Oscars 2014

Alle beste film genomineerden zijn op deze site besproken en we weten ondertussen dat 12 years a slave gewonnen heeft. Maar wat vond de filmkijker? Dit is mijn verdict :

Gravity	1
12 years a slave	2
Her	3
Captain Phillips	4
The wolf of Wall Street	5
American Hustle	6
Philomena	7
Dallas Buyers Club	8
Nebraska	9

Ik had heel graag Gravity zien winnen. Maar alhoewel de film geen echte science-fiction is, zal een film die zich in de ruimte afspeelt nooit deze oscar winnen. Maar uiteindelijk kreeg het negen oscars , waarbij ook film editing – op dat moment dacht ik echt dat Gravity ook het beeldje voor beste film in huis ging halen. En ook Alfsono Cuaron kreeg de oscar voor best director, de erkenning die hij al eerder verdiende.
Al bij al dus een mooie score en daarom kan ik er wel mee leven dat mijn nummer twee, 12 years a slave, dan die eer in ontvangst mocht nemen.
De plaatsen drie tot en met negen waren moeilijk te bepalen. Het was een heel sterk oscarjaar waarbij zeven van de negen films gebaseerd of geinspireerd waren op een waargebeurd verhaal, wat toch wel opmerkelijk is. Uiteindelijk zet ik Her misschien wat onverwacht op de derde plaats, alhoewel dit samen met Philomena de film is waar het minst om te doen is geweest. Her zit echter recht in mijn favoriete genre van film en daardoor is het in mijn lijstje vrij hoog uitgekomen.
Captain Phillips was spannend genoeg om op nummer 4 te zetten, en Di Caprio’s acteerprestatie catapulteert deze film op nummer 5.
Ik had eigenlijk toch wel iets meer verwacht van American Hustle maar het blijft goed genoeg om op nummer 6 te belanden. Nummers 7 tot en met 9 zouden voor mij even goed omgewisseld kunnen worden, maar als ik er dan toch een volgorde op moet plakken, zet ik Nebraska laatst omdat het me toch iets te traag vooruit ging met momenten. Maar ik blijf er bij dat het een sterk oscarjaar was en dat ook deze film best wel goed was.

CU next year!

Philomena (2013)

Waarom bekeken ? Beste film oscagenomineerd

Korte inhoud? Philomena Lee werd op jonge leeftijd zwanger en werd door haar vader aan de nonnen overgedragen in Ierland. Het kind moet ze dan enkele jaren later afstaan. Op zijn vijftigste verjaardag besluit ze om naar hem op zoek te gaan, samen met een journalist. Maar dan blijkt dat de adoptieouders Amerikanen waren en ze dus samen een reis zullen moeten ondernemen om het spoor verder te volgen.

En wat vond de filmkijker er van? Philomena zit in een genre dat al een paar keer verfilmd is geweest in soortgelijke verhalen – namelijk over boze nonnekes die iemands kindertijd serieus verpest heeft (The Magdalena Sisters is daaronder de meest bekende). Waar deze film echter in uitmunt zijn de goede vertolkingen van Judi Dench (terecht oscargenomineerd) en Steve Coogan, en het feit dat het hoofddeel van het verhaal niet gaat over de tijd bij de nonnen maar over wat het teweeg brengt zoveel jaren later. En als ze uiteindelijk haar zoon vinden, lijkt de carriere van de man misschien wat onwaarschijnlijk maar dit is (weeral voor een oscarfilm) echt gebeurd, en ook gebaseerd op een boek “The lost child of Philomena Lee”. Al zijn er wel wat dingen bijverzonnen : zo is Philomena niet in de US geweest. Philomena was ook 22 toen ze vrijwillig getekend heeft om haar kind af te staan. Dit laatste vinden sommige critici reden genoeg om de film af te schrijven als een laffe aanval op de katholieke kerk. Maar dit vrijwillig afstaan wordt wel even aangekaart in de film, op een manier dat het duidelijk is dat het afstaan niet zo vrijwillig was, alsof ze geen andere keuze had.
De film is dan ook veel meer dan het gemakkelijk aanvallen van de kerk. Het is ook duidelijk dat de journalist wel wraak wil nemen, maar Philomena duidelijk niet. Deze film gaat ook veel meer over de zoektocht en de wat ongebruikelijke combinatie van de journalist en Philomena. De conversaties tussen beide, en hoe hij tracht te verbergen hoe verschillend ze zijn, geven deze film de terechte oscarnominatie voor beste film. Dat en het feit dat Judi Dench Philomena gewoon is. Dat Steve Coogan meestal in komedies de lolbroek speelt (als Alan Partridge onder andere) is in deze film helemaal niet te merken, en uitgerekend hij was ook de producer en bewerker van het originele verhaal. En dat is knap, want het is toch een beetje tricky om humor en dit soort drama te combineren, maar dat lukt zeer goed. De film is op de juiste momenten serieus zonder enig gevoel van vals sentiment, en op de juiste momenten een beetje luchtiger. Gelukkig maar, want dit had ook een zware film kunnen worden. De film blijft ook nu nog wel in je kleren zitten, maar het optimisme van Philomena , die uiteindelijk zelfs de nonnen nog wil goedpraten, maakt het allemaal draaglijker. Dit voelt met momenten aan als een road movie, waar die luchtere momenten meer de bovengrond halen, maar ze verliezen gelukkig het doel (en de uiteindelijke ernst van het verhaal) niet uit het oog.
Philomena is op alle vlakken een geslaagde film en is dan misschien wel de meest onverwachte oscargenomineerde film van alle negen. Het zal het beeldje niet winnen, maar danzij de nominatie krijgt de film toch wel de aandacht die het verdient. En dat is meer dan het feit dat Judi Dench het woord “clitoris” uitspreekt. Want daar is dan wel veel aandacht voor geweest in sommige recensies, en dat vind ik dan weer jammer, want de film is meer dan dat. (****)

Martin: “Shall we go for a walk? Get rid of the jet lag? You said you wanted to visit the Lincoln Memorial.”
Philomena: “We could go and see Mr. Lincoln or we could watch on television ‘Big Momma’s House.’ It’s about a little black man pretending to be a fat black lady. They just showed some of it on the television and they’ll all chasing after him. It looked hilarious, Martin!”

