A fistful of dynamite (1971)

AKA  Once upon a time the revolution
AKA  Duck, you sucker
AKA  Giu la testa

Waarom bekeken? Sergio Leone, director.

Wat vond de filmkijker er van?
Sergio Leone wou naar het schijnt deze film niet echt doen. Hij bedacht het verhaal wel mee en wou producen maar zette zichzelf uiteindelijk dan toch in de regisseursstoel. De oorspronkelijke titel was zeker niet “A fistful of dynamite”, waarmee ze op het succes van de dollartrilogie wilden verder teren. De oorspronkelijke titel was “Duck, you sucker” (iets wat John Mallory – James Coburn – regelmatig zegt). Later zou Leone het nog eens veranderen naar “Once upon a time … the revolution” om dan zo een trilogie te vormen met “Once upon a time in the west” en “Once upon a time in America”.
De film is op vele vlakken een typische Leone spaghetti western. Inzoomen op gezichten (al is het wat minder dan in Once upon a time in the west), Morricone muziek en tijd nemen om het verhaal te vertellen. Rod Steiger speelt Juan, een mexicaans ogende bandiet die de Ier Mallory (Coburn) ontmoet, een rol die Eastwood ook aangeboden werd maar deze weigerde. Mallory is een dynamiet expert, en Juan wil samen met hem een bank beroven. Al gauw worden ze echter, vrij verrassend, meegesleept in een revolutie. Waar de film in het begin nog vrij luchtig overkomt (zeker voor Leone’s doen), wordt het later toch wat ernstiger en zien we zelfs vrij schokkende beelden van het uitmoorden van revolutionairen door de politie in een soort van massagraf. Het personage van Rod Steiger wordt er neerslachtig van en er is niets meer om mee te lachen. Daarmee toont Leone dat hij wel degelijk iets wil vertellen in deze film: revoluties staan gelijk met veel lijken en als de revolutie over is, komen er weer anderen aan de macht en begint het spelletje weer opnieuw. Naar het einde toe neemt het avontuur weer meer de bovenhand met een exploderende train (vrij goed gefilmd, maar heb al beter gezien). Net als in once upon a time in the west zullen niet alle hoofdpersonages het overleven en eindigt het dan ook met de dood van Mallory. James Coburn doed het zeer goed in deze film, maar het was toch Rod Steiger die nog meer indruk op mij maakte. Volgens mij toch wel een zeer verdienstelijke prestatie die overal over het hoofd is gezien.
De film mist wel een beetje de focus die Once upon a time in the west toch wel meer had. Vooral op het moment dat de familie en al de rest van de aanhang van Juan wordt vermoord. Dit wordt niet getoond en het is ook nogal onlogisch aangezien ze net daarvoor nog het leger aan het tegenhouden waren met een machinegeweer en dat de rest zich verborgen hield in grotten. Voor de rest is het verhaal wel vrij goed te volgen… ik hoorde andere reacties maar ik heb de versie gezien die 2u30 duurde. De oorspronkelijke versie duurde slechts 2u dus ik kan me wel voorstellen dat er dan wel wat gaten in het verhaal zitten. Ook de flasbacks naar de IRA tijd van Mallory vond ik helemaal niet storend. Ze maken niet echt deel uit van het verhaal zoals in Once upon a time in the West, maar zorgen er wel voor dat we Mallory’s acties beter begrijpen. Hij is naar mijn mening één van de meest uitgewerkte personages in een Leone film – meestal zijn het vreemdelingen waarvan we geen achtergrond weten, zelfs soms de naam nog niet in Eastwood’s geval. Toegegeven dat de flasbacks supertraag gefilmd zijn, maar wat had je nu gedacht in een Leone film.
Ik heb toch wel genoten van deze film, al is hij niet te vergelijken met Once upon a time in the west, dat toch wel DE opera onder de spaghettiwesterns is. Ik denk dat dat ook de reden was dat Leone deze film liever niet deed omwille van de vergelijking en dat hij eigenlijk qua westerns als bereikt had wat hij wou. Maar om te zeggen dat Leone “zijn klak” ernaar gegooid heeft, vind ik onterecht. De cinematografie is schitterend, de muziek van Morricone perfect. Uniek is ook de setting dat zich toch wel in een later tijdperk afspeelt dan zijn voorgaande films. Het speelt zich af rond 1913, en daardoor zijn er modernere dingen in deze films, zoals een tank. (Het deed me denken aan hoe spijtig het is dat Leone een paar dagen stierf voordat hij ging tekenen voor zijn film over Stalingrad gedurende WOII.)
Een Leone film is altijd genieten en dat was zeker met deze film het geval en dan ook een ondergewaardeerd werk. Een film over vriendschap, broederschap en de zinloosheid van geweld, verpakt in een Western met een flinke lading actie en humor (vooral in het eerste gedeelte). (***)

Mallory: Who are those people inside?
Juan: You mean, who were those people inside.
(His feet pushes the trigger and the dynamite explodes, collapsing the building the people were in.)

 

Ride with the devil (1999)

 

Waarom bekeken? Ang Lee’s film zijn meestal wel zeer ok!

Wat vond filmkijker er van?
Ang Lee maakte deze film na de succesvolle “The ice storm” en voor het grote succes “Crouching tiger, hidden dragon”. Deze tussenfilm wordt dikwijls vergeten in zijn oeuvre, ook al omdat het geen groot succes was in de cinema’s. Dit zal wel grotendeels te wijten zijn omdat het niet op kon tegen Toy Story 2, maar toch ook wel denk ik omdat de film op zich wel een uniek verhaal vertelt, maar uiteindelijk niet zo veel te vertellen heeft.
We volgen vrienden Jake Roedel (Tobey Maguire) en Jack Bull Chiles (Skeet Ulrich). Ze wonen in Missouri wanneer de amerikaanse burgeroorlog uitbreekt. De twee sluiten zich aan bij “The bushwhackers”, een groep die guerilla oorlog voert en die aan de kant van de zuidelijken (confederatie) staan en die voor de traditie van slavernij vechten. Hun tegenpartie is daarbij de Jayhawkers , die aan de kant van de noordelijken staan. Dus in plaats van dat we de typische militaire noordelijke en zuidelijke veldslagen zien, krijgen we te zien hoe het er aan toe ging in de minder gecontroleerde gebieden, een verhaal dat nog niet veel verteld is. Echter, buiten het feit dat ze zich bij de groep aansluiten, dan wegkruipen in een hol in de grond in de winter, kennis maken met een weduwe Sue, zich terug aansluiten bij Quantrill, om dan uiteindelijk terug naar het huis terug te keren waar ze in de winter waren en de gevechten de rug toe te keren. Als kijker had ik toch het gevoel dat er meer in zat, dat er nog iets ging gebeuren dat echt spannend was, maar dat kwam er niet. Zelfs op het einde, als er een confrontatie dreigt met Jake’s aartsrivaal Pitt (Jonathan Rhys-Meyer) gebeurt er helemaal niets en laat hij ze gewoon gaan… Ook de actiescenes op zich zijn nooit ergens echt meeslepend, het lijkt alsof Ang Lee niet veel inspiratie had.
Het kijkt wel lekker weg dankzij de magnifieke fotografie en de mooie soundtrack. Er wordt veel gezegd over de acteerprestaties van Tobey Maguire en Jewel. Ik vond dat Jewel, toch wel een mooie dame, het nog vrij goed doet voor haar eerste acteerpoging. Tobey lijkt wel wat miscast; hij moet dan wel een nogal simpele jongen spelen maar doet ook precies weinig moeite er wat meer in te steken dan dat. Je kan niet sympathiseren met hem, en misschien is dat wel het ergste van heel de film. We worden ook vrij snel in de oorlog gesleurd, op een moment dat we hem nog niet echt hebben leren kennen. Skeet Ullrich komt beter over, maar nog beter doen Simon Baker het (bekend van The Mentalist) en zijn “slaaf” Holt (Jeffrey Wright). Eerlijk gezegd lijkt Wright met de film te gaan lopen en laat hij de rest zien wat voor een klasse-acteur hij is. Toen was hij nog vrij onbekend, maar nu heeft hij zijn sterstatus wel waar gemaakt met zijn rol als Leiter in de Bondfilms maar ook met series als Boardwalk Empire en Westworld. Misschien hadden ze de film beter uit Holt’s standpunt gefilm. Jonathan Rhys Meyer vond ik dan weer wat overacteren en ook, mag ik het zeggen, iets te meisjesachtig overkomen met zijn lang haar. Ook Maguire zag er wat gek uit met zijn lang haar vond ik. Het zal historisch wel correct zijn, maar je geloofde het gewoon niet. In het begin is het ook soms moeilijk om ze uit elkaar te houden.
Het lijkt mij dat de film wel potentieel had, met wat betere casting , en wat meer focus op het verhaal ipv het te laten voortkabbelen. Bij momenten is de film net iets te traag en je voelt je nooit echt betrokken tot de karakters. Het blijft wel interessant genoeg om te blijven kijken, maar echt bijblijven doet de film niet. Ik wou de film echt wel goed vinden, en slecht is het nu ook weer niet, maar ik zie het toch als een gemiste opportuniteit voor Ang Lee. (**)

