Poor things (2023)

Poor things… but a rich film. Na de samenwerking met hem in “The favourite” – toch ook geen alledaagse film – gaat Emma Stone er volledig voor met regisseur Yorgos Lanthimos, waarbij ze ook als producer in de film fungeert. Als je al eens een film van hem gezien hebt, dan weet je ongeveer wel wat je kan verwachten, maar doe dat dan maal drie. Heb je nog nooit iets gezien van hem, doe je gordel aan want het wordt een spectaculaire rit.

Het mag gezegd worden, als je zo’n rol als Bella doet dan is het alles of niets, en het is duidelijk een alles geworden. Emma Stone speelt een vrouw met de hersenen van haar kind (zijzelf pleegde zelfmoord). Ze moet dus alles nog leren maar ze heeft ook het typische gedrag van die leeftijd. Ze leert wel snel bij, maar als een losgeslagen tiener ontdekt ze ook de wereld van masturbatie dat ze heel grappig verwoord tegenover anderen, zonder enige schaamte. Als ze dan ook nog de gewone seks ontdekt, noemt ze het “furious jumping”. Ze gaat uiteindelijk met iemand mee die haar zo goed als schaakt van haar schepper en dan gaan de remmen helemaal los.
De film gaat ook steeds verder de seksuele toer op, zover zelfs dat Stone zich letterlijk en figuurlijk helemaal moet blootgeven. Het gaat redelijk ver, waarin ik soms gedacht heb dat de regisseur zijn kinky fantasieën door de actrice laat uitspelen. Stone vond dat zelf wel ook nodig omdat Bella echt het woord schaamte niet kent, en ook niet weet wat “aanvaard” is in de maatschappij en “wat niet”. Daar is wel iets voor te zeggen natuurlijk. En het moet ook gezegd worden, erotisch is deze film helemaal niet, ook al komt er veel bloot in. Het is dikwijls ongemakkelijke, onsexy seks. 

Allemaal ok, maar hetgeen dat me dan weer regelmatig stoorde, is dat de regisseur soms te arty-farty gaat qua beeldvorming. De zwart wit vs kleur snap ik nog wel. Maar waarom die bolvormige schermen soms… naar het schijnt wou hij daarmee de baarmoeder voorstellen, maar dan vind ik toch dat het op niet veel slaagt want ze is immers al uit de baarmoeder en al geboren. Het voegt echt niets toe tot alles vind ik buiten een vervormd beeld.
Maat toegegeven : voor de rest is deze film cinematografisch gezien een meesterwerkje. De duidelijk fake achtergronden soms zijn dan weer wel geslaagd. Terwijl ze echte plaatsen in de wereld bezoeken, gebeurt dat op een artistieke en surrealistische manier. We zijn er natuurlijk ons van bewust dat het uitgangspunt van de film onmogelijk is,  en daardoor komt dat wel goed overeen met de soms absurde beelden en details. Het ganse team (productieontwerpers, art directors, decorverantwoordelijken, kostuumontwerpers en de make-upafdeling) verdient allemaal lof voor hun werk hier. Zij brachten de (toch wel unieke) visie van de regisseur Lanthimos op verbluffende wijze tot leven. 

De film is ook bij momenten best grappig, misschien wat minder naar het einde toe omdat Bella dan “ouder” wordt. Alhoewel het verhaal best wel boeiend is, omdat je kan volgen hoe Bella de wereld in gaat en hoe ze er op reageert en hoe ze ook verder evolueert, is het toch vooral de acteerprestaties die opvallen. Zo hebben we ze nog nooit gezien denk ik. Het is haar Oscar helemaal waard. Eigenlijk speelt iedereen de pannen van het dak. Mark Ruffalo’s optreden als Duncan is veruit het beste komische optreden van het jaar, en Willem Dafoe is perfect gecast als een soort “Frankenstein”.

Het is een “love it” or “hate it” film, maar aangezien deze film me ook nog kon ontroeren, is dit toch wel één van de films van 2023 voor mij. (****)

Bella Baxter: Let us touch each other’s genetical pieces.

Past lives (2023)

Herinner je nog je eerste, al dan niet beantwoorde, liefde? Het is niet degene waar je uiteindelijk mee gaan samenwonen bent, kinderen hebt mee gekregen, of getrouwd bent, maar toch zit die nog ergens in je hartje als een keigoede herinnering… net omdat het je eerste liefde was. Daar gaat deze film over. Iedereen die dus zoiets met zich meedraagt , zal ontroerd worden door deze film. Zelf zit ik ook in zo’n situatie : verliefd geweest op een meisje toen ik  een jaar of 14 was, maar nooit durven zeggen, daarna plots uit mijn leven verdwenen. Ik heb ooit nog wel eens gezocht via internet, jaren later, maar ik kan ze niet vinden, of toch geen contact leggen met haar in elk geval. Wat zou ik ze graag nog eens één keer zien om eens bij te praten. Het is zoiets als unfinished business – niet om iets in te halen, ik heb een goede relatie, maar gewoon omdat het (de vriendschap dan) zo plots afgebroken werd.

Ik kan me dus wel ergens vinden in dit verhaal. Ik zat wel een beetje op mijn honger in de film voor een tijdje. Het was een mooie film maar is dit een nominatie beste film waard? En dan, in de laatste 5 minuten, wow. Wat goed gefilmd, wat goed bedacht, echt heel mooi gedaan en no dry eye in the house. De film is ineens zoveel meer waard, heeft ineens zo veel meer inhoud gekregen. Eindelijk weten we hoe ze zich eigenlijk voelt! En ja dan heb je intern wel die drang om ook je eigen “jeugdliefde” nog eens te zien….  Ik heb gelezen dat de regisseur eigenlijk ook vanuit zijn eigen ervaring spreekt, en daarom voelt het allemaal zo echt aan in de film : de ongemakkelijkheid van het weerzien, hoe ga je daar mee om met de aanwezigheid van je huidige partner…   Naar het schijnt hadden beide hoofdacteurs elkaar nog nooit gezien bij hun eerste fysieke scene samen als volwassenen in het park. Wat volgt is dan ook heel realistisch.