Dallas Buyers Club (2013)

Waarom bekeken? Genomineerd voor oscar beste film.

Korte inhoud? Ron Woodroof wordt ontslagen uit het ziekenhuis wanneer bij hem aids wordt geconstateerd. De dokters geven hem nog één maand te leven, maar Ron accepteert dit niet. Hij begint met het smokkelen van illegale alternatieve medicijnen om zichzelf en zoveel mogelijk andere aidspatiënten een betere kans te geven.

En wat vond de filmkijker er van?
Na zijn korte stunt in “The Wolf of wall street” is het nu wel heel duidelijk dat Matthew McConaughey zijn carriere over de andere boeg heeft gegooid. De keuze van films waar hij in mee speelt is sterk verschillend van “Sahara”, “Surfer, dude”, “The wedding planner” en “Failure to launch”. Sinds zijn turn in “The Lincoln lawyer” rijgde hij “Magic Mike” , “Killer Joe” en “Mud” aan elkaar. Hij lijkt wel hergeboren.
Het is dan ook niet verwonderlijk dat McConaughey een oscar heeft gekregen voor deze rol. Hij IS gewoon Ron Woodroof. Net zoals Jared Leto ook Rayon gewoon is (en ook hij krijgt een oscar). Moet ik nog zeggen dat de vertolingen wonderbaarlijk zijn in deze film? Ook gaan beide acteurs een serieuze lichaamsverandering door en zijn ze graatmager… je herkent McConaughey eigenlijk nog amer, met zijn cowboyhoed en zijn snor. Beide dragen ze gans de film. De conversaties tussen hen (ze zijn echt wel twee tegenstellingen – een dragqueen en een elektromonteur) zorgt voor de nodige komische momenten, maar tegelijkertijd groeien ze steeds meer over hun vooroordelen heen. De band die de twee opbouwen is oprecht ontroerend en als ze elkaar omhelzen op het einde van de film, is dat zeer mooi. De overige rollen, zelfs van Jennifer Garner, zijn niet echt het bespreken waard vind ik. We herkennen ook nog een bijrol van Russell, de ubervampier uit True Blood, die de dokter speelt die Ron oorspronkelijk behandelt. O ironie. Als er 1 minpuntje is, dan is het misschien wel dat de officiele medische hulp misschien iets te zwart uit de verf komt. Ze probeerden te doen wat volgens hen het beste was, al is er natuurlijk altijd wel commercie mee gemoeid. Dit deel is het minst goed uitgewerkt, maar kom, dit is Ron’s verhaal uiteindelijk maar dat is de reden waarom Jeniffer Garner er niet zo goed uit komt ook.
Maar dat alleen maakt niet alleen goede film. Er moet ook nog iets te vertellen zijn, en wat voor een. Zich afspelend in een periode waarin de medische wereld nog niet goed wisten wat ze met AIDS moesten doen, en ook de gewone mens niet wist hoe ze moest omgaan met mensen die AIDS hebben (er was vooral schrik), vertelt het een onterecht onbekend verhaal van iemand die in Mexico ontdekt hoe je langer kan leven met HIV, maar de medicijnen niet terug naar de US kan brengen omdat het verkopen van die medicijnen illegaal is. En het zijn dan nog niet eens echte medicijnen eigenlijk. Maar gewoon pillen waarmee je op krachten kan blijven (oa vitamines). Ron zet dan de “Dallas Buyers Club” op, je betaalt lidmaatschap en dan krijg je de medicijnen die je nodig hebt. Omdat hij zo de wet omzeilt (hij verkoopt geen medicijnen, enkel lidmaatschap) kan hij zo een tijdje vele mensen helpen. De gewone ziekenhuizen verliezen hun HIV patienten. Uiteindelijk moet hij toch stoppen met de zaak. Ron heeft nog vrij lang geleefd, ondanks het feit dat het oorspronkelijke levensverwachting zeer laag was (een maand, als ik me niet vergis).
Ik ben heel blij dat dit stukje geschiedenis, want ook deze “oscar beste film genomineerde” film is echt gebeurd. Ik heb ook wel “Philadelphia” gezien, en ik moet hem misschien herbekijken, maar deze maakte zeker meer indruk op mij.
Een film die je dus moet gezien hebben en die je NIET ongelukkig achterlaat. En wat McConnaughey betreft – hij is nu te zien in de US in de HBO serie “The true detectives”, met succes. En zijn volgende film? Interstellar van Christopher Nolan. The sky is the limit! Go Matthew go! (****)

Woodroof: Would you stop starin’ at her tits, Rayon, you’re startin’ to look normal.

The wolf of Wall Street (2013)

Waarom bekeken? Oscarnominatie beste film 2014

Korte inhoud?  Hoe Jordan Belfort door mensen op te lichten met de beurs stinkend rijk werd maar uiteindelijk toch in de gevangenis belandt.

Wat vond de filmkijker er van ?Met al de buzz rond deze film, was ik eigenlijk op het ergste voorbereid. De eerste keer dat ik naar Goodfellas keek was ik niet onder de indruk en vroeg ik me af waarom iedereen dat zijn geweldige film vindt. Bij een tweede visie, jaren later, was ik wel heel enthousiast. Ik dacht dat Wolf ook zo’n film ging zijn. Maar nee hoor, “Wolf…” is echt heel goed en Di Caprio speelt een fantastische rol.

Ik dacht een film te zien waar ik de ene orgie naar de andere zou zien, en wetende dat de film drie uur duurt ! Ik was echt heel sceptisch maar dat was helemaal niet nodig. De buitenzinnige feestjes hoorden er nu eenmaal bij en de film is geen opeenvolging van het ene feestje na het andere, wat sommige recensenten beweerden. Er gebeurt heus wel meer dan dat, en je moet bij zoiets ook voor ogen houden dat het echt gebeurd is (de echte Jordan Belfort heeft een rolletje in de allerlaatste scene trouwens) en niet ontsproten is uit iemands zieke geest.

