Oscars 2016

En de winnaar is … SPOTLIGHT!

Toch wel een verrassing, want het had “maar” 6 oscarnominaties waarvan het slechts één andere (best writing) kon verzilveren. Ik dacht dat “The revenant” het meeste kans had, maar misschien was het omdat Innaritu vorig jaar al won met “Birdman”.
Is het terecht? Dit was mijn lijstje :

1 The Martian
2 The revenant
3 The room
4 Brooklyn
5 Spotlight
6 Mad Max Fury Road
7 Bridge of spies
8 The big short

Alhoewel Spotlight pas op nummer 5 staat, en ik persoonlijk andere films nog beter vond, is het zeker geen slechte film en misschien van die eerste vijf wel de meest oscarachtige film met zijn sterke ensemble cast en ook het onderwerp speelt in hun voordeel. The martian kon gewoon niet winnen in zijn genre (dat op de Golden Globes zelfs als komedie werd beschouwd). The Martian is gewoon mijn type film (science fiction en niet altijd even serieus). The revenant had mogen winnen van mij omwille van zijn ongelooflijk kader waarin het gefilmd werd en de knappe prestatie van regisseur en hoofdrolspeler. The Room is een te indyachtige film om te winnen, en het is ook een film waar ik ofwel ongelooflijk lovende woorden van kan lezen, maar evengoed ongelooflijk afbrekende recensies zoals in Humo.  Brooklyn had nu eenmaal te weinig oscarnominaties om te kunnen winnen en dan komen we dus uit bij Spotligt. Het had pas een grote verrassing geweest als Mad Max gewonnen had… alhoewel het toch 6 oscars won waaronder de belangrijke editing (een grote indicator voor winnaar beste film). Moest het ook director gewonnen hebben dan had het nog kunnen lukken.
Tevreden ben ik toch wel met die uitslag, en THANK GOD dat The big short het niet geworden is en maar één oscar heeft kunnen verzilveren.

Bridge of spies (2015)

Waarom bekeken? Oscarnominatie beste film 8/8

Korte inhoud ? De film vertelt het waargebeurde verhaal van advokaat James Donovan, die zich in het centrum van de Koude Oorlog bevindt wanneer hij door de CIA gerekruteerd wordt om een haast onmogelijke missie uit te voeren: onderhandelen over de vrijlating van een door de Russen gevangen genomen Amerikaanse piloot door hem te ruilen met een russische spion.

Wat vond de filmkijker er van?
Er zijn twee soorten Spielbergs. De blockbuster Spielberg (Indiana Jones, Jaws, War of the worlds..) en de serieuze Spielberg die we de laatste tijd meer te zien kregen (Munich, Lincoln, Amistad…). Vooral bij Lincoln, nochtans een knappe film, kwam je de woorden “saai, te veel gebabbel, te lang” toch wel eens tegen. Er valt iets voor te zeggen, en alhoewel ze het op de Oscars meestal goed deden – minstens qua nominaties – , is het wel een feit dat de films het grote publiek misten. Daarom denk ik dat Spielberg het een beetje mixt : er zijn gedeelten waar er vooral gepraat wordt en het misschien weer iets te lang duur (de finala onderhandelingen in Berlijn), maar meestal kijkt deze film toch goed weg en is er genoeg afwisseling (met de piloot en de berlijnse muur die opgebouwd wordt). Maar wat de film echt redt is Mark Rylance. Zijn antwoorden op vragen van zijn advokaat (Tom Hanks) zijn soms heel cynisch grappig. Waarschijnlijk komen ze uit de pen van de Coen Brothers. Het redt de film in elk geval en het zou me niet verwonderen moest hij ook de oscar krijgen voor beste bijrol. We kunnen niet anders dan hem sympathiek vinden, ook al is hij een spion van de vijand.
Spielberg weet hoe hij het beste uit zijn acteurs krijgt, en de fotografie en cinematografie is zo goed dat het nooit gaat vervelen. Het beste is het eerste gedeelte, waar we de sfeer van de koude oorlog kunnen opsnuiven. Je voelt de haat tegenover het communisme (en het is nog altijd actueel, zij het dan tegenover anere patijen). Hij doet het zelf zo goed dat hij Tom Hanks in een soort James Stewart achtige rol duwt. Zelden waanden we ons zo terug in de tijd (die ik zelf niet meegemaakt heb) en ik vind het ook ongelooflijk hoe hij dat kan overbrengen.
Waarom ben ik dan toch niet superwild van de film? Ik vrees dat de film een beetje spanning mist. We weten al dat de uitwisseling van de spion gebeurde met de neergehaalde piloot dus het is enkel wachten tot het gebeurt. En dat is ook de finale van de film en misschien wat een afknapper. Mark Rylance redt de scene gelukkig wel. Spielberg heeft veel aan hem te danken.
Het is een goedgemaakte film en Spielberg toont echt wel zijn vakmanschap. Maar het is net niet boeiend genoeg en te weinig verrassend, die dan ook nog eens eindigt in een “moraal van het verhaal”. Het is best een aangename thriller, maar een klassieker zoals Shindler’s list of Saving Private Ryan zal dit niet worden. Daar zal Spielberg toch nog eens verrassender uit de hoek moeten komen. Nu is het eigenlijk iets te veel historische documentaire. (***)