Pitt Mackeson: Why you little Dutch son of a bitch. You do what I tell you or I’ll kill you.
Jake: [pulls his gun a few inches from Pitt’s face] And when do you figure to do this mean thing to me Mackeson? Is this very moment convenient for you? It is for me.

 

The revenant (2015)

Waarom bekeken ?  Oscar nominaties 2016  beste film 1/8

Wat vond de filmkijker er van? In 1822 werd John Glass, tijdens een expeditie op de Missouri om pelsen te verzamelen, aangevallen door een beer. De rest van het team besloot twee man (Bridger en Fitzgerald) bij hem achter te laten en voor hem te zorgen tot hij stierf. De twee mannen laten hem echter al vrij snel voor dood achter. John Glass overleefde het en het lukte hem om in 6 weken tijd het fort terug te bereiken. Hij ging natuurlijk achter de twee man aan die hem achtergelaten hadden, maar vergaf het de jongste (Bridger). Fitzgerald was in het leger toen hij hem vond, en Glass doodde hem niet omdat er een te grote straf stond op het doden van een soldaat.

De film The Revenant is op dit verhaal gebaseerd, maar enkele zaken werden toegevoegd. Zo heeft Glass een jonge indiaan die hij zijn zoon noemt. Na de aanval met de beer blijft ook die zoon (Hawk) bij hem. Die wordt gedood door Fitzgerald. Op deze manier verzwaart de regisseur de wraak van John Glass. Eigenlijk vind ik de toevoeging van Hawk onnodig. Het had volgens mij beter geweest om de wraak puur op het achterlaten te houden. Het had de film ook iets korter gemaakt. Ze blijven wat onduidelijk rond het verleden van Glass met de indiaanse en dat stoorde me. Een tweede grote verschil is dat het tot een confrontatie tot de dood wordt met Fitzgerald. De film heeft een Hollywoodiaanse confrontatie op het einde en erg origineel is dat niet. Dit hadden ze beter gehouden zoals het echt gebeurd is. Het zou spannender geweest zijn om te zien of hij hem nu doodt of niet, terwijl daar nu geen twijfel over bestond.
Dat zijn dan ook de enige twee minpunten die ik kan verzinnen over deze toch wel indrukwekkende film. De locatie op zich is een personage op zich en voelde bijna de koude en de ontberingen die Glass moet ondergaan. Leonardo di Caprio speelt heel overtuigend de rol van Glass. Hij heeft lange scenes zonder dialoog, en als hij al eens spreekt,is het dikwijls door zijn verwondingen niet te verstaan, of is het indiaans, als hij praat met zijn ‘zoon’. We zien Glass vooral ‘overleven’ op een intense manier, zoals we zelden op het scherm te zien krijgen. Ik kan best geloven dat Di Caprio zelf ook geleden heeft tijdens het filmen. De film gaat eigenlijk niet over zijn wraak, maar over zijn wil om te overleven en hoe mooi de natuur is en hoe ‘lelijk’ en ‘vijandig’ de mens wel is. In elk geval is zijn oscar hem gegund; misschien niet specifiek voor deze rol maar het zou dan toch eindelijk een erkenning zijn voor zijn carriere tot nu toe. Ook Tom Hardy als Fitzgerald (die bijna even hard mompelt als Bane in The dark knight rises) is memorabel en ben dan ook blij hij een oscarnominatie op zak heeft voor zijn rol. Fitzgerald doet wat hij moet doen, maar is tegelijk bang dat het uitkomt en dat maakt hem een diep, emotioneel karakter. We hebben zelf medelijden met Bridger, die maar zijn bevelen opvolgt en om de tuin geleid wordt door hem.
Regisseur Inarritu heeft de touwtjes stevig in zijn handen. Op geen enkel moment is hij de draad wat kwijt en de scenes volgen zich logisch op elkaar op zonder voorspelbaar te worden. Twee scenes uit deze film zullen me altijd bij blijven : de aanval van de beer is zeer realistisch getoond en zeer wreed. Je voelt bijna de klauwen van de beer over zijn huid glijden. Ik kon mijn ogen niet geloven wat ik zag en vraag me af hoe ze dat in godsnaam gefilmd hebben. Dit is iets dat me nog maar zelden overkomt. Het moeten special effects zijn maar het leek echt ongelooflijk… echt. Het zijn ook lange takes, dus net zoals in Birdman, lijkt het 1 shot en dat verhoogt het documentaire gevoel. Alsof je zit te kijken naar een leeuw die een antilope aanvalt. Dat wordt ook meestal uit 1 camerastandpunt getoond. Ik zou gezworen hebben dat er geen computer aan te pas is gekomen, maar het kan bijna niet anders. Een tweede keer keek ik mijn ogen uit als hij met zijn paard onverwacht in de afgrond valt. De manier waarop de camera ze volgt is nog nooit gezien. Ze houden het allemaal dus heel realistisch, maar waar ik dan wel weer problemen bij had, is dat er een aantal scenes zijn waar een water (of bloed) spetter op de camera valt en de scene heel de tijd verder gaat met die spatter er op. Dat haalt me dan weer net wat uit de film…
12 oscarnominaties kreeg deze film, en ze zijn allemaal dik verdiend. Een film met zoveel nominaties moet je gewoon gezien hebben, best op een zo groot mogelijk scherm. You won’t be disappointed. (****)r

 Hugh Glass: I ain’t afraid to die anymore. I’d done it already.

