The wonder (2022)

The Wonder bevat een wonderlijke prestatie van Florence Pugh. Flauwe woordspeling mischien, maar hiermee toont ze toch nog maar eens aan dat het een van de beste jonge opkomende actrices is. Een nieuwe jonge Kate Winslet misschien (iets waar ze me echt aan deed denken in Little women)… Niet dat er iets mis is met de huidige Kate Winslet. Maar zij kan zo’n jonge rollen natuurlijk niet meer spelen.

Maar The Wonder is natuurlijk meer dan Florence Pugh, ook al heeft ze de hoofdrol en is ze bijna in elk beeld van de film te zien. Het verhaal – gebaseerd op ware feiten, zie verder – is heel intrigerend. De plot draait rond Anna ( Kíla Lord Cassidy, ook iemand met potentieel!) . waarmee een mirakel geassocieerd wordt (een kind dat niet eet maar niet verzwakt). Als we dan te weten komen hoe ze daar mee weg geraakt – iets dat ik overigens niet had zien aankomen – dan zou je denken dat het verhaal gedaan is. Maar wat ze er dan nog achter breien, om het kind te redden van deze onnodige daad, dat ze uiteindelijk enkel doet om een geheim te bewaren, wel dat maakt de film nog grootser vind ik.

De film wordt “verteld” als een verhaal, maar niet door Lib, de verpleegster gespeeld door Pugh. Het is Kitty, gespeeld door de altijd puike Niamh Algar. Zij is de oudere zus van Anna, die zeer religieus is en ook leert lezen, en zij vormt de brug met het publiek. De film begint namelijk op een manier die sommige mensen misschien wat “arty farty” zullen vinden. Het verhaal krijgt een intro van haar rechtstreeks adresserend aan de kijker, waarbij ze dus de virtuele vierde muur doorbreekt. Ze zegt eigenlijk dat de karakters geloven in wat ze doen (waar het voor Anna ook allemaal om draait) en ze vraagt ons bovendien om dit verhaal te geloven. We zien ze dan ook staan in een acteerstudio, waarna de camera draait naar een set dat zich afspeelt op de boot die Pugh naar Ierland brengt. Ergens halverwege breekt ze de vierde muur opnieuw, om ons te laten weten dat ze weet dat we aan het kijken zijn naar haar verhaal. (“We are nothing without stories.”) Helemaal op het einde draait de camera terug naar haar in de studio, waarop ze “in, out” zegt. Je kan dit op verschillende manieren interpreteren. Het refereert naar de vogel die in en uit de kooi komt in het roterende speelgoedje van Anna, waarbij ze dezelfde woorden zegt. Maar voor mij persoonlijk denk ik dat ze bedoelt dat we wel of niet kunnen geloven in iets, of dat we kunnen helpen om vrouwen te bevrijden, letterlijk of figuurlijk, bijvoorbeeld in de evolutie van emancipatie tussen mannen en vrouwen. Letterlijker zou het kunnen betekenen dat we in het verhaal zaten en nu er terug uit zijn, maar ik denk dat de eerdere benadering juister is. Maar maakt het de film beter? Net omdat het dus wat TE vaag blijft wat de regisseur hier mee juist wil zeggen, vind ik van niet. En je moet ook al een aandachtige kijker zijn om door te hebben dat die verteller die oudere zus is van Anna, want zo’n grote rol heeft ze voor de rest niet in de film. Bovendien heeft ze op het einde hedendaagse kledij aan. Het is ook een klein kritiekpuntje om daar Niamh Algar voor te gebruiken, voor zo’n kleinere rol, want ze is tot veel meer in staat.

Hoewel het fenomeen van de vastende meisjes van Ierland echt was, zijn de personages in The Wonder fictief. Maar het verhaal heeft zeker gelijkenissen met dat van Sarah Jacob, een meisje uit Wales dat in de jaren 1860 beweerde dat ze vanaf haar tiende niets meer had gegeten. Hoewel de lokale bevolking aanvankelijk sceptisch was, geloofden velen uiteindelijk dat het dankzij haar speciale religieuze krachten was. Uiteindelijk kon men de ouders overtuigen om ze in het ziekenhuis op te nemen. Daar vertoonde ze dan toch al snel signalen van uithongering. Toen haar ouders te horen kregen dat het jonge meisje stervende was, weigerden ze haar eten te geven, omdat ze volgens hen al eerder zo ziek was geweest en dat haar ziekte eigenlijk niets te maken had met het feit dat ze niet at. Toen ze enkele dagen later stierf, werd onthuld dat Jacob inderdaad zonder medeweten van iemand toch kleine hoeveelheden voedsel had gegeten, net voordat ze in het ziekenhuis terecht kwam.

Ik kan me best wel voorstellen dat zo’n mogelijk wonder in die tijd een bedevaartsoord kon worden. De film komt heel echt over, en is ook heel mooi gefilmd en de setting is simpel maar je krijgt een goed gevoel van hoe het in die tijd moet geweest zijn. Het is al genoeg om door Lib regelmatig dezelfde weg te doen wandelen naar het huis van het gezin van Anna om je in een bepaalde sfeer te krijgen.  Misschien ligt voor sommigen de focus te veel op die sfeer en ook ambiguïteit, maar je kan toch niet ontkennen dat Sebastián Lelio een meeslepende mix van karakterstudie en moreel drama toont. Ik vond het zeer de moeite waard om te kijken. Alleen al voor Florence Pugh  die weer een prachtige rol op haar cv mag schrijven. (****)

Lib :The pain of losing a child is something I do know. Abandoning Anna to die when it could have been prevented is a terrible thing.

Magnum force (1973)