James Donovan: The death sentence is not a foregone conclusion. Don’t worry.
Rudolf Abel: I’m not afraid to die, Mr. Donovan. Although, it wouldn’t be my first choice.

The martian (2015)

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Waarom bekeken? Oscarnominatie beste film, 7/8

Wat vond de filmkijker er van?
Ridley Scott heeft weer zin in science fiction. Na Prometheus gaat hij ook nog “Alien: Covenant” maken, er komt een vervolg op Blade Runner, en nu is hij er met “The martian”, misschien wel zijn beste film sinds The Gladiator. Al is het geen pure science fiction film, eerder een overlevingsfilm zoals “All is lost”, ook onlangs besproken op deze site. Robert Redford moest zich ook moederziel alleen weten te redden op de oceaan. Alleen had hij het misschien nog moeilijker, want hij heeft met niemand contact in gans de film. The Martian begint terwijl hij nog bij zijn crew is, en halverwege de film kan hij al contact leggen met de Aarde via – goedgevonden – Pathfinder, eerst via de camera die de juiste hexadecimale tekens moet aanduiden, daarna kan hij zo goed als chatten met de thuisbasis. Maar Mars is natuurlijk veel verder weg dan een oceaan, dus laten we Matt Damon’s situatie dan toch maar hulpeloser vinden dan die van Robert Redford.

The Martian is gebaseerd op de debuutroman van Andy Weir en het was lang “onverfilmbaar” gebleken omdat het boek eigenlijk een dagboek was. Dat had een lange film met voice over kunnen worden, maar gelukkig heeft Scott dit kunnen omzeilen. Hij gebruikt wel af en toe een videoblog, maar meestal kan hij het zonder doen.
Het unieke aan de film is dat er humor in zit, humor die het personage ook nodig heeft om te overleven. Het is gewoon grappig om te zien ook dat hij aardappelen probeert te laten groeien met de achtergelaten, proper verpakte kaka die hij en zijn crew achtergelaten hebben. We zien hem ook regelmatig als MacGyver in space knutseen met bv ducktape en plastic zeilen. Scott speelt meer op de lach van de kijker. Zo levert de achtergelaten discomuziek regelmatig een goed geslaagde grap op. En toch ondermijnt het de ernst van de situatie niet, wat toch wel knap gedaan is van Scott om die balans te vinden. Wanneer het weer ernstiger wordt, zijn we direct weer mee en het overschakelen van het ene genre in de andere gebeurt probleemloos. Dit had zo gemakkelijk een flopfilm kunnen zijn als je die balans niet juist legt.
Net als “All is lost” staat of valt alles met het hoofdpersonage en Matt Damon kan zowel de radeloosheid (dat alleen even opsteekt wanneer zijn oogst verloren gaat) als
de moedige botanist spelen met leuke onliners zoals “i’m gonna science the shit out of it”. Jeff Daniels speelt de directeur van NASA en moet daarbij niet veel veranderen aan zijn “The newsroom” rol. Jeniffer Chastain’s gevoelens komen heel goed uit de verf wanneer ze beseft dat ze iemand levend achter gelaten heeft op Mars. Sean Bean krijgt jammer genoeg niet veel tijd om er echt iets van te maken, maar mag wel de beste grap uit de film geven door te refereren naar zijn Boromir rol in The Lord of the Rings. (“It’s a secret meeting”). Chiwetel Ejiofor (van “12 years a slave”) kom het beste uit de verf van de mensen die op Aarde zijn gebleven. Niet alles is perfect, want hoe
dikwijls hebben we al een onhandige whizzkid met de oplossing weten komen? Niet alleen is dat niet origineel, het is ook een belediging voor “superslimme mensen” . Dat heel
de wereld meehelpt om hem terug thuis te krijgen en dat we heel de wereld zien juichen als het dan toch lukt…. spijtig mischien om dit te zeggen maar in de huidige wereld-
situatie geloof ik daar niet meer in.