Two mules for sister Sara (1970)

Waarom bekeken? Clint Eastwood in een western

Korte inhoud ?  In Mexico wordt de non Sara gered van een verkrachting door drie mannen door Hogan. Samen beleven ze “dolle” avonturen.

Wat vond filmkijker er van?
Two mules for sister Sara was de laatste film waarbij Clint geen topbilling zou krijgen (wel op de posters, maar niet in de film zelf). Shirley Maclaine, die de non speelt, kreeg de eerste vermelding. Het zou tot “Bridges of Madison County” duren voordat hij het nog eens waagde om overschaduwt te worden door een vrouw.
Het moet inderdaad gezegd worden dat Shirley inderdaad de show hier toch wel wat speelt. Laat dat net de reden zijn dat  de film toch wel een pak minder succesvol was dan verwacht. Het publiek wou meer a la “The good, the bad and the
ugly” en alhoewel Clint er een beetje uitziet als “the man with no name”, heeft hij wel degelijk een naam (“Hogan”) , heeft hij veel meer dialoog en daardoor eigenlijk multidimensionaler dan in de Sergio Leone films. Dit is ook meer een komedie dan echt een western waarbij het vooral ging over hun samenspel. Verwarrend genoeg krijgt deze film dan wel weer een score van Ennio Morricone. Niet van het niveau van de dollartrilogie, de muziek is immers veel luchtiger. Maar dat past ook bij deze film. De muziek werd trouwens ook gebruikt in de “Django unchained” soundtrack van Tarantino.
Dit is ook geen spaghetti western – het is volledig gefinancierd door amerikanen.
Het samenspel tussen de hoofdrolspelers zit wel degelijk goed. De dialogen tussen hun beide gaan er vlot door en je gelooft direct dat Hogan de non steeds beter begint te mogen (tot het onvermijdelijke natuurlijk). Hij probeert te begrijpen hoe een non denkt en dat is best komisch. Maar als publiek hebben we al gauw door dat de non eigenlijk geen non is. We zien haar een sigaar roken (zonder dat Hogan het ziet) en het is toch wel wat raar voor een non om te helpen en treinbrug op te blazen, ook al is het voor het goede doel. Hogan heeft het pas door als ze echt haar identiteit onthult, vrij laat in de film. De verrassing had er dan misschien ook beter geweest voor het publiek.
De aanloop tot de finale van de film (aanval op het fort) is het beste gedeelte van de film. De plot doet er ook eigenlijk niet toe en ik deed niet veel moeite om het te volgen. Heb het dan maar even gaan opzoeken voor deze bespreking want zoals je misschien gemerkt heb was mijn korte inhoud hierboven heel summier… Hogan heeft een deal met de Mexicaanse revolutionairen om hen te helpen een frans fort te veroveren, in ruil voor een deel van de buit. Wanneer de non er details over kan geven, staat hij toe om samen naar de mexicanen te gaan. De non wordt trouwens zelf achtervolgd door het franse leger. Maar zoals gezegd is dit allemaal ondergeschikt (misschien iets te), want de focus van de film ligt op de onwaarschijnlijke relatie tussen Hogan en sister Sara (die dan uiteindelijk een hoer blijkt te zijn).
En dat werkt  gelukkig wel, want de aanval op het fort is toch wel een beetje lachwekkend en niet-spannend te noemen. Clint een bundel dynamiet zien aansteken met zijn sigaar is een mooi zicht, maar na een aantal keren heb je dat toch ook wel gehad. Het viel me ook op dat Hogan dikwijls mensen in de rug neerschiet – niet erg netjes!
De titel van de film schept wel wat verwarring en vind die ook niet echt goed klinken. De two mules slaan eigenlijk op de ezel waar de non op rijdt, en Clint Eastwood, die zich laat vangen door haar rol die ze speelt als non.
Wat ik vooral van de film onthouden heb is het goede acteerwerk van MacLaine en Eastwood, en de goed geschreven dialogen tussen hen beide. Het is een onderhoudende film, maar niet meer dan dat. Goed voor een regenachtig
namiddagje. (***)

Hogan: Did I or did I not hear you call me a bastard?
tSara: Well! I suppose whiskey can make a man hear anything. Oh, Dear Lord, forgive him for the impurity of his thoughts!

 

An American in Paris (1951)

Waarom bekeken? Oscar beste film!

Korte inhoud ?  De voormalige soldaat Jerry Mulligan, een veteraan uit WO II, probeert een carrière als kunstschilder op te bouwen in Parijs. Hij geraakt verliefd raakt op de jonge Française Lise Bouvier.

Wat vond filmkijker er van?

