Gulliver’s travels (2010)

Waarom bekeken? Ik was in het buitenland, geen dvd’s bij dus kijken maar wat er komt. Een situatie die ik zoveel mogelijk probeer te vermijden.

Korte inhoud ?
Gulliver gaat in opdracht naar de Bermuda driehoek en komt op het Lilliputter eiland terecht.

En wat vond de filmkijker er van?
Er kan veel gezegd worden over Gulliver’s Travels, en dan vooral op een negatieve manier. De film flopte genadeloos en ook op IMDB krijgt de film amper een vier op tien. Dat ziet er dus niet goed uit voor de filmkijker, maar alhoewel de film tenenkrullende scenes heeft, krijgt de film van mij toch nog een redelijke score. Niet om te zeggen dat het aanrader is.
Je kan al beginnen door af te vragen waarom dit verhaal nog maar eens verfilmd moet worden. Niet dat er al ooit een echt geslaagde versie geweest is, al komt de TV versie van 1996 met Ted Danson er nog het dichtste bij. Maar dat moeten de makers ook gedacht hebben, want veel schiet er niet meer over van het originele verhaal. Ik kan nog volgen dat ze het in de huidige tijdslijn laten spelen (en op die scenes is weinig aan te merken). Maar dat ze Gulliver laten vechten tegen een soort van Transformer is er toch wel over. Andere updates (zoals de I-Phone, het blikje cola..) doen het dan weer wel goed. Goede idee-en genoeg op dat vlak, maar weinig goed uitgewerkt en mij lijkt het dat er een scriptdokter nog nodig was geweest, maar dat ze het geld daarvoor niet hadden.

Het hoogtepunt van het originele verhaal ligt volgens mij dan ook in het begin – het feit dat hij vastgebonden is op het strand – en dat is altijd al een probleem geweest bij dit verhaal. Al wat erna komt is zelden beter. In deze film is Gulliver amper een minuut vastgebonden of hij bevrijdt zichzelf al. Jammer!
De speciale effecten zijn meestal vrij goed, maar toch heb je momenten dat het lijkt alsof Jack Black niet recht naar de lilliputter kijkt. Dat breekt de magie natuurlijk wel compleet, zoals je dat ook had in de eerste prequel Star Wars film , als Obi Wan Kenobi (Ewan Mc Gregor) naar de grotere Jar Jar Binks moet kijken… maar we wijken af!
Jack Black doet zijn best als Gulliver, en hij brengt het er meestal wel goed van af. Hij is misschien iets te weinig verbaasd over dat kleine wereldje in het begin, en als hij zijn vriendin uit “de echte wereld” voor het eerst ziet, mocht hij wel iets blijer zijn, en vooral zij vindt het op twintig seconden al vrij normaal allemaal. Maar dat ligt eerder weer aan het script dan aan de acteurs/actrices.
Grootste teleurstelling voor mij is Chris O’Dowd. Hij is een ongelooflijk goed komisch acteur (Hij is een van mijn favoriete personages in The Boat that rocks, de jammer genoeg geflopte film van Richard Curtis over een piraatzender), maar krijgt wel zeer weinig waar hij iets mee kan doen. Zo’n gemiste kans. Als je er zo’n acteur aantrekt voor een film, doe dan iets met zijn talenten denk ik dan. Enkel in de “courting” scene komt het er een beetje uit, maar voor de rest is het hier ook het script dat faalt. Emily Blunt, tenslotte, geeft ook geen gedenkwaardige vertolking, als we het vergelijken met andere films uit haar carrière.