Als er dan toch een klein minpuntje is aan de film, is dat het gedeelte als kinderen samen te kort is. Ik was niet volledig overtuigd van de speciale band die ze als vrienden eigenlijk hadden. Bovendien vond ik ze ook iets te jong om daar zo’n impact al op te hebben. Maar ze connecteren wel later nog via de sociale media. Op dat moment heeft zij nog geen partner en ze laat haar leven wat beheersen door de videocalls. Ze maakt er dan abrupt een einde aan omdat ze verder wil met haar leven, en dan ontmoet ze haar huidige man.  Door dat gebeuren heeft het natuurlijk wel een impact gehad (ze weent na het laatste gesprek) en dan is het weerzien nog eens zovele jaren later wel iets anders. Het is goed dat die tussenperiode, online dan, er nog was want enkel de kindperiode was niet overtuigend genoeg geweest. Maar zelfs dan nog had de kindperiode, toen ze nog op dezelfde school zaten, toch nog iets krachtiger gemogen. Want ook nu zag ik niet waarom hij toch nog contact met haar zocht via het internet. Hij moet als kind er echt heel verliefd op geweest zijn, misschien meer als zij, maar dat komt er niet goed uit.

Desalniettemin wordt er echt prachtig geacteerd door de drie hoofdpersonages.  Nora, gespeeld door Greta Lee, kende ik enkel van Russian doll, maar wat een ander personage is dit seg. Het duurde zelfs een tijdje voordat ik ze herkende. Goed gedaan dus. Haar man wordt gespeeld door een blanke, en dit zou een heel ondankbare rol kunnen geweest zijn. Alhoewel ik denk dat er iets te weinig tijd besteed wordt aan hoe ze elkaar hebben leren kennen, is het duidelijk dat hun relatie zeer hecht is en als haar jeugdvriend Hae Sung (Teo Yoo) in hun leven komt zegt hij gewoon hoe hij erover denkt. Maar hoe hard zijn woorden soms zijn, ze maken er nooit ruzie over en het is duidelijk dat ze hem wel snapt. Het is echt heel knap gespeeld allemaal. Ook Teo Yoo komt er heel goed uit, maar als ik dan toch eerlijk mag zijn, wordt hij een beetje weggespeeld door de twee anderen. Niet dat er iets op aan te merken valt, maar ik was veel meer bezig met het koppel dan met hem.

Tenslotte nog even iets zeggen over de beginscene, die dan later hernomen wordt. Als je niets weet van de film dan komt dit het beste over omdat je jezelf dezelfde vragen kan stellen dan de off screen stem die je op dat moment hoort en zich afvraagt wie nu bij wie hoort. Het is goed bedacht, maar de film is te succesvol geworden vrees ik om daar nog in te kunnen meegaan. Maar voor de rest :  een mooie film, iets waar bijna iedereen wel mee kan leven vanuit eigen ervaringen. En toch, nog nooit een film gezien die dit onderwerp zo aansnijdt. Wonderbaarlijk, toch? ****

Nora: There is a word in Korean. In-Yun. It means “providence” or “fate”. But it’s specifically about relationships between people. I think it comes from Buddhism and reincarnation. It’s an In-Yun if two strangers even walk by each other in the street and their clothes accidentally brush. Because it means there must have been something between them in their past lives. If two people get married, they say it’s because there have been 8,000 layers of In-Yun over 8,000 lifetimes.

Superman II (Lester and Donner cut) (1980 and 2006)