Singin’ in the rain staat heel hoog in mijn lijstje van favoriete films. Het wordt ook beschouwd als een van de beste MGM musicals uit die periode, maar toch kreeg deze film geen enkele oscar. Daar was maar 1 reden voor: het jaar voordien had An American in Paris 6 oscars gewonnen, waaronder beste film. Twee jaar na elkaar een musical
oscars toekennen was blijkbaar not done. Maar het moet ook gezegd worden dat Singin’ in the rain in eerste instantie niet zo’n kassucces was, dat kwam pas later. Maar Singin’ in the rain staat wel in de imdb top 250 op de 91ste plaats, en deze film komt er zelfs niet in voor.
Het verhaal van An American in Paris wordt al voor de helft verteld in de titel. De andere helft is het oudste verhaal in de wereld : Jerry (Gene Kelly) wordt verliefd op Lise (Leslie Caron), maar dit is zonder dat hij dat weet de verloofde van Henri Baurel (Georges Guetary). Kiest Leslie voor Henri of voor Jerry?
Er is natuurlijk een pak minder te vertellen dan in Singin’ in the rain. Er zit dan ook veel muziek in de film, allemaal aan de hand van George Gershwin. De titeltune is zeker catchy (en dateert al van 1928, Gershwin stierf immers in 1937), en ook ’s Wonderful en natuurlijk I got rythm zijn leuk om te horen. Maar ze vallen toch magerder
uit vind ik dan de liedjes uit Singin’ in the rain. Liedjes als “all I do is dream of you”, “Make ‘em laugh”, “Good morning” of “Moses supposes” catchier dan de meeste liedjes hier. I got rhytm (Gene met de kinderen) en Dance in the mirror, waarin Caron verschillende gemoedstoestanden in verschillende dansen toont in steeds verschillende kledij, zijn de beste uit de film. Die laatste geraakte bijna niet door de censuur; zelfs nu viel de dans met de stoel en opengesperde benen me op – het liet weinig aan de verbeelding over. Overiges, was dit een een scene die Gene Kelly zelf alleen regisseerde, maar kreeg er geen credit voor. Dit zou voor Singin’ in the Rain wel het geval zijn.
Misschien komt het ook omdat Singin’ in the rain meer een komedie is, terwijl dit een romantisch verhaaltje is. De songs hebben ook iets minder met het verhaal te maken en er zitten zelfs twee liedjes in die echt helemaal los staan van de rest (Adam’s  pianoconcert en Henri’s optreden op de trap). Ik moet ook toegeven dat ik meer een fan ben van tapdansen  dan van modern dansballet, en het is dat laatste dat meer de overhand haalt in deze film. I got rhytm en Tra-La-la bevat wat tapdans, en bevallen me daarom het beste. Maar ik moet toegeven dat de laatste 16 minuten ballet van de film indrukwekkend zijn . Dat moet voor die tijd nog nooit gezien zijn, en zal nu, 65 jaar later, niet meer de impact geven dat het toen had. Toch is het duidelijk dat deze lange dansscene de oscar naar zich toe heeft gehaald: Kelly’s dansen en de prachtige choreografie, de knappe
sets, de prachtige schilderijen op de achtergrond, de opzwepende muziek… Er wordt in de laatste twintig minuten niet meer gesproken in de film, en misschien is het einde na de balletfinale wel heel cliche en wat ongeloofwaardig, toch is het effectief.
Gene Kelly is minstens even goed als in Singin’. Hij laat hier meer van zijn danskunsten zien en ik was dan ook verrast om hem een andere stijl te zien dansen. Hoe hij in het begin van de film zijn kleine kamer omtovert van slaapkamer naar woonkamer, in volgens mij 1 take, zal veel repeteren nodig gehad hebben.
Lesie Caron danst prachtig vloeiend samen met Gene, maar kan niet overtuigen als schoonheid waarop Gene als bij
donderslag verlief wordt. Geef mij maar Debbie Reynolds, maar zij danste dan wel weer iets minder goed. Oscar Levant als pianist Adam Cook komt me nogal saai over, maar in de scene in het cafe waar hij als enige van de drie door heeft dat de ene met de verloofde van de andere is aan het aanpappen, doet hij het zenuwachtig spelen wonderljk goed. Nina Foch overtuigt ook als Milo, alleen jammer dat haar verhaal totaal niet afgesloten wordt.   Er is een scene op de montagevloer blijven liggen die na de lange balletscene moest komen, tussen de pianist en Milo.
Eindvraag is : is dit een oscar beste film waard? Moest A Streetcar named desire niet winnen? Ik vind dit een moeilijke keuze. Het zijn qua genre compleet verschillende films, zeker omdat een van de twee een musical is. Voor mij persoonlijk had deze gepasseerd mogen worden om het jaar daarna Singin’ in the rain die eer te geven. Ik blijf
er bij dat het op alle vlakke een superieure film is, maar dat kom men het jaar voordien natuurlijk niet weten. An American in Paris bezwijkt een beetje door het zwakke verhaal, maar het blijft zeker technisch gezien een prachtige musical met een Gene Kelly in topform. En het was het succes van deze film dat Singin’ in the rain
mogelijk maakte. Ik zie dit dan ook als een aangenaam opwarmertje. (***)

Jerry Mulligan: What gets me is, I don’t know anything about her. We manage to be together for a few moments and then off she goes. Sometimes we have a wonderful time together and other times it’s no fun at all. But I got to be with her.

&nbsp

Paint your wagon (1969)

Waarom bekeken? Clint Eastwood

Korte inhoud ?  In ‘No Name City’ werken en wonen enkel goudzoekers die  dag en nacht in de aarde graven in de hoop schatrijk te worden. Verder zijn twee mannen verliefd op dezelfde vrouw en proberen ze het met zijn drie-en. Dat is het zowat!

Wat vond filmkijker er van?
Paint your wagon is een musical-western met Lee Marvin en Clint Eastwood en misschien wel de meest ongewone film voor Clint na zijn dollar-trilogie. Tot hiertoe konden we zijn beslissingen goed volgen (Hang ‘em high, Coogan’s Bluff, Where Eagles dare) maar waarom hij hiervoor getekend heeft… misschien was het een deal waardoor hij later ook nog andere films kon maken. Clint heeft altijd wel interesse in muziek gehad en meerdere van zijn films hebben een muzikale insteek (Jersey Boys, Bird, Honkeytonk man,..) en later zorgde hij zelf voor de soundtrack van oa Mystic River. Maar kan Clint zingen? Het antwoord is… ja en nee. Clint is niet aan zijn proefstuk toe – in 1963 bracht hij een CD uit “Rawhide’s Clint Eastwood Sings Cowboy Favorites”. Hij kan redelijk zijn noten halen maar om hem wandelend “I talk to the trees” in het bos te zien zingen met een koor dat ergens achter die bomen verstopt moet zitten… dat is er dan toch wat over. De meeste songs in de film zijn ook niet echt catchy. Er is 1 grote uitzondering natuurlijk : Lee Marvin kan helemaal niet zingen maar hij doet ook niet alsof. Als hij ” I was born under a wandering star” zingt, zie je amper zijn lippen bewegen. Maar daarom lijkt het ook echt – het is eerder gemompel dan zingen. En op de een of andere manier zit de sfeer van de film op dat moment juist – No Name City heeft zijn beste tijd gehad en hij ziet mensen vertrekken, en al slenterend brengt hij dan deze song, op een manier alsof niemand het mag horen. Schitterend gewoon – en voor mij het hoogtepunt van de film. De andere songs zijn ofwel met gans de bevolking van het stadje (wat heel kunstmatig overkomt vind ik), en als er dan al eens iemand is die echt kan zingen, gaat het over de wind (“they call the wind Maria”) en dan vraag je je toch af waar heeft die mens het nu toch over en wat heeft dat in godsnaam met deze film te maken? Enfin, dat liedje ging toch wel helemaal aan mij voorbij. En de enige zingende vrouw in het gezelschap, Jean Seberg, is dan nog gedubt ook… zij kon waarschijnlijk helemaal niet zingen.
En daarmee is het musical gedeelte besproken. Laten we hopen dat het dan toch een goed verhaal heeft! Maar ook daar schort het niet zo goed. Na twintig minuten bedacht ik me toch dat er nog niet echt iets gebeurd was. Ok, Clint’s jongere broer is gestorven (who cares, we zien hem alleen maar dood), en hij voegt zich bij Lee Marvin. Maar daarna zijn er misschien iets te veel songs na elkaar en verwacht je toch meer dan wat je te zien krijgt. Ok, er wordt spontaan een dorpje opgericht omdat er wat goud gevonden is. Maar het moet meer zijn dan dat – zelfs Morris wist dat in zijn Lucky Luke albums. Het begint dan ook een pak interessanter te worden als de driehoeksverhouding zich voordoet – beide mannen worden verliefd op dezelfde vrouw terwijl er een van hen mee getrouwd is. De vrouw stelt dan voor om gewoon een triootje te vormen – dat moet wel ongelooflijk baanbrekend geweest zijn voor het puriteinse amerika-filmpubliek! De slaptstick en gevechtjes tussen beide heren werkt verrassend genoeg ! Lee MArvin heeft duidelijk komisch talent en ook Clint zie ik hier voor de eerste keer zijn komisch timing talent gebruiken. Ik moest er echt mee lachen toen ik Clint zijn gezicht zag net nadat hij een vuistslag in het gezicht kreeg en van de camera wegvalt. Ook de “you had my horse” scene is best komisch, en ook de scene waarin Lee in een rivier valt om zich wakker te maken om de bruid te kunnen kopen, is best leuk om te zien.
Je kan er niet omheen dat er geen enkele reden eigenlijk is om voor de rol van Partner, buiten zijn populariteit dan, Clint Eastwood te nemen. We mogen dus wel van een miscasting spreken. De hoofdrol in de film ligt gelukkig wel bij Lee Marvin, die naar het schijnt dikwijls dronken was op de set, maar zijn rol is dat ook dus laat het ons method acting noemen. Hij brengt wel het nodige leven in de brouwerij wanneer dit dringend nodig is… knap van hem dat hij dit kan en de film toch nog een beetje redt. Lee Marvin is in mijn ogen helemaal niet miscast en steekt echt wel veel energie in zijn rol. Hopelijk is hij wat tevreden over zijn prestatie, want hij heeft een rol in The Wild Bunch afgeslaan om deze film te kunnen doen.
Maar de film moddert wat voort in zijn verhaal. Het komt wat over als aparte verhaaltjes, aparte setups in de musical waarschijnlijk. Zo heb je de koets scene met de prostituees, de rechtzaak, het graven van de tunnels… allemaal wel ok om naar te kijken maar boeien doet het niet echt. Op geen enkel moment is de film daar spannend, intrigerend of echt komisch.
Naar het einde toe valt de film voor mij helemaal ineen – en het dorp ook, letterlijk. Het instorten van het dorp omwille van de tunnels is heel kunstmatig, georchestreerd en onnatuurlijk. Huizen zakken soms mooi verticaal in de grond, van een ander huis valt de voorgevel er af, en dit steeds onder een bedoeld komisch geluidje dat klinkt alsof je de wc moet ontstoppen met zo’n rubberen ontstopper. Het is bedoeld om komisch te wezen en het allemaal niet te serieus te nemen, maar je ziet het allemaal gebeuren en het enige wat ik me kon bedenken was, hoe lang gaat dit nog duren en gaan ze voort met het verhaal. Het is immers ook een vrij lange film. Als de ezel (of was het een stier, ik herinner het me zelf niet meer) in de mijnen rondloopt en de mijnen doet instorten, kan Lee Marvin het zelfs niet meer redden. De enige scene die een beetje werkt in de finale is degene waarin Lee Marvin in het huis is dat langzaam schuin zakt. Naar het schijnt kan je ook regelmatig kabels zien, maar ik moet toegeven dat het me niet opgevallen is. Ik zal waarschijnlijk al te ongeinteresseerd geweest zijn op dat moment.
De film eindigt met het afscheid tussen de drie hoofdpersonages en het vetrek van alle goudzoekers. Oorspronkelijk gaan Ben en Partner ook weg, maar Pardner wil eigenlijk bij Elizabeth blijven maar Ben is degene die er wel min of meer officieel mee getrouwd is. Hij blijft dan toch bij Elizabeth als hij hoort dat het huwelijk niet meer telt en ze gaan als vrienden dan ook uit elkaar. Alhoewel er niemand was die het zich afvroeg in de film, zegt Pardner wat zijn echte naam is. De film eindigt dan zoals hij begint, met hetzelfde liedje, en dezelfde karavaan die een volgende plaats zoekt waar goud te vinden is. Reset to zero dus, en dus krijg je nog meer het “what’s the point” van deze film. Dit kan werken in een musical, maar niet in een film.
De film was duur om te maken en ging buiten budget (van 10 miljoen dollar naar 20 miljoen dollar). Men had letterlijk het stadje gebouwd op een heel afgelegen plek, waardoor het elke dag 80000 dollar kostte om alles naar daar te verplaatsen. Musicals waren al niet meer zo hip in die tijd, maar bracht toch nog 36 miljoen dollar op. Niet genoeg om ook nog uit de volledige kosten te geraken, maar een echte flop was het dus niet. De mensen zullen toen minder kritisch geweest zijn dan nu, want afgezien van een paar echt komische scenes en Lee Marvin’s acteerwerk en zijn “Morning Star” liedje en wat mooie beelden van de nauur, vond ik dit grotendeels toch wel tijdverlies om naar te kijken. (**)