Maar wacht! Misschien zien we dit allemaal verkeerd! Deze film is bedoeld voor kinderen! Akkoord, en dat is ook de reden waarom ik denk dat het kinderpubliek zich niet zal storen aan wat ik hierboven geschreven heb. In die context geef ik de film dus nog wel een 5.5/10. Er was zeker ruimte voor meer volwassen grappen (waarmee ik zeker niet de urineer scene bedoel, die ik ronduit flauw vond, zeker als er dan nog een paar onnodig moeten ondergep*st worden wanneer de brand al geblust is), maar voor kinderen is de rest van de humor id film begrijpelijk flauw voor volwassenen maar ok voor kinderen. Wat je daar dan wel tegenover kan zetten is dat Pixar er wel in slaagt om animatiefilms uit te brengen waar zowel volwassenen als kinderen kunnen naar gaan kijken, maar dat is dan ook de grote succesformule van Pixar. Dit hoeft niet zo’n film te zijn. Als je er dus met de juiste instelling naar kijkt, met je kinderen, dan is dit een best te pruimen film. Maar het volwassen publiek kan deze film gerust links laten liggen. (**)

 

 

The chronicles of Narnia: The voyage of the Dawn Trader (2010)

Waarom bekeken? Toch wel benieuwd naar dit deel, na de eerste twee Narnia films bekeken te hebben.

Korte inhoud ?
Lucy en Edmund keren terug naar Narnia, waar ze samen met Prince Caspian op zee op zoek gaan naar de “seven lords”, die verdwenen zijn op Lone Island toen ze zich gingen verschuilen tijdens de oorlog met de vader van Caspian.

En wat vond de filmkijker er van?

Een echt grote fan van de Narnia films ben ik nooit geweest. De eerste film (The lion, the witch, and the wardrobe) had een beetje last van afgekeken Tolkien gehalte (wat niet verbazend is, aangezien Tolkien en CS Lewis vrienden waren) en de jonge leeftijd van de hoofdrolspelers speelde me ook wat parten, ook wat hun acteerprestaties betreft. De tweede film (Prince Caspian) was beter, en ook de cast had al wat bijgeleerd, maar had dan weer wat te lijden onder een lange speelduur. In deze derde film doen enkel de twee jongste van de cast nog mee (in Narnia is een leeftijdsbeperking), die ondertussen natuurlijk wel wat ouder zijn geworden. Zij brengen het er behoorlijk van af, waarbij in mijn ogen de nieuwste Narnia telg, Eustace, er bovenuit steekt alhoewel hij een irritant jongetje moet spelen, maar wonderbaarlijk dit niet doet op een irritante manier, hoe raar dit ook kan klinken. Het irriteert de kijker in elk geval niet, en dat is prijzenswaardig. Tegen dat de volgende film gemaakt wordt (wat The Silver Chair zou worden), zal hij – wat de film ook suggereert op het einde – nog de enige zijn die Narnia binnen mag.
Waar deze film het meest onder te lijden heeft, is het feit dat het zich wel in Narnia afspeelt, maar grotendeels op een schip op zee waarbij van eiland naar eiland gehopt wordt. Dit gaat soms zo snel dat je van sommige stukken het gevoel hebt van “en wat brengt dit nu bij tot het verhaal?” Het grootst was deze ergernis bij de onzichtbare wezens dat een soort dwergen met 1 voet blijken te zijn.