CLint Eastwood keert terug in het tweede dirty Harry avontuur “Magnum Force”. Don Siegel was officieel niet beschikbaar als regisseur, maar eigenlijk was het vooral omdat men het Harry karakter iets zachter wilden maken dat men een andere regisseur zocht. Ze wilden hem wat toegankelijker maken voor het grote publiek, en ook zeker de onbedoeld racistische uitspraak naar de zwarte overvaller (“well do you punk”) niet herhalen. Al herhaalde Harry de uitspraak nog eens op het einde van die film, en was het toen tegen een blanke, het is toch vooral die bankoverval scene die het bekendst is. Clint Eastwood vroeg aan Ted Post, die ook Hang’em High regisseerde en nog kende van zijn Rawhide periode, om deze film te regisseren. Ted Post maakte er zijn eigen film van, en maakte niet de fout om Siegel te imiteren. Al klinkt de muziek van Lalo Schifrin bekend in de oren.
De film opent direct tijdens de begintitels met een offscreen Harry die de bekende “punk” quote van de eerste film nog eens herhaalt. Dat vond ik nu eerlijk gezegd wel wat goedkoop, maar het amerikaans publiek zal wel gejuigd hebben op dat moment. In elk geval denk je op dat moment nog dat het een echte Harry film wordt. Maar al vrij snel zie je iets anders en zie je Harry zelfs lachen (iets dat Clint Eastwood sowieso weinig in films doet). Hij is soms echt relax, en is ook iets minder “niet te genieten” voor zijn baas en collega’s. De quote van deze film “a man has to know his limitations” is ook wel sterk maar toch minder memorabel dan die van Dirty Harry. Als Harry een vliegtuigpiloot is en dan zo hard remt dat iedereen door elkaar geschud wordt, dacht ik even naar Airplane te kijken. Gelukkig knalt hij nog altijd iedere bandiet genadeloos neer. We zien hem ook nog toegankelijk zijn voor vrouwen (zijn onderbuurvrouw is wel heel gewillig, en de “knock on his door” scene is wel schitterend.)
Allemaal best ok, maar soms vergat ik toch dat het Dirty Harry moest voorstellen. We weten ook niet wat hem heeft doen terugkeren naar de force, want hij gooide immers zijn badge weg op het einde van de vorige film. En blijkbaar kleurt hij nog altijd buiten de lijntjes, want eigenlijk zit hij op de “stakeout” afdeling ipv “homocide”. Naar het einde van de film toe vond ik wel dat hij meer terug “in character” kwam, en de scene in het warenhuis is best spannend.
De plot is best goed. Een aantal verkeersagenten besluiten om het heft in eigen handen te nemen en schieten maffialeden en ander gespuis gewoon neer bij een verkeerscontrole. Als Harry ze op het spoor komt, vragen ze Harry om mee te doen. Hij denkt even na en zegt “i think you misjudged me” en ik had het gevoel dat hij daarmee ook wou zeggen “ik meende het zo niet in de vorige film” en ergens denk ik zelf dat Harry meer getwijfeld zou hebben in de eerste film.
Het einde is best bevredigend, al is het eindgevecht (wel uniek op een vliegdekschip dat niet meer in gebruik is) iets dat we ondertussen al wat te veel gezien hebben, maar toen zal dat wel ok geweest zijn. In zijn geheel vond ik hem toch net iets minder vermakelijk dan het eerste deel, omdat bepaalde zaken nogal traag vooruit gaan. Het is wel weer mooi in beeld gebracht ( San Francisco komt er weer goed uit) en er zijn zeker spannende momenten. Ook Hal Holbrook doet zijn best met wat hem gegeven wordt en tussen hen is er zeker chemie. Ook viel David Soul me wel op (van Starsky en Hutch), en soms denk ik dat het beter was geweest als hij alleen de boosdoener had geweest, en dat ze hem wat meer hadden uitgediept en meer screentime gegeven hadden.
Al bij al niet zo memorabel als de eerste film, het mist iets dat de eerste film wel had, maar het is zeker wel een film om lekker onderuit te zakken met de knappe actiescenes op het einde en het toch wel verrassende einde. (***)

Sunny: Hi!
Harry Callahan: Oh, hi… what’s your name?
Sunny: Sunny. You know, I’ve been living here for almost six months now. It’s funny I’ve never met you before.
Harry Callahan: Oh well… I work a lot.
Sunny: I know. You’re the cop who lives upstairs.
Harry Callahan: That’s right.
Sunny: Mind if I ask you a question?
Harry Callahan: Go ahead.
Sunny: What does a girl have to do to go to bed with you?
Harry Callahan: (after recovering from his initial shock at so brazen a seduction effort) Try knocking on the door.

Annihilation (2018)

Wat vond filmkijker er van?

Annihilation is zeker en vast voor iedereen bestemd. Dit is vrij pure science fiction. Minder zwaar dan 2001: A Space Odyssey (waar vooral het einde toch wel voor die hard fans bestemd is), maar toch wel te vergelijken met “Arrival”.. misschien iets tussenin. De film werd al gemaakt in 2016 maar kwam in 2018 uit in zeer beperkte zalen in de US en voor de rest van de wereld enkel op Netflix. De regisseur vond het jammer omdat het voor het grote scherm gemaakt was. Maar langs de andere kant werd de film toch behouden zoals hij was, want hij kreeg niet zo’n goed ontvangst in de test-screenings. Wat ik snwap, want vooral het laatste kwartier is toch wel een beetje “maak er maar zelf iets van”. De reacties waren “te intellegent” of “te ingewikkeld”. De film is niet duidelijk in at wer nu juist gebeurd is, en dat kan sommige mensen inderdaad frustreren. Ik hou hier wel van – als de film gedaan is blijf je er toch nog een tijdje mee bezig en maak je voor jezelf een logica. Ik wil gerust mijn logica hier even uitschrijven … een beetje verderop.
*** Spoiler warning dus!***
Het is duidelijk dat Natalie Portman’s karakter (Lena) niet meer de Lena is van in het begin van de film. In mijn ogen is ze een copie van de Lena die in de vuurtoren binnenstapte. Daar zag ze een wezen dat op haar leek, maar nog niet volledig gevormd was. Dat wezen deed haar steeds na en liet ze niet meer weggaan. Op een bepaald moment wordt Lena bewusteloos geslagen. Op dat moment is er een tijdgat – pas later wordt ze terug wakker. In principe kan het wezen nu al Lena zijn. Als het wezen een bom krijgt, wordt alles vernietigd. Dat lijkt raar maar eigenlijk is het doel van de aliens volgens mij bereikt : ze hebben een man en een vrouw gemaakt die in onze wereld kan overleven.
En die komen dan ook nog eens bijeen samen… Het enige waar ik niet zo bij kan is dat haar man/vriend in het ziekenhuis lag, stervende, en dat hij plots beter is als alles vernietigd wordt. *** Hier eindigt de spoiler waarschuwing. ***
Annihilation is zeker een mooie film om naar te kijken, met veel aandacht voor de special effects. Ze spelen echter geen hoofdrol, ze helpen en versterken het gevoel van ongemak in de Shimmer. Je bent je heel bewust dat er iets mis us, en dat elk moment dodelijk kan zijn. Niet voor alles krijg je een antwoord, en als je eerlijk bent, stel dat het echt zo zou gebeuren, dan zou dat ook zo zijn dat niet alles verklaard wordt, en daarom voel je nog meer mee met het team van vrouwen dat in de Shimmer gestuurd wordt. Het maakt de film sterk want je weet dat je het waarschijnlijk niet verklaard gaat krijgen en dat alles kan gebeuren.
De film is ook sterk gespeeld. Portman en Jeniffer Jason Leigh komen er bovenuit. De scene met de beer is heel sterk (en ook vrij gruwelijk), en in totaal contrast met dat, zijn de flashback scenes tussen Oscar isaac en Portman verrassend sexy, zachtaardig en realistisch. Leigh is perfecte casting als de leider die nooit volledig in haar kaarten laat kijken. Het is jammer dat we haar niet meer op het scherm zien. Verder moet je toch ook wel weten dat de film sterk ook naar horror overleunt met momenten, zeker met de gemuteerde dieren in de Shimmer, maar ook met de filmpjes die ze vinden van het vorige team dat er geweest is.
Ik heb er weinig minpunten over te zeggen; misschien enkel dat het team van 5 vrouwen wat te veel deed denken aan de Ghostbusters reboot met vrouwen, zeker wat hun uitrusting betreft. Voor de rest is dit een film zoals er weinig zijn, en voor de liefhebbers van dit genre zeker een must. Ik had de film wel in de zaal willen zien, dan was het effect nog beter geweest denk ik. (****)

Lena: You’re not Kane, are you?
Kane: No. I don’t think so.