Ben Rumson: What was the two of you doin’ on the same horse?
Pardner: Ridin’, what else would we be doin’ on a horse? And it’d be the last place I’d…
Ben Rumson: Where was her horse?
Pardner: That was her horse.
Ben Rumson: [Pointing, voice cracking] And where, HAHA, was your horse?
Pardner: You… had my horse.

The searchers (1956)

Waarom bekeken? Wordt beschouwd als een westernklassieker

Korte inhoud ?  John Wayne, soldaat van de Zuidelijken,  keert terug na de oorlog naar de ranch van zijn broer in Texas. Als hij wordt weggelokt door zogezegde vee-dieven, wordt het gezin van zijn broer afgeslacht door de Comanches en zijn twee nichtjes Debbie en Lucy worden ontvoerd. Wayne en Martin (de broer van de nichtjes) gaan achter de Indianen aan, maar het wordt een zoektocht van vele jaren…

Wat vond filmkijker er van?
Als men John Wayne dan toch zo ver kon krijgen om zijn favoriete film te geven waarin hij meespeelde, dan antwoordde hij “The searchers”. Een van zijn zonen kreeg trouwens de naam Ethan, zoals zijn personage in die film, Ethan Edwards.
Ik begrijp waarom. Ethan Edwards is niet de typische John Wayne cowboyheld. We weten ook niet waarom hij drie jaar na de burgeroorlog pas terugkeert naar het huis van zijn broer. En we weten ook niet waar hij aan al die ‘yankee dollars’ is geraakt. Sommige storen zich daar aan en noemen het onvergeeflijke vergetelheid, maar ik niet. Je moet zelf je conclusies maar trekken. En dat geldt ook voor zijn acties in deze film. Het is duidelijk dat hij niets moet hebben van indianen, maar in mijn ogen is hij geen racist. Hij heeft wel degelijk een reden waarom hij indianen zo is beginnen haten, zoals de americanen de duitsers tijdens de tweede wereldoorlog “haatten” en er zoveel mogelijk probeerden te doden.
Martin Pawley (Jeffrey Hunter) is maar voor 1/8ste indiaan, maar Ethan bekijkt hem, zeker in het begin van de film, met een scheef oog. Dat kan racisme genoemd worden, maar vergeet niet dat Ethan bijdraait en hem zelfs op een bepaald moment in zijn testament wil zetten. Als hij op een bepaald moment bizons kan doden, probeert hij er zoveel mogelijk te vermoorden zodat de indianen geen eten hebben voor de winter. Het is Martin die hem moet stoppen in deze dwaze razernij, die we voordien nooit in een personage van John Wayne zagen. Als men uiteindelijk de 15-jarige Debbie (Nathalie Wood) vindt, blijkt ze al zo geintegreerd bij de Comanches dat ze niet mee wil. Ethan zijn reactie is dat hij ze wil neerschieten, want Debbie zoals hij ze kende, is al dood. Ook hier moet Martin tussen komen. Maar op het einde, als hij dan toch Debbie voor zich heeft, tilt hij ze op (zoals vijf jaar eerder in het begin van de film), en beseft hij dat het toch nog hetzelfde meisje is. Dit gebeurt allemaal zonder woorden, maar het is mooi in beeld gebracht. Er zijn meer van die scenes waarin een blik van Wayne meer zegt dan woorden. John Ford wist dat Wayne een gezicht had voor closeups en maakte daar goed gebruik van. Het feit dat Ethan eigenlijk niet zo’n beminnelijk karakter is, en dat het eigenlijk eerder Jeffrey Hunter is die ‘de goeie’ speelt, maakt deze film uniek in de westerncarriere van Wayne. Laten we ook niet vergeten dat Wayne meerdere keren in deze film iemand in de rug schiet – zowel indianen als cowboys. Hij wordt er later ook voor veroordeeld door kapitein Clayton. Het is duidelijk dat het niet de bedoeling was dat Wayne in deze film een held moest neerzetten.

