Superman II (Lester and Donner cut) (1980 and 2006)

Superman II was een nog groter succes dan de eerste film. Ze waren voor het grootste deel eigenlijk tegelijkertijd opgenomen door Richard Donnner, maar omdat de releasedatum gevaarlijk dichtbij kwam, besloten ze om eerst de eerste af te maken. Er was echter al veel gefilmd van deel 2. Na het uitbrengen van de eerste film mocht Donner jammer genoeg zijn film niet afmaken, en werd Richard Lester ingehuurd. En dan, twintig jaar later, mocht Donner toch zijn film nog afmaken met het materiaal dat nooit gebruikt is geweest. Maar omdat niet alles gefilmd was, werd er ook Lester film gebruikt. Lester gebruikte trouwens ook materiaal van Donner. Nu de twee films op dvd verkrijgbaar zijn, kan je eindelijk een vergelijk doen en voor jezelf uitmaken welke van de twee de beste is… of toch niet, want Donner heeft nooit een einde verzonnen van het tweede deel. Oorspronkelijk ging het tweede deel de tijd terugdraaien, en niet het eerste deel. Nu dit al gebruikt was in het eerste deel, konden ze dit natuurlijk niet nog eens doen voor deel 2. Het gedeelte dat moest teruggedraaid worden was het feit dat Lois wist dat Kent superman was. Lester loste het op door een “magische kus” van Superman… alleen, Christopher Reeve was toen gekleed als Clark Kent. Dat vond Donner helemaal verkeerd. Hij had dus geen andere keuze dan de tijd toch nog eens te laten terugdraaien. Daardoor is de Donner versie op het einde een zware teleurstelling; je voelt je bedrogen. Ok, de kus van Clark Kent slaagt ook nergens op, maar daardoor werd niet al de rest teruggedraaid. In Donners versie zijn Zod & co niet verslagen maar zitten ze eigenlijk terug in hun gevangenis.
Maar eerlijk : als we dit even terzijde leggen kunnen we toch wel stellen dat al de rest beter was dan in Lesters versie en het is jammer dat Donner het niet heeft mogen afwerken.
Laten we even de verschillen naast elkaar leggen. De drie slechte supermachten (Zod en co) worden nu bevrijd doordat Superman een raket in de ruimte gooit van deel 1. Lester verzint een heel verhaal met terroristen en een bom in de Eiffeltoren. Dat is wel geslaagd. De Donner cut komt iets trager op gang (met nog niet gebruikte beelden van dezelfde scene waarin Zod & co worden terechtgesteld) maar daardoor krijgt het wel de grandeur en toon vind ik van de eerste film. De eerste echte nieuwe scene van Donner is anders ook wel ok : Lois test Clark Kent door uit het raam te springen. De scene waarin al die papieren ineens de lucht invliegen omdat Kent er supersnel passeert is grandioos. Dat al die mensen de laserstralen uit zijn ogen niet zien, is wel bizar. Maar het is een leuke scene ook al valt Lois wel heel lang.
Lester verplaatst dit naar de Niagara watervallen waar Lois zich in stort en waar Clark haar wel red maar zonder zijn superkrachten zichtbaar te gebruiken. Op zich ook een goede scene maar omdat we dat net met die jongen hadden gezien, is het wel een herhaling.
De scenes met Lex Luthor (allemaal door Donner opgenomen) zijn langer en beter, en hij heeft een leuk gesprek met Brando in het ijspaleis. Lester mocht Brando niet gebruiken en deed het dan maar met zijn moeder. In datzelfde ijspaleis laat Lester de superhelden nog wat met elkaar vechten, maar op een stomme manier. Superman projecteert zichzelf ergens anders en zijn driehoek S van zijn pak gooit hij naar hen en vergroot zich dan op superonnozele wijze. Dat is er gelukkig allemaal uit. In Lesters versie laat hij ook Lex Luthor eerst vallen, omdat anders het verhaal niet klopt want aangezien Lester geen Gene Hackman meer had (die niet wou terugkeren zonder Donner), mocht hij niet aanwezig zijn op die gevechten.
Heel de film is trouwens serieuzer dan Lesters versie en er wordt ook meer dreigende muziek van Williams gebruikt. De meest onnozele scenes in het gevecht in zowel Phoenix als Metropolis (de achteruitrijdende roller scater, of de man in de telefooncabine) zijn weg. Ook Non is veel dreigender geworden, en niet meer de domme aap van de drie, en de scene op de maan is veel beter uitgewerkt door de astronauten een grotere rol te geven. De dreiging komt gewoon veel beter over.
Had Donner zijn versie mogen maken, dan hadden er misschien daarna nog betere sequels gevolgd. Dat was ook de bedoeling. Nu mocht Lester echter deel drie maken, wat eigenlijk het einde betekende. Die film bespreek ik later nog wel. En ja, er kwam nog wel een deel vier, maar dat kalf was al verdronken op voorhand jammer genoeg. Daar kom ik later mogelijk ook nog wel op terug.
Donners film is opgedragen aan Christopher Reeves. Dat is mooi, maar ondertussen kunnen we het ook opdragen aan de onlangs gestorven Richard Donner. Lesters versie is zeker geen slechte film maar Donners versie ligt meer in lijn met de eerste en het is gewoon spannender. Donner zou nooit dit einde gebruikt hebben met het terugdraaien in de tijd, dus we vergeven het hem omdat hij nooit een ander einde heeft mogen bedenken!
Lester cut : ***
Donner cut : ****

Lex Luthor: What am I gonna do with you people, huh? I mean, I held up my end, I delivered the blue boy. What do I get from my triple threat? “Bow! Yield! Kneel!” That kind of stuff closes out a town.
General Zod: Why do you say this to me when you know I will kill you for it?
Lex Luthor: Kill me? Lex Luthor? Extinguish the greatest criminal flame of our age? Eradicate the only man on Earth with…
Ursa: Let me kill him.
Lex Luthor: …Superman’s address?
General Zod: What more do you want? I can see the greed written on your face.
Lex Luthor: A small incentive, oh fullest one. A mere bauble to jog the memory.
General Zod: What more?
Lex Luthor: Cuba.