Superman II was een nog groter succes dan de eerste film. Ze waren voor het grootste deel eigenlijk tegelijkertijd opgenomen door Richard Donnner, maar omdat de releasedatum gevaarlijk dichtbij kwam, besloten ze om eerst de eerste af te maken. Er was echter al veel gefilmd van deel 2. Na het uitbrengen van de eerste film mocht Donner jammer genoeg zijn film niet afmaken, en werd Richard Lester ingehuurd. En dan, twintig jaar later, mocht Donner toch zijn film nog afmaken met het materiaal dat nooit gebruikt is geweest. Maar omdat niet alles gefilmd was, werd er ook Lester film gebruikt. Lester gebruikte trouwens ook materiaal van Donner. Nu de twee films op dvd verkrijgbaar zijn, kan je eindelijk een vergelijk doen en voor jezelf uitmaken welke van de twee de beste is… of toch niet, want Donner heeft nooit een einde verzonnen van het tweede deel. Oorspronkelijk ging het tweede deel de tijd terugdraaien, en niet het eerste deel. Nu dit al gebruikt was in het eerste deel, konden ze dit natuurlijk niet nog eens doen voor deel 2. Het gedeelte dat moest teruggedraaid worden was het feit dat Lois wist dat Kent superman was. Lester loste het op door een “magische kus” van Superman… alleen, Christopher Reeve was toen gekleed als Clark Kent. Dat vond Donner helemaal verkeerd. Hij had dus geen andere keuze dan de tijd toch nog eens te laten terugdraaien. Daardoor is de Donner versie op het einde een zware teleurstelling; je voelt je bedrogen. Ok, de kus van Clark Kent slaagt ook nergens op, maar daardoor werd niet al de rest teruggedraaid. In Donners versie zijn Zod & co niet verslagen maar zitten ze eigenlijk terug in hun gevangenis.
Maar eerlijk : als we dit even terzijde leggen kunnen we toch wel stellen dat al de rest beter was dan in Lesters versie en het is jammer dat Donner het niet heeft mogen afwerken.
Laten we even de verschillen naast elkaar leggen. De drie slechte supermachten (Zod en co) worden nu bevrijd doordat Superman een raket in de ruimte gooit van deel 1. Lester verzint een heel verhaal met terroristen en een bom in de Eiffeltoren. Dat is wel geslaagd. De Donner cut komt iets trager op gang (met nog niet gebruikte beelden van dezelfde scene waarin Zod & co worden terechtgesteld) maar daardoor krijgt het wel de grandeur en toon vind ik van de eerste film. De eerste echte nieuwe scene van Donner is anders ook wel ok : Lois test Clark Kent door uit het raam te springen. De scene waarin al die papieren ineens de lucht invliegen omdat Kent er supersnel passeert is grandioos. Dat al die mensen de laserstralen uit zijn ogen niet zien, is wel bizar. Maar het is een leuke scene ook al valt Lois wel heel lang.
Lester verplaatst dit naar de Niagara watervallen waar Lois zich in stort en waar Clark haar wel red maar zonder zijn superkrachten zichtbaar te gebruiken. Op zich ook een goede scene maar omdat we dat net met die jongen hadden gezien, is het wel een herhaling.
De scenes met Lex Luthor (allemaal door Donner opgenomen) zijn langer en beter, en hij heeft een leuk gesprek met Brando in het ijspaleis. Lester mocht Brando niet gebruiken en deed het dan maar met zijn moeder. In datzelfde ijspaleis laat Lester de superhelden nog wat met elkaar vechten, maar op een stomme manier. Superman projecteert zichzelf ergens anders en zijn driehoek S van zijn pak gooit hij naar hen en vergroot zich dan op superonnozele wijze. Dat is er gelukkig allemaal uit. In Lesters versie laat hij ook Lex Luthor eerst vallen, omdat anders het verhaal niet klopt want aangezien Lester geen Gene Hackman meer had (die niet wou terugkeren zonder Donner), mocht hij niet aanwezig zijn op die gevechten.
Heel de film is trouwens serieuzer dan Lesters versie en er wordt ook meer dreigende muziek van Williams gebruikt. De meest onnozele scenes in het gevecht in zowel Phoenix als Metropolis (de achteruitrijdende roller scater, of de man in de telefooncabine) zijn weg. Ook Non is veel dreigender geworden, en niet meer de domme aap van de drie, en de scene op de maan is veel beter uitgewerkt door de astronauten een grotere rol te geven. De dreiging komt gewoon veel beter over.
Had Donner zijn versie mogen maken, dan hadden er misschien daarna nog betere sequels gevolgd. Dat was ook de bedoeling. Nu mocht Lester echter deel drie maken, wat eigenlijk het einde betekende. Die film bespreek ik later nog wel. En ja, er kwam nog wel een deel vier, maar dat kalf was al verdronken op voorhand jammer genoeg. Daar kom ik later mogelijk ook nog wel op terug.
Donners film is opgedragen aan Christopher Reeves. Dat is mooi, maar ondertussen kunnen we het ook opdragen aan de onlangs gestorven Richard Donner. Lesters versie is zeker geen slechte film maar Donners versie ligt meer in lijn met de eerste en het is gewoon spannender. Donner zou nooit dit einde gebruikt hebben met het terugdraaien in de tijd, dus we vergeven het hem omdat hij nooit een ander einde heeft mogen bedenken!
Lester cut : ***
Donner cut : ****

Lex Luthor: What am I gonna do with you people, huh? I mean, I held up my end, I delivered the blue boy. What do I get from my triple threat? “Bow! Yield! Kneel!” That kind of stuff closes out a town.
General Zod: Why do you say this to me when you know I will kill you for it?
Lex Luthor: Kill me? Lex Luthor? Extinguish the greatest criminal flame of our age? Eradicate the only man on Earth with…
Ursa: Let me kill him.
Lex Luthor: …Superman’s address?
General Zod: What more do you want? I can see the greed written on your face.
Lex Luthor: A small incentive, oh fullest one. A mere bauble to jog the memory.
General Zod: What more?
Lex Luthor: Cuba.

Knight of cups (2015)