En Wayne acteert hier toch wel goed ook. Als hij terugkomt bij Martin nadat hij even op zijn eentje sporen volgde, valt hij bijna als hij van zijn paard stapt. Wayne gaat dan zitten en duidelijk gefrustreerd drinkt hij iets. Ik dacht dat de val echt was en dat Wayne echt kwaad was, en ze het in de film hadden gelaten. Later blijkt echter dat hij de oudere dochter Lucy had gevonden, dood… het zal dus wel in het script gestaan hebben. Dat ze dit offscreen zich hebben laten afspelen, vind ik geniaal en is veel doeltreffender dan dat ze zijn vondst hadden laten zien met de achtergrondmuziek van toen.
Het samenspel tussen Jeffrey Hunter (Captain Pike in de eerste Star Trek pilot in de jaren zestig) en John Wayne is ook een van de hoogtepunten in de film. Meerdere keren zijn ze kat en hond, maar in hun vijfjarige zoektocht naar de meisjes, blijven ze toch altijd bij elkaar.
Dit is ook een film om op een groot scherm te zien. Ford maakte gretig gebruik van ‘monument valley’ en weet ook hoe hij ze in beeld moet brengen. De fantastische Technicoler kleuren stralen gewoon van het scherm. Qua cinematografie is dit echt een beeld van een film. Niet dat de film veel actiescenes heeft, maar ook deze zijn duidelijk in beeld gebracht en lijken zeer echt (ik zie regelmatig iets gebeuren waarvan ik denk dat het paard er misschien toch niet zo goed uitgekomen is, vooral bij het oversteken van rivieren).

Als de tijd van de zoektocht verschrijdt lost Ford dit op door Martin Pawley een brief te laten sturen naar Laurie (gespeeld door Vera Miles, die je zeker herkent uit Psycho). Dat is een goede zet en biedt een leuke afwisseling op het verhaal.
Is er niets negatief te zeggen over deze film? Toch wel – maar de meeste zaken zijn veroorzaakt door de tijdsgeest van toen. Zo zit er toch wel wat komedie in het verhaal, en dat past niet altijd even goed. Dat Pawley opgezadeld geraakt met een indiaanse vrouw en er mee getrouwd lijkt te zijn zonder dat hij het weet, is nog wel grappig. En zelfs Mose kan ik nog uitstaan met zijn gek gebrabbel. Maar als Pawley uiteindelijk terugkeert naar Laurie, net op het moment dat die op punt staat om te trouwen met de sullige Charlie (Ken Curtis), ontstaat er een toch wel een iets te lange vkomische sequentie met het gevecht tussen beide rivalen. Ook als captain Clayton te maken krijgt met een jonge cavalrist, is het komische er toch wel iets over. Ik vermoed dat ze anders de film te zwaar zouden gevonden hebben, ook al loopt het allemaal uiteindelijk goed af voor Debbie.
Andere kleine minpunten zijn het feit dat Scar niet door een indiaan wordt gespeeld en er ook helemaal niets van weg heeft (een paar strepen schmink en een pluim maken je nog geen indiaan), en ook dat het soms wel een beetje te zien is dat er een scene in de studio werd opgenomen ipv buiten. Maar dat komt niet zo veel voor en men heeft het nog vrij goed kunnen verbergen.
Voor de rest is dit gewoon een western die je moet gezien hebben. Het is een film waarbij je tijdens een tweede visie nog veel meer ontdekt dan de eerste keer. Dat en het feit dat Ethan echt een karakter is met meerdere lagen en niet zo moeilijk te doorgronden is, en dan ook nog de prachtige regie en cinematografie, maken van deze film zeker een klassieker die elke filmliefhebber toch gezien moet hebben. En dan bedoel ik meer dan de beroemde eindscene waarbij we via het deurgat Wayne terug zien vertrekken… wie weet naar waar. (****)

Ethan Edwards:  That ‘ll be the day!

Cowboys & Aliens (2011)

Waarom bekeken ? Daniel Craig, Harrison Ford en het koele concept

Korte inhoud? Als aliens een westernstadje aanvallen blijkt  dat de inwoners op niemand anders kunnen vertrouwen dan Lonergan, die zelf ook begint te ontdekken dat hij de sleutel vormt tegen de buitenaardse bedreiging.

Wat vond de filmkijker er van? Harrison Ford in een western! Daniel Craig! Een sci fi western! Jon Favreau, nog “hot” van Iron Man, regisseert! Niets dan superlatieven die er voor zorgden dat de verwachtingen vrij hoog waren en het moet gezegd : het is een heel origineel gegeven en met twee supersterren in de hoofdrol kon dit wel eens een heel goede film worden. Een slechte film is dit niet, maar echt supergoed ook niet. Waar liep het dan mis?

Ik vrees dat het vooral komt omdat het allemaal zo ernstig is. We willen natuurlijk geen Blazing Saddles (wel een goede in zijn genre) of Wild Wild West (stinker), maar een beetje relativeren zoals ze in een Bondfilm of Indiana Jones film doen had dit direct op een hoger niveau getild, en laat het nu geen toeval zijn dat ik die twee franchises aanhaal. Er is maar 1 moment waar je even kan voelen wat het had kunnen zijn. Op het moment dat Olivia Wilde en Daniel Craig net een ritje op de vleugels van het ruimtetuig achter de rug hebben, is er een komisch moment dat Daniel zegt dat hij nooit meer wil vliegen. Een paar meer leuke oneliners had wel gemogen.
Ten tweede rammelt het script toch wel een beetje. Het had leuker geweest als er geen tweede alien race zou geweest zijn die uiteindelijk de boel moet redden met een bom, wat ook al niet erg origineel is. Dit was helemaal niet nodig geweest en komt ook wat out of the blue. De cowboys hadden op hun eentje de aliens moeten verslaan!
Ook tussen Daniel Craig en Harrison Ford is er niet echt chemie te bespeuren. Ford wordt misschien toch wel echt een beetje te oud, hij speelt hier weer een mopperende oude knar zoals hij dat al in een aantal films gedaan heeft. Ik had hem graag een luchtigere rol zien spelen naast Daniel Craig – wanneer is de laatste keer dat we hem nog eens hebben zien lachen in een film? Ik hoop dat hij geen knorrige Han solo gaat spelen in de nieuwe Star Wars film.
Daniel Craig zelf is perfect als nieuwe clint Eastwood. Ik begrijp dat een deel van het publiek liever “cowboys” had gezien dan “cowboys en aliens”. Het eerste half uur is lekker westerns, met stoffige saloons, en ruwe bolsters. Ze geven dan ook de tijd om de personage’s te introduceren en genoeg achtergrond te geven.
Als de aliens aan boord komen is Craig’s Eastwoordachtige inbreng echter wat weg en moeten we tot op het einde wachten tot daar terug wat ruimte voor is. Men hoopte blijkbaar op een sequel (“I’ll be around”) maar het was niet succesvol genoeg om daar op te hopen. Naar het einde toe zijn alle mysteries opgelost en weet je eigenlijk hoe het verder gaat aflopen.
Overige waardevolle vermeldingen zijn Clancy Brown (die ik vooral nog ken van Carnivale), Paul Deno en Sam Rockwell. Olivia Wilde kan niet veel doen met haar rol, jammer genoeg.
En waarom is dit toch geen slechte film? De film gaat goed vooruit, is strak geregisseerd, de actiescenes zijn top en ook de speciale effecten mogen er zijn. De film is ook mooi in beeld gebracht en bij momenten best wel spannend. Ook de muziek zweept je goed mee. Dit is een popcorn filmpje, een zomerblockbuster, en vervult die rol met verve. 4 Jammer genoeg heb je wel het gevoel dat er meer in de mix van scifi en western had kunnen inzitten. (***)