 

Charade (1963)

Charade is één van de laatste films van Cary Grant, voor hij definitief op pensioen ging. Zijn tegenspeler is Audrey Hepburn, meer dan twintig jaar jonger. Grant wou de film eerst niet doen omdat hij zich te oud vond, maar toen het script aangepast werd zodat zij achter hem aan ging in plaats van andersom, ging hij wel akkoord.
Het begin doet je al direct denken aan een Bondfilm. Er is een pretitle sequence en daarna zien we de geweldige begingeneriek op een manier die ons doet denken aan de eerste Bondfilms.
Het verwonderde me dan ook niet dat Maurice Binder deze gemaakt had. Ook de muziek van Henri Mancini paste er goed bij, iets te komisch voor een Bondfilm wel maar dit is
er natuurlijk geen! Nochtans deden de eerste scenes, waarin Grant zich voorstelt aan Hepbrun in Zwitserland, me weer denken aan Bond. Cary Grant was trouwens gevraagd
geweest om Bond te spelen in Dr No. Hij aanvaardde het wel maar wou zich maar aan één film binden ipv aan meerdere. Grant doet dat hier niet slecht en hij mag zelfs gedurende de film wat Bondiaanse oneliners afsteken, maar ben toch blij dat Connery gekozen werd.
Het moet gezegd worden dat het tussen hem en Hepburn goed klikt. Je kan niet zeggen dat de vonken er af vliegen, maar als ze beide op het scherpst van de snede zijn is het een genot om naar te kijken. Het viel me wel op dat Hepburn soms niet al te best acteerde, maar denk dat het wel wat aan de ouderdom van de film ligt. Toch viel het me op dat iemand als Matthau en Coburn veel minder moeite hebben om natuurlijk over te komen.
Het verhaal op zich is boeiend en doet wat aan Hitchcock denken, waarbij het geld natuurlijk de MacGuffin is. Ook dat Cary Grant meespeelt versterkt natuurlijk dat gevoel. Er zitten ook genoeg verrassingen in – al heb je meestal wel door wie de uiteindelijke moordenaar is, want welk personage blijft nog over dat gespeeld wordt door een bekene acteur? Desalniettemin verandert het personage van Grant regelmatig van naam en telkens als we denken te weten wie hij uiteindelijk is, blijkt dat toch niet te zijn en zo is de allerlaatste scene nog wel best goed gevonden. Het gevecht op het dat tussen Grant en Kennedy vond ik ook nog wel best goed gedaan. De film is op zich zeer luchtig (Donen is er voor bekend) waarbij het soms lijkt alsof de personages weten dat ze in een film meespelen, maar het hoort ook bij de tijdsgeest.
Best vermakelijke film dus! Tenslotte wil ik nog even melden dat er keislechte dvd’s zijn qua beeldkwaliteit van deze film. Dat komt omdat er per ongeluk geen copyright op deze film genomen werd waardoor deze “public domain” is en iedereen de film mag copieren of op dvd branden. Ik had oorspronkelijk zo’n dvd, het was niet om aan te zien. Uiteindelijk de criterion dvd gekocht en die is onberispelijk mooi en een heel verschil. Naar het schijnt zit er ook een goede versie als bonus bij de film “the truth about Charlie”, wat een remake was van Charade. Men weze dus gewaarschuwd! (***)

Reggie Lampert: Are you really Carson Dyle’s brother?
Alexander Dyle: Would you like to see my passport?
Reggie Lampert: Passport? What kind of proof is that?
Alexander Dyle: Well, would you like to see where I was tattooed?
Reggie Lampert: Yes.
Alexander Dyle: All right. We’ll drive around that way.
Reggie Lampert: [groans]

The lady vanishes (1938)

 

Waarom bekeken? Hitchcock, of course.

Korte inhoud ?  Een vrouw verdwijnt uit een trein maar er is slechts één persoon die haar herinnert. (Een geniaal plot voor die tijd!)

Wat vond filmkijker er van?