Het boek had hier ook onder te lijden en het wordt ook beschouwd als het zwakste uit de serie. Ze hebben echter verbeteringen gebracht op het witte doek door er een macguffin aan toe te voegen : ze moeten op zoek naar alle zwaarden om die dan op Aslans tafel te leggen om een bepaalde vloek op te heffen. Never mind wie die vloek heeft gespeld – je moet je niet te veel vragen stellen, en net dat onderscheidt een LOTR film van een Narnia film. De macguffin werkt een beetje, maar ze komen zo toevallig die zwaarden tegen, dat het er iets te dik opligt dat het een macguffin is.
Ook andere scenes zijn er een beetje met het haar bij getrokken : de korte tijd dat Caspian en Edmund tegenover elkaar staan bij het meer dat alles in goud verandert, is teenkrullend slecht gespeeld en komt ook een beetje uit het niets. Het laat me er ook aan herinneren dat de Narnia films meer voor kinderen bedoeld zijn dan de LOTR films. Daarom zijn er ook nederlandse versies van de Narnia films.
Niet het beste verhaal dus, deze film, en ik vermoed dan ook dat ze er voor gekozen hebben omdat het wel een Pirates of the Carribean gehalte heeft, al is het grote tegenargument daar natuurlijk dat het chronologisch wel juist was om dit deel te verfilmen.
Is er dan niets goeds over te vermelden? Toch wel. Als de laatste vijftien minuten even goed zouden zijn geweest als de rest van de film, dan was het een topfilm geweest. Het afscheid van Reepicheep bij de grens van het Aslan land is pakkend en zit ook emotioneel heel juist. Het laat je er op een pijnlijke manier aan herinneren hoe goed de Narnia films hadden kunnen zijn. Ook het gevecht met de zeeslang doet niet onder aan de beste Pirates film, en is best spannend en duurt ook niet te kort zodat de slang niet te gemakkelijk verslagen is. Het feit dat tegelijkertijd iemand probeert het laatste zwaard op tafel te leggen, maakt het op twee fronten tegelijk spannend. Dit in tegenstelling tot de gevechten in een eerder deel van de film, die ongeinspireerd en veel te Disney achtig overkomen. Het deel van het verhaal waarbij (spoiler!) Eustace een draak geworden is en meehelpt in hun kweeste is ook een beter deel van het verhaal, al vond ik het voorttrekken van het schip door de vliegende draak er dan weer vrij belachelijk uitzien.
De special effects zijn ook goed genoeg, en de interactie tussen Reepicheep en de draak is best onderhoudend.
Een van de beste scenes is ook, vreemd genoeg, de cameo van Peter en Susan, de twee van het oorspronkelijke viertal die niet meer in Narnia mogen komen vanwege een te hoge leeftijd. Lucy vind zichzelf niet knap genoeg en wil er uit zien als Susan, maar in haar visioen blijkt dan dat Lusy niet meer bestaat als ze er uit ziet als Susan. Het is kort en krachtig, maar het wordt goed opgebouwd en afgehandeld.
Al bij al dus een film die zijn ups en downs heeft, en ik zou zeggen, als je er aan begint, kijk dan door en je wordt dan toch nog beloond. Wat hopen we voor The Silver Chair? Een beter verhaal, wat meer Narnia country ipv de zee, en ook wat starpower. Tilda Swinton kan daar al voor zorgen als de witte heks. (**)