Jake Lonergan: We were flying.
Ella: Yeah.
Jake Lonergan: I don’t want to do that again.
Ella: No.

 

Django Unchained (2012)

Waarom bekeken? Ik probeer altijd om de Oscarnominaties voor beste film te bekijken voordat de ceremonie plaatsvindt. Five down, four to go.

Korte inhoud ?
Premiejager Dr. King Schultz (Waltz) “koopt” de vrijheid van slaaf Django (Foxx) omdat hij hem nodig heeft om enkele bandieten te kunnen identificeren. Ze worden vrienden en Schultz besluit om Django te helpen om zijn vrouw te redden uit de plantage-eigenaar Calvin Candie (Di Caprio).

 

En wat vond de filmkijker er van?
Vanaf de eerste minuut, bij het weerklinken van de Djangoooooooo muziek, krijg je een ongelooflijk gevoel : dit is de Tarantino film die we altijd al hebben willen zien : een Western! Waarop Tarantino al direct op antwoordde : “Dit is geen western, dit is een Southern”. Hij heeft gelijk, maar het eerste uur kan wel als een western beschouwd worden. En toeval of niet, het eerste uur vond ik het beste gedeelte van de film. Christoph (zonder de er) Waltz is weer bijzonder goed op dreef in zijn tweede Tarantino (en weeral terecht genomineerd voor beste akteur, wie weet wint hij hem ook nog eens!). Hij wordt ook geholpen door het script: hij krijgt veruit de beste dialogen in de beste situaties. De “now you can go and get the marshall” is voor mij een van de beste uit heel de film. Django, gespeeld door Jamie Fox, komt ondanks het feit dat hij het titelpersonage is, minder goed uit de verf. Hij krijgt nooit echt “zijn moment”, zelfs niet op het einde. Zijn “I like the way you die boy” klinkt niet overtuigend (dat had eigenlijk zijn moment moeten zijn). Toch kan je niet zeggen dat hij het niet goed speelt, maar hij krijgt te weinig dialoog en we krijgen hem niet goed genoeg te kennen om er ook mee in te zitten. De film steunt heel hard op Waltz performance, zelf zoveel dat, wanneer hij <spoiler!> uiteindelijk het loodje legt, de film iets mist en worstelt dan ook om vanaf dan terug voet aan de grond te krijgen. Vanaf dan wordt de film heel wat minder. Django probeert de situatie nog te redden, en jammer genoeg heeft Tarantino tijdens dit vuurgevecht op een bepaald moment er verkeerde muziek op gezet – iets wat hem nog nooit gebeurd is, maar mijn reactie was direct “o nee”. Het gaat om het liedje “Unchained (The Payback / Untouchable)” van James Brown & 2Pac. Echt een ongelooflijk verkeerde keuze.
Vervolgens wordt hij gevangen genomen, en na een korte bijna-martelscene, die me heel hard deed denken aan de veel betere gelijkaardige “stuck in the middle with you” scene uit Reservoir Dogs, maakt Tarantino hier de fout door hem te laten meenemen om hem zo dan weer te kunnen laten ontsnappen en dan weer terug kan keren naar de “villain’s lair”. Dit is zelfs een fout waar elke heldenfilm zich niet door laat strikken. Zelfs de Bond producers letten er erg op dat Bond, eens bij de schuilplaats van de villain, hij er niet meer moet naar terugkeren (slechts 1 x maakten ook zij die fout, in Die Another Day). Het duurt ook allemaal te lang – de cameo van Tarantino is langs de ene kant heel leuk (en zeker hoe hij sterft) maar laat ook zien dat hij eigenlijk niet de beste akteur is. Het haalde me een beetje uit de film (he kijk! Tarantino!). Django rijdt dan terug en kan zijn vrouw uiteindelijk meenemen, maar zoals gezegd is het vanaf hier heel voorspelbaar en buiten een nog heel leuk moment (met de “zus” van Calvin Candie) is het gewoon afhandelen van de film. Mijn inziens had het veel beter geweest om Django het in 1 keer te laten afhandelen na de dood van zijn duitse vriend. De film had er ook iets korter mee geweest. En nu we er toch over bezig zijn : alhoewel hij niets expliciet toont (buiten de geslachtsdelen van Django) had ik bij het gevecht van de twee slaven tot der dood toch wel even iets van “het is genoeg geweest”). Het verscheuren van de slaaf door de honden is ook gruwelijk maar snap ik wel – dat is immers de uiteindelijke reden van het verdwijnen van Christopher Waltz’es karakter.

Veel negatiefs verteld over de film maar laat me duidelijk zijn dat Django afgezien daarvan best een goede film is. Er is veel goeds over de film te vertellen. Er wordt goed in geacteerd. Samuel L Jackson had een oscarnominatie moeten krijgen in wat misschien wel de meest taboebrekende rol is – hij gebruikt zelf het n-woord zoals de blanken het doen, meer nog, hij vergeet precies dat hij ook een zwarte is en gebruikt zijn huidskleur enkel om op het einde een pogint te doen om te kunnen ontsnappen. De scene met de Klu Klux clan wordt een klassieker en is meteen ook een van de grappigste die Tarantino ooit geschreven heeft. Tarantino toont ook definitief een meester te zijn in tafelscene’s, wat hij ook al bewezen had met Inglorious Basterds. De doodskopscene (waarbij Leonardo di Caprio’s hand naar het schijnt echt bloedde) is ook een scene waar je dikwijls nog aan zal terug denken.

Dit is niet Tarantino’s beste film, maar afgezien van de lengte, toch wel een zeer goede film in het Tarantino genre.
Eén vraag nog voor de oplettende kijker : de blonde gemaskerde vrouw (Tracker) die werkt voor Candie, is een cameo van Zoe Bell. Maar kan iemand me vertellen naar welke foto’s ze zat te kijken op het einde van de film? Het lijkt me dat er een deel uit de film geknipt is, of meer nog – misschien nooit gefilmd is geweest, en dan zullen we nooit weten wat hier de bedoeling van was, tenzij Tarantino er ooit iets meer over wil vertellen. (****)

Dr. King Schultz: Normally, Monsieur Candie, I would say “Auf wiedersehen.” But since what “auf wiedersehen” actually means is “‘till I see you again”, and since I never wish to see you again, to you sir, I say, goodbye.