The hand (1981)

The Hand is de eerste echte film van Oliver Stone, als je Seizure niet meetelt, maar dat was maar om te oefenen. Als regisseur tenminste, want als schrijver had hij ook al Scarface en Midnight Express achter de rug. Nog voordat hij echt doorbrak als regisseur met Salvador en Platoon, zo’n vijftal jaar eerder, maakte hij een horrorfilm, toch wel een heel ander genre dan wat hij later zou maken.
Ik had me verwacht aan iets vrij amateuristisch, maar dat is onterecht. Qua cinematografie is hier eigenlijk niets op aan te merken. Dit is duidelijk al wel gemaakt door iemand die wist wat hij wou, die weet waar hij zijn camera moet zetten, en iemand die weet hoe hij de spanning moet opbouwen. Ook Michael Caine is best wel overtuigend; ik denk dat hij er echt wel zin in had om deze film te maken. De manier waarop hij op het einde lacht naar zijn ondervrager, ik heb het hem nog niet dikwijls zien doen.
Maar een film mag er mooi uitzien en goed geacteerd zijn, minstens zo belangrijk is ook het verhaal. Daar heeft eigenlijk zijn afgerukte hand een hoofdrol. Het komt vrij weinig in beeld, en dat is goed omdat je dan zoiets krijgt zoals Jaws. Hoe meer we de hand te zien krijgen hoe minder eng ik het vond. Als de hand mensen aanvalt en probeert te wurgen is zelfs voor mij de horror wat weg en ziet het er wat ongeloofwaardig uit. Naar ik begrepen heb zat er in zijn eerste versie veel meer hand, maar besefte hij wel dat hoe meer hij er uit knipte hoe beter het werd. Nu, het is nogal een raar verhaal. Een man geraakt zijn hand kwijt in een nogal raar verkeersaccident. Ik geloof niet dat een hand op die manier er zo afgerukt kan worden, eerder goed gebroken, maar goed. De scenes die er op volgen zijn de beste, bijvoorbeeld als hij in het veld gaat zoeken naar zijn hand (dat nooit gevonden werd) en er uit het standpunt van de hand gefilmd wordt. Stone maakt daar echter wel een foutje in mijn ogen, want door dat te tonen, moeten we er van uit gaan dat de hand echt bestaat. Later in de film doen ze ons echter twijfelen, dat het Michael Caine zelf is die mensen vermoord, maar dat hij blackouts heeft en de hand er bij fantaseert achteraf. We zien hem zelfs de scenes herdoen zonder hand, maar met zijn echte éne hand. Maar zonder het (wat bizarre) einde te verraden, wordt het dan wel echt opgeklaard. Ik bedacht me zelf een beter einde, waaruit blijkt dat hij zijn hand wel teruggekregen heeft na het accident, en dat hij maar doet alsof hij zijn hand nog altijd kwijt is en dus een nepmechanische hand heeft…
Er is ook nog een subplot rond Mando, de comic die hij tekent, maar dat wordt volledig verlaten in de tweede helft, en dat vind ik jammer, want daar had hij nog wel iets mee kunnen doen denk ik. De relatie met zijn vrouw en kind heeft ook een rol in het verhaal, dat wel beter uitgewerkt is.
Het was niet zo’n succes, deze film, en ik begrijp wel waarom – daarvoor is het toch wel iets te raar en iets te onwaarschijnlijk… maar langs de andere kant kunnen hersenen rare dingen doen met een mens, dus waarom niet? Maar het blijft een feit dat zo’n loslopende hand wat raar blijft, en daardoor is het misschien wel een cult klassieker, maar een echte klassieker in zijn genre is het niet. Maar dat Oliver Stone, die zelf een klein rolleje heeft in de film overigens, tot meer in staat kan zijn dan dit, dat was voor mij toch al duidelijk. (**)

Project A (1983)