Knight of Cups… mijn god. Wat moet ik daar over zeggen. Eerst en vooral dat ik de dvd kocht toen ik The thin red line nog eens herbekeken had. En onder de indruk was. En dat ik nog een film van Terence Mallick wou kijken. En kijk, er is er eentje met Natalie Portman, Christian Bale en Kate Blanchett. Een experimentele film, wist ik al op voorhand, dus ik was voorbereid.
Ik moet eerlijk toegeven dat ik hem in drie keer gezien heb. Dit is een film die ik simpelweg niet snap, die eigenlijk amper een verhaal heeft, en waar bijna niet in gesproken wordt behalve een voice-over van één van de personages die je op dat moment op het scherm ziet. En dan ook nog op een manier met veel stilte tussen elke zin, en uitgesproken alsof je de tijd moet krijgen om daar over na te denken. Het enige wat ik kon denken was…. waar gaat dit over? Het lijkt eigenlijk één lange reclamefilm voor één of ander parfum waar een wereldberoemde acteur/actrice zo wat in ronddwaalt met close-ups en mooie kledij aan, dan weer in de woestijn, dan aan de zee, dan in één of ander appartement, dan in Las Vegas. Man, ik was Christian Bale zo beu gezien! Heel de tijd loopt hij rond in scenes, zegt bijna nooit iets, en zit altijd in gedachten verzonken a la “wat is het nut van het leven” en reageert dan ook amper op personages. Als ik nu interviews lees van Bale dat er geen script was maar dat alles improvisatie was van het moment, mja, dat verbaast me niets. Wat is het nut van een script als er geen verhaal is?
Ok, dat is niet voor de volle 100% waar. Christian Bale speelt een scriptschrijver denk ik, die zijn broer ooit verloren heeft, een moeilijke relatie heeft met zijn vader, wel wat relaties heeft gehad en ook één maal getrouwd, maar meer is er niet over te vertellen. Verwacht geen dialogen trouwens. Het zijn de paar flarden die je hoort die je tot die inhoud kunnen besluiten. Voor de rest wordt er nog wat gezegd over dat hij vroeger als kind voorgelezen werd uit een boek over een prins die een opdracht had maar die dan vergeet door de verleidingen van het leven. En ik denk dan wel dat Bale die prins moet voorstellen. Maar dan heb je het echt gehad hoor, meer zit er niet in. Verwacht geen einde dat zin heeft, het is gewoon gedaan en het had ook nog twee uur zo voort kunnen duren of anderhalf uur minder lang kunnen duren. Het is echt saai en het enige dat een beetje boeiend is is een aardbeving die ergens in het eerste kwartier gebeurt, dus als je daar bent kan je de rest eigenlijk skippen.
Ok, is er dan echt niets goed aan? De muziek is mooi. Wel wat repetitief misschien. En wat me opviel ook is dat Cate Blanchett en Natalie Portman echt wel mooie aantrekkelijke vrouwen zijn. Maar dat wist ik ook wel zonder deze film te zien. Ik kon het niet nalaten om me af te vragen waarom ze in deze film wilden meespelen. Het kan alleen maar voor de mythe zijn die Terence Mallick noemt.

De fotografie en beeldvorming is ook mooi en op niveau voor Mallick films. Maar als je voor de zoveelste keer een helikopter of een trein ziet voorbij rijden waar het personage dan vol verwondering en overpeinzing naar kijkt, dan heb je het echt wel gehad.
Ik vind het echt heel jammer dat ik het niet beter vond, maar dit is geen film voor mij en beschouw het dan ook als een waste of time. Het kan zijn dat andere mensen het wel een goede film vinden, en die er vanalles in zien dat ik gemist heb, dus why not give it a shot, maar voor mij was dit niet bedoeld. (*)

Joseph: Remember the story I used to tell you when you were a boy, about a young prince, sent by his father, the king of the east, to find a pearl?

The last face (2016)

Soms kijk ik wel eens een film omdat iedereen hem slecht vindt, en dat ik me afvraag “is het echt zo erg”. Vooral natuurlijk ook omdat er mensen zijn betrokken waarvan je geen misbaksel verwacht : regisseur Sean Penn en de hoofdrolspelers Charlize Therone en Javier Bardem. Penns “Into the wild” is natuurlijk een klein meesterwerkje, maar ook “The Indian runner” en “The Pledge” gaan er bij mij goed in. Maar deze film heeft zoveel boe geroep gehad in Cannes dat het genant werd, en de persconferentie achteraf leek eerder een begrafenis waarbij Penn zeer aangeslagen was en Therone hem geen blik gunde. Ze was tijdens het maken van de film zijn verloofde maar tijdens Cannes waren ze al uit elkaar, hopelijk kwam het niet door deze film…

Het is gelukkig niet zo slecht dat er niet naar te kijken is. Maar ik snap de frustratie wel van de kijker omdat het o eerder gaat over de romance tussen beide hoofdrolspelers dan de gruwelijkheden in een niet nader genoemd Afrikaans land . Penn is vrij genadeloos in het tonen van feiten waarvan je toch wel weet dat ze gebeuren maar die je liever niet ziet. Dat is goed bedoeld, want Penn wil duidelijk ook tonen in welke omstandigheden Artsen zonder grenzen moet werken, en naar het schijnt is hij ook heel hard betrokken bij een ngo en is hij al in veel oorlogsgebieden geweest. Dus de nobele intenties zijn er duidelijk wel. Maar het verhaal hier gaat zoals gezegd meer over de twee hoofdrolspelers die wel verliefd worden op elkaar in die situatie, wat niet evident is natuurlijk. Maar hun problemen lijken wat banaal en zo klein tegenover wat de afrikanen meemaken. Dat, en het feit dat sommige dialogen de wenkbrauwen doen fronzen (zoals “it’s not grabbing, it’s loving”), maakt dat het geen compleet geslaagde film is. Het is wel zo dat Therone en Bardem hun best doen , ook al is er geen echte chemie vind ik. Ik vond ze wel geloofwaardig in hun strijd om hun relatie proberen stand te houden met wat ze meegemaakt hebben, waarop zij vertrekt en hij in het oorlogsgebied wil blijven werken. Zij wil op een andere manier helpen door de wereld wakker te schudden, maar dat maakt het niet gemakkelijker. Ik geloof best dat ze eigenlijk bij elkaar willen zijn maar dat het water te diep is. En dat hij na zoveel jaar terug opdijkt in de Westerse wereld, en dat het voor haar niet meer kan (initieel) om de draad terug op te pikken.

Penn eindigt de film wel terug over het veel ergere probleem  in Afrika, maar een speech houden voor een fundraiser waar dan een applaus op het einde alles zou oplossen en de wereld zou doen veranderen? Nee zo naief zijn we niet, en nee, zo memorabel is de speech ook niet. Doel gemist, jammer.

Jammer dus dat het Penn niet gelukt is om de juiste balans te vinden tussen persoonlijke en wereldgrote problemen. Ook lijkt me dat er veel materiaal gefilmd is dat niet gebruikt is. Waarom zou je anders klasbakken als Jared Harris en Jean Reno laten opdraven en ze bijna geen screentime geven in het uiteindelijke resultaat? Dat klinkt een beetje “Terence Mallick” achtig en laat dat nu net de oorzaak van de breuk tussen Penn en Mallick geweest zijn. Had hij minder bekende acteurs genomen, dan was het niet zo opgevallen, maar nu moeten ze toch gedacht hebben “en waarom wou ik in deze film meespelen?” Het moet voor hen ook een teleurstelling geweest zijn.