 

Monsters University (2013)

Waarom bekeken? Pixar!

Korte inhoud ?
De avonturen van Mike Wazowski en James P. Sullivan op de Monsters University, maw leren kinderen bang maken!

En wat vond de filmkijker er van?

Een premiere op deze reviewwebsite nu we voor het eerst een animatiefilm gaan bespreken : de Pixar film “Monsters University” . Sequels op originele Pixar films zijn meestal heel goed (elk vervolg op Toy Story was beter dan de vorige). Enkel het vervolg op Cars viel niet bij iedereen in de smaak en lijkt puur om commerciele redenen te zijn gemaakt. Ik kan er nog niet over oordelen aangezien ik die film nog niet gezien heb, maar dit vervolg op “Monsters Inc.” is wel degelijk geslaagd. En alhoewel we na de aangekondigde sequel op “Finding Nemo” we volgens de Pixar firma niet direct nog een sequel moeten verwachten (wat dan wel weer jammer is voor The Incredibles), kunnen we van Monsters Inc eigenlijk niet echt spreken van een sequel, eerder een prequel. Natuurlijk toont deze film hoe onze hoofdpersonages vrienden zijn geworden en hoe ze in Monsters Inc zijn beland, maar Pixar komt toch wel verrassend uit de hoek door dat niet het hoofdthema te maken. Meer nog, ze zijn eerder concurrenten en als ze dan toch noodgedwongen moeten samenwerken, is dat enkel omdat het de enige manier was om nog afgestudeerd te geraken en zo kans te maken om te werken in Monsters Inc. Men moet toch toegeven dat het een heel originele invalshoek is, waardoor dit een heel ander verhaal wordt dan Monsters Inc, maar toch nog genoeg er naar refereert om het niet zoals Cars 2 van de pot gerukt te laten overkomen. Het was de kans voor Pixar een “studentenfilm” te maken zoals Revenge of the nerds of zelfs Harry Potter. Zonder het einde te verraden kan ik zeggen dat we echt wel te zien krijgen hoe ze in de tweede film geraakt zijn, in een leuk overzichtsfilmpje. Echt goed gevonden! En om helemaal terug te spoelen naar het begin van de film, had ik heel even spijt dat Mike terug opgroeide zoals we hem kennen, zo goed was het begin van de film met Mike als snotjongen, of beter, als snotmonster. Het viel me op dat de hoofdkarakters meer ontwikkeld zijn dan in de eerste film, een van de weinige kritieken die ik heb op het origineel. De plot van de eerste film was natuurlijk geniaal en niet evenaarbaar, maar dat hebben ze op die manier dus duidelijk gecompenseerd.
De animatie is natuurlijk fantastisch, al kunnen we dat sowieso verwachten ondertussen natuurlijk. Pixar heeft heel veel aandacht gegeven aan de details van de universiteit, er zijn zeker dingen bij die je pas bij een tweede visie zouden opvallen. Je ziet ook dat de techniek ver gevorderd is sinds Monsters Inc. Het valt niet op als je Monsters Inc kijkt, maar wel als je ze naast elkaar zou bekijken. De animators kunnen waarschijnlijk ook de wildste idee-en realisteren met het tekenen van alle soorten monsters.
De muziek verdient een aparte vermelding. Randy Newman kan het nog altijd en de muziek is apart en toch heel origineel en klinkt als Pixar. Dat kan niet gemakkelijk zijn om daar aan te voldoen.
Monsters University is een film die door iedereen kan bekeken worden, groot en klein, nog meer dan Toy Story of Finding Nemo, waar af en toe een akelig stuk in zit. Het enige waar kleinere kindjes misschien van zouden kunnen schrikken, is Dean Hardscrabble, met de stem van Hellen Mirren. Wonderbaarlijk personage trouwens, dat me nog het meest deed denken aan Professor Minerva McGonagalluit Harry Potter.
O, en als je denkt dat je de stem van Cliff Clavin uit Cheers niet gehoord hebt in Monsters University, ga dan zeker de zaal niet te snel uit (of als je thuis bent, niet te snel afzetten!) (****)

Mike Wazowski: I’ve been waiting for this my whole life! I’m gonna be a scarer!

Beasts of the southern wild (2012)

Waarom bekeken? Ik probeer altijd om de Oscarnominaties voor beste film te bekijken voordat de ceremonie plaatsvindt. Bij deze heb ik ze alle negen bekeken en besproken!

Korte inhoud ?
Hushpuppy en haar vader proberen te overleven in een regio die bijna volledig overspoeld wordt door een zware storm.

En wat vond de filmkijker er van?

