemand neerschoot. En zo voelt de film toch een beetje “full circle” – en bij de tweede visie kreek ik toch wat kippenvel als Joe en Frank hun achtervolging staken, en nog even naar mekaar kijken en de jeugdherinnering terug opkomt. En dan rijdt Frank door en Joe heeft hem nooit meer gezien sindsdien. En bij die tweede visie vond ik het een perfect einde en had ik een beter gevoel over de film. Maar ik had wel de tweede kijkbeurt nodig om het echt te apprecieren en hem echt goed te vinden. Maar chapeau voor Penn, een knap filmdebuut als regisseur.(***)

Frank: What can I say, I fucked up! I get in a violent way, look around a room, I wanna bust it all up!

 

 

The soloist (2009)

 

Joe Wright, tot dan vooral bekend voor Atonement en Pride & Prejudice, maakt met The Soloist de eerste “hedendaagse” film dwz een film die zich gewoon afspeelt in de hedendaagse tijd. Hij doet dit slechts met wisselend succes.
Het verhaal is echt gebeurd en gebaseerd op een boek van Steve Lopez, een journalist die een column rond Nathaniel Ayers schrijft, een dakloze die uitmuntend kan spelen op een cello. Robert Downey Jr speelt Lopez en Jamie Foxx de dakloze en het moet gezegd worden dat ze zeer goed acteren en dat er ook een chemie tussen beide acteurs aanwezig is. Dit is noodzakelijk in dit soort films. Alleen jammer dat Nathaniel nooit echt sympathiek over komt (enkel op het einde misschien) en een beetje te veel ratelt naar mijn zin. We hebben de rain main routine al iets te veel gezien.
Het probleem is een beetje dat de regisseur toch wel een beetje de focus van zijn verhaal verliest en wat te veel wil vertellen. De film gaat over chizofrenie, over armoede op straat, over racisme, over al dan niet medicijnen nemen, en over wat er aan ghetto-wijken kan gedaan worden en hoe ze daar trachten een oplossing voor te vinden (lees: mensen oppakken). Daardoor verliest de film een beetje zijn poten want geen van alle zijn diep genoeg uitgewerkt. Bovendien wordt de film nu ineens zwaarder en het lijkt erop dat het niet goed weet wat het er verder mee moet doen. De film gaat ook eerder over Lopez dan over de soloist zelf en daardoor krijgen we geen diepgaand beeld over hem. Een beetje meer flashbacks naar zijn leven zou dit verholpen hebben. Er zit wel evolutie in het karakter van Downey Jr wanneer hij beseft dat hij er niet van uit mocht gaan dat hij de betere van de twee is en alles terug goed kan maken. Het komt het best tot uiting door hem Mr Ayers te noemen, en dat terwijl Nathaniel hem heel de tijd als Mr Lopez aansprak.
Wat wel origineel is, is dat er geen geforceerd happy end te vertellen is. Het lukt Lopez dan wel niet om zijn doel te bereiken – namelijk dat Nathaniel medicatie zou nemen en dat hij een wereldster wordt. Maar hij is van de straat af,  blijft instrumenten bespelen in LAMP, een opvangcentrum voor daklozen, en hij heeft terug contact heeft met zijn familie.
De film duurt iets te lang, en er zit ook een scene in waarin we muziek horen en waarbij elke toon als een kleur op het scherm getoond wordt. Het deed me denken aan 2001: A space Odessey en het paste niet echt in deze film vond ik.
Toch is het al bij al een film die lekker wegkijkt. Het verhaal is soms grappig, en simpele scenes (zoals het moment dat Lopez de cello ontvangt van een lezer) zijn origineel gefilmd en tonen de kwaliteiten van de regisseur. Het lijkt gewoon dat dit soort films niet voor Joe Wright gemaakt zijn. Hij zou weer een ander genre proberen met opvolger Hanna, die dan weer veel beter is. De film lijkt me dan ook een maar halfgelukt projectje van een regisseur waarvan we toch wel beter gewend zijn. (***)

Steve Lopez: “Points West” by Steve Lopez. A year ago, I met a man who was down on his luck and thought I might be able to help him. I don’t know that I have. Yes, my friend Mr. Ayers now sleeps inside. He has a key. He has a bed. But his mental state and his well-being, are as precarious now as they were the day we met. There are people who tell me I’ve helped him. Mental health experts who say that the simple act of being someone’s friend can change his brain chemistry, improve his functioning in the world. I can’t speak for Mr. Ayers in that regard. Maybe our friendship has helped him. But maybe not. I can, however, speak for myself. I can tell you that by witnessing Mr. Ayers’s courage, his humility, his faith in the power of his art, I’ve learned the dignity of being loyal to something you believe in, of holding onto it. Above all else, of believing, without question, that it will carry you home.