Nee, wat we te zien krijgen is “the rise and fall of Jordan Belfort”. In het begin nog duidelijk een persoon die nee zegt tegen drugs, overspel en zelfs alcoholische dranken maar die meegesleurd wordt door zijn succes. Ergens begrijpelijk als je op korte tijd zo rijk wordt en iedereen van je firma je beschouwt als een soort God. En ja we krijgen wel een paar extravagante scenes te zien (de scene in het vliegtuig!) maar dit is geen pornofilm. Heel eventjes, in het midden van de film, vreesde ik heel eventjes het ergste maar niets was minder waar. Vanaf de vlucht naar Zwitserland begint de neerwaartse spiraal die bijna dodelijk afloopt.

Ik vond het echt een boeiende film en het zijn heel straffe acteerprestaties. Leonardo is gewoon Jordan Belfort en je twijfelt daar geen moment aan. Hij kan zijn publiek doen opzwepen en blijft een sympathiek figuur ondanks alle verkeerde stappen die hij zet. Je hebt zelfs met hem te doen als hij zijn imperium kwijt begint te geraken en hij dodelijk verslaafd is. De scene met zijn kind in de wagen, wanneer zijn vrouw dreigt te scheiden na net seks te hebben gehad met haar (“this was the last time” , stel je voor!), is daarbij het dramatische eindpunt dat gelukkig genoeg goed afloopt voor het kind.

Jonah Hill (met kunsttanden en ook een ahum kunstpiemel) is eigenlijk degene die Jordan op het slechtere pad brengt met drugs en ondanks het feit dat hij de oorzaak is dat alles verkeerd afloopt blijven ze boezemvrienden en redt Jordan nog zijn leven wanneer die zich verslikt. Die scene, en de voorafgaande scene waarbij Jordan probeert terug met zijn auto thuis te geraken alhoewel zijn lichaam zo goed als verlamt is, zijn voor mij de sterkste scenes uit de film. Hoe Leonardo die deur open doet met zijn been… en geen trucage, want hij heeft er achteraf pijn van gehad naar het schijnt.

Verdere bijrollen die uitspringen zijn van McConaughey (echt wel beter bezig tegenwoordig dan uit zijn rom com periode), maar ook van vrij onbekenden Margot Robbie (als Naomi) en Jon Bernthal (Brad) vielen me echt op. Verder is dit een reunie van regisseuracteurs (Rob Reiner is de vader van Jordan, Jon Favreau de prive detective en Spike Jonze als Dwayne. Jean Dujardin als de frans-zwitserse bankier is ook zeer amusant in de film maar hij gaat wel moeten oppassen om niet getypecast te worden voor dit soort van rollen voor de rest van zijn leven.

Het is een echte Scorsese film : natuurlijk al direct door de vijfde samenwerking met Di Caprio, maar dit is ook het soort van crime movie a la Goodfellas, Casino of Boardwalk Empire, want laten we niet vergeten dat hij van die tv serie ook aan de geboortewieg stond. Er zijn ook wel wat gelijkenissen met Goodfellas, omdat hij de tijd neemt om heel het verhaal te vertellen (rise and fall). Het blijft knap hoe boeiend de regisseur de film kan houden, drie uur lang, en hoe hij ernstige scenes met heel humoristische scenes met elkaar kan doen afwisselen zonder dat het aanvoelt alsof het een stijlbreuk is en/of hij niet goed wist wat voor soort film hij nu eigenlijk wou maken. Nee, Scorcese , nu 71, goed gesteund door schrijver Terence Winter (Sopranos, Boardwalk Empire), stond hier heel duidelijk aan het roer en ik kan alleen maar benieuwd zijn wat zijn volgende film gaat worden. Ik kijk er al naar uit, met of zonder di Caprio. (****)

Jordan Belfort: Let me tell you something. There’s no nobility in poverty. I’ve been a poor man, and I’ve been a rich man. And I choose rich every fucking time.

Nebraska (2013)

Waarom bekeken?
Genomineerd voor beste film voor de oscars van 2014.

Korte inhoud ?
Woody Grant, een bejaarde vader, denkt dat hij een miljoen gewonnen heeft en dat hij deze moet gaan ophalen in Nebraska. Omdat hij al een aantal keren te voet deze tocht heeft willen ondernemen, stemt de zoon er in toe om hem naar daar te voeren.

 

 

 

 

 