Nog nooit heb ik een film met Jackie Chan gezien, zelfs niet de Hollywood films die hij later in de US maakte op latere leeftijd. Ik wou wel eens echt één van zijn martial arts films zien, en bleek dat Project A zijn grote doorbraak toch wel was.
Dus met goede moed aan begonnen! De beeldkwaliteit van de restored version die ik op blu ray had is haarscherp en niets op aan te merken. Toch viel me al direct op dat we hier in begin jaren 80 zitten, maar dat deert niet. Al gauw dat ik door dat het verhaal op zich (iets met piraten en dozen met geweren) helemaal niets om het lijf had en dat het een excuus was om wat spectucalair vechtwerk te laten zien. Ik denk niet dat ik ooit zo’n lange vechtscene tussen twee groepen heb gezien in een cafe. Op dat moment had ik wel het gevoel dat hier veel repetitie in zit, want er zijn soms lange shots. Maar voorlopig werd ik er verder niet koud of warm van. Doorheen de film zit er veel humor van het oosten in. Ik hoor ze tot hier lachen maar hebtoch wel een andere smaak hoor – een vrouw die van een berg afglijdt en wat gilt, mannen die naakt naast elkaar moeten staan omdat ze zo kort moeten douchen, twee mannen die achter een paal de pijn laten zien dat ze hebben maar die het niet aan elkaar willen tonen… mja, niet altijd even geslaagd.
Het beste stuk is het middengedeelte. De achtervolging op de fiets vond ik best amusant en de vechtscene vlak daarna ook. Het hoogtepunt volgens vele is als hij aan een klok hangt, zoals Harold LLoyd dat al deed in 1927. Naar het schijnt liet hij zich echt vallen, en hield hij zich vast aan de wijzers wetende dat hij dat niet kon volhouden, want op zo’n hoogte durfde hij het niet aan om zelf los te laten. Er zitten twee vallen in de film (duidelijk verschillend) en eentje in de aftiteling, die niet zo goed afliep want hij had veel pijn daarna. Wat is de reden om dat tijdens de aftiteling te laten zien.. om te laten zien waarschijnlijk hoe echt het is, en wat hij waagt voor film. Maar het is eigenlijk zot, het had verkeerd kunnen aflopen. Wat we uiteindelijk in de film te zien krijgen, is redelijk adembenemend maar had het niet even adembenemend geweest als het op een meer veilige wijze zou gebeurd zijn? Het is eigenlijk onverantwoord, maar ik wil geen saaie oude zak zijn en zeggen dat he verboden moet worden. Hij moet het zelf maar weten he wat hij doet…
Het derde deel van de film, bij de piraten, is niet zo boeiend. Het eindgevecht met de leider van de piraten heeft dan wel weer echt zijn momenten – er zijn dingen bij die ik nog niet veel gezien heb in film en het is duidelijk allemaal echt. Ze slaan er soms wel zichtbaar naast, maar het is goed ingestudeerde choreografie. Het is Chan op zijn acrobatishe best. Maar ook dat gevecht duurt iets te lang. Het zal ook waarschijnlijk mijn schuld zijn dat ik niet goed opgelet had, maar het duurde een tijdje voor ik door had dat het Jackie Chan was die bij de piraten geinfiltreerd was met een vermomming. Maar zoals ik al zei, het verhaal – ook al is het niet ingewikkeld – is nauwelijks van belang in deze film.
Het was aangenaam om te kijken, maar echt mijn genre zal het niet worden denk ik. Ik heb ook nog Project A II liggen, die ik zeker nog ga bekijken. Ik moet weten waarom Jackie Chan zo’n legende is geworden, en met één film kan je dat niet begrijpen. En wie weet zijn er nog veel betere films met hem. (***)

Black rain (1989)

Ridley Scott maakte in 1989 Black Rain en had daar meer succes mee dan met zijn vorige film. Hij filmde in Japan, maar moest daar zoveel moeite voor doen dat hij gezworen heeft nooit meer daar te filmen. Het werd nochtans een goede film.
Toegegeven, het klinkt en ziet er soms heel jaren 80 uit. Het begint met een race met brommers met Michael Douglas (die natuurlijk wint) maar gelukkig hebben we daarmee de slechtste scene direct gehad. Het was ook alleen maar “too establish” dat het personage gewend is om er mee te racen.
Vanaf dan wordt alles beter. Scott geeft het niet direct op een blaadje of Michael’s karakter goed of slecht is, als hij ondervraagd wordt voor gangstergeld dat verdwenen is gegaan. Het is pas veel later, tegen Masahiro dan nog wel, dat hij de waarheid daarover vertelt. Zelfs zijn beste maat in de film, gespeeld door Andy Garcia, wist niet wat er van waar was. Dat is dan ook een mooi moment om aan te tonen dat Masahiro wel echt het vertrouwen gewonnen heeft en er wederzijds respect is. Ze zouden er zo een sequel op kunnen bouwen.
De grote scene, die iedereen onthoudt, is het onverwachts einde van Andy Garcia’s karakter. Eigenlijk was hij de meest sympathieke, en eerlijke gast in heel het verhaal. Dat hij halverwege word geliquideerd terwijl Nick er op moet toekijken, is onverwacht en de kijker hoopt dan ook echt op dat moment dat het niet fataal afloopt. De kans was heel groot dat de film daarna in elkaar zakt, omdat het een wraakfilm kan worden. Gelukkig wordt het niet enkel dat, en verliest Scott het verhaal niet uit het oog, hoe flinterdun het ook is. Het zou (zoals in een JCVD film ) gewoon een excuus kunnen zijn om wat actiescenes te tonen, maar Sato – de grote slechterik – krijgt op het einde toch nog een mooie scene waarbij hij zijn eigen vinger afsnijdt, zodat het geen kartonnen figuur is. We krijgen nog te weten waar het allemaal juist om gaat en waar de titel op slaat. En dan krijgen we natuurlijk de achtervolging op de moto’s en nog een handgemeen tussen beide, maar het wordt mooi afgewerkt. Het enige wat me niet duidelijk is, is hoe Masahiro ineens ook op de afgelegen hoeve is om Nick te helpen. Het was voorspelbaar dat hij na zijn schorsing er eerst niet bij wou zijn maar nog wel zou komen opdagen, maar hoe kon hij nu weten waar Nick was… ik vermoed dat er iets te veel uit geknipt is, want Scott is niet iemand die zoiets niet zou opmerken.
De film is goed in beeld gebracht door Jan de Bonten Hans Zimmer mag voor het eerst voor Scott werken. Zijn gladde muziek versterkt wel het jaren 80 gevoel. De Japanse sfeer komt echt wel over, met beelden van het Japanse nachtleven vol neonlichten en natte steegjes. Het verschil in werken tussen Japanse en Amerikaanse politie komt goed uit de verf.
Nick klaagt er constant over, maar het is wel Masahio die hen uiteindelijk wat lessen in moraal moet leren. De humordie voortkomt uit de meningsverschillen tussen de politiemensen van verschillende raciale afkomsten pakt verrassend goed uit. Scott toont zich een begenadigd regisseur door naast komedie er ook een vleugje drama in te verwerken.
Er word door iedereen heel overtuigend geacteerd : Michael Douglas speelde naturlijk al eerder politieagent in The streets of San Francisco en ik vind dat je dat ziet. Hij was een uitstekende keuze voor deze rol. Garcia heeft minder te doen maar speelt zijn “good cop” goed. De Japanse acteur Takakura, de Japanse agent die Garcia en Douglas bijstaat, komt heel sympathiek over met zijn nederige, ontspannen houding tegenover de luidruchtige Douglas.
Een beetje een vergeten film misschien, maar dat is dan toch wel onterecht. Dit is gewoon een amusante film. (***)