Vanaf het begin van “Beasts of the Southern wild” weten we al dat dit geen film van dertien in een dozijn is. De setting (denk aan New Orleans en de Mississippi en je bent al goed op weg) en het feit dat we alles het uit de ogen van een zesjarig meisje zien, dat probeert te overleven met haar vader in de “bathtub” (badkuip), voelen al direct aan als een outsider film in het lijstje van de genomineerden voor beste film. We worden overstelpt met de nodige onschuld maar ook de fantasie van Hushpuppy. En al is dit geen conventioneel Hollywood drama, zeker ook niet op de manier waarop de beelden gedraaid zijn en ook hoe echt de omgeving er uit ziet (omdat ze gewoon echt is), toch is dit een uitermate interessant en origineel verhaal.
Nochtans had het best een deprimerende film kunnen worden. Hushpuppy’s vader is een alcholieker wiens gezondheid ook niet al te best is, en een haat-liefde relatie heeft met haar dochter. Zelf worden we over en ’t weer geslingerd over hoe we tegenover hem staan, maar Hushpuppy heeft er onvoorwaardelijke liefde voor. Dit klinkt ongeloofwaardig, maar de vader is de enige die ze heeft in haar wereld. Het lijkt me dus niet meer dan logsch dat ze toch voor hem zorgt en dat ze hem mist, als hij er niet is.
Hushpuppy zelf steelt natuurlijk de film. Al is ze arm, heeft ze geen electriciteit, en zit ze tussen het afval, toch is ze gelukkig, voornamelijk natuurlijk om dat ze niet beter weet. In haar onschuld ziet ze alles als een soort afwegen tegenover het universum. Hier zou je wel kunnen stellen dat ze soms iets te intelligente zinnen brouwt (zoals “When it all goes quiet behind my eyes, I see everything that made me flying around in invisible pieces.”). Maar kom, echt storen deed het me eigenlijk niet.
Heel haar wereld wordt overhoop gegooid als er een hevige storm uitbreekt. Er wordt niet gesproken over de orkaan Katrina, maar het is duidelijk dat er aan gerefereerd wordt. Vanaf dat moment staat Hushpuppy er meer alleen voor, probeert ze haar mama te bereiken, en komt ze zelfs in de echte wereld terect, wanneer ze verplicht ge-evacueerd worden.
De scenes dat ze op zoek gaat naar haar moeder, en bij iemand terecht komt die zich over haar wil ontfermen, vond ik een van de ontroerendste scenes, zonder dat het melig wordt. De andere scene die bijblijft is wanneer Hushpuppy uit de bus vlucht en haar vader verwijt dat hij afstand van haar neemt.
Alle acteurs en actrices zijn amateurs, en acteren dus voor het eerst. Aan de prestaties van Hushpuppy en de vader kan je dat zeker niet zien. De randpersonages vind ik wel te stereotiep overkomen. Ik vraag me af of ze gevraagd is om gewoon zichzelf te zijn, maar ik denk het niet. Het stoorde me soms om te zien dat afgezien van Hushpuppy, iedereen dezelfde zuiplap is die dezelfde onzin uitkraamt. Hoe belabbert het met een wijk of een regio ook gesteld is, er zijn nog altijd mensen die proberen hun waardigheid te bewaren. En dat zie ik hier helemaal niet.
Het is knap dat de (overigens jonge) regisseur met zo’n klein budget zo’n film heeft kunnen maken. Het is een visuele reis waarbij het open einde helemaal niet erg is. Zeker geen alledaagse film over niet direct het meest opbeurende verhaal. Het is knap van de Academy om hem te nomineren, zodat het een groter publiek bereikt dan normaal gezien het geval zou zijn geweest. (***)

Hushpuppy : When daddy kill me I won’t be forgotten. I’m recording my story for the scientists in the future. In a million years, when kids go to school, they gonna know: Once there was a Hushpuppy, and she lived with her daddy in The Bathtub.

Pirates of the Caribbean: On Stranger Tides (2011)

Waarom bekeken door filmkijker? De eerste Pirates film was best leuk, de tweede en de derde hadden nog goei momenten maar waren nodeloos ingewikkeld. Met de vierde beloofden ze een simpeler verhaal, meer in de trend van de eerste, met complete focus op Jack Sparrow. Klonk goed!

Korte inhoud? Jack Sparrow heeft een kaart van de Fountain of Youth, maar hij weet het ritueel niet dat er bij hoort. Hij geraakt verzeilt in een race met Blackbeard, Barbarosse en wat Spanjaarden om het eerst bij de fontein te geraken.