The lady vanishes is de voorlaatste Britse film die Alfred Hitchcock maakte. Hij maakte nog Jamaica Inn hierna, maar dat was meer een opdrachtfilm waar hij niet echt zijn ziel in stak. Deze film kan de laatste Britse echte Hitchock genoemd worden. Hierna verhuisde hij naar Hollywood.
Hoewel zijn voorgaande drie films niet echt een succes was, was deze film dat wel.
Het is dan ook de film waarin we zijn stempel “the master of suspence” voor de eerste keer echt voluit zien gaan.
Er wordt echter eerst de tijd (bijna een half uur) genomen om de karakters te leren kennen terwijl ze moeten overnachten in een hotel. Dit duurt naar huidige normen misschien net iets te lang en hier is het voorla de komedie die het voorspel neemt. Maar zodra de reizigers op de trein vertrekken, gaat het verhaal ook letterlijk als een sneltrein vooruit. Het basisgegeven is simpel (en we zien ook direct waar Flightplan zijn mosterd haalde). Iris Henderson maakt op de trein kennis met Mrs Troy. Als ze dan even in slaap valt, blijkt niemand nog haar te kennen. Dit is niet alleen een complot maar ook door toevalligheden. Twee britten doen alsof ze ze niet gezien hebben omdat ze bang zijn dat de trein vertraging gaat oplopen en ze hun cricket wedstrijd zullen missen. (De twee
mannen waren zo populair in hun rol dat ze samen nog een aantal keer dezelfde personages speelden in andere films, beginnend met Night train to Munich uit 1940.) Een ander overspelig koppel wil niet in de publiciteit komen van een onderzoek en ontkent ook ze gezien te hebben. Samen met Gilbert gaat ze samen verder op onderzoek uit. Dan duikt er ook nog een andere dame op die beweert de dame te zijn waar Iris het over heeft, maar ze heet niet Miss Troy. Nochtans herkent de dame van het overspelige koppel ze, zogezegd.
Zo gaat de intrige maar door en de filmis daar zeer sterk in – we vragen ons allemaal af hoe de vork juist in de steel zit. Het samenspel tussen hen beide is amusant en doet ons wat denken aan het koppel in The 39 steps. Net als in die film kunnen ze elkaar in het begin niet uitstaan, maar worden ze toch vrienden (en meer) naarmate de film vordert. De dialogen zijn (zelfs nu nog, 80 jaar later) spitsvondig en soms ook grappig.
Hitchcock kan daarmee opnieuw de juiste combinatie van suspense en humor brengen. En men mag ook zeggen dat de casting zo goed als perfect is. Beide (Margaret Lockwood en Michael Redgrave) werden later heel bekende acteurs, al zouden geen van beide nog meedoen met een Hitchcock film.
Er zit ook een stuntscene in waarbij Gilbert langs de buitenkant van de trein naar de andere coupe kruipt, net als er een andere trein in de andere richting voorbij komt. Zoiets hebben wij ondertussen al wel eerder gezien,  maar het ziet er zelfsnu nog tamelijk echt uit en moet in de jaren dertig echt een scene geweest zijn waar iedereen over sprak.
Hun wagon wordt uiteindelijk aan een andere trein gekoppeld zodat ze een ander niet nader genoemd land  binnenrijden. Miss Troy blijkt een spionne te zijn, en het laatste kwartier is het een vuurwapen gevecht tussen een vreemde politieeenheid en de passagiers. Het staat een beetje in contrast met de restvan de film, maar het is onderhoudend en men moest natuurlijk wel met een verklaring komen. Het
juiste waarom wordt niet volledig uit de doeken gedaan (enkel dat ze een boodschap bij had voor de britse regering, in de vorm van een muziekdeuntje). Wat het bericht juist betekende wordt niet verteld en heeft eigenlijk ook geen belang. Het is Hitchcock’s MacGuffin voor deze film.
Hitchcock zelf is trouwens even te zien in het Victoria treinstation op het einde van de film. Hij wandelt voorbij in een zwarte jas en rookt een sigaret.
Een paar zaken zijn me wel onduidelijk. Mrs Troy schrijft haar naam op een aangedampte of vuile raam. Als Iris echt begint te twijfelen aan haar eigen verhaal (omdat ze ook iets op haar hoofd heeft  gekregen even voordat ze de trein opstapte), ziet ze plots die naam terug op het raam staan, wat haar verhaal dus bevestigt. Daarna rijden ze echter door een tunnel en is de naam daarna blijkbaar niet meer te zien. Ik snap niet waarom niet… Er is ook nog een zanger die onder het hotelraam staat van Mrs Troy die vermoord wordt tijdens zijn serenade. Ik vermoed dat die man het deuntje (en dus de boodschap) aan het doorgeven was aan haar. Er wordt echter niets over gezegd in de film.
Van alle Britse films die Hitchcock maakte, is het samen met The 39 steps zijn beste werk. Het is fantastisch om te zien hoe Hitchcock zijn suspense-talent hier zijn gang liet gaan, iets wat in zijn Hollywood films natuurlijk nog meer naar boven ging komen. Je moet het natuurlijk een klein beetje in zijn tijdsgeest kunnen zien (tuurlijk zijn er bepaalde zaken sterk verouderd), maar in zijn geheel is dit nu nog, zovele jaren later, een knappe, spannende film. Bravo! (****)

 Iris Henderson: You’re the most contemptible person I’ve ever met in all my life!
Gilbert: Confidentially, I think you’re a bit of a stinker, too.

Before I go to sleep (2014)

Waarom bekeken? Mijn vrouw las het boek en was er enthousiast over.

Wat vond filmkijker er van?
De film is gebaseerd op het gelijknamige boek van S.J. Watson en was een bestseller in de US. Ridley Scott kocht de filmrechten en produceerde deze film. Klinkt allemaal goed, maar jammer genoeg is de vertaling naar het grote scherm niet zo best gebeurd.
Het grootste probleem van de film is het overschrijden van de “suspension of disbelieve”, oftewel de bereidheid van de kijker om zijn sceptisime van een fictief verhaal opzij te zetten. Als je op een bepaald moment niet meer wil geloven dat zoiets werkelijk zou kunnen gebeuren (en zeker in een niet-sf verhaal als dit), dan is de kijkerervaring om zeep. Ik had dit al vrij snel, vanaf het moment dat Colin Firth voor de eerste keer zegt “I am your husband”.  Het had beter geweest – ook voor de spanning – om Nicole Kidman langer in paniek te laten zijn over wie die vent in haar bed is. Al binnen de paar minuten weten we hoe de vork in de steel zit met haar conditie. Dit had wel even langer mogen duren zodat we ons meer in haar positie konden voorstellen, terwijl we nu vrij direct in Colin Firth’s positie zitten. En die is niet zo boeiend want elke ochtend opnieuw moet hij haar vertellen dat ze een accident heeft gehad, etc…  Ik had toen ook al direct dat zoiets in het echt niet kan, omdat met zo iemand helemaal niet samen te leven valt. Naar het schijnt zijn er wel zo’n mensen maar die zitten allemaal, logischerwijze, in instellingen. Dat er dan ook nog een dokter haar elke dag belt en met haar op pad gaat in pogingen om haar herinneringen te doen terugkomen, en dat haar man dat helemaal niet weet, is ook ongeloofwaardig. Heeft hij dan nog nooit naar huis gebeld tijdens zijn werkdag en afgevraagd waar ze was? En dat hij haar in zo’n conditie ook elke dag alleen laat, hij gaat lekker werken…  Ik vond ook het feit dat de camera (in het boek een dagboek) haar elke ochtend terug up to date moest brengen slecht in beeld gebracht. Nu lijkt het alsof ze gewoon eventjes een half uurtje moet kijken en ze weer verder kan. Ook het feit dat haar herinneringen stilletjesaan terugkomen is slordig in beeld gebracht en daardoor is er weinig spanning in de film. Dat Colin Firth uiteindelijk ook de dader is, had ik al na tien minuten door in de film. Er zit nog wel een andere twist in die ik niet door had (dat hij haar man helemaal niet is maar doet alsof), maar ook dat kon voor mij de film niet redden. Jammer, want er zat toch wel een goede film in en ik denk dat het boek ook veel beter was. De film duurt ook veel te kort en gaat eigenlijk veel te snel vooruit. Men had veel meer tijd moeten nemen om het verhaal te vertellen en haar conditie meer in detail in beeld te brengen.
Nicole Kidman speelt het nochtans niet zo slecht en ook Marc Strong is op dreef (al vind ik het jammer dat hij in het laatste half uur wat uit beeld verdwijnt). Colin Firth als slechterik is best te pruimen, maar toch vond ik dat hij er weinig ziel in stak. Ok, hij moet voor de zoveelste keer hetzelfde verhaal vertellen tegen haar en het is logisch dat hij het allemaal soms wat beu is, maar wij geraken het als kijker eigenlijk tegelijkertijd ook wat beu…
Een gemiste kans dus. Films als Memento, of zelfs 50 first dates (nooit gedacht dat ik dat ooit zou zeggen) zijn zoveel beter. Men had misschien beter deze films eerst gekeken om te zien hoe het dan wel moet… (**)

Dr. Nasch: “10 years you were found on an industrial estate with repeated blows to the head.”
Christine: “What? Who tried to kill me?”
Dr. Nasch: “No one knows, no one but you.”  