Tenslotte nog iets over de cameratechniek en de muziek. Penn gebruikt iets te veel slow motion en soms lijkt het wat ongepast om iets zo mooi in beeld te brengen terwijl het iets gruwelijk is. De muziek is van Hans Zimmer maar vooral het gebruik van vele liedjes zal opvallen. Maar dikwijls gebruikt hij daar maar 20 seconden of zo van, en mij haalde het uit de film dat hij te veel op muziek steunt om bepaalde gevoelens te proberen op te wekken. Dat mag, maar als hij zo dikwijls van liedje verandert en het bovendien zo kort maar laat spelen, dan werkt dit helemaal niet. Integendeel zelf, het lijkt wat goedkoop over te komen.

Veel verbeteringen mogelijk dus. Moeten we deze film daarom helemaal afkraken? Nee, want wat hij probeerde te bereiken was heel nobel, en er zijn wel zaken die hard binnen komen en je doen nadenken over hoe goed wij het hier hebben en hoe weinig we doen om het ginder te proberen beter te krijgen. Maar ergens is Penn toch de pedalen verloren, misschien was deze film toch wel iets te moeilijk voor hem om te regisseren. Dat is geen schande, hij kan er alleen maar uit leren. Dus hopelijk is zijn volgende beter, en het is echt niet het misbaksel dat Cannes wou doen geloven, maar ook geen meesterwerk. (**)

Miguel : We have enough blood for only one of the patients to survive the night. Only one. Okay? So… do you wanna pick? It’s hard stuff. It’s hard stuff. I’ll decide. If you want. Because if we split it up, no one will make it. All right? One. Wren, one.
Wren We shouldn’t be here, to begin with.
Miguel If you pull us out, we abandon these people when they need us most.
Wren No! No, we’re not abandoning anyone! We use leaving to call attention to what’s happening here. We use the press.
Miguel Okay. They will give up on Middle Eastern oil and come rushing into West Africa.Come on, Wren.
Wren This? This feels so futile.
Miguel Listen. We stay here or we go, not because we think we’re gonna save the world. Correct? So when you’re talking about pulling out, do me a favor and just say it’s because you’re afraid.

A ghost story (2017)

A ghost story… zeker niet “everybody’s story”. De poster doet nog vermoeden dat het wat horror zou kunnen zijn, maar dat is helemaal niet zo, en als je met die verwachtingen in de zaal zat, kan ik me voorstellen dat je de film niet uitkijkt.
Toegegeven dat je geduld echt wel op de proef wordt gesteld. Als we op een bepaald moment heel lang (naar het schijnt zeven minuten) moeten kijken naar iemand die een taart helemaal alleen opeet, tja, toen dwaalden mijn gedachten ook wel even af. Ik snap ook niet helemaal waarom dat echt zo lang moest duren. Ook op andere momenten, zoals toen hij in het mortuarium ligt, duurt het wel even voor er terug iets gebeurt. Ik denk zelfs dat de film gemakkelijk een kortfilm hadden kunnen zijn van drie kwartier. Gelukkig wordt je geduld wel wat beloont en wordt het interessanter en mysterieuzer. Het einde roept ook vraagtekens op, en dan ben je daarna – zelfs als vond je de film niet 100% ok – daar toch wel nog mee bezig. Iedereen voor zich zal wel iets hebben van wat er op dat papiertje stond. Voor mij is het “ik ben ok” of “ik ga je nooit vergeten”, in elk geval iets dat alles afsluit voor hem. Hij wou haar kunnen troosten en nog niet naar “de hemel” gaan (ik ga er vanuit dat het licht dat hij zag vlak nadat hij recht stond in het mortuarium toch dat voorstelde). Dat troosten lukte niet omdat hij geen contact met haar kan leggen, maar nu hij weet dat ze ok is en terug verder kan met haar leven. En dan verdwijnt hij. De hint wordt gegeven door het collega spook (die dialogen zijn wel , misschien ongewild, zeer grappig soms) dat ook plots verdwijnt wanneer het beseft dat er geen bezoek meer gaat komen. Ik heb andere theorieën gelezen op internet, zelfs één van de regisseur die ook wel mooi was, maar eigenlijk is het ieder voor zich en als een film je op zoiets kan laten nadenken dan is het geen slechte film. Zodoende ben van “bwoah moet je niet gezien hebben” naar een “ik ben blij dat ik het gezien heb” geëvolueerd. Het tijdreizen zal voor velen ook een hersenbreker geweest zijn, maar het is geen tijdreizen – hij is gewoon niet meer aan tijd gebonden. Daardoor krijgen we wel een “vader-vermoorden-ik-besta-niet-dus-ik-kan-hem-niet-vermoorden paradox in het verhaal, maar daar is een simpele uitleg voor. Kijk maar eens naar Back to the Future, daar legt doc het perfect uit.
Casey Affleck zit voor het grootste deel onder het laken, het was hem ook echt. Maar toch slaagt hij er in om het spook een bepaalde uitstraling te geven, door zijn bewegingen. Rooney Mara is zoals meestal ook goed en het best als ze nog een koppel waren. Meer kan ik over de acteurs niet zeggen – deze film heeft het vooral nodig van het bekijken van situaties, en niet van personen, van een sfeer die opgeroepen wordt, van gevoelens die gepaard gaan met een verlies en in dit geval niet enkel over degene die achtergebleven. Ghost deed dat dook op een meer sentimentele romantische manier, met commercieel succes, maar dat was zeker niet de opzet van deze film. Maar ik garandeer je dat deze film toch langer bij je zal blijven dan die kaskraker. Maar ik heb voor de rest van mijn leven wel genoeg taart-eten gezien in een film. (***)

Ghost 2: Hello.
Ghost 1: Hi.
Ghost 2: I’m waiting for someone.
Ghost 1: Who?
Ghost 2: I don’t remember.