Is de film ongeloofwaardig? Waarschijnlijk wel. Hij gaat nogal snel door zijn begindalletje. Het “ik ga dood in x aantal dagen want dan is mijn eten op” moment duurt niet lang en zoals gezegd zien we hem maar één keer radeloos zijn. Ik denk dat iemand wel meer depressieve momenten zou hebben. Nee, als je een film over eenzaamheid in de ruimte wil zien, kan je beter Moon opzetten. The Martian neemt het luchtiger op, met groot succes. Waar All is Lost toch soms wat deprimerend werd met de zoveelste tegenslag, volgen we met plezier de avonturen van Mark Watley op Mars. Scott’s films zijn nog nooit slecht geweest, maar het is wel zijn meest frisse en onderhoudende film sinds jaren. Niet slecht voor een 79-jarige! (*****)

Mark Watney: All right, let me get a few things out of the way, right off the bat. Yes, I did in fact survive on a deserted planet by farming in my own shit. Yes, it’s actually worse than it sounds. So, let’s not talk about that ever again.

Spotlight (2015)

Waarom bekeken? Genomineeerde “beste film” oscar, 6/8

Wat vond de filmkijker er van?
Spotlight is de afdeling bij The Boston Globe die zich maandenlang in een zaak verdiepen om er dan uiteindelijk uitgebreide artikels over te publiceren. Ze zijn eigenlijk
aan een andere zaak bezig wanneer hun baas op pensioen gaat. Zijn vervanger, ingetogen gespeeld door Liev Schreiber, wil dat ze het kindermisbruik van een priester verder uitdiepen omdat hij aanwijzingen heeft dat kardinaal Law het al wist maar er niets aan deed. Al vrij snel komen ze er achter dat het misbruik in Boston alleen al over 90 priesters gaat en dat de kerk ze na een korte afwezigheid in een andere parochie terug actief zet. Als ze uiteindelijk hun artikel publiceren, blijkt uit het aantal telefoontjes van andere slachtoffers dat het misbruik nog groter is dan vooreerst gedacht.
Dit is een notedop het verhaal maar net als All the president’s men wordt het verhaal boeiend verteld. Net zoals The big short is dit voornamelijk een babbelfilm, maar het verhaal wordt duidelijker verteld en de bekentenissen van de slachtoffers zijn zeer aangrijpend. Michael Keaton’s rol in deze film is zo anders dan in Birdman, dat je bijna zou denken dat het een ander acteur is. Hij is in elk geval back in the game, twee jaar na elkaar spelen in een film die genomineerd is voor beste film is zeer straf voor iemand die toch een beetje in de vergeethoek was geraakt. Samen met Keaton vond ik Ruffalo ook zeer sterk spelen. De clash tussen Keaton en Ruffalo op het einde, als Ruffalo al wil publiceren en Keaton niet, is een van de hoogtepunten van de film.
Dit is gebaseerd op ware gebeurtenissen en nadeel daar is dan weer van dat iedereen ondertussen wel weet wat het uiteindelijk resultaat was. Maar het is de weg ernaartoe dat verteld wordt, en dat is hetgeen dat de film boeiend maakt. Grappig genoeg wordt de kerk helemaal niet met de grond gelijk gemaakt. Ze concentreren zich voornamelijk op één kadinaal, en enkel in de eindgeneriek wordt getoond dat dit geen eenmalig iets was door de steden op te lijsten waar er nog dezelfde praktijken plaatsvonden. Wereldwijd wel te verstaan, en ook Belgie staat er natuurlijk tussen.
Spotlight maakt toch wel kans op het beeldje, want dit is het soort films waar de Academy wel van houdt : een acteursgroep die het beste van zichzelf laat zien over een gewichtig onderwerp, en die honderdduizend keer beter is dan The big short. Het is ook knap dat de film nergens te sentimenteel wordt en dat vooral het journalistenwerk in het licht wordt gezet. Dit soort werk wordt waarschijnlijk momenteel steeds minder en minder gedaan, omdat men meer naar sensatieberichten gaat, zonder zelfs de bronnen te controleren. Toch is dit soort journalistiek zeer belangrijk, en het is dan ook terecht dat deze vakkundig gemaakte film die tak terug onder de aandacht brengt.
Het zette me toch ook aan het denken dat het misbruik sterk aanwezig is bij de Kerk. Ik ben altijd van mening geweest dat het celibaat zo onnatuurlijk is, dat als zelfbevrediging geen oplossing biedt, er priesters toch geneigd zijn om hun seksuele gevoelens te uiten tov mensen die zich niet kunnen verdedigen, of zo in god geloven dat ze de priester niets kunnen weigeren, omdat ze hem daarmee personaliseren. Pedofilie komt natuurlijk in andere beroepen ook voor, en er zijn minstens even veel priesters die hun handen wel kunnen thuis houden, maar het is toch wel opvallend.
Absoluut een film die je moet gezien hebben want alhoewel dit zich afspeelt rond de eeuwwisseling, blijft dit onderwerp zeer relevant. Bravo voor het echte Spotlight team, dat terecht wel eens in de “spotlight” mag gezet worden. En bravo voor de makers, die er zo’n perfect gecaste film hebben van gemaakt met een ijzersterk scenario. (****)