Nick Conklin: I usually get kissed before I get fucked.

Chariots of fire (1981)

Wat vond de filmkijker er van?

Chariots of fire. Iedereen denkt dan aan de prachtige muziek van Vangelis, en ook nog aan lopers die door het ondiepe water lopen aan de zee. Iets wat prachtig geparodieerd werd door Rowan Atkinson’s Mr. Bean op de openingsceremonie van de olympische spelen in Londen.
Ik verwachtte dan ook dat die iconisce scene aan het einde of in het midden van de film zouen komen als een soort hoogtepunt. Maar de film begint er mee! Dat vond ik toch wel een beetje spijtig, ook al wordt de scene nog eens (effectiever) herhaald op het einde. Ook viel het me op dat de melodie wel dezelfde was maar dat het precies een “eerste versie” van Vangelis was die in de film voort kwam. Ook dat was dus een beetje teleurstellend…
De film zelf dan. COF kreeg een oscar voor beste film in 1981. Ian Holm kreeg een oscarnomatie, en het was zijn recente dood die me er toe bracht om de film te bekijken. Het is, moet ik zeggen, toch maar een doorsnee film waar ik veel meer had van verwacht. Ik verwachtte eigenlijk een soort van Rocky voor sprinters. Dat is het dus wel degelijk niet. Het gaat over twee renners, die om verschillende redenen de beste willen zijn. De ene omdat hij joods is (het antisemitisme was toen al voelbaar, al moest de 2de wereldoorlog nog komen), de andere omdat hij een hevige christen is en zo zijn boodschap gemakkelijker verkocht krijgt aan de wereld. Het probleem met de film is een beetje dat er geen echte strijd is tussen hen beide; ze lopen slechts één keer tegen elkaar en dat verliest de jood. Als op de OS in Antwerpen blijkt dat ze op een zondag moeten lopen, weigert de christen omdat het dan sabbat is, en daardoor wint de jood. De christen loopt een andere race (400m) op een andere dag en wint ook. End of story! Er is dus niet echt iets spannends aan. Het is natuurlijk wel waarheidsgetrouw want het is echt gebeurd, maar er is nooit echt een conflict of iets echt boeiends te zien. Soms blijkt het wel eens nodig te zijn om filmtechnische redenen iets te veranderen. Ian Holmes is de trainer die ongewenst is op de spelen omdat hij “professioneel” is en omdat de universiteit het “amateur” zijn wil behouden (zodat het lijkt alsof zij verantwoordelijk zijn voor de overwinning) moet hij dus uit zijn hotel toekijken hoe de britse vlag omhoog gaat. Dat is zowat de beste scene van de film. Oscarwaardig? Niet echt, maar qua acteren springt hij in deze matige film er toch wel uit.
Dit is geen slechte film, ergens zit er een keigoede film in dit verhaal, maar dit is het niet. Ik heb van de andere oscargenomineerde films enkel Raiders of the lost Arc gezien, maar die alleen al is veel meer waard om te winnen. De regisseur is ook genomineerd, wat ik ook niet snap, want er zijn scenes bij die wel heel saai in beeld zijn gebracht, met als klap op de vuurpijl een scene waarin de spreker voor lange tijd niet zichtbaar is omdat er iemand voor staat. Maar misschien vonden ze de slow motions die veel in de film voorkomen, veertig jaar geleden ongelooflijk knap, terwijl het nu al iets is dat zeker niet te lang mag duren voordat het begint te irriteren. Jammer, maar niet oscarwaardig in mijn ogen. (**)

Eric Liddell: You came to see a race today. To see someone win. It happened to be me. But I want you to do more than just watch a race. I want you to take part in it. I want to compare faith to running in a race. It’s hard. It requires concentration of will, energy of soul. You experience elation when the winner breaks the tape – especially if you’ve got a bet on it. But how long does that last? You go home. Maybe your dinner’s burnt. Maybe you haven’t got a job. So who am I to say, “Believe, have faith,” in the face of life’s realities? I would like to give you something more permanent, but I can only point the way. I have no formula for winning the race. Everyone runs in her own way, or his own way. And where does the power come from, to see the race to its end? 