 

El secreto de sus ojos (2009)

Waarom bekeken?  Winnaar oscar beste buitenlandse film (Argentinie)

Korte inhoud ?  De zoektocht naar de echte dader van een verkrachting en moord door een inspecteur die er een boek over wil schrijven als hij op pensioen gaat.

Wat vond filmkijker er van?
El secreto de sus ojos betekent “het geheim in hun ogen” en is ook bekend onder de titel “the secret in their eyes”. Uiteindelijk draait het daar ook om. Inspecteur Benjamin Esposito gaat op pensioen wil een verhaal schrijven over een zaak die hem nooit losgelaten heeft. Een jongedame (Morales) wordt verkracht en vermoord en twee werkmannen worden opgepakt door een collega en zo had verhoord dat ze bekennen. Benjamin heeft echter nooit geloofd dat zij de daders zijn, en enkel door foto’s van het slachtoffer komt hij er achter dat er dikwijls iemand bij op staat (Gomez) die steeds naar haar kijkt. Hij gelooft dus dat hij de dader is, enkel door de blik in zijn ogen.
Een vrij zwakke reden om iemand als schuldige aan te duiden natuurlijk. Maar het is de manier waarop het verhaal verteld wordt die uniek is. De film begint met het feit dat hij geen begin van zijn verhaal kan vinden, en we zien dan ook eerst fragmenten die we later terug zullen zien. Hij bezoekt Soledad Villamil, de vrouwelijke chef van Benjamin , en die raadt hem aan he verhaal chronologisch te vertellen. Hij is steeds heimelijk verliefd op haar geweest, en we zien hints dat het wederzijds is. Hij zegt dan ook “waarom hebben we het nooit over deze zaak gehad” en dan klapt ze dicht en begint ze over iets anders. We weten als kijker niet wat er aan de hand is met de zaak, en dat maakt het als kijker intrigerend. Het verhaal gaat dan verder chronologisch, waarin hij de dader samen met zijn collega Sandoval zoekt. Uiteindelijk kunnen ze hem oppakken in een voetbalstadium, tijens een spannende achtervolging te voet. Soledad kan hem doen bekennen. We zijn dan een uur verder en we vragen ons af wat het komende uur nog gaat gebeuren, want het lijkt of het verhaal af is. De film zit zo slim in elkaar dat je echt mee bent met het verhaal, en ook zeer nieuwschierig naar het vervolg.
Het blijkt dan dat de dader terug vrij gelaten is omdat hij nu bij de politie werkt (zoiets kan natuurlijk alleen maar in Argentinie). Ze komen hem zelfs tegen in de lift in een zeer treffende scene. Zijn collega Sandoval wordt dan dood aangetroffen in het huis van Benjamin, die even weg was en hem alleen gelaten had. Pas laat in het verhaal komen we er achter dat het feit dat zijn laatste woorden tegen Benjamin waren dat ze die smeerlap wel gingen pakken, en nu hij met dat boek bezig is, wil hij hem terug opsporen. Hij gaat er ook van uit dat hij eigenlijk het slachtoffer moest zijn, en dat het niet Gomez is maar mannen in diens van Gomez zijn geweest die hem gedood hebben, en dat zijn collega deed alsof hij Benjamin was.
Zonder het einde te verklappen vertel ik nog dat het tot een apotheose komt wanneer hij de partner van het slachtoffer bezoekt. De film heeft een grote twist op het einde, al had ik dat een paar minuten voordat ze het toonden door. Het blijft echter een hele slimme film die op een unieke manier verteld wordt en heb me er zeer mee geamuseerd.
De vertolkingen zijn ook zeer goed, waarbij ik zowel Gomez (Javier Godino) en Guillermo Francella als Sandoval vooral onthoud. Ook de muziek was bij momenten opvallend mooi. Deze film is echt een unieke kijkervaring die de tijd neemt om zijn verhaal te vertellen op een zeer geslaagde manier. Ik vind het dan ook een terechte oscarwinnaar, en ben blij dat hij ook een hoge plaats heeft in de imdb top 250 ! (*****)
Irene Menéndez Hastings :We never talked about this case. When did you come back from Jujuy?
Benjamín Esposito: In ’85.
Irene Menéndez Hastings Why now?
Benjamín Esposito: Better than planting begonias…
Irene Menéndez Hastings Why?ee
Benjamín Esposito: Because I’ve been sidetracked for over 20 years. Courts, cases, friends, pranks, A marriage, several affairs… I got sidetracked. And now that I’m retired, nothing sidetracks me. I was in a bar the other night and I saw myself having dinner alone…and I didn’t like myself. I know it doesn’t happen to you. I’m not asking you to understand. And in trying to… find the reasons, the moments… Everything leads me to  Morales.

Divergent (2014)

Waarom bekeken?  Ik was onder de indruk van Shailene Woodley  in The descendants. En ze zeggen dikwijls dat dit een mager broertje is van The Hunger Games, maar ik wou het zelf eens beoordelen.

Korte inhoud ?  Chicago in de toekomst. Beatrice moet op haar 16de uit een van de vijf groeperingen kiezen waarin de stad is verdeeld: oprechtheid, onverschrokkenheid, eruditie, vriendschap en zelfverloochening. Uit een test blijkt dat ze “Divergent” is en niet tot 1 van de groepen valt. Ze kiest voor onverschrokkenheid.