En wat vond de filmkijker er van?  Het eerste half uur was teleurstellend. Het boeide me niet om Jack Sparrow vermomd te zien als rechter, om dan een reeks achtervolgingen te moeten slikken met een koets. Er zat niet alleen niets vernieuwends in (we hebben het allemaal al wel eens gezien, en ook een beetje deja vu met Sleepy Hollow, ook met Johnny Depp, maar honderd keer beter. Ook de gevechten onderling waren niet echt geinspireerd, en kwamen veel te snel na elkaar. Er was geen tijd voor verhaal en het verhaal dat er al in zat, was niet spannend nog boeiend te noemen (een andere Jack Sparrow is een bemanning aan het ronselen, geeuw). Tijdens de gevechten met Penelope Cruz dacht ik echt dat er slijt op de formule zat. Zelfs de muziek van Hans Zimmer begon me te storen. Zijn muziek was net iets te vrolijk, te geforceerd eigenlijk. Je werd bijna verplicht om het goed te vinden dank zij de knappe muziek! Ook kon ik me niet herinneren van de vorige films dat Jack Sparrow zo goed met zijn zwaard om kon. Maar het kan zijn dat ik me daar in vergis.
Gelukkig wordt het veel beter als Jack eindelijk op zee is bij Blackbeard, als de echte MacGuffin een rol begint te spelen : “the fountain of Youth”. De manier waarop Jack een muiterij start is een van de beste momenten van de film. Het personage Blackbeard, prachtig gespeeld door Ian McShane , is absoluut degene die de film naar een beter niveau tilt. Ook de manier waarop hij zijn schip bestuurt met zijn zwaard is goed bedacht en qua special effects toch wel opzienbarend. (De man die dreigt in zee te vallen maar onderweg wordt opgepikt door een touw was toch wel even een wow effect.)
Vanaf de introductie van Blackbeard komt ook Penelope Cruz als Angelica beter uit de verf. Veel heeft ze eigenlijk niet te doen in de film. Er is te weinig interactie met Jack Sparrow en het wil niet vonken tussen hen. Als je ziet wat de laatste scene geeft, als hij ze achter laat op het eiland : dat hadden we meer moeten zien.
De film wordt alsmaar beter – de zoektocht naar de fontein door de veschillende partijen maakt het best spannend, en de scene waarin de meerminnen de sloep aanvallen is me erg bijgebleven. Ergens was het raar dat Jack Sparrow niet in de sloep zat. Gedurende meer dan een kwartier is het eigenlijk Scrum die de hoofdrol speelt. Mag ik even vermelden hoe goed de acteur is, Stephen Graham? Ik kende hem al van Boardwalk Empire (waar hij Capone in speelt) en ook als maatje van Jason Statham in Snatch. Prachtige acteur!
Even krijgen we terug een dieptepunt met Jack Sparrow en de zwiepende palmbomen (evenaart al met de Tarzankreet van Shia LaBoeuf in Indiana Jones & The Crystal Skull in graad van plaatsvervangende schaamte),  maard e uiteindelijke confrontatie bij de fontein is terug goed. Het deed me soms heel hard denken aan die andere Indiana Jones film (The last crusade) waarin Henry Jones van de beker moet drinken, en die Nazi die plots veel ouder wordt als hij uit een verkeerde beker drinkt but hey, every story has almost been told by now. Ook de zombies zijn totaal overbodig als je al een soort zombies hebt gehad in het eerste deel, die er niet alleen cooler uit zagen maar die daar ook nog een rol speelden in het verhaal, terwijl het hier iets meer is van “och we gooien er nog een zombie tegenaan, dat is in tegenwoordig”.
Als op het einde Barbarossa dan terug als vanouds piraatje speelt  Jack en Angelica nog een leuke confrontatie hebben, en er ook nog eens een leuke scene na de credits is, dan zeg ik  “Bring it on, part 5!” Maar dan denk ik weer aan de saaie eerste veertig minuten, en dan denk ik dat we het nu nog wel gehad hebben. Maar ze mogen altijd proberen van me van het tegendeel te bewijzen! ***

Wist je dat…

• Mogelijk de eerste van een tweede trilogie, en aangezien het een groot commercieel succes was, zit dat er wel in.
• Gebaseerd op een boek uit 1988 (On stranger Tides), waar ook het legendarische computerspel van LucasArts Secret of Monkey Island inspiratie haalde
• Penelope Cruz was zwanger tijdens de opnames,en haar zus sprong dikwijls in voor de longshots omdat ze het buikje niet meer konden verbergen

Hugo (2011)

Waarom bekeken door filmkijker? Ik probeer altijd alle Oscargenomineerde films te zien in de categorie “Beste film” voordat de uitreiking plaats vindt.