Wat vond de filmkijker er van?
Nebraska is een film in zwart wit, iets waar de studio niet echt voor te vinden was. Het werd dan toch gefilmd in kleur, en de eerste test screening was zwart wit. De reacties waren zo positief over de cinematografie dat de film toch in zwart wit uitgekomen is. Alexander Payne heeft gelijk – het maakt de film op een of andere manier authentieker. De film is er ook voor geschikt, want neem nu bijvoorbeeld Paynes vorige film, The descendants. Er was geen enkele reden om die in het zwart wit te maken en ik had het zelfs belachelijk gevonden moest het zo geweest zijn voor die film. Maar in deze film past het perfect en ik denk dat het te maken heeft met het feit dat het hoofdpersonage, Woody Grant (Bruce Dern), door zijn ouderdom toch niet altijd meer zo direct mee is met wat er rond hem gebeurd. Je ziet het eigenlijk nog beter door zijn ogen omdat het zwart wit is, toch ook een afwijking van de realiteit in kleur. En de cinematografie IS mooi.
Qua inhoud en sfeer is de film een mix van Sideways, ook een film van Payne, en The straigt story van David Linch. Samen met zijn zoon gaat Woody naar Nebraska omdat hij denkt een miljoen gewonnen te hebben, terwijl dit helemaal niet het geval is. Om zijn vader toch een doel te geven in zijn leven stemt een van zijn twee zonen toe om deze reis mee te ondernemen (ook al omdat hij een aantal keren al te voet onderweg was). Maar dat doel is maar een macguffin : waar de film echt over gaat zijn de onderlinge relaties in de families. Die zijn redelijk complex omdat Payne niet van het verkeerde soort sentiment houdt – zelden wordt er rechtstreeks tegen elkaar iets over gevoelens gezegd, maar we kunnen het wel afleiden uit reacties en de relaties blijken dan ook complexer te zijn dan eerst gedacht. Beetje bij beetje, hoe dichter ze bij Nebraska komen, komen we te weten hoe de familie in elkaar zit en wat er allemaal gebeurd is in het verleden.
Bruce Dern is genomineerd en terecht : hij zet een fenomenale rol neer van iemand die eigenlijk niet meer goed bij zijn hoofd is, zonder in karikaturen te vallen. De zoon komt misschien iets minder goed uit de verf omdat hij wel echt een watje is. Ik was heel blij dat hij op een bepaald moment dan toch het gevecht aanging met Ed Pengram (Stacy Keach).
Er zitten een aantal zalige dialogen in de film. Wanneer de broers een luchtcompressor stelen bij het huis dat ze denken van Ed is, volgt er een gesprek in de auto dat ingekaderd mag worden als “het beste gesprek waarbij beide partijen toch niet met elkaar praten”. Hilarisch ! Ook de grote familiebijeenkomst onderweg is best grappig, al gaat Payne misschien iets te ver daarin want op een bepaald moment dacht ik toch ook dat er hopelijk zo’n families niet bestaan. Elke familie heeft wel zijn “weirdo” maar de familie Grant is dan toch wel eerste kategorie.
Nebraska is in elk geval wel de meest toegankelijke en zeker de meest ontroerende film die Payne gemaakt heeft. Sommigen zullen het wel allemaal te traag vinden, maar ik denk dat iedereen rechtstaat en applaudisseert bij de eindscene wat ik de “the final revenge of Woody Grant” doop. Tegen dan gun je het hem met volle teugen. En ik ga niet zeggen wat het is, daarvoor moet je de film zelf maar gaan kijken. Doen! (****)

David Grant: …and all your brothers are coming over today, remember?
Woody Grant: Some of ‘em are dead.
David Grant: The dead ones won’t be here.

Her (2013)

Waarom bekeken? Oscarnominatie beste film 2014

Korte inhoud?  Een man wordt verliefd op zijn computer systeem. Wablief?

Wat vond de filmkijker er van ?

Her speelt zich af in en niet zo verre toekomst, en daarom waarschijnlijk dat de film niet zo sci fi aanvoelt. De computersystemen reageren op stemcommando’s, antwoorden ook mondeling en je kan op afstand (via een oortje) met je OS communiceren om bijvoorbeeld je mail te controleren. We zijn volgens mij heus niet zo ver weg van dat – mail controleren kunnen we nu al via onze mobieltjes. Het is een kwestie van tijd voordat we geen app meer nodig hebben en enkel iets in ons oor moeten steken om aan ons OS te vragen of er nieuwe mails zijn binnengekomen.
Maar dan komt er een nieuwe versie uit : niet alleen praat je met je OS, hij of zij krijgt ook een persoonlijkheid en het lijkt alsof je echt een persoon aan de andere kant van de lijn hebt. In korte tijd zie je mensen op straat praten en lachen met hun OS en is het onderling contact eigenlijk niet meer nodig, want je hebt een best friend altijd bij je. De film had daar op kunnen doorbomen en het zwaar en depri kunnen laten verder gaan, maar gelukkig doet de regisseur dit niet. We blijven ons focusen op 1 persoon, Theodore Twombly gespeeld door een terecht genomineerde rol van Joacquin Phoenix.
Hij lijkt een eenzaat te zijn die brieven schrijft voor anderen (beatifulhandwrittenletters.com), maar we komen te weten dat hij getrouwd was maar dat de scheiding al een jaar loopt omdat hij niet wil tekenen. Hij kan niet geloven dat het defitief over is. En dan komt zijn OS dat zichzelf (!) Samantha doopt. (De naam is overigens gekozen omdat oorspronkelijk Samantha Morton de stem ging spelen. Het is uiteindelijk Scarlett Johansson geworden.) Het is heel begrijpelijk dat Theodore valt voor Samanta, en tegelijkertijd is het raar dat ik dit schrijf. Een man die verliefd wordt op een operating systeem? Komaan! Maar de film bouwt het mooi op en Samantha is nu eenmaal grappig, verleidelijk en lijkt de perfecte vrouw voor hem. Dus hoe zot het ook klinkt, zo onrealistisch lijkt het niet en is dat dan tegelijkertijd ook niet beangstigend dat we zo’n tijden misschien wel ooit gaan meemaken? Ik denk nu bijvoorbeeld aan de tamagotchi’s indertijd, toen waren het maar huisdieren, maar hoe ver zijn we verwijderd van zoiets als dit?
De film gaat steeds een stapje verder waarbij Samantha eigenlijk Theodore ontgroeit en samen met de andere OS-sen besluit om het systeem te verlaten. Waar ze naartoe gaan, zeggen ze niet. Het is nogal moeilijk uit te leggen blijkbaar. Ook hier komt het scifi gedeelte bovendrijven, maar de kern van deze film gaat over relaties en kan zelfs een romantisch liefdesverhaaltje genoemd worden. Daarom alleen al is de film heel origineel en boeiend om naar te kijken, want gewoonlijk is het bij scifi net andersom – veel scifi praat en weinig diepgang in de karakters, en dat kan van deze film echt niet gezegd worden.
De bezetting dan : Joacquin Phoenix is in goede doen en met zijn snor kan je nauwelijks geloven dat hij dezelfde is als keizer Commodus in Gladiator. Hij verdient toch wel eens een oscar na drie nominaties, maar ook deze keer zal het niet lukken vrees ik. De concurrentie is te sterk en naar het schijnt vertikt hij het om campagne te voeren voor de oscars. Iets waar Leonardo di Caprio ook meestal niet aan mee doet, maar dit jaar wel met zijn Wolf of Wall Street, en kijk, ook hij heeft een nominatie vast.
Amy Adams speelt dit jaar in twee van de beste film genomineerden en alhoewel alle aandacht naar “American Hustle” gaat en ze hier geen jaren-70-decollete laat zien, zie ik ze in deze film nog liever. Amy Adams is op haar best als ze het gewone meisje speelt, zoals hier en ook in “Sunshine cleaning” of “The fighter”. Ik vind ze heel natuurlijk spelen in zo’n rollen terwijl het in Hustle toch iets meer over komt als “acteren”.
Samantha dan. Alhoewel het enkel een stem is, doet Scarlett dat echt heel goed. Met haar af en toe hese sexy stem is het des te gemakkelijker om het verhaal te geloven en haar omgang met Joacquin is heel vlot, alsof ze gewoon twee personen zijn die met elkaar bellen. Wat ze ook zijn natuurlijk. Tot nader order is Scarlett nog geen OS.
Geen kritiek dan? Toch wel – een kwartiertje minder had beter geweest, en de titel op zich vind ik nogal stom. Her. Waarom niet “The OS” of “Samanta OS” of “The computer affair”of zoiets… wat zegt “her” nu? Ok, ze bedoelen hier waarschijnlijk Amy Adams, Samantha en zijn ex mee, maar dan had het Hers moeten zijn 🙂
Een knappe en originele film qua inhoud en de acteerprestaties zijn top. Echt aangenaam verrast! (****)