Wat vond filmkijker er van?
Divergent is gebaseerd op de boeken van Veronica Roth, een toch wel jeugdige schrijfster (geboren in 1988) en de vrees is dan ook dat deze film ook voor tieners bedoeld is. De vrees was gedeeltelijk ongegrond.
De film slaagt er heel goed in om de Divergent wereld te tonen. De beelden zijn prachtig en het dompelt je ook direct in de juiste sfeer terecht. Het vertelt ook op een gemakkelijke en niet geforceerde manier de verschillende strekkingen (al zijn er twee die in deze film eigenlijk nauwelijk aan bod komen).
Vervolgens zien we Beatrice (Shailene Woodley) de grote test ondernemen die elke 16-jarige moet doen, om te bepalen tot welke strekking je best behoort. Je mag uiteindelijk wel zelf je keuze bepalen. Als je niet tot de strekking behoort van je ouders, zie je hen nooit meer terug. De test mislukt bij Beatrice (ze is een mix van strekkingen) en daarom kiest ze dan zelf maar voor onverschrokkenheid (dauntless).
De film gaat zeker in op het feit dat ze haar ouders niet meer kan zien en de moelijke keuze die ze moet maken, en tegelijkertijd moet ze bij dauntless zichzelf echt bewijzen. Het grootste deel van de film is dan de training om te bewijzen dat je echt bij dauntless thuishoort. Een beetje cliche is de “slechte” trainer (Jai Courtney als Eric, hij speelt zijn rol erg goed) en de goede trainer (Four, gespeeld door Theo James). Deze laatste wordt natuurlijk verliefd op Beatrice en ze beleven een romance tijdens de training. Gelukkig duurt het een hele tijd voor het er direct van komt. Wat wel wat ongeloofwaardig is, is het feit dat hij ze mee naar zijn kamer neemt en dat niemand zich afvraagt waar ze is. Ze slaapt immers in een algemene slaapzaal. Ze gaat zelfs een bezoek brengen aan haar broer in de stad. Zijn er dan geen trainingen die dag?
Enfin, de romance tussen hun twee is duidelijk bedoeld voor het tienerpubliek (Four ziet er ook een beetje te fotomodelachtig uit) en alleen die scenes deden mij daar aan herinneren.
Als dan de dauntless fractie als robotten geprogrameerd worden door Erudite (geleid door Kate Winslet als Jeanine) om de fractie waar Beatrice oorspronkelijk bij hoorde, aan te vallen zijn het enkel Theo en Beatrice die niet onderworpen zijn omdat ze beide Divergent zijn. So far so good, maar dan gaat het allemaal iets te gemakkelijk om de supercomputer en Jeanine uit te schakelen.  De film duurt al vrij lang (2u20) maar het is net of de film eigenlijk drie uur moest duren maar dat ze dit pas wisten na 2 uur film. En dat is spijtig want de trainingsopdrachten en de opbouw was zeer goed, en wordt wat teniet gedaan door het te snel afhaspelen van het einde.
Divergent is een beetje een mix van The Hunger Games, Harry Potter en een extra snuifje sci-fi a la Gattaca. Het eerste half uur is eigenlijk het meest interessante omdat je dan de wereld leert kennen en dat wordt op zeer goede manier gedaan. Het feit dat er 1 iemand uitverkoren is om iets speciaal te doen, is natuurlijk al niet meer erg origineel sinds The Matrix, maar de originele trainingsopdrachten maken veel goed. Daarna wordt het wat voorspelbaar (de romance, en zelfs de ouders die even terug opduiken om daarna te sterven). Kate Winslet heeft ook te weinig screentime om echt iets met haar rol iets te doen. Shailene Woodley is wel voortreffelijk als Beatrice, en ze slaagt er ook toch in om het een beetje te laten geloven dat ze samen met Four een koppel zou kunnen vormen. Het is jammer ook dat alle fracties niet aan bod komen, maar hopelijk zien we daar meer van in de drie vervolgfilms die op stapel staan. Ik ben in ieder geval wel van plan om naar het vervolg te kijken, want ik ben we nieuwschierig hoe het nu verder gaat. Dat wil zeggen dat de film goed genoeg is om drie sterren te geven ! (***)

You’re different. You don’t fit into a category. They can’t control you. They call it Divergent. You can’t let them find out about you.

The big sleep (1944-1946)

Waarom bekeken? Het recent overlijden van Lauren Bacall.

Korte inhoud?  Marlowe wordt ingehuurd als detective om uit te vissen waarom generaal Sternwood afgeperst wordt door Geiger, een boekhandelaar. De rest van de plot vind je in de besprekeing.

Wat vond de filmkijker er van ? Lauren Bacall en Humprey Bogart waren een legendarisch filmduo en daaruit vloeide ook in het echte leven een koppel voort. En laat dat nu net de reden zijn waarom deze film zo ingewikkeld is dat je eigenlijk na drie kwartier al redelijk radeloos bent om het afpersingsplot te volgen. The Big Sleep werd grotendeels opgenomen in 1944. Maar omdat de oorlog ten einde liep, wou MGM eerst zijn oorlog-inspirerende films nog uitbrengen. The Big Sleep is immers veel tijdlozer. Toen ze in 1945 er aan dachten om deze film toch nog uit te brengen, was To Have and to have not een groot succes dankzij de chemie tussen deze sterren. Men wou daarvan profiteren en men voegde of wijzigde scenes zodat Bacall meer screentime krijg en er ook meer interactie was tussen hen twee. Zo werd de scene over paardrennen, maar die niet over paardrennen gaat, toegevoegd en de dubbele betekenis of interpretaties van het gesprek is ondertussen legendarisch – je kan het helemaal onderaan deze bespreking terugvinden. Jammer genoeg moesten daarmee andere scenes sneuvelen, en vooral de tien minuten durende scene bij de politie waarbij de plot even wordt samengevat, is verdwenen. Niet dat het publiek zich daar aan stoorde : men kwam voor Bogart en Bacall en men kreeg Bogart en Bacall. Het feit dat het amper te volgen was, leek bijzaak. Het is ook jammer dat er daardoor niet meer dan de noodzalijke scenes waren voor Martha Vickers, die Carmen speelt, de zus van Vivian (Bacall). Ik vond haar eigenlijk beter acteren dan Bacall, de manier waarop ze haar ondeugendheid toont vond ik, voor die tijd vooral, knap gebracht.

Ik was initieel teleurgesteld want ook ik moest toegeven niet echt mee te zijn met de plot – personages die je nooit ziet maar waarover enkel gesproken wordt sterven, of komen amper in beeld voordat ze sterven. Ik heb de film wel uitgekeken en met de sfeer van de film, het spel van Bogart als de bekende detective Philip Marlowe, en de rake dialogen, snap ik dat de film een succes was. De scene waarbij Bogart en Bacall een verwarrend telefoongesprek met de politie doen is schitterend. En er zitten snedige zinnen in de film, waarvan me ook bij gebleven is dat Bogart tegen de butler zegt dat Carmen probeerde om op zijn schoot te zitten terwijl hij recht stond. Ge moet er maar op komen. Maar ik was toch ook wel wat gefrustreerd door de ingewikkelde plot… er mag zelf van Mulholland Drive allures gesproken worden.
De oorspronkelijke versie van 1944 is ondertussen ook uitgebracht op dvd. Eind jaren 90 kwam men er achter dat de film in die versie wel naar de legereenheden overzee gestuurd was. Deze versie werd gerestaureerd zodat we ook de eerste versie kunnen zien. Zelfs in die eerste versie is niet alles duidelijk. Maar die eerste versie was mijn “tweede” keer dat ik de film zag, en ik denk, met behulp van internet hier en daar, dat ik het nu door heb hoe het juist in elkaar zit. Ik zal het proberen te beschrijven en ook aantonen hoe de kleine tips die in de film getoond worden zo gemakkelijk over het hoofd gezien worden, maar heel belangrijk kunnen zijn om te weten wie nu eigenlijk wie heeft vermoord en waarom. En tijdens dit eigen puzzelwerkje, noem het maar detectivewerk, begon ik de film dan ook meer en meer te apprecieren.