Mike Rezendes: They knew and they let it happen! It could’ve been you, it could’ve been me, it could’ve been any of us.

Room (2015)

Waarom bekeken ?  Oscarnominatie beste film 2015, 5/8

Wat vond de filmkijker er van?

Van sommige films is het beter dat je nog niets weet en ook nog geen trailer hebt gezien. Dit is zeker het geval met deze film. Uitzonderlijk wil ik ook laten weten dat, als je de film nog niet gezien hebt, maar wel van plan bent, je nu moet stoppen met lezen. Kom terug als je de film gezien hebt.

We zien een jongen met zijn mama in een kamer. Het valt al gauw op dat het zich allemaal in 1 kamer afspeelt, en dat ze dingen benoemen zonder lidwoord.
Zo is er “table” en “room” en niet “a table” en “a room”. Al gauw hebben we door dat alles zich afspeelt in die kamer. Even had ik schrik dat de hele film zich zo ging
afspelen. Maar dan zien we “old nick” verschijnen, de man die ze opgesloten heeft. Het jongetje moet dan in kast (niet de kast) terwijl zijn mama haar zijn seksuele behoefte
moet voldoen. Als kijker moet je natuurlijk denken aan de gruwelijke echtgebeurde verhalen, van meisjes die jarenlang zijn opgesloten in iemands kelder. Toch is de film niet op zo’n waargebeurd verhaal gebaseerd.
Het is erg pakkend als we te weten komen dat haar zoon alles is voor de mama, dat ze vroeger gewoon in haar bed bleef liggen en depressief was. Haar zoon geeft haar zin in het leven… en ook begint ze plannen te bedenken om haar 5-jarige zoon uit kamer te krijgen. Met gevaar op haar eigen leven natuurlijk, want als hij het door heeft, wie weet wat hij haar dan aandoet! Het eerste deel is heel meelevend omdat we zo dicht bij de personages zitten, letterlijk dan.
Het tweede deel is superspannend. Met een smoes luik het haar om haar zoon uit de kamer te krijgen en dan ook nog van old nick buiten weg te lopen. Ik heb
zelden zo meegeleefd….. Voorbeelden zijn er genoeg.. om er eentje te geven : als hij bij de politieagente zit die probeert te achterhalen waar hij juist vandaan komt; ben je zo aan hopen dat hij het juiste gezegd krijgt. Je supportert volop mee, want je vreest nu voor het leven van de moeder, die nog opgesloten is.

Het derde deel gaat dan verder dan waar de meeste films zouden gestopt zijn, namelijk bij de hereniging van de mama en haar zoon in de vrije wereld. We zien hoe de mama en de jongen mmoeten leren om met de echte wereld EN dep pers om te gaan. We zien de hereniging met haar ouders, die ondertussen uit elkaar zijn gegaan. De jongen blijkt zich nog sneller aan te passen dan de mama, alhoewel zij de wereld nog wel kent van vroeger. Het toont aan dat kinderen van die leeftijd nog kneedbaarder zijn en ik geloof dus ook dat het effect op de moeder groter geweest is dan de zoon.
Het is allemaal heel aangrijpend, omdat je zo dichtbij de personages hebt beleefd toen ze nog in kamer waren. Het wordt echter nooit een zware film, wat toch wel heel verdienstelijk is en niet gemakkelijk moet geweest zijn voor de makers.  Ik herinner me een film “Mockingbird don’t sing” die ook over een meisje ging dat steeds werd opgesloten, maar waarvan ik me afvroeg achteraf waarom ze die film  gemaakt hadden. Dat is zeker niet het geval met Room. Het is een mooi afgerond geheel waarbij je door hebt dat de makers er niet alleen een thriller/horror film van wilden maken.
De film eindigt met een terugkeer naar “room”, omdat de jongen het wil. Gelukkig zien we dan dat hij er goed mee om kan gaan en dat room echt tot het verleden behoort.