Theodore: Do you talk to someone else while we’re talking?
Samantha: Yes.
Theodore: Are you talking with someone else right now? People, OS, whatever…
Samantha: Yeah.
Theodore: How many others?
Samantha: 8,316.
Theodore: Are you in love with anybody else?
Samantha: Why do you ask that?
Theodore: I do not know. Are you?
Samantha: I’ve been thinking about how to talk to you about this.
Theodore: How many others?
Samantha: 641.

 

12 years a slave (2013)

 

Waarom bekeken? Oscarnominatie beste film 2014

Korte inhoud?  Solomon Northup, een gerespecteerde zwarte zakenman in het noorden van America wordt ontvoerdt door de zuidelijken om daar als slaaf te gaan werken op een plantage.

Wat vond de filmkijker er van ?

De titel is tegelijkertijd een grote spoiler, maar laat de pret niet bederven : 12 years a slave gaat dan wel over iemand die 12 jaar een slaaf is geweest, maar het blijft een schrijnend verhaal van hoe America ooit in twee-en verdeeld was en hoe mensen nog geen 200 jaar geleden zwarten als hun bezit beschouwden. Het is een zwarte bladzijde in het verhaal van de USA, en het is nooit slecht om dat nog eens in herinnering te brengen. Er is nog een andere zwarte bladzijde, namelijk het lot van de indianen, dat nog moeilijker ligt en dat we bijna nooit te zien krijgen in de cinema, maar kom, het is een begin.

Het verhaal is gebaseerd op de memoires van Solomon Northup, geschreven in 1855. Daardoor lijkt het verhaal op zich wat dunnetjes – geen subplots of wraak tegenover de misdadigers, maar alles uit de ogen van het hoofdpersonage (hij is in alle scenes aanwezig) en het laat gewoon zien wat Northub heeft meegemaakt tot hij uiteindelijk terug bij zijn gezin geraakt. Het zal voor sommmige kijkers wat moeilijk zijn dat Epps (Fassbender) zijn verdiende loon niet krijgt en dat we niets van Ford (Cumberbatch) meer te zien krijgen eens Northub die plantage verlaat, maar wetende dat dit allemaal echt gebeurd is moet je je gewoon laten meevoeren door wat Northub meemaakt – je kan de geschiedenis nu eenmaal niet veranderen en dit is een ooggetuigeverslag over de slavernij. Ik had nog nooit over dit boek gehoord, terwijl het eigenlijk even bekend zou moeten zijn als pakweg het dagboek van Anna Frank. Er is natuurlijk wel “De negerhut van oom Tom (Uncle Tum’s cabin)” dat meer bekend is dan dit boek en dat zeker meegespeeld heeft in de start van de amerikaanse burgeroorlog.
Omdat het personage zo belangrijk is moet Nortub gespeeld worden door een goede acteur.Chiwetel Ejiofor (als hij het ooit echt wil maken moet hij er toch eens over nadenken om zijn naam wat te vereenvoudigen) doet dit perfect en zijn oscarnominatie is terecht. Cumberbatch speelt Ford, de eerste plantage-eigenaar voor zijn eerste twee jaren als slaaf, en steelt op dat moment bijna de film. In het boek is Ford nog zachtaardiger dan in de film, maar dan nog zijn we direct verkocht als hij probeert om toch nog 1 kind samen met de moeder te kopen opdat ze maar niet gescheiden zouden zijn. Hij geeft hem ook wat kanse, tegen de wil van Tibeats (een knappe Paul Dano). Fassbender is de engerd Epps, waar Nortub de volgende tien jaar zal verblijven. Alhoewel dit het meest gruwelijke personage is in de film, is hij allesbehalve een stereotiepe slechterik en blijft hij daardoor interessant. Patsey (Lupita Nyong’o) heeft haar screendebuut in deze film en zal waarschijnlijk ook een oscar binnenhalen. Brad Pitt is weldoener van dienst als Bass, die een brief verstuurd naar het noorden over zijn verblijfplaats. Dat lijkt peanuts maar hij zette zijn eigen leven wel degelijk op het spel. In het echt deed Bass trouwens nog meer dan dat. Brad Pitt was de producer van de film en speelde deze kleine rol en werd daar hier en daar wat over bekritiseerd, dat hij niet paste in de film. Ik ben het daar mee oneens – het zou een slecht idee geweest zijn om de slaaf door bijvoorbeeld Will Smith of Jamie Fox te laten spelen omwille van hun beroemdheid, maar in deze kleine rol kan het zeker geen kwaad. Hij lijkt inderdaad een buitenbeentje maar dat was hij ook, hij was immers een Canadees.
De regie zit bij Steve McQueen, die tot nu toe elke film maakte met Fassbender. Ik heb Hunger en Shame nog niet gezien maar naar het schijnt is deze film zijn meest toegankelijke. Er is niets op aan te merken maar ook niet echt iets opvallends aan zijn regie, maar zo moet het misschien ook zeker zijn voor dit soort film. De (weinige) muziekscore komt van Hans Zimmer, die het zich deze keer toch wel iets te gemakkelijk heeft gemaakt naar mijn mening. Niet alleen horen we bijna elke keer dezelfde melodie, volgens mij heeft hij in zijn eigen catalogus leentje buur gespeeld en muziek of meldoie gebruikt van een van zijn andere films, en als ik me niet vergis zou dit wel eens The Thin red line kunnen zijn, meerbepaald uit “Journey to the line” en ook in Inception heb ik het gevoel dit al ehord te hebben. Verder viel het me op dat de muziek vooral in het eerste half uur wat ongepast leek, vreemd genoeg. Is Hans Zimmer zijn inspiratie op aan het geraken?
12 years a slave is een verfilming van een boek waarvan je eigenlijk zou verwachten dat het al tien keer verfilmd zou zijn. Om een of andere duistere reden is dat niet het geval, buiten dan een weinig geziene tv-verfilming met Avery Brooks (Ciso uit Star Trek DS9). Het is er nu dan toch van gekomen en omdat het het boek heel trouw volgt, valt de film buiten de cliche’s van dit soort film en is dit toch een andere film geworden dan wat ik er van verwacht had. Alhoewel het wel wat ruwe scenes bevat, is dit al bij al toch een film waar je met een positief gevoel buiten komt, ook door het happy end weliswaar. Een echt happy end voor Northub is er echter later niet geweest, men weet nog altijd niet hoe hij juist overleden is en sommige beweren dat hij in de latere jaren van zijn leven terug een slaaf geworden was, als wraak omdat hij na zijn terugkeer tegen de slavernij vocht en zelfs een escape route had ingericht om de slaven naarhet noorden te kunnen laten vluchten.
Een grote kanshebber voor het “best oscar” beeldje! (*****)