Eerst en vooral is Carmen, de zus van Vivian Sternwood, een mentaal instabiele druggebruikster, die haar drugs ging halen bij Arthur Geiger, die wel zogezegd een boekenzaak heeft, maar dus eigenlijk andere zaken verkoopt , wat bevestigd wordt wanneer Marlowe ontdekt dat ze daar niets van boeken kennen. Carmen had dus schulden bij hem, die ze niet kan betalen, dus erkent ze via haar handtekening “gokschulden” , zodat zijn zaakje met drugs niet onthuld wordt, aan generaal Sternwood. Geiger dacht echter om de druk nog te kunnen opdrijven door naaktfoto’s te nemen van Carmen (en de boekenwinkel verkocht dus mogelijk ook illegale pornografie). Ze is op dat moment onder invloed. In een film die nu gedraaid zou worden, zouden we dit naakt zien en zou dit duidelijker overkomen. Owen Taylor, de chaffeur van de Sternwoods, houdt echter van Carmen en wil haar beschermen. Hij breekt het huis van Geiger binnen , doodt Geiger en neemt het filmpje mee. We zien twee auto’s vertrekken als Marlowe de schoten hoort. De eerste auto is van Owen Taylor, de tweede auto is van Joe Brody, de compagnon van Geiger. Joe Brody achtervolgt Owen om de foto’s af te nemen en dat lukt hem ook. De auto van Owen Taylor wordt opgevist uit het water, en het wordt nooit gezegd wie Owen vermoord heeft, maar ik ga er van uit dat het die Joe Brody moet geweest zijn.
Marlowe vindt dus Carmen zo high als een konijn, en brengt haar naar huis. Hij gaat terug naar Geigers huis maar het lijk is weg. Dit zal Carol Lundgren gedaan hebben.Carol is de chauffeur maar ook de homoseksuele vriend van Geiger. Een scene die eruit geknipt is in de 1946 versie, toont Marlowe die een zakdoek vindt van Geiger die een verwijfd geurtje heeft. Dit is natuurlijk wel vergezocht maar er was geen andere manier om het in die tijd te suggereren. Als die scene er dan uit is in de 1946 versie, wordt het helemaal moeilijk om dit punt in de film te snappen.
Marlowe gaat terug naar de boekenwinkel van Geiger, doet alsof hij niets weet van Geiger’s dood, en ziet in de achterkamer een glimp van Brody en Carol die alles aan het opruimen zijn voor als de politie moest komen. Marlowe achtervolgt de auto die vol met bewijsmateriaal zit en vindt dus het appartement van Brody. Later ziet hij Vivian er binnen gaan, en hij gaat ook naar binnen.
Joe Brody en Agnes, die nu het zaakje kunnen overnemen nu Geiger dood is, hadden de naaktfoto’s van Carmen naar de zuster, Vivian, gestuurd om haar af te persen, en niet naar de generaal omdat ze dachten meer succes te hebben bij haar aangezien hij de generaal al eens eerder afgeperst had, en ook omdat de generaal ziek is. Terwijl Marlore Brody ondervraagt, wordt hij vermoord door Carol Lundgren. Carol doodt Brody uit wraak, omdat hij dacht dat Brody Geiger neergeschoten had. Vivian was dus bij Brody om hem uit te betalen voor de foto’s, maar Marlowe zorgt er dus voor dat de foto’s nu zonder geld kunnen bekomen worden.

Nu dat zaakje afgehandeld is wil Vivian Marlowe uitbetalen zodat hij niet verder rondneust rond de zaak Regan, het “betaalde” gezelschap van de generaal. Regan is immers plots verdwenen. Als Marlowe toch doorbijt, zegt ze zelf dat hij in Mexico zit, in een poging dat hij het dan toch zou opgeven. Waarom doet Vivian dat? Om haar zuster Carmen te beschermen… Carmen hield namelijk van Regan, maar hij niet van haar. Uit wraak heeft Carmen Regan vermoord. Eddie Mars wist dat. Regan was eerder geinteresseerd in de vrouw van Eddie Mars. Eddie Mars chanteerde Vivian er mee om dat te laten uitkomen. Ondertussen laat hij uitschijnen dat Regan met zijn vrouw gaan lopen is, door zijn vrouw te verbergen. Hij doet dit omdat niet zou uitkomen dat Regan echt dood was, want dan zou zijn macht over de Sternwoods verbroken zijn. Anderzijds zou hij zelf verdacht worden van de moord, omdat hij dat uit wraak misschien had kunnen doen omdat die verliefd was op zijn vrouw. Hij heeft dus twee redenen om zijn vrouw te verbergen.
Wat deed Vivian bij Eddie Mars? Ze ging Eddie Mars afkopen door via de roulettetafel haar geld te verliezen. Marlowe is daar dan ook echter onverwacht, en dus wint ze zogezegd het geld. Er wordt dan een scene opgezet dat ze zogezegd beroofd wordt van dat geld, om Marlowe te laten geloven dat er geen link is tussen haar en Eddie Mars. Maar zoals Marlowe ook later aangeeft in de auto, heeft ze op dat moment helemaal het geld niet meer en is het achtergelaten bij Eddie Mars. Ook de berovingscene is dus puur om Marlowe om de tuin te leiden, maar dat is dus niet gelukt.
Marlowe wordt dan benaderd door Harry Jones. Dit is de vriend van Agnes Lowzier, de compagnon van Brody. Voor 200 dollar wil ze wel vertellen waar Eddie Mars zijn vrouw verborgen heeft. Eddie Mars komt daar echter achter en Harry Jones wordt vermoord door een van de bandieten van Mars (Canino). Agnes komt dan toch rechtstreeks in contact met Marlowe. Puur voor het geld (en omdat het afpersen van Brody over de naaktfoto’s niet gelukt is) vertelt ze waar de vrouw van Eddie Mars verborgen is.
Marlowe vindt de vrouw van Eddie Mars maar wordt door Canino opgepakt. Vivian blijkt daar ook te zijn – omdat zij zogezegd naar Mexico is om Regan te gaan zoeken, is ze bij Eddie Mars gaan aankloppen voor een schuilplaats. Uiteindelijk kunnen ze ontsnappen, en Vivian probeert nogmaals Marlowe van de zaak te krijgen door te beweren dat zij Regan heeft vermoord, maar dat is niet het geval. Hij spreekt af met Eddie Mars in Geigers huis, maar zij zijn daar eerst, en wanneer Eddie Mars gedwongen wordt om naar buiten te gaan door Marlowe, wordt die vermoord door zijn eigen mensen, die dachten dat het Marlowe ging zijn die naar buiten ging komen.