Someone to watch over me (1987)

 

Someone to watch over me mag Ridley Scott’s eerste “mainstream” film genoemd worden. Na een historisch origineel drama, horror/science fiction films en een romantisch sprookje dat jammerlijk faalde aan de kassa, vraag ik me af of hij niets anders meer van de grond kon krijgen OF dat hij gewoon zelf eens iets simpeler wou doen na het zwoegen van Balde Runner en Legend. Ik denk eerder het laatste, omdat hij later nog wel eens zou terugkeren naar zo’n soort film als tussendoortje (Matchstick Men en A good year).
Someone to watch over me had evengoed “The bodyguard” kunnen noemen, want die film kwam pas 5 jaren later in 1992. Tom Berenger speelt Mike Keegan, een juist gepromoveerde detective bij de politie. Hij moet Claure Gregory beschermen die de getuige is van een moord. Hij heeft de nachtdienst gekregen, hij heeft immers nog niet genoeg te zeggen daarover. Zijn vrouw Ellie (Lorainne Bracco, gekend als de psychologe uit The Sopranos) en kind zijn daar natuurlijk niet zo blij mee, ook al was zij zelf ook een politieagente. Sla de volgende paragraaf over als je geen spoilers wil lezen.
Zonder dat hij het wil begint hij gevoelens te kweken voor Claire. Hij voelt zich daar schuldig over, want zijn huwelijk is best ok. Toch neemt hij de verboden stap op een nacht, hij bekent dit bij zijn vrouw, met als gevolg dat hij niet meer naar huis mag komen en ook Claire mag hij natuurlijk niet meer bewaken. Tussendoor wordt de moordenaar opgepakt en herkent door Claire, maar hij wordt vrijgelaten (om eerder vage redenen als je het mij vraagt, maar laat het ons op procedurefouten laten). Die probeert natuurlijk Claire te laten vermoorden maar dat kan hij beletten. Dan probeert de moordenaar het maar door zijn vrouw en dochter te gijzelen. Hij neemt de plaats in van zijn kind, maar zijn vrouw kan de moordenaar neerschieten en alles komt terug goed in dat gezinnetje.
Ik heb met opzet de inhoud iets uitgebreider beschreven dan anders. Het is wel duidelijk dat het een simpel verhaaltje is, en dat het zijn ding niet daar uit moet halen. Het staat of valt met acteerpresaties, en die zijn gelukkig wel goed. Tom Berenger doet het echt goed in een rol waar we hem niet vaak in zien. Je ziet hem worstelen met zijn gevoelens, dat hij voelt voor beide vrouwen, dat hij dit ook niet wou. Bovendien is het niet echt een politieheld; en dat maakt hem ook menselijker en maakt het spannender in de paar scenes waar wat suspense of actie in zit. Zijn vrouw, Lorainne Bracco, doet het ook meer dan behoorlijk, ook al heeft ze niet veel screentime. En dat is jammer, want hadden ze daar wat meer tijd in gestoken, ook in haar backstory, dan had de eindscene veel meer voldoening gegeven. De scenes tussen hem en zijn vrouw zijn de beste van de film. Nu is het einde een beetje “deus ex machina”, ook al weet je dat ze vroeger ook een politieagente was. Het is ook een beetje verwarrend gefilmd vind ik. *spoiler* De jongen vindt het wapen onder de tafel geplakt, nadat hij van zijn plaats wisselt met zijn vader. Maar wat er dan juist gebeurt, de tafel gaat omver denk ik en de mama pakt het pistool? Maar we zien dat niet echt… dit had spannender en beter gekund.
Maar voor de rest klaag ik niet over de film. Ik was wel mee, ook in de actrice die de getuige speelde. Overigens is dit één van de weinige films van Ridley Scott waarin er min of meer een sex scene te zien is, namelijk met de getuige, maar we zien er geen met zijn vrouw. Ik was ook mee in het dilemma waar het eigenlijk om gaat in deze film, en ik vond het er ook niet over dat het een happy ending heeft. Verder is het een mooie film om naar te kijken qua belichting – het meeste speelt zich binnenshuis af en toch voelt de film niet benauwd of toneelachtig aan. Ook de muziek van Michael Kamen (nooit op cd uitgebracht) doet het goed, in contrast met de popliedjes die in de jaren 80 een must waren in elke film die hip wou zijn. De openingssong van Sting is dan wel weer goed, alleen jammer dat wat we op dat moment te zien krijgen helemaal niet verder gaat in waar het verhaal begint. Zeker niet tot de betere films van Scott, maar toch wel extra punten om de man toch met de getuige in bed te doen duiken (anders had het wel heel soft geweest) en de gevoelige kant van Tom Berenger naar boven te doen krijgen. Ik had hem nog nooit zo gezien, en denk niet dat er veel films zijn waarin we dat kunnen zien. Leuk filmpje voor een vrijdagavond. (***)

Joey Venza: [threatening Claire Gregory in a bathroom at The Guggenheim] Now you walk out of here and if you ever see me again, you never saw me before.

The color of money (1986)