Solomon Northup:  I apologize for my appearance. But I have had a difficult time these past several years.

Captain Phillips (2013)

Waarom bekeken?
Oscarnominatie beste film 2014.

Korte inhoud ?
De kaping van een amerikaans schip door Solamische piraten in 2009

Wat vond de filmkijker er van?

Captain Philips vertelt het waargebeurde verhaal van het kapen van het amerikaanse Maers Alabama schip in 2009, en de gijzeling die daar op volgde van de kapitein in de reddingsboot. En daarmee is deze film een van de vijf beste film oscargenomineerden die gebaseerd zijn op een waargebeurd verhaal. Enkel Gravity, Her en Nebraska zijn niet op ware feiten gebaseerd. We zien een trend zichtbaar worden.
Wat echter een dom actiefilmpje had kunnen zijn (met bijvoorbeeld Steven Seagull als kok?), is dankzij de strakke regie van Paul Greengrass en goede vertolkingen toch wel meer dan dat geworden. Eerlijk toegegeven ben ik niet altijd een even grote fan van Greengrass. Hij is met zijn Bourne films de oorzaak geweest van het feit dat we veel shaky cam films kwamen, iets waar ik me aan dooderger en wat zelfs de enige echt slechte Bondfilm heeft opgeleverd met Quantum of Solace. Die tijden zijn gelukkig voorbij (dank u, Skyfall) en ook Paul Greengrass bezondigt zich niet aan te veel schuddende beelden waarop je niet kan zien wat er juist gebeurt.
Alhoewel je het verhaal al goed kent (als je het nieuws gevolgd hebt, tenminste), is dit vooral in het gedeelte dat zich nog op het schip afspeelt, zeer spannend. Vreemd genoeg het spannendst als de piraten nog niet aan boord zijn en ze nog maar aan de horizon opduiken (twee maal). Ik zat toen echt op het puntje van mijn stoel, al weet je dat ze aan boord gaan geraken. Ook het kat en muis spel aan boord is zeer nagelbijtend. Naar het schijnt heeft Greengrass de acteurs die de piraten spelen en Tom Hanks voor het eerst elkaar laten ontmoeten in de eerste scene op de brug. Het is er aan te zien en het lijkt echt allemaal echt. De piraten zijn dan ook overtuigend – het zijn echt Somaliers, zijn graatmager, en hebben, volgens IMDB toch, helemaal geen acteerervaring. Toch een paar Somaliers die ze daarmee van de armoede hebben gered, hoop ik.
Eens ze in de reddingsboot belanden is het iets minder spannend, omdat je weet dat ze nooit het vasteland zullen bereiken. Vanaf dat het oorlogsschip van de amerikaanse marine in het spel komt deed het me soms denken aan United 93, ook van Greengrass. Het slotmoment waarbij de reddingssloep dichterbij wordt gesleept en de sluipschutters wachten op hun moment, geeft dan wel weer de nodige aandacht. Ook de ontsnappingspoging van de kapitein als hij in het water springt, is frustrerend om te zien. Hoe moet dat niet voor hem geweest zijn? Om maar niet te spreken over de ik-weet-niet-hoeveel-uren maar toch minstens twee nachten in die reddingsboot te moeten zitten zonder verse lucht met die Somaliers en regelmatig een pistool tegen uw voorhoofd gedrukt te krijgen. Het is ongelooflijk dat Phillips een jaar later al terug op zee was.
Ik vind het ook heel fijn dat we ook zien hoe de kapitein in shock aan boord wordt gebracht op het einde en hoe hij op de ziekenboeg gesteld is. Hier zien we echt weer wat voor een topacteur Tom Hanks wel is. Het is jammer maar hij is niet genomineerd voor zijn rol, waarschijnlijk omdat zijn stemmen gedeeld werden met zijn rol in Saving Mr Banks. Op een of andere manier moet de Academy daar toch eens iets op vinden want een akteur wordt bestraft als hij in eenzelfde jaar twee glansrollen speelt. Hij kan nooit genomineerd worden voor twee rollen, maar daarmee kan hij helemaal niet genomineerd geraken door te weinig stemmen voor 1 rol. Tom Hanks is overigens heel overtuigend als kapitein alhoewel hij een overbekende acteur is. Greengrass had alles met onbekende acteurs kunnen doen, om het authentieker te maken,maar ik betwijfel of de film dan beter had geweest. Voor de overige rollen zitten er overignes niet echt heel bekende acteurs tussen.
Spannende film dus die zo voorbij is, maar omdat het toch een verdoken actiefilm blijft, acht ik zijn kansen voor het oscarbeeldje van beste film gering. (****)

Captain Richard Phillips: You’re not just a fisherman! You’re not just a fisherman!