Dit is een perfecte film die mokerslagen uitdeelt aan je gevoelens. Door het bijzonder sterke spel van Brie Larson (de moeder) en de jonge Jacob Tremblay komt het geheel goed over en weet het je meteen bij je strot te grijpen, om je niet meer los te laten. Ze hadden eigenlijk allebei een oscarnominatie verdiend, maar enkel Brie ontving er eentje. In elk geval weet ik zeker dat je deze hartverscheurende film nooit meer zal vergeten. Vijf sterren, zonder enige twijfel. Deze film moet je gezien hebben. (*****)

Nancy: Hello, Jack. Thanks for saving our little girl.

Mad Max: Fury road (2015)

 

Waarom bekeken?  Oscarnominatie beste film 2015, 4/8

Wat vond de filmkijker er van?
Een race door de woestijn op zoek naar een betere omgeving, te ontdekken dat het niet meer bestaat, om daarna terug te keren naar het begin. Zo zou je deze film kunnen samenvatten, want dat is het ook : één grote langgerekte auto-achtervolging in de woestijn. Verwacht voor de rest een flinterdun verhaal en context. De wereld op zich is zeer gedetailleerd, maar vragen zoals “hoe is Furiosa haar arm verloren” of “waarom moet Max als levende baxter dienen” of “wat is dat met die flashbacks van Max die niet naar een vorige film refereren” of “waarom zijn die vrouwen zo belangrijk voor Immortan Joe” … daar krijgen we geen antwoord op. De plot is alleen maar een excuus om door de woestijn te racen en achtervolgers af te schudden. Een echte actiefilm dus waar je voor de rest weinig moet achter zoeken.
Visueel is deze film dan ook een pareltje. Alle acties zijn mooi in beeld gebracht (geen schuddende camerabeelde, joepie, eindelijk is die trend voorbij), en het is ook uniek genoeg om te zeggen dat je sommige dingen nog nooit gezien hebt. Het enige wat me stoorde was dat de beelden iets versneld werden afgespeeld (vooral heel goed merkbaar in het begin van de film in de poging van Max om te ontsnappen, maar het komt later ook wel voor).
Buiten de flinterdunne verhaallijn heb je echter ook nog de personages die amper iets zeggen. Tom Hardy is wel goed als Max , hij deed me zelfs soms aan een jonge Mel Gibson denken en ik vind zelfs dat ze moeite hebben gedaan om zijn stem er op te laten trekken. Door dat te doen miste ik Mel echter nog harder. Mel als Max was toch wel iemand waar je voor supporterde in de film, en nu kon het me eigenlijk weinig schelen. Charlize Therone als Furiosa had een prachtpersonage kunnen zijn, maar krijgt te weinig achtergrond. Het enige dat we van haar weten is dat ze terug wou keren naar de plaats van haar jeugd. Waarom geven ze haar maar 1 arm als ze niet verklaren hoe dat gebeurd is, of in elk geval voor de rest van de film helemaal van geen belang is? Er is ook weinig chemie tussen de twee hoofdrolspelers, een gemiste kans wat dat betreft.
Derde hoofdpersonage is Nicholas Hoult (Nux), en eigelijk vond ik zijn karakter nog het best uitgewerkt in de tweede helft van de film. Dan rest er enkel nog Immortan Joe, die gespeeld wordt door dezelfde acteur die Toecutter speelde in de eerste film. De rest van de personages zijn niet het bespreken waard vind ik.
Het is een prima film, en een meesterwerk in zijn genre. Ik vroeg me soms af hoe ze het allemaal gefilmd hebben, want veel CGI kwam er naar het schijnt niet van pas. Het maken van de film heeft dan ook jaren gekost. Fury road memorabel is vanwege de grote hoeveelheid actie, lekker gestoorde personages (Immortan Joe had wel zijn momenten) en ook omdat alles echt lijkt en niet computergegenereerd is. Maar jammer genoe is dat dan ook het enige waarom de film memorabel is, de rest is tamelijk flauwtjes. Karakterontwikkeling, diepgang of interessante plotlijnen zijn in deze vierde Mad Max nog minder te vinden dan in de drie voorgangers. Het is een hoop geschreeuw en een hoop kabaal. Maar toegegeven : wel erg tof kabaal. Alleen die gitarist hadden ze er uit mogen laten. (***)

Max Rockatansky: I am the one that runs from both the living and the dead. Hunted by scavengers, haunted by those I could not protect. So I exist in this wasteland, reduced to one instinct: survive.