Wat vond de filmkijker er van?The color of money is het vervolg op The hustler, een film die toen al 25 jaar oud was. Aanvankelijk was de bedoeling om de structuur van de film wat hetzelfde te houden als bij het originele verhaal, maar daar haar Scorcese geen zin in. Waar ze mee op de proppen kwamen was daarom een originele sequel. Er wordt wel eens gerefereerd naar wat er gebeurde in de eerste film, maar je kan dit gerust kijken zonder die eerste film gezien te hebben. Het is wel leuker als je hem gezien hebt en het personage wat kent. In het begin is het immers niet de fast Eddy die we kenden van de eerste film. Hij is er mee gestopt (deed hij ook op het einde van die film) en is eigenlijk drankhandelaar, maar als hij Vincent Lauria ziet spelen, ruikt hij als vanouds geld en wordt hij zijn mentor. Eigenlijk zijn de rollen daarmee wat omgedraaid van de eerste film waarin George C Scott zijn mentor speelde. Op net dezelfde manier wil hij eerst wat poolzalen afschuimen, om geld te verdienen, maar dan wel op zo’n manier dat het niet opvalt dat hij steengoed is… een hustle dus waabij pas bij veel geld op het spel hij voluit kan gaan.
Op het einde laat fast Eddy hem echter om allerlei redenen vallen, en uiteindelijk komen ze op het eindtoernooi, waar fast Eddy dan zelf toch ook aan gaat meedoen, tegenover elkaar te staan. Wat dan volgt is een beetje teleurstellend. Eddy wint, maar zelfs voordat Vincent het zegt, weet je al dat hij hem heeft laten winnen. We krijgen dus nooit een echte strijd tussen hen beide, en dat vind ik jammer. Meer nog, als ze dan uiteindelijk het dan toch voor echt tegen elkaar opnemen, buiten het toernooi om, eindigt de film zelfs. Het is wel fijn om Eddy “I’m back” te horen zeggen, maar toch miste ik er iets in en vond ik het einde wat tegen vallen.
Er wordt wel goed in geacteerd. Newman zit zo terug in zijn rol, zeker naar het einde toe herken je hem nog beter. Cruise was duidelijk nog heel jong en moest nog wat leren acteren. Dit is immers zijn eerste film na Top Gun, en Born on the fourth of July – in mijn ogen de eerste film waarin hij laat zien dat hij kan acteren – is nog drie jaar weg. Mastrantonio doet wat ze kan met een rol die eigenlijk niet zo goed uitgewerkt is. Vergelijk het maar eens met de rol van Piper Laurie in de originele film. De meest gedenkwaardige scene vind ik die met Forest Whitaker, en ook de scene op de trap met cruise als hij besluit er mee te kappen.
Scorcese regisseert, maar eigenlijk merk je daar niet zo veel van. Hij zei zelf ook dat het eigenlijk een film was waar hij voor ingehuurd was. Er zitten weinig shots in die gedenkwaardig zijn, maar er is ook niets dat stoorte en het verloopt allemaal vlot. Verder viel het me op dat sommige dingen de tand des tijds moeilijk hebben doorstaan, zoals de generiek , de muziek en ja, de zonnenbril van Newman. Hoe iconisch dat beeld nu ook is, het staat hem niet vind ik, en we zien zijn ogen daardoor niet voor 1/3de van de film, en dat is jammer voor zo’n acteertalent. Het verhinderde echter niet dat hij er een oscar voor kreeg. (***)

Eddie Felson: [to Vincent] I’ll change my teeth, you change your god damned diapers!

Legend (1985)

Waarom bekeken? Ridley Scott

Wat vond de filmkijker er van?

Ridley Scott, na het (relatieve) success Blade Runner en echt succesvolle Alien, had veel problemen met zijn volgende film. Na een paar projecten die niet doorgingen (oa Dune) koos hij voor dit fantasy sprookje. Wat uit kwam in de zalen was niet Scott’s product : sterk ingekort, met vreselijke muziek van Tangerine Dream en catchy popsongs. Het werd een flop, en pas met “Black rain” had hij 4 jaar later terug een hit.
Jaren later vond hij de director’s cut terug, en bracht deze uit op dvd en later blu ray. Terug met de originele muziek van Jerry Goldsmith (van Alien), en twintig minuten langer. Duidelijk een hele verbetering : er is meer ademruimte, het verhaal is coherenter, het alternatieve einde overtuigender, en de muziek is een hele verbetering en geven het toch wat een episch gevoel. Maar we moeten eerlijk zijn en toch wel concluderen dat het niet Scott’s beste werk is. De personages zijn iets te eenzijdig en lijken wel karton, en Scott gaat toch wel wat over de top met de benamingen van zijn personages : fee Lilly, really? Gump, Blix, Screwball? Afgezien van het feit dat je ze nog amper herinnert als de film afgelopen is, zijn dit geen namen om in zo’n ernstig sprookje te steken, want dit is geen film voor kinderen. Het is misschien die mix van horror en sprookje waar de film de bal misslaat. Andere films (zoals de meer recente Pan’s Labyrinth) slagen daar wel in. Hier vloekt het toch wel wat en de paar pogingen tot humor zijn amper grappig en voelen gewoon misplaatst aan.
De film krijgt wel plots een heel ander niveau als de slechterik van de film in beeld verschijnt. Misschien hebben ze hem zonder inspiratie de naam “Darkness” gegeven, maar Tim Curry is echt wel heel goed. Zijn diaogen zijn, in tegenstelling tot andere kunstmatige zinnen van andere personages, een hoogtepunt in de film en de scene tussen hem en de prinses die hij als minnares wil zijn voor mij de enige waarin zij ook heel overtuigend speelt. Je krijgt een beetje het gevoel dan van wat de film had kunnen zijn. De stem van Darkness werkt ook, en het begin van de film, waarin hij de opdracht geeft om de eenhoorn’s hoornen te verwijderen, geeft de film een sfeer die het heel de afspeelduur had moeten volhouden. Maar zodra Blix en zijn varkensachtige collega uit de struikjes kijken naar Jack en Lilly, mja, vanaf dan is dat weg en lijkt het wel een kinderfilm te zijn. Tom Cruise als Jack doet het trouwens ook niet slecht, maar er is nog niet te zien dat hij ooit een superster zal worden. Je kan wel zijn oorspronkelijk nog niet perfect gebit bewonderen in deze film.
De film ziet er wel goed uit, en de oscarnominatie voor beste makeup is dan ook terecht. Het was zijn tijd ver vooruit. Ook visueel is het een pareltje : ik denk niet dat eenhoorns ooit zo prachtig gefilmd zijn. Ook hier gaat Scott wel een beetje er over met de pluisjes die in beeld verschijnen. Het bos in daglicht is goed, en darkness is slecht. We weten dat wel na een tijdje en hij hoeft dat niet heel de tijd te benadrukken. Heel de film werd in Pinewood Studios verfilmd (en er was ook een brand die de set vernielde). Scott probeert de indruk te geven dat het buiten gefilmd is, maar dat is duidelijk niet het geval. De decors zijn echter verbluffend, en het stoorde me helemaal niet dat het toch niet dat buitengevoel kon geven. Het maakt de film uniek qua sfeer.
Het verhaal, daar heb ik nog niet veel over gezegd, maar dat is ook omdat het niet de sterkste kant is van de film. De director’s cut maakt het allemaal wat beter om te volgen, maar het is eigenlijk een heel simpel en vrij clicheachtig verhaal, waarbij personages opduiken die nauwelijks van belang blijken te zijn. Scott had beter wat meer tijd gestoken in de onderlinge verstandhouding tussen de personages. Er is een lord of the rings achtige kweeste in de film, het is duidelijk waar hij zijn inspiratie is gaan halen, maar het is niet zo goed uitgewerkt. De actie is dan wel weer vrij goed, en het einde waarbij Lilly zelf de eenhoorn lijkt te onthoornen, is het spannendste moment in de film. Maar hoe Darkness plots de ruimte wordt ingeschoten door daglicht, dat vond ik dan wel weer wat raar…
Als je naar deze film kijkt, kijk dan zeker naar de director’s cut en geniet van de beelden en van Tim Curry. Voor de rest zal deze film je niet zo lang bij blijven vrees ik. De film kreeg wel een cult-status achteraf, maar toch op een andere manier dan Blade Runne lijkt me. (**)