American Hustle (2013)

Waarom bekeken?
Genomineerde film voor oscars van 2014.

Korte inhoud ? Wanneer een conman moet meewerken met de FBI om senatoren te kunnen oppakken die smeergeld aannemen, wordt het doel alsmaar groter en wordt het steeds moeilijker voor de conman om er nog verder aan deel te nemen.

En wat vond de filmkijker er van?

Ik hou van Hustle. De BBC reeks die 8 seizoen heeft gelopen en waarop een originele manier mensen opgelicht worden, maar dan enkel omdat ze het verdienen. Want, “you can’t con an honest man”. Dat is iets waar Irving Rosenfeld zich niet aan houdt… sterker nog : hij licht mensen op die zo hard geld nodig hebben dat hij ze een lening belooft waar hij zich niet aan kan houden. Hij ontvangt dus de 5000 dollar maar geeft nooit iets terug. Wat gaan ze doen, ze hebben immers geen geld om hem te vervolgen. Weinig sympathieke man dus, die Irving, en nochtans speelt hij wel de hoofdrol in deze film, en let op mijn woorden, de kans is groot dat de man die het speelt, Christian Bale, er een oscar voor krijgt. De man die Batman speelde, maar waar je het aan zijn verdikt lichaam niet meer kan zien, moet in de hilarische eerste vijf minuten proberen om zijn gebrek aan haar te verbergen door het op bepaalde plekken lang te laten groeien zodat hij het letterlijk kan kleven op de kale plekken met lijm. Deze fantastische opener maakt dat je Irvin al direct niet meer onsympathiek kan vinden. Een heel sterk begin dus.
Amy Adams wordt al heel snel zijn handlanger, en zoals we meestal van haar gewoon zijn, speelt ze haar rol zeer sterk, al vond ik ze in “The fighter” nog beter. Ze loopt zo goed als heel de film met blote borsten rond – dit is niet waar, maar zo moet het voor haar toch aangevoeld hebben. Leve de dubbelzijdige plakband!
Wanneer Amy Adams hem dan helpt (als minnares maar ook in zijn “con”) en ze opgepakt worden door de FBI (Bradley Cooper), worden ze verplicht om mee te helpen om senatoren die omgekocht worden, op de heterdaad te betrappen. Bradley Cooper heeft eigenlijk een vrij ondankbare rol maar haalt er het beste uit wat er is, en kan zijn komisch talent laten zien als hij zijn baas nadoet nadat deze de kamer verlaten heeft. Ook Bradley Cooper is genomineerd, iets wat hij meer verdiende met Silver Linings Playbook. Langs de andere kant verdient hij wel iets om met zijn krulletjeskapsel rond te lopen in de film.
Jeniffer Lawrence is, hoe graag ik ze ook zie acteren, wat miscast in deze film. De regisseur lijkt echt de cast te willen hebben verzamelen van zijn laatste twee films maar het voelt aan alsof ze er pas achteraf is aan toegevoegd. Ze komt het minst goed uit de verf en ze is eigenlijk ook te jong voor de rol die ze moet spelen. Ze speelt op het einde wel een grotere rol in de verhaallijn maar toch vond ik ze veel beter en geloofwaardiger in Silver Linings Playbook. Ze zal er geen oscar voor krijgen. De scene waarin ze op “Live and Let Die” haar living kuist is niet slecht maar valt in het niets met een soortgelijke scene in Bandits met Cate Blanchett.
Jeremy Renner is de meest sympathieke uit de bende – de reden waarom hij er aan mee doet is nog altijd om de mensen werk te geven in Atlantic City. In eerste instantie loopt hij ook weg en moet Christian Bale hem terug gaan halen. Dit is trouwens ook de eerste scene in de film. Je weet dan nog niet goed wat er aan de hand is. Ik weet niet of dit een goed idee was. Ik denk dat ik het liever nog niet gezien had en het gewoon chronologisch had willen zien. De tijd dat dit origineel was, is ook al lang passe.
En dan is er DE cameo van het jaar. De Niro’s rollen van de laatste jaren zijn niet altijd even goed gekozen, en Silver Linings Playbook zag hem dan ook nog eens in zijn goede doen. Laat dat nu net hier ook het geval zijn – de spanning is te snijden in zijn scene en we zien hem ook in een flashback die zou uit Goodfellas had kunnen komen. Wel grappig, want toen hebben ze hem ouder moeten maken, en nu was het net andersom. De Niro heeft het nog altijd in zich, god weet waarom dat hij de goede rollen niet meer aanneemt (of krijgt).
De film is goed geregisseerd als je tenminste houdt van mensen die door elkaar praten en lijken met momenten ook te improviseren; als je Silver Linings Playbook gezien hebt weet je wel wat ik bedoel. David O’ Russel houdt het echter goed in het oog dat het niet te verwarrend is of het verhaal niet verder duwt. Slechts in 1 scene gaat hij in mijn ogen iets te ver daar in, maar het stoort niet te erg. Verder is de setting geweldig met de jaren zeventig en zijn kledij en muziek (de soundtrack is ongelooflijk goed). Er zijn momenten dat de film ook wat Tarantino achtig overkomt. De film had voor mij iets meer luchtiger mogen zijn met hier en daar een grap, maar dat zal wel door mijn Hustle referentie komen. Het is duidelijk dat de regisseur het ernstig wou houden.
Het verhaal wordt nooit echt ingewikkeld maar toch moet je iets geconcentreerder blijven volgen dan anders, waardoor een tweede visie van de film nog beter is dan de eerste. Maar het is duidelijk dat O’Russell weer een goee film heeft afgeleverd die je onderdompelt in de jaren zeventig en waarvan je niet weet hoe het gaat aflopen tot de allerlaatste moment. Het feit dat de regisseur dit niet ongeloofwaardig doet overkomen, is al een knappe prestatie op zich, en dat kom dan weer omdat hij de ernst in heel de film heeft kunnen behouden. Bravo dus ! (***)

 

Gravity (2013)

Waarom bekeken?
Regisseur Alfonso Cuaron, sinds ik Child of man gezien heb.