Brooklyn (2015)

Waarom bekeken?  Oscarnominatie beste film 3/8

Wat vond de filmkijker er van?We spreken 1952. Het eerste gedeelte speelt zich af in Ierland, waarbij Eillis (gespeeld door Saoirse Ronan) de kans krijgt om haar familie achter te laten en in America haar geluk te beproeven. Daar leert ze een italiaan kennen en ze
worden verliefd en ze trouwen. Dan sterft haar zus in Ierland en keert ze tijdelijk terug. Daar leert ze dan terug iemand kennen en daarom twijfelt ze om terug te gaan naar US.
Als je dit zo leest, lijkt het niet meer dan een flutromannetje dat verfilmd wordt. Waarom is het dat dan toch niet geworden? Alle lof gaat naar Saoirse Ronan, die nu eindelijk oud genoeg is geworden om geen “jeugd” rollen meer te vertolken. Ik beschouw dit dan
ook als haar eerste “meer volwassen” rol. En kijk, ze krijgt er al direct een oscarnominatie voor. Haar tweede al, want al in Atonement had ze als 13-jarige al een nominatie vast voor beste vrouwelijke bijrol. Saoirse is geboren in New York maar leefde in Ierland vanaf
dat ze drie jaar was. Ze heeft dus een echt Iers accent dat ze voor het eerst ook in een film kon gebruiken. Eillis is van begin tot het einde iemand dat je buurmeisje zou kunnen zijn en je bent dan ook van in het begin volledig mee met haar. Het helpt altijd als je
je kan vereenzelfen met de protagonist van het verhaal. Ik moest meerdere keren aan een jonge Kate Winslet, en er is geen enkele twijfel dat ze een even grote actrice kan worden, als ze dat al niet is. Ik heb niets dan lof voor haar vertolking, de film steunt er volledig op.
Op het moment dat ze slechte keuzes maakt (zoals het niet openen van Tony’s’ brieven) roept je hart dan ook “nee, nee, nee”). Ze is zo sympathiek dat je wil dat alles goed afloopt.
Toegegeven : Het blijft een simpel verhaal, maar door haar innerlijke emotionele conflicten is er toch de nodige complexiteit  opgebouwd zodat het boeiend blijft (en vooral dat je wil blijven kijken om te zien hoe het afloopt). Niet alleen moet ze gaan kiezen tussen
twee partners, maar ze krijgt eigenlijk ook een beter job aangeboden in Ierland dan dat ze in Amerika had. Ze is dus op meerdere vlakken in tweestrijd, en wat ze ook uiteindelijk kiest, een deel van ons zou haar besluit snappen. Het is die betrokkenheid dat de film zo goed maakt.
Er is ook de nodige chemie tussen haar en Tony (Emory Cohen). De chemie tussen Jim (Domnhall Gleeson) en Eillis vond ik dan weer minder overtuigend. Naar het schijnt gaat het boek veel verder in hun relatie dan in de film. Jim Broadbent als surrogaat vader voor Ellis is altijd goed, en ook Julie Walters als Mrs Keoch doet wat van haar verwacht mag worden.
De overvloed aan detail van de tijdsperiode is vermeldenswaardig. De kledij (en de badkostuums in bijzonder), de toch wel dikwijls verouderde ingesteldheid van de mensen, de auto”s… het lijkt allemaal echt. Ik vond het persoonlijk ook heel leuk om een filmposter van Singin’ in the rain te zien; exact dezelfde poster hangt bij mij thuis.
Dit is zeker een film die het bekijken waard is. Het onderwerp op zich is niet bijster origineel (Ieren die naar Amerika trekken hebben we al  meerdere malen gezien) maar de manier waarop we het mee mogen beleven is dan wel weer uniek. Het zal geen beste film oscar worden voor deze film, maar ik ben wel blij dat het toch genomineerd is en dan zeker voor Saoirse Ronan. (***)

Eilis: You have to think like an American. You’ll feel so homesick that you’ll want to die, and there’s nothing you can do about it apart from endure it. But you will, and it won’t kill you. And one day, the sun will come out you might not even notice straight away-it’ll be that faint. And then you’ll catch yourself thinking about something or someone who has no connection with the past. Someone who’s only yours.And you’ll realize that this is where your life is.

 

The big short (2015)

Waarom bekeken?  Beste film Oscar 2/8

Korte inhoud ? We volgen een aantal mensen die een aandeel hadden in de financiele crisis van 2007 die in Amerika begon, meerbepaald op de vastgoedmarkt.