The wolf man (1941)

Waarom bekeken? De bekende universal-klassieker waarmee alles startte rond de weerwolf-saga

Wat vond filmkijker er van?The wolfman uit 1941 is niet de eerste geluidsfilm met een weerwolf. Die eer gaat naar “Werewolf of London” uit 1935. Die film was echter geen succes maar deze uit 1941 wel. Wat zijn de verschillen?
Eerst en vooral is de 1935 versie ingewikkelder en minder alledaags dan deze. In deze film ziet iemand dat er een vrouw wordt aangevallen door een wolf. Bij een poging haar te redden wordt hij zelf gebeten maar kan de wolf wel doden. Dan moet hij vaststellen dat hij ook ’s nachts een wolf wordt. Als mens wordt hij dan ook nog beschuldigd om een zigeuner vermoord te hebben. Die zigeuner was de eerste weerwolf, die gedood werd en zo terug mens werd. Ik kan me heel goed voorstellen dat dit tot de verbeelding heeft gesproken voor het publiek van toen. In elk geval startte deze film de bekendheid van de weerwolf legende zoals we ze nu nog altijd kennen en waar elke volgende film naar refereerde. Wel werd hier nog niet de basis gelegd dat het bij elke volle maan gebeurde. In deze film moest er nog een bepaalde soort bloem in bloei staan.
De transformaties van mens naar wolf en terug waren in deze film bijna onbestaande. We zien enkel zijn voeten veranderen (meer haar krijgen). Dit was zelfs in de film uit 1935 toch iets beter, ook al leek hij daar nog meer op een mens. In deze film ziet hij er al meer uit als een wolf, maar toch vond ik het er een beetje belachelijk uit zien. Het ziet er eigenlijk meer uit als een soort gorilla. Maar dat komt zeker en vast omdat ik het met de ogen van nu zie en recentere films (zoals American Werewolf in London) ook nog voor ogen heb. De wolf gedraagt zich nog steeds te veel mens vind ik, en een wolf met kleren aan blijft er wat raar uit zien. De scenes als wolfman zijn trouwens zeer beperkt en er wordt zelfs dan nog gerecycleerd door dezelfde beelden opnieuw te tonen (de eerste voetstappen in het bos). Het is eigenlijk ook heel vreemd dat die eerste weerwolf (de zigeuner) op vier poten liep en er uit zag als een echte wolf, terwijl onze gebeten man op twee voeten blijft lopen en zijn slachtoffers wil wurgen ipv te verscheuren. Het zou echter in die tijd nooit op die manier gereleased kunnen worden, dus we moeten daar echt wel begrip voor opbrengen. Ik denk dat het toen allemaal echt wel tot de verbeelding sprak.
Het verhaal op zich is simpel, maar goed genoeg en zelfs nog eigentijds genoeg. Je mag er niet te veel over nadenken ook. Waarom heeft de zigeunerin een talisman dat zou tegenhouden om in een wolf te veranderen? Waarom heeft ze dat nooit aan die andere zigeuner gegeven? Waarom loopt iedereen van het zigeunerdorp weg als ze doorhebben dat hij een weerwolf is, terwijl ze voordien ook al een weerwolf onder zich hadden?
Ik heb wel de indruk dat het budget vrij groot was voor die tijd. We bevinden ons dikwijls in een mistig landschap met vrij kale bomen dat er toch vrij echt uit ziet (ook al is het duidelijk studiowerk). Er wordt ook vrij goed geacteerd. Eerst en vooral heb je Lon Chaney, wiens hulpeloosheid letterlijk staat af te lezen op zijn gezicht. Claude Rains, als de vader, is een winst voor de film – hij staat letterlijk boven alle andere acteurs vond ik. Je hebt geen problemen om de twee zigeuners te geloven, en ook Gwen doet het vrij goed als vriendin van de weerwolf.
De film is wel vrij kort (1u10) en eindigt ook heel plotseling. Als de weerwolf uiteindelijk gedood wordt, zien we vrij snel een shot met Gwen die zich afkeert en dan is het ineens “the end”. Ze had nog wel wat meer dialoog mogen hebben. Waarschijnlijk dachten ze in die tijd dat het publiek het nu wel gehad zou hebben met die horror en dat ze het niet langer moesten rekken zodat ze konden bekomen.
Ik wil ook nog even twee grote bloopers vermelden: zo opent er een deur twee keer (als ze Talbot binnen brengen bij zijn vader) en wordt er ook twee maal een pijp uit een mond genomen in opeenvolgende shots. Het is zo opvallend dat ik niet kan begrijpen dat ze het er bij het editeren niet over gevallen zijn.
Wat moet ik nu van die film vinden? We mogen hem echt niet afrekenen op de zaken die ik hierboven schreef en die louter aan de ouderdom te wijten zijn. Ik moet toegeven dat de film vol griezelsfeer zit, ook door de knappe decors, en dat de soundtrack daar heel goed toe bijdraagt. Ik snap heel goed dat Lon Chaney nog een aantal keer teruggevraagd werd in de sequels. Het is echt een Universal-klassieker die zelf in de “1001 films die je moet gezien hebben voordat je sterft” lijst staat. Kijk het met de ogen van toen, beeld je in dat het publiek toen echt huiverde, en je kan best plezier beleven aan deze film. (***)

“Even a man who is pure in heart
and says his prayers by night
may become a wolf when the wolfbane blooms
and Autumn moon is bright.”