Ladyhawke (1985)

Ladyhawke is al heel lang een favoriete film van mij die ik regelmatig terug bekijk. Voor vele mensen is het vooral de film waarbij de modernere muziek (van Alan Parsons) bij de film hen niet kon smaken, maar mij stoorde dat helemaal niet. Toegegeven, ik kende de muziek eerst door de soundtrack en vind die dan ook geweldig. En de synthesizer met de Middeleeuwen combineren is niet voor de hand liggend, maar als je het nu bekijkt stoort het eigenlijk niet. In Black Rain bijvoorbeeld, die ik onlangs bekeek en dat toch ook uit die periode komt, vond ik het soms wel “matig”.
Verder is het genre – voor toen -misschien een ongepaste mix van fantasy en een ridderavontuur. Mensen die dit niet verwacht hadden, en iets verwacht hadden dat wat realistischer was, kunnen er misschien niet goed mee om. Maar hey, dit is zeker nog geen Highlander.
Ik vind de verhaallijn zeer goed (er is echt over nagedacht) en ik daag je uit om een plothole te zoeken, of iets dat buiten het fantasy gegeven om, niet realistisch zou zijn.
Belangrijk in de film is dat je niet te veel weet op voorhand over de film, dus ik ga hier voorzichtig zijn. Gaston (een jonge Matthew Broderick) ontsnapt uit de gevangenis van Aquila. Navarre (Rutger Hauer) vindt dat interessant, want hij wil de bisschop doden maar moet dan terug Aquila in geraken. Hij was ooit de kapitein van de wacht, en zou direct herkend worden. Met de kennis van Gaston zou dat moeten lukken. Waarom hij de bisschop wil doden, en waarom hij onafscheidbaar is van zijn havik, en wie de vrouw is (Michelle Pfeiffer) die steeds ’s nachts opduikt… tja dan moet je zelf maar kijken.
Ikzelf had het in mijn eerste kijkbeurt niet door hoe het juist in elkaar zat, en zowat op 1/3de van de film krijg je het verhaal te horen van een wel zeer goed acterende Leo McKern, in één van zijn laatste filmrollen. Richard Donner is goed in de actiescenes en de achtervolging in de toren en de ridder die op het dak het luik open krijgt, is zeer spannend. In de allerlaatste scene laat hij zien hoe romantisch hij kan zijn zonder net niet over the top te spelen. De beste en knapste scene is wanneer Isabau en Navarre elkaar voor het eerst zien in de film, al is het maar voor even. Het helpt zeker om met de personages mee te leven.
Er zit ook wel wat geslaagde humor in de film, en die komt vooral van Gaston die steeds met God praat en zich verontschuldigt als hij weer eens liegt of steelt. De dialogen zitten echt goed (Lethal Weapon vergelijkbaar), en iedereen zit goed in zijn rol, alleen de bisschop vind ik als hij wat tekst heeft niet natuurlijk spelen. Hij is beter in zijn mimiek , en gelukkig is dat meestal het enige dat hij moet doen. De huidige kapitein Marquet (Ken Hutchison) doet ook wat hij moet doen, maar krijgt eigenlijk net iets te weinig screenplay. De huidige wacht wil blijkbaar Navarre terug, want ze laten hem passeren op het einde van de film, terwijl daar nooit eerder iets van gezegd geweest is en ze tot nu toe hem zonder problemen aanvielen. Het lijkt daarom dat er wat geknipt is in zijn karakter.
Voor de mensen die graag fantasy, actie EN romantiek hebben, kun je eigenlijk niet beter doen dan deze film opzetten (en je kan altijd slechter doen). En nogmaals wat de controverse over ‘muziek’ betreft, ben ik al heel lang fan van het werk van Andrew Powell en Alan Parsons, en naar mijn mening werkte het naast elkaar plaatsen van de hedendaagse muziek met de middeleeuwse setting echt wel. Dit is tenslotte een fantasie, geen historisch verslag van echte gebeurtenissen! Geniet ervan voor wat het is!(*)

Phillipe: Lord, I’ll never pick another pocket again as long as I live. I swear it. But here’s the problem: You’ve got to let me live. How can I prove my good faith to you? If you’ve heard me, this ledge will remain steady as a rock, and that thing coming at me won’t be what I think it is. If it is, there’s no hard feelings, of course, but I’d be very disappointed.

Top Hat (1935)