Hang ‘em high (1968)

Waarom bekeken door filmkijker? Clint Eastwood. Full Stop.

Korte inhoud? Veehouder Jed Cooper wordt zonder rechtzaak opgehangen voor een diefstal die hij niet begaan heeft. Als een wonder overleeft hij het en wordt hij federal marshall zodat hij zijn ophangers officieel kan oppakken om ze voor het gerecht te brengen.

Wat vond de filmkijker er van? Na The good, the bad and the ugly had Eastwood genoeg van Spaghetti westerns, en weigerde hij de “man met de harmonica” te spelen in Sergio Leone’s Once upon a time in the west, een rol die dan naar Charles Bronson ging. We weten allemaal dat de film van Sergio Leone als de “opera” van de westerns wordt beschouwd. Was het de juiste beslissing van Clint om in de plaats zijn een eerste Amerikaanse western te maken met regisseur Ted Post?

Het antwoord lijkt op het eerste zicht “Natuurlijk niet” te zijn. Hang ‘em high is beinvloed door Clints spaghetti westerns. Clint Eastwood speelt net geen “man with no name” en sommige grimassen en closeups zouden zo van Sergio Leone kunnen zijn. En ook hier rookt hij vieze sigaartjes. De stijl, samen met de muziek, doet soms wat Morriconisch en Leonisch aan. So far so good.
Het is echter het script waar het soms wat hapert : het A-verhaal (Clint die wraak wil op de mensen die hem probeerden op te hangen) wordt verstoord door een aantal B-verhalen die er niet allemaal toe doen. Het feit dat hij, als federal marshall, ook andere taken op zich moet nemen zoals een aantal veedieven oppakken, vind ik nog normaal, al dragen ze helemaal niets bij aan het A-verhaal. Maar de romance die Clint heeft met een hoer en daarna met de dochter van de rechter, is er wel helemaal bij gesleurd. Ik moest heel hard lachen toen Clint, als hij  merkt dat hij het ophangen van de jonge veedieven niet kan beletten, een hoer uit het publiek tegen haar zin meesleurt om boemboem mee te gaan doen. What the f*ck?
Er zijn nog wel enkele onbegrijpelijke scenes. Clint mag er niet terug op uit trekken om zijn ophangers op te sporen. Hij moet van de rechter blijven om te kunnen getuigen op het proces van de veedieven. Als hij dat dan doet, mag hij van dezelfde rechter bijna niets zeggen en wordt hij bijna geschorst. Hallo?
Ook de manier waar in de eerste scene net iets voor de hand liggend het goede karakter van ons hoofdpersonage wordt ingelepeld, door het redden van een klein koetje uit een rivier, is een beetje lachwekkend. Er wordt bijna letterlijk gezegd  “ok publiek, clint speelt de goeie in deze film dus voor hem moet je nu supporteren!”
Dit gezegd zijnde, zitten er wel degelijk ook goede zaken in deze film. Ik heb zelden een film gezien waar zoveel aandacht gegeven wordt aan ophangingen. De film heeft dan ook wel degelijk iets te vertellen op dat vlak, en dat is ook hetgeen het hoofdpersonage moet ondervinden. Het is niet helemaal eerlijk wat er gebeurd, maar wat moet je doen als je een hele grote staat hebt met maar 1 rechter en te weinig marshalls? Dan moet er wel een soort van schrikbewind zijn want anders kan je de misdaad niet onder controle houden. We weten allemaal dat het verkeerd is, maar net als Clint weten we ook geen alternatief en net zoals hem op het einde van de film, nemen we de marshallbadge terug op en vinden we dat begrijpelijk.
Het scenario heeft toch ook wel enkele niet zo voorspelbare momenten en verraste me dan ook. Clint krijgt kogels in zijn lijf! Dat was bij Sergio Leone nooit het geval. De manier waarop hij daarvan dan weer herstelt is dan weer een beetje te snel, maar ik had het niet zien aankomen. Dat een van de hoofdslechteriken zichzelf dan weer ophangt, was ook een verrassing. En dat hij zijn ophangers niet allemaal te pakken krijgt, maar dat de film op dat punt een open einde heeft op dat vlak, is toch ook nog wel niet vaak gezien in de jaren zestig – namelijk dat het hoofdverhaal niet helemaal afgerond geraakt.
De actie dan. Er zit eigenlijk vrij weinig actie in de film, en ook daar heeft het een gelijkenis met Leone’s stijl. Er wordt wel meer gepraat en Clint heeft duidelijk meer dialoog. Als de actie er is, duurt ze wel langer als bij Leone. Het vuistgevecht tussen een van de veedieven en Clint mag zelfs lang genoemd worden.
Qua acteerprestaties doet Clint wat hij goed kan. Voor de rest valt vooral de rechter Fenton op (gespeeld door Pat Hingle), en Ed Begley (captain Wilson). Inger Stevens (Rachel Warren) kan me dan echter weer niet overtuigen. O, en heb jij Dennis Hopper herkend als de profeet die neergeschoten wordt door marshall Bliss? Voor mij was hij onherkenbaar. Het moet een van zijn eerste rolletjes geweest zijn, net voor zijn doorbraak in Easy Rider.
De muziek neigt, zoals eerder gezegd, wat naar Morricone en doet dat soms heel goed, maar ook soms heel slecht. Het is soms te bombastisch op momenten dat er eigenlijk niets gebeurd, en het viel het meest op tijdens de rit in de gevangeniswagen in het eerste kwartier van de film. Iets te expliciet wil men benadrukken dat het spannend is op momenten dat het net niet het geval is, alsof ze het willen verdoezelen.
De beeldvorming zit goed in de film. Op dat punt is Ted Point zeker een goede regisseur, ook wat de dialogen betreft. Clint kende trouwens Ted al van in de tv-serie Rawhide, en ook meerdere acteurs die in Rawhide meespeelden mochten in deze film meedoen. Op dat vlak is het zeker een verlenging van zijn Amerikaans werk.
Om op de oorspronkelijke vraag terug te komen : heeft Clint de juiste beslissing genomen om Leone’s aanbod af te slaan? Als we puur de films vergelijken is “Once upon a time in the West” natuurlijk beter, maar bijna elke western van die tijd moet het daarvan afleggen. Het is voor Clint echter wel een belangrijke stap geweest om de superster te worden die hij nu is. Hij richtte zijn eigen productie bedrijf op (The Malpaso Company) voor deze film, dat hij tot de op dit moment laatste film “Trouble with the curve” gebruikt. Het is dus zeker geen slechte beslissing geweest. Het spaghetti western genre zou immers een stille dood sterven eind jaren zeventig en sterren zoals Terence Hill zouden nooit meer het succes krijgen van de hoogdagen van dat genre.
Het is jammer dat het scenario niet meer gefocussed blijft en er hadden wat bijverhalen ge-elimineerd mogen worden. Dan had het zeker een betere film geweest. Maar als eerste amerikaanse film mag Hang em High er zeker zijn. (***)

Jed Cooper: Well, I don’t care how you slice it – whether there’s nine men out in the plains with a dirty rope or a judge with his robe on in front of the American flag – those boys are going to be just as dead as if they’d been lynched.