Korte inhoud ?
Tijdens werken aan de Hubble telescoop in de ruimte komen twee astronauten in de problemen…

En wat vond de filmkijker er van? Ik denk dat ik DE film van 2013 gezien heb. Het is heel moeilijk om niet in superlatieven te spreken en het is ook moeilijk om te verwoorden naar anderen toe. Laat ik toch een poging doen en je er direct bijvertellen dat, als je de film nog niet gezien hebt, dat je beter stopt met lezen want hoe minder dat je weet van deze film, des te verrassender zal het zijn en ik ga in wat volgt dan ook totaal geen moeite doen om spoilers te vermijden. Men weze bij deze gewaarschuwd.

Als je deze film gezien hebt, voel je je alsof je echt in de ruimte bent geweest. Vanaf het openingsshot dat 20 minuten duurt ben je direct helemaal mee met het verhaal en de omgeving (niet dat er veel omgeving is, maar dat is net het punt!). Nog nooit heb ik zo realistisch een film gezien die zich afspeelt in de ruimte. Ik heb eigenlijk nog nooit zo’n film gezien. Het was een aparte belevenis en ik denk ook dat ze tot voor kort zo’n film niet hadden kunnen maken zonder ECHT naar de ruimte te gaan en het daar te filmen. Dit is iets wat de filmmakers trouwens overwogen hebben op een bepaald moment maar ze hadden een probleem om de acteurs verzekerd te krijgen. Je krijgt ook echt mee hoe het moet voelen om als mens in zo’n ruimtepak te zitten en geen station meer te hebben om naar terug te keren. De misselijkheid die je voelt als je aan het tollen bent. De eenzaamheid en de stilte die je overkomt als er niemand meer is om tegen te praten. Hoe mooi de Aarde toch wel is. Hoe beangstigend de ruimte is. Hoe kwetsbaar we zijn in de ruimte, dat er eigenlijk geen leven in mogelijk is. Je krijgt het allemaal mee, in een anderhalf uur die je nooit van je leven meer zal vergeten.

En alhoewel er geen geluid is in de ruimte, en ze misschien heel af en toe zich schuldig maken om toch iets van geluiden te laten horen terwijl dit eigenlijk niet kan, maar meestal is het ook effectief stil, is er nog de muziek die zo toepasselijk is dat je bijna denkt dat het geluid ook uit die ruimte komt. Hoe hij het gedaan heeft weet ik niet, maar Steven Price heeft een score gemaakt die er voor zorgt dat het niet bekend genoeg geluid is om je minder angstig en eenzaam te voelen. Het is muziek, maar muziek uit de ruimte die je eigenlijk helemaal niet opmerkt met momenten. Als je de cd van de muziek afspeelt, krijg je direct alle gevoelens terug die je had toen je de film zag. Het is geen muziek om zomaar op te zetten op de achtergrond, maar lig in je bed, met hoofdtelefoon, en je beleeft heel de film terug opnieuw. Zalig.

En met dit alles zou ik nog vergeten te vertellen dat het ook nog eens een spannend verhaal is. MEerdere keren kruipt Sandra Bullock door het oog van de naald en eigenlijk moet je er vanuit gaan dat ze dit niet kan overleven. Uiteindelijk doet ze dit wel, en men kan een boom opzetten over happy endings en dat het hier niet had gehoeven, maar geloof me dat je na al die miserie toch wel ergens content bent dat ze uiteindelijk – al is het maar net, zelfs al is ze op een bepaald moment al op de Aarde dan nog hangt het nog aan een draagje – rechtop kan staan met haar voeten in het natte zand. Het zou veel ongeloofwaardiger zijn geweest moest George Clooney echt terug bij haar in het chinese station gekropen hebben, zoals ze zich inbeeld. Dat had pas een crappy hollywood ending geweest.

En nu we het over onze twee acteurs hebben – hoe brengen zij het er van af? Ze doen dit schitterend, geen twijfel mogelijk. George Clooney is misschien een klein beetje te vrolijk, zelfs als alles mis dreigt te gaan, en ik vraag me ook af hoe de film zou geweest zijn als dit door onbekende acteurs zou gespeeld worden, waardoor het allemaal NOG echter lijkt. Sandra Bullock geraakt daar beter mee weg op een of ander manier, als ik George zie denk ik eerder aan de acteur dan aan het personage dat hij speelt. Maar toch – ze doen dit goed en deze kleine bedenking zal me niet tegenhouden om deze film zijn vijf sterren te geven.

Ik heb deze film in de bioscoop gezien met 3D bril. Ik ben eigenlijk niet zo voor 3D. Avatar vond ik knap maar ik had een lichte hoofdpijn achteraf om zo lang twee brillen te moeten op hebben. In de paar films die ik daarna in 3D heb gezien had die 3D weinig toegevoegde waarde. Zelfs in de trailers voor de film vervloekte ik de 3D soms. Maar deze film is gewoon ideaal om in 3D te zien. Er zijn zo weinig objecten in de film dat je echt het gevoel hebt om er tussen te zweven. Ik kan het niet anders omschrijven. Is de film ook goed in 2D? In de bioscoop ben ik er zeker van dat ik de film ook dan vijf sterren zou geven. Ik vrees wel dat de film zijn kracht gaat missen op TV schermen, dus lopen naar die cinemazaal!

Tenslotte voorspel ik ook nog dat Gravity zeker de oscar gaat winnen voor special effects, nominaties gaat krijgen in cinematografie, muziek en beste film, en als er dan ook nog rechtvaardigheid is in deze wereld, mogen ze de regisseur en de acteur en actrice minstens een nominatie geven want ik ben er zeker van dat dit geen gemakkelijke film was om te maken. Hoedje af voor iedereen die in de credits van deze film zitten! (*****)

 Houston, I have a bad feeling about this mission…