Top Hat moet zowat de bekendste musical film zijn met Fred Astaire en Ginger Rogers. Er zitten twee liedjes in die nu, 85 jaar later, iedereen kent maar die toen wel degelijk voor het eerst ooit gezongen werden, en dan nog door Fred Astaire. Het gaat hier natuurlijk om “Cheek to cheek”, en “Isn’t It A Lovely Day”. De muziek van Irving Berlin is in elk geval top. De film kreeg ook een oscarnominatie voor Beste film.
Ik had nog nooit een film met hen gezien. Ik moet toegeven dat de chemie tussen hen er wel degelijk is, vooral dankzij Ginger vind ik dan toch. Ze dansen heel knap, en mijn favoriet is dan toch wel “isn’t it a lovely” omdat hij daar haar nog moet verleiden om mee te dansen. Het komt heel dicht bij perfectie hoe ze met elkaar dansen en eigenlijk op die manier converseren met elkaar. Wetende ook dat de takes vrij lang zijn, moeten ze daar toch heel hard op geoefend hebben, maar ofwel kunnen ze het goed faken, maar ze hebben er zichtbaar genot van om met elkaar te dansen. Fred Astaire is zeker een goede danser, maar voor mij persoonlijk blijft Gene Kelly mijn favoriet. Al moet ik toegeven dat ik nu nog maar één film bekeken heb, maar daar ga ik zeker nog iets aan doen.
Ook “Top hat, white tie, black tail” is zo’n liedje dat je wel kent, als je het hoort, maar niet door de titel. Het is het bekendst denk ik doordat Astaire daar danst met een stok en dus als derde tapgeluid. Hij is daar duidelijk een meester in, en het gebruik als geweer op het einde is zeker een goede vondst dat goed uit de verf komt.
Cheek to cheek is dan weer bekend omwille van de veren die Ginger droeg (naar eigen design). Er moesten veel takes genomen worden voordat er eentje was waar je de veren niet in het rond zag vliegen en het hinderde hem ook in het dansen. Blijkbaar moet Astaire toen zijn geduld verloren hebben, al spraken ze er achteraf wel lachend over, zoals dat hij “feathers” zong ipv “heaven” in dat liedje.
De film is natuurlijk niet alleen zingen en dansen. Het verhaal op zich is iets voorspelbaar en is enkel een zaak van verwisseling van identiteit. Ginger denkt dat Astaire al getrouwd is met haar beste vriendin, wat, als je het zo schrijft, bijna als onmogelijk wordt beschouwd. Hoe kan dat nu dat ze de man van haar beste vriendin nog nooit gezien zou hebben. Vreemd genoeg kom je daar niet op tijdens het bekijken van die film, en ga je gewillig mee in dit zot verhaal. Pas op het einde komt alles uit maar dan is Ginger al getrouwd met een irriterende Italiaan (verschikkelijke overacting waar italianen toen al niet blij mee waren). Hij spreekt dikwijls over zichzelf in de derde persoon, en komt wat homo achtig over. Hij zet zelfs op een bepaald moment dat er geen vrouw meer zal zijn die zijn jurken nog mogen dragen. Gelukkig blijkt die trouw niet echt te zijn geweest en loopt alles goed af voor Astaire en Rogers.
De dialogen zijn echter fris en er zijn echt wel goede oneliners, voor die tijd. Zo vond ik Helen Broderick als Madge heel grappig als ze over haar man zo neerbuigend doet. Ze maakt zich helemaal geen zorgen, zelfs als Ginger zegt dat haar man een scheve schaats rijdt. Haar man, gespeeld door Edward Everett Horton, is een meester in de double take. En dan heb je nog de butler, die mij ook wel kon bekeren en over zichzelf altijd spreekt als “we”.
En dan de decors… denk niet dat er hotels zijn met zulke grote kamers in witte art nouveau stijl en soms heb je wel het gevoel dat het een podium is van een toneelstuk. Gelukkig heeft Mark Sandrich, de regisseur, genoeg ervaring om het toch uit andere hoeken soms te filmen en de overgangen van scenes door associatie zijn meestal goed geslaagd. Er wordt ook af en toe gepoogd om de studio’s te verlaten (het vliegtuig en de rit met de koets, het paardrijden van Ginger…). Waar ze bal wel helemaal mee misslaan is om Venetie na te bouwen in de Studio. Het ziet er eerder uit als een Disney attractie waar je zo in bootjes moet gaan zitten. Het is echter wel groots, en het blijft een musical, dus realistisch moet het niet echt zijn.
Wat mij wel wat stoorde is het grote ballet (carnival)op het einde, dat niet echt op zijn plaats is en ons ook zo uit het verhaal haalt. Astaire haatte dit ook en het was dan ook de laatste film waar dit nog in voor kwam. Het is bedoeld om de grootte van de set te laten zien. Het liedje dat er bij hoorde, The piccolino, is ook niet echt het beste wat het qua muziek te bieden heeft. Het is Ginger’s enige lied, maar de manier waarop Fred er naast zit en doet alsof hij zich amuseert, doet bij mij de tenen krullen. Hij doet zijn best, maar er hangt toch een “let’s get it over with” sfeertje rond.
Maar tegen dan is de film eigenlijk al voorbij zijn hoogtepunt, en dat is dan ook het enige minpuntje dat ik kan bedenken voor deze film, die nog beter wordt als je hem een tweede keer bekijkt. Top hat, top film. (****)

Madge: What’s the matter? Did he flirt with you?
Dale:He sent me a room full of flowers.
Madge :Well, that was sweet of him.
Dale : But Madge, you don’t understand, he… He chased me in the park.
Madge : Really? I didn’t know Horace was capable of that much activity. Did he catch you?
Dale : Yes
Madge : Good for Horace!

Intolerable cruelty (2003)