Wat is nu de beste versie? Eigenlijk zou het een mix van de twee moeten zijn. De chemie tussen Bacall en Bogart is veel duidelijker in de latere versie, maar de scene in het politiestation hadden ze er nooit mogen uit halen. Ik vind het dan ook eigelijk pas een goede film toen ik ze allebei had gezien. Misschien dat er ooit wel eens een extended version uit komt. Wat wel een feit is, is dat de scene met Bacall in de sluier wel echt geen zicht was. Die is er terecht uit gehaald en vervangen. Ik geef dus geen kwotering per film, maar in zijn geheel. (***)

Vivian: Speaking of horses, I like to play them myself. But I like to see them workout a little first, see if they’re front runners or comefrom behind, find out what their whole card is, what makes them run.
Marlowe: Find out mine?
Vivian: I think so.
Marlowe: Go ahead.
Vivian: I’d say you don’t like to be rated. You like to get out in front, open up a little lead, take a little breather in the backstretch, and then come home free.
Marlowe: You don’t like to be rated yourself.
Vivian: I haven’t met anyone yet that can do it. Any suggestions?
Marlowe: Well, I can’t tell till I’ve seen you over a distance of ground. You’ve got a touch of class, but I don’t know how, how far you can go.
Vivian: A lot depends on who’s in the saddle.

The deep end (2001)

Waarom bekeken? Eigenlijk voor Jonathan Tucker, die ik gezien had in The Virgin Suicides en daar indruk op mij had gemaakt.

Korte inhoud?  Margaret Hall (Tilda Swinton) leidt een rustig bestaan met haar kinderen terwijl haar man maandenlang op zee is. Maar dan spoelt het lijk van de vriend van haar zoon aan, aan de rand van het meer.

 

 

 

 

Wat vond de filmkijker er van ?
Als je ooit twijfelt aan het feit of Tilda Swinton echt een film kan dragen, dan moet je The deep end zeker bekijken. Vanaf het eerste moment, wanneer ze aanbelt bij de bar van Darby Reese om te zeggen dat ze haar zoon met rust moet laten, weet je dat het haar film is. Het verhaal lijkt anders niet zo origineel, want het gaat om het verdoezelen van een moord die dan langzaam uit dan toch uitkomt. Maar daar gaat de film eigenlijk niet over, en het is pas na een drie kwartier dat je echt door begint te krijgen en dat je in je zetel begint te draaien van “hmm dat is een ongewone scene hier, dit wordt interessant”. Ik heb het dan over het moment dat Jack, de vader van haar man, een hartaanval krijgt op een wel heel raar moment. Het zet heel de film op zijn kop maar dat maakt deze film net zo goed. Meestal ga ik er van uit dat deze site gelezen wordt door iemand die de film al gezien heeft en doe ik niet veel moeite om spoilers te voorkomen, maar ik maak van deze film een uitzondering. Gewoon kijken, en je zal zien dat wat een doordeweeks filmpke leek te gaan worden plots veel intrigerender wordt.
Tilda Swinton speelt haar rol zeer goed als moeder die er alles aan doet om haar zoon te beschermen. Hoe ver ga je daar namelijk in? Zou je een moord verdoezelen om je zoon te beschermen? Margaret Hall doet het wel, al is er niet zo handig in omdat ze naar het lijk achteraf moet terugkeren om de autosleutel te gaan halen, want de auto van de man staat nog voor de deur en dat is toch wel een beetje verdacht. Het lijkt een blunder van formaat, maar het is zeer menselijk om dit te vergeten en maakt de film en haar vertolking zeer geloofwaardig. Tilda Swinton was nog niet erg bekend in 2001, en haar doorbraak in Michael Clayton in 2007 was nog vrij ver weg, maar er werd gedacht dat ze voor deze film een nominatie zou krijgen bij de oscars. Dat lukte weliswaar niet, al werd ze wel met een golden globe genomineerd.
Goran Visnjik speelt Alec, de afperser, en maakte ook een indruk op mij. Het is niet iedereen gegeven om van de ene rol in de andere te vallen in eenzelfde film, maar hij doet dit geloofwaardig. Hij is vooral bekend van ER maar het lukt hem niet echt om door te breken in Hollywood of met een andere tv serie. Ik gun het hem nochtans van harte. Zijn eindscene bevat wel een foutje doordat je zijn ogen ziet bewegen onder zijn gesloten ooglid, maar dat is eerder een fout van de regisseur om dit niet op te merken, dan van hem.
Jonathan Tucker maakte ook al indruk in The Virgin Suicides in 1999, en hij doet het zeker ook heel goed in deze film. Hij is zestien geworden tijdens het filmen van de sexscene (mocht ook maar pas als hij 16 was)… er zijn wel andere en betere manieren om je verjaardag te vieren.
Josh Lucas tenslotte is ook zo’n acteur die je kent van A beautiful mind of Poseidon, maar die ook niet echt doorbreekt. Hier moet hij vooral lijk spelen, dus hier zal het ook niet mee lukken. Josh is ook zo’n acteur die Scott McGehee en David Siegel hebben hier toch wel een degelijke film afgeverd, gebaseerd op een boek van Elisabeth Sanxay Holding maar de screenplay is ook van hun hand. Dit duo maakte nog andere films samen, oa Bee season en What Maisee knew. Ze maken ook gebruik van de prachtige omgeving van lake Tahoe.
Dit is een film die zeer ongeloofwaardig zou kunnen zijn maar die er toch in slaagt om niet zo over te komen dankzij het sterke script en de zeer goede vertolkingen van Swinton en Visnjic. Dit is een sfeervolle, angstaanjagende en “noirachtige” thriller om je vingers van af te likken.  (****)

Margaret Hall: Well, maybe you should explain “really trying” to me, Mr. Spera. Tell me – how would you be “really trying” if you were me? But you’re not me, are you? You don’t have my petty concerns to clutter your life and keep you from trying. You don’t have three kids to feed, or worry about the future of a 17-year-old boy who nearly got himself killed driving back from some kind of a nightclub with his 30-year-old friend sitting drunk in the seat beside him. No, these are not your concerns. I see that. But perhaps you’re right, Mr. Spera. Perhaps I could be trying a little harder. Maybe sometime tomorrow between dropping Dylan at baseball practice and picking up my father-in-law from the hospital, I might find a way to try a little harder. Maybe I should take a page from your book: go to the track, find a card game. Maybe I should blackmail someone. Or maybe you have another idea. I mean, maybe you have a better idea of how I might try a little harder to find this $50,000 you’ve come here to steal from me.