Princess Lily: I hear a throat begging to be cut!
Darkness: Are you so eager to see blood flow?
Princess Lily: As eager as you are to drink it!

American Flyers (1985)

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Waarom bekeken? Costner

Wat vond filmkijker er van?

American Flyers is de film die Kevin Costner maakte net voor hij bekend werd. Het was dan ook een gelimiteerd in de zalen te zien in de US, en in Europ kwam hij zelfs nauwelijks uit. Ik denk dat er ook op deze moment geen dvd van uit is in onze regio 2; je moet het doen met een region 1 met engelse ondertiteling.
Costner deed na deze film mee in The Untouchables en pas toen ging zijn carriere echt van starT.
Het is een sportfilm, een cultfilm onder de profwielrenners naar het schijnt, geregisseerd door John Badham, die vooral bekend is van Saturday Night Fever, maar ook de regisseur is van een van mijn favoriete films The Hard Way. Costner houdt van sportfilms (kijk zijn cv maar eens na), maar dit is zijn eerste. Het is ook de eerste en volgens mij ook de enige waarin hij een snor heeft. Ze moesten het doen denk ik om hem ouder/wijzer te laten overkomen dan zijn broer, voortreffelijk gespeeld door David Grant. Ondanks andere flut-sportfilms van de jaren 80 moet ik toch zeggen dat deze best te bekijken valt. De muziek is echt zeer jaren 80 en zeer synthy met wat muzieksongs er bij die niet zouden misstaan hebben in Top Gun of een van de brat pack films. Als je je daar even over zet, is er voor de rest weinig kritiek op te geven. De koers, één keer in gang geschoten door Eddy Merx himself, wordt goed in beeld gebracht, en de twee hoofdrolspelers komen overtuigend over als wielrenners. Ook de bijrollen, zoals de moeder en Becky, zijn net goed genoeg gespeeld om niet te acterend over te komen, maar zo was dat dikwijls in de films van die tijd. Enkel de zwarte coach en zijn zoon zijn misschien iets te veel getypecast in mijn ogen. Al bij al is het allemaal redelijk realistisch en bijwijlen best spannend; enkel als de twee rijders aan de top mekaar proberen van de berg te rijden door te duwen, was het misschien iets te kolderachtig want dat zouden ze natuurlijk ten eerste nooit doen (het is echt een afgrond) en ten tweede zouden ze direct gediskwalificeerd zijn met al die camera’s er op.
Het gaat hier echter niet alleen over fietsen. Als B verhaal komen we te weten dat er in de Sommers familie een hersenkwaal zit waaraan je plots kan sterven. Als Costner zijn broer stiekem in de gym test weten we het resultaat niet. Meer ga ik er niet van vertellen, maar er zit een twist in het verhaal die je wel een beetje ziet aankomen maar toch goed bedacht is. De familiescenes zijn meestal goed geacteerd en vooral de relatie tussen Costner en zijn vriendin komt heel natuurlijk over. Ik vind echter dat David Grant en Costner ook wel een zekere chemie hebben en je gelooft direct dat het broers zijn. Becky, de vriendin die onderweg meegenomen wordt, komt ook heel naturel over (al is ze misschien iets te “beschikbaar”, zijn er zo’n vrouwen?). Jeniffer Grey (Dirty Dancing) komt ook heel even voor in de film, maar eerlijk gezegd bakt ze er niet veel van en doet ze aan overacting. Alle begin is moeilijk zeker…
Een paar zaken zijn niet zo helder in de film. We komen niet te weten wat de moeder juist misdaan heeft toen hun vader stierf, en als Costner een bloeding krijgt tijdens de race, wordt hij niet naar een ziekenhuis gebracht, maar blijft hij gewoon in het hotel. Hij fietst wel niet meer de race daarna, maar mij lijkt toch dat je met zo’n iemand naar de dokter moet. Dit was toch geen gewone bloedneus?
Op het einde, bij de finish, is er een familiereunie en komt alles weer goed. De film loopt net iets te snel af naar mijn zin, er zouden nog enkele woorden moeten gesproken worden tussen de moeder en haar zonen maar het blijft bij een omhelsing. Toch, al bij al, een film waard om te kijken : de races, al weten we wel hoe het zal uitdraaien, zijn echt goed in beeld gebracht en toch wel spannend bij momenten, maar ook de goede dialogen die meestal wel natuurlijk over komen. En hoeveel films over wielrennen zal je zien in je leven? (***)

Jerome: You sounded half-human.
Muzzin: I am half-human.