Intolerable Cruelty wordt beschouwd als één van de mindere van de Coen Brothers. Feit is dat het script – oorspronkelijk van hen – al jaren circuleerde. Toen een andere film van hen in het water viel, pikten ze het terug op. Het was inderdaad dus een tijdvullertje, en het is inderdaad de meest toegankelijke “normale” komedie op hun lijst. En ik herinner me ook dat ik in de bioscoop teleurgesteld was. Maar onlangs herbekeken en kijk, dit is best goed! En er zitten wel degelijk Coen-momentjes in, al is het wat harder zoeken en minder overduidelijk dan gewoonlijk.
Het is gewoon een leuke komedie waar de twee hoofdrolspelers (Zeta Jones & Clooney) een ongelooflijke chemie hebben en kibbelen op een manier zoals we kennen uit de film van de jaren 50 met oa Hepburn. Maar het knappe hiervan is dat ik me er nergens aan begon te ergeren, het is nooit een getetter om te tetteren. Clooney acteerde volgens mij zelden beter, en ook Geoffrey Rush is prima in zijn kleine rol, die wel het begin en het einde van de film samenbrengt. Het scenario is meer dan een typische rom com en veel origineler. Clooney wil Zete Jones op een bepaald moment laten vermoorden door een huurmoordenaar (Fargo , anyone?) en wat er zich dan afspeelt met de inbreker is volgens mij één van de beste grappen ooit waarbij ik hard moest lachen. Ik ga het hier niet verklappen maar als je nog altijd niet weet wat ik bedoel : astma-inhaleerder! En Billy Bob Thornton geeft dit, in zijn typische stijl, een Coen sausje.
Het zijn dan ook de bijrollen die duidelijk van Coens hand zijn (en dus niet het screwball gedeelte van de film). Zo is er Gus “I’m gonna nail his ….” Petch , die niets liever doet dan met een videocamera mensen betrappen terwijl ze ontrouw zijn, of Wrigley (Paul Adelstein), de assistent van Clooney, die emotioneel een beetje onstabiel is, en natuurlijk Heinz, the Baron Krauss Von Espy, een hoteluitbater die vrouwen aan rijke mannen helpt.
Het einde is dan ook weer verrassend, dus ik heb me best geamuseerd met deze film. Ik denk dat het er van afhangt hoe je in deze film stapt. Verwacht je een topfilm van de coen Brothers, ja, dan ga je teleurgesteld worden. Verwacht je een gewone of slappe komedie en ben je er voor in de mood, dan is dit best een leuke film. Het kijkt in elk geval vlot weg. (***)

Miles Massey: “Dismiss your vows, your feigned tears, your flattery, for where a heart is hard, they make no battery…” Mrs. Rexroth, do you know those lines?
Freddy Bender: Objection, your honor.
Judge Marva Munson: Grounds?
Freddy Bender: Uh… poetry recitation.

The african queen (1951)

The african queen was een unieke film in zijn tijd. Er werd namelijk op locatie opgenomen in Afrika, meerbepaald in Uganda en Congo. Daardoor ziet het er allemaal veel echter uit ; je zou nooit zeggen dat de film gemaakt is in 1951 maar eerder twintig jaar later. Het was dus echt zijn tijd wel vooruit. Naar het schijnt werden de meeste mensen van de productie ziek. Enkel Bogart en John Huston, de regisseur , werden dat niet en ze beweerden dat het kwam omdat ze geen water dronken, enkel whiskey. Er werd ook beweerd dat Humphrey veel dronken was. In elk geval, het moet wat geweest zijn, want Hepburn schreef er later een heel boek over.
Er is niets van te merken van al die problemen. Bogart zit goed in zijn rol, die toch wat losser is dan wat we van hem gewoon zijn. Het fragment waarop hij dieren nadoet terwijl ze varen over de rivier (duidelijk echt, geen projectie) is me bijgebleven. Toch dacht ik dat zijn rol harder ging zijn, zo van een man die tegen zijn zin een vrouw meeneemt op zijn tocht. Hij zorgt echter goed voor haar, en er is nauwelijks een echt conflict. Hij gaat vrij snel akkoord om zijn boot in een waanzinnig plan met een zelfgemaakte torpedo te rammen in een Duits schip (het speelt zich af in 1914 bij het begin van de eerste wereldoorlog). Dat gedeelte is het meest ongeloofwaardige stuk van de film. The African Queen is het enige dat hij heeft en ik zie niet in waarom hij dat wil opofferen. Ok, er is een oorlog, maar wat daarna als hun plan moest lukken en is het niet gewoon een beetje naïef en dwaas?
Al de rest komt vrij echt over – dankzij de locaties en ook dankzij de vrij goede effecten. Enkel op een paar momenten kon ik zien dat het bootje veel kleiner was en dat de “mensen” die er op zaten duidelijk poppetjes waren. Het einde van de film, waar ze hun plan proberen uit te voeren, is het minst geslaagd maar de moeilijke tocht er naartoe is duidelijk het hoogtepunt. Ze komen op een bepaald moment vast te zitten in een moeras wegens te weinig water, en op dat moment zat ik echt wel in de film. En het wordt ook mooi opgelost.
De film staat of valt met de acteurs ; dat is natuurlijk altijd zo maar omdat het grootste gedeelte van deze film zich afspeelt op de boot met maar twee personen, is het nog belangrijker. Katherine Hepburn doet haar best om geloofwaardig over te komen als ze zich transformeert van een soort tante nonneke tot iemand die zin heeft in avontuur en waaghalzerij. Dat gaat nogal snel, maar ergens kan ik er wel in komen dat ze na haar vrij saai leventje een soort van kik krijgt als ze de boot door woelige waters loodst. Er is, zeker in het tweede uur, echt wel een chemie met Bogart, de romance komt geloofwaardig over, en vele latere films zullen het soort conflict dat er tussen hen is zonder enige schroom overnemen. Op die manier is deze film een trendsetter.
Sommige mensen houden niet van het einde, en ik kan er in komen. Het is nogal dwaas dat zo’n Duits schip op een wrak van een kleine boot vaart dat de zelfgemaakte torpedo’s doet ontploffen. De film had echter, zeker in die tijd, een happy end nodig. Of niet? Want we weten niet of ze ooit al zwemmend het land terug kunnen bereiken. Maar dit is niet dat soort film dat zo’n vraag oproept . We hebben ons geamuseerd, en we twijfelen er niet aan dat ze samen nog lang verder zullen leven.
Dit is een avonturenfilm met spannende en komische momenten, waarvan je echt verbaasd bent dat het al 70 jaar oud is. Mis het niet! (****)

Rose Sayer: Oh Charlie, we’re having our first quarrel.