Wat vond filmkijker er van?
The big short gaat over de grote crash van krediet verleningen in 2007, wat oa leidde tot het failliet gaan van Looman Brothers. Het is gebaseerd op het gelijknamige boek dat gaat over de mensen die de crash zagen aankomen en zich ermee verrijkt hebben door tegen de markt te gaan wedden. Ze zijn er allemaal rijker van geworden, sommigen zijn wel hun geloof in het systeem daarmee verloren. Niemand werd gearresteerd en de banken doen ondertussen terug hetzelfde (slechte kredieten bundelen en labelen als AA+) . Redelijk deprimerend verhaal maar de vraag is : is er een goede film rond te maken? Ik denk het wel, maar het is niet deze film.
Het grootste gebrek van deze film is dat het de ingewikkelde (en voor de meeste onbekende) terminologie rond het bankwezen niet kan tonen of uitleggen op een manier dat de gewone filmkijker er iets van snapt. Daar faalt de film volledig in. Zelfs een Robbie Margot in een bubbelbad kan te weinig duiding geven. Ze komt ook maar even in het begin iets uitleggen, terwijl dit heus nog wel een aantal keren nodig was geweest later in de film. Het lijkt erop dat ze Margot Robbie hebben gebruikt om te zeggen “kijk, het is normaal dat je het niet snapt, maar kijk verder naar de film en naar de geweldige acteerprestaties!”. Ongeveer na een uur was ik het volledig beu om naar mensen te kijken die met elkaar staan te praten en de ene bankterm na de andere op ons afvuren. Ik wil best toegeven dat iedereen goed staat te acteren, maar ik wist niet meer waar ik naar aan het kijken was en wat er nu juist weer gebeurde. Het verbaast me dat de film zoveel goede kritieken kreeg, ik denk dat de meeste mensen niet durven zeggen dat ze het niet allemaal konden volgen. Zelfs een Ryan Gosling die dan de 4de muur doorbreekt en zegt dat het niet erg is dat je je dom voelt (omdat dat hetgeen is dat de banken willen), helpt maar voor eventjes was tien minuten later zit je weer met het gevoel dat die crash er nu hopelijk vlug aan
komt.
Dat zou nog niet zo erg zijn als er ook maar één personage was die je sympathiek kan vinden,  maar dat is ook niet het geval. Misschien Steve Carrell, omdat hij soms wel heel hard over komt als zijn directeursrol in The Office… vooral de manier waarop hij binnenkwam op zijn therapiesessie deed me hard Michael Scott denken. Ryan Gosling, de bijna onherkenbare Brad Pitt (die de film ook mee produceerde), en Christian Bale staan allemaal wel vrij goed te acteren maar het enige waar ik aan kon denken was of ze zelf nog wisten wat ze aan het zeggen waren, en hoe moeilijk het geweest moet zijn om die uitleg uit het hoofd te leren.
Een ander probleem is dat men het nauwelijks heeft over de gewone mensen, die getroffen worden door deze crisis. Er is wel een moment dat ze bij een stripdanseres op bezoek gaan en dat dan blijkt dat ze vijf woningen heeft waar ze een lening op heeft lopen. Het is misschien bedoeld om grappig te zijn maar dat is het ten eerste niet, en ten tweede zelfs al zou het grappig zijn, die situatie is nu eenmaal niet om mee te lachen. Kan trouwens iemand mij vertellen wat die krokodil in dat zwembad deed van het leegstaand huis ? Dat sloeg helemaal nergens op naar mijn mening.
Een ander probleem is dat we allemaal weten hoe het afloopt, en het duurt gewoon te lang voor we op dat punt zijn. Op het moment dat het dan eindelijk gebeurt, krijgen we enkel een “it’s happening” opmerking van twee mannen die naar de tv aan het kijken zijn. Boeiend!
Nee, dit is geen film voor mij en ik durf gerust toegeven dat het te moeilijk was voor mij. Ik denk dat enkel mensen die veel ervaring hebben met beleggingen iets aan deze film kunnen hebben, en dat de rest enkel blijft kijken omwille van de grote namen die er aan gekoppeld zijn. Maar dat maakt het nog geen goede film. Als deze film de beste film oscar wint, geloof ik niet meer in de Academy. (*)

Ben Rickert: If we’re right, people lose homes. People lose jobs. People lose retirement savings, people lose pensions. You know what I hate about fucking banking? It reduces people to numbers. Here’s a number – every 1% unemployment goes up, 40,000 people die, did you know that?

 

The revenant (2015)

Waarom bekeken ?  Oscar nominaties 2016  beste film 1/8

Wat vond de filmkijker er van? In 1822 werd John Glass, tijdens een expeditie op de Missouri om pelsen te verzamelen, aangevallen door een beer. De rest van het team besloot twee man (Bridger en Fitzgerald) bij hem achter te laten en voor hem te zorgen tot hij stierf. De twee mannen laten hem echter al vrij snel voor dood achter. John Glass overleefde het en het lukte hem om in 6 weken tijd het fort terug te bereiken. Hij ging natuurlijk achter de twee man aan die hem achtergelaten hadden, maar vergaf het de jongste (Bridger). Fitzgerald was in het leger toen hij hem vond, en Glass doodde hem niet omdat er een te grote straf stond op het doden van een soldaat.