E.T. the Extra-Terrestrial (1982)

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Waarom bekeken? Klassieker!

Wat vond de filmkijker? E.T. was de algemene doorbraak voor Steven Spielberg. Hij had al successen geoogst met “Close encounters and the third kind” en “Jaws”, maar met dit meer familievriendelijk verhaal kon hij het gehele cinemapubliek bekoren. Het werd de bestverdienende film aller tijden, zelfs nog meer dan “Raiders of the lost arc”, en hij zou dit record zelf terug verbreken zovele jaren later met Jurrasic Park. Vraag is echter: de film is al van 1982, vinden we de film nog altijd even goed 35 jaar later?
Ik moet daar dan wel bij vertellen dat ik de 20th anniversary versie heb gezien. Spielberg heeft niet al te veel veranderd. Hier en daar heeft hij digitale animatie gebruikt om dingen te corrigeren om beter te maken, voornamelijk bij ET zelf en het ruimteschip. De belangijkste scenes die zijn toegevoegd zijn ET in het bad (heel komisch) en een scene waarbij de moeder de kinderen gaat zoeken tijdens Halloween. Verder heeft hij de agenten allemaal walkie talkies gegeven ipv geweren. Allemaal verbeteringen in mijn ogen, maar niet iets dat mijn uiteindelijke mening hard zou doen verschillen tegenover de versie die in de bioscoop draaide. Spielberg zegt altijd zelf dat, als je als kind de film hebt gezien in de cinema bij zijn oorspronkelijk release, dat dat de versie is die je terug moet zien. Voor een nieuwer, jonger publiek raadt hij de gerestaureerde editie aan.
Wat maakte de film zo succesvol? Eerst en vooral denk ik dat het de eerste film was waarin ruimtewezens de goeie waren en de mensen eigenlijk de slechte, tenminste, de volwassen mensen toch. Verder is ET natuurlijk superschattig. Zijn stem, de manier waarop hij beweegt, zijn verwonderingen over de aardse wereld, zijn vriendschap tegenover Elliot, … ik denk dat alle harten veroverd werden in de scene waarin hij zich verstopt tussen de andere knuffels en daardoor niet ontdekt wordt door de moeder. De eindscene, bij het afscheid, is nog altijd ontroerend. Dit is ook het moment waarop ik het moet hebben over de magnifieke soundtrack van John Williams, die er terecht een oscar voor kreeg. Ik denk dat de film ENORM geholpen wordt door de soundtrack en het een veel grootser effect geeft dan het eigenlijk is. Daar is niets mis mee, daar dient een soundtrack voor als dat nodig is. Spielberg had het zelf ook door en heeft, zoals Sergio Leone deed met muziek van Morricone, zijn film aangepast qua editeren nadat de muziek al gemaakt was omdat hij het ook zo fantastisch vond. De vliegscene en het afscheid behoren nog altijd tot de beste muziekstukken van John Williams. Je kan gewoon niet onberoerd blijven bij de beelden en de muziek, ook al is het voornamelijk toch een kinderfilm.
Is het eigenlijk wel een film voor gans de familie? Ja en nee. Voor het grootste deel is de film voor iedereen best te bekijken, maar de scenes waarin E.T. dan ziek wordt en uiteindelijk sterft zijn voor een kind jonger dan 8 jaar toch wel best aangrijpend, ook al loopt het allemaal goed af. Ook het bestormen van het huis door de mannen in een ruimtepak is vrij eng voor een jong kindje. Ik raad aan om toch te wachten tot ze een jaar of tien zijn om er naar te laten kijken, of als het dan toch jonger is, om er samen naar te kijken.
Is de film perfect? Zo goed als. Er zijn een paar dingen maar dan ben ik aan het muggenziften. Zo kon er volgens mij wel iets meer gedaan worden met de link tussen E.T. en de jongen. Het is perfect grappig om hem dronken te zien worden in de klas als ET bier ontdekt en we begrijpen ook dat hij mee ziek wordt. Ik kan me echter niet herinneren wanneer de link juist gemaakt wordt (en waarom?) en Elliot had er iets meer op mogen reageren. De mannen in het ruimtepak zien er ook wat dom uit, terwijl het gezin gewoon daar blijft rondlopen. Als ET sterft doen ze ook direct alle bescherming uit… moest er iets van bacillen zijn dat er rondzwermen dan zijn die nog niet direct weg omdat ET er niet meer is…
Maar zoals gezegd : Spielberg maakte een zeer charmante, grappige film die eigenlijk nog niet van zijn kracht heeft verloren, zoveel jaar later. Er is geen enkel moment waarop je echt denkt “ok, dit heeft de tand des tijds niet goed doorstaan”. Ik kan niet wachten om hem samen te bekijken met mijn dochter, die nu 8 jaar is. Iedereen herinnert zich de eerste keer dat je ET gezien hebt, zeker als dat als kind was… net als je eerste Bondfilm. (****)

Michael: [walks in Elliot’s room and sees E.T. in a dress; he chuckles] What’s all this shit?
E.T.: E.T. phone home.
Michael: [astonished] My God, he’s talking now.
E.T.: Home.
Elliot: E.T. phone home?
E.T.: [points to window] E.T. phone home.
Elliot: [whispers] And they’ll come?
E.T.: Come? Home.[pulls off wig and hat from his head]
E.T.: Home.