De film The Revenant is op dit verhaal gebaseerd, maar enkele zaken werden toegevoegd. Zo heeft Glass een jonge indiaan die hij zijn zoon noemt. Na de aanval met de beer blijft ook die zoon (Hawk) bij hem. Die wordt gedood door Fitzgerald. Op deze manier verzwaart de regisseur de wraak van John Glass. Eigenlijk vind ik de toevoeging van Hawk onnodig. Het had volgens mij beter geweest om de wraak puur op het achterlaten te houden. Het had de film ook iets korter gemaakt. Ze blijven wat onduidelijk rond het verleden van Glass met de indiaanse en dat stoorde me. Een tweede grote verschil is dat het tot een confrontatie tot de dood wordt met Fitzgerald. De film heeft een Hollywoodiaanse confrontatie op het einde en erg origineel is dat niet. Dit hadden ze beter gehouden zoals het echt gebeurd is. Het zou spannender geweest zijn om te zien of hij hem nu doodt of niet, terwijl daar nu geen twijfel over bestond.
Dat zijn dan ook de enige twee minpunten die ik kan verzinnen over deze toch wel indrukwekkende film. De locatie op zich is een personage op zich en voelde bijna de koude en de ontberingen die Glass moet ondergaan. Leonardo di Caprio speelt heel overtuigend de rol van Glass. Hij heeft lange scenes zonder dialoog, en als hij al eens spreekt,is het dikwijls door zijn verwondingen niet te verstaan, of is het indiaans, als hij praat met zijn ‘zoon’. We zien Glass vooral ‘overleven’ op een intense manier, zoals we zelden op het scherm te zien krijgen. Ik kan best geloven dat Di Caprio zelf ook geleden heeft tijdens het filmen. De film gaat eigenlijk niet over zijn wraak, maar over zijn wil om te overleven en hoe mooi de natuur is en hoe ‘lelijk’ en ‘vijandig’ de mens wel is. In elk geval is zijn oscar hem gegund; misschien niet specifiek voor deze rol maar het zou dan toch eindelijk een erkenning zijn voor zijn carriere tot nu toe. Ook Tom Hardy als Fitzgerald (die bijna even hard mompelt als Bane in The dark knight rises) is memorabel en ben dan ook blij hij een oscarnominatie op zak heeft voor zijn rol. Fitzgerald doet wat hij moet doen, maar is tegelijk bang dat het uitkomt en dat maakt hem een diep, emotioneel karakter. We hebben zelf medelijden met Bridger, die maar zijn bevelen opvolgt en om de tuin geleid wordt door hem.
Regisseur Inarritu heeft de touwtjes stevig in zijn handen. Op geen enkel moment is hij de draad wat kwijt en de scenes volgen zich logisch op elkaar op zonder voorspelbaar te worden. Twee scenes uit deze film zullen me altijd bij blijven : de aanval van de beer is zeer realistisch getoond en zeer wreed. Je voelt bijna de klauwen van de beer over zijn huid glijden. Ik kon mijn ogen niet geloven wat ik zag en vraag me af hoe ze dat in godsnaam gefilmd hebben. Dit is iets dat me nog maar zelden overkomt. Het moeten special effects zijn maar het leek echt ongelooflijk… echt. Het zijn ook lange takes, dus net zoals in Birdman, lijkt het 1 shot en dat verhoogt het documentaire gevoel. Alsof je zit te kijken naar een leeuw die een antilope aanvalt. Dat wordt ook meestal uit 1 camerastandpunt getoond. Ik zou gezworen hebben dat er geen computer aan te pas is gekomen, maar het kan bijna niet anders. Een tweede keer keek ik mijn ogen uit als hij met zijn paard onverwacht in de afgrond valt. De manier waarop de camera ze volgt is nog nooit gezien. Ze houden het allemaal dus heel realistisch, maar waar ik dan wel weer problemen bij had, is dat er een aantal scenes zijn waar een water (of bloed) spetter op de camera valt en de scene heel de tijd verder gaat met die spatter er op. Dat haalt me dan weer net wat uit de film…
12 oscarnominaties kreeg deze film, en ze zijn allemaal dik verdiend. Een film met zoveel nominaties moet je gewoon gezien hebben, best op een zo groot mogelijk scherm. You won’t be disappointed. (****)r

 Hugh Glass: I ain’t afraid to die anymore. I’d done it already.