Korte inhoud? Hugo is een jongetje dat woont in een treinstation in Parijs om de klokken regelmatig op te winden. Hij tracht tegelijkertijd een soort van mechanische robot te herstellen aan de hand van notities van zijn vader. Daarvoor heeft hij onderdelen nodig, die hij steelt in de speelgoedkraam van Georges Méliès (Ben Kingsley). Die blijkt echter weet te hebben van de robot, en ook ooit aan de wieg gestaan te hebben van de filmcinema…

En wat vond de filmkijker er van? Wie had kunnen vermoeden dat Scorcese, regisseur van rauwe films zoals Goodfellas, Casino en Taxi Driver, een kerst-familiefilm zou maken en daar nog zo geweldig in zou slagen ook? Je bent vanaf het begin mee met de knappe beelden die je leiden naar het treinstation in Parijs en de mooie begeleidende muziek van Howard Shore (die genomineerd is voor een Oscar en mij een heel grote kans lijkt te maken op het beeldje). Je kan de sfeer bijna letterlijk opsnuiven, en al snel zitten we in een achtervolging van de politieagent (gespeeld door ‘Borat’ Sacha Baron Cohen, die toch wel heel hard op agent Crabtree lijkt van Allo Allo in deze film!) en voelen we mee met Hugo wiens boekje afgepakt wordt door Ben Kingsley (schandelijk over het hoofd gezien door de Academy voor zijn rol). Driekwart ver in de film gaat het meer over zijn personage dan over Hugo, maar dat deert niet want iedereen die liefde heeft voor de cinema wil gewoon zien en weten hoe het was om een pionier te zijn in bioscoopfilms. Ik denk dat dat ook de reden was voor Scorsese om deze film te maken, en terecht : als we ook maar een glimps kunnen opvangen van het maken van de eerste films aller tijden, en hoe het publiek daar op reageerde (Train arriving in the station!), zijn we al content. Scorcese’s liefde voor de film spat gewoon van het doek.
Misschien dat de film soms wel wat weg heeft van een boek van Charles Dickens, vooral op de manier waarop alles uiteindelijk goed afloopt. Maar dit is nu eenmaal een familiefilm, uitgebracht in de kerstperiode, dus wat had je anders verwacht? Scorsese vermijdt meligheid en zoetsappigheid (misschien voor sommigen op het randje.) Er zit gewoon te veel magie in deze film om er niet door getroffen te worden. Beslist een van de mooiste films van 2011, en laten we hopen dat hij ook de oscar daarvoor in de wacht mag slepen. Wat wel niet te begrijpen is, is dat geen enkele acteur of actrice genomineerd werd uit deze film. O, en beste mensen, ik heb hem niet bekeken in de 3D versie en ik heb niet het gevoel daardoor iets gemist te hebben! Dat wil veel zeggen want naar het schijnt was James Cameron himself onder de indruk van het gebruik van 3D…  (*****)

Georges Méliès: My friends, I address you all tonight as you truly are; wizards, mermaids, travelers, adventurers, magicians… Come and dream with me.

Wist je dat…

• dat het van 1999 geleden was dat Scorcese nog eens een film maakte zonder Leonardo di Caprio?
• De echte Georges Méliès werkte inderdaad in een treinstation als speelgoedbouwer na de eerste wereldoorlog
• Hugo’s droom van de ontsporende trein is een referentie naar het echte treinongeval in 1895 in het station van Montparnasse.

Elf (2003)

Waarom bekeken? Ah, in de kerst- en nieuwjaarsperiode verplicht ik mij om een typische kerstfilm te bekijken. Ik probeer er dan wel een goeie uit te kiezen…

Heel korte inhoud ?Op kerstavond neemt de kerstman toch wel een baby mee in de zak met cadeautjes zeker! Hij neemt die dus mee naar de Noordpool, wordt Buddy gedoopt en opgevoed door Papa Elf (Bob Newhart). Als Buddy (Will Ferrell) volwassen is, beseft hij dat hij niet tussen de andere elfen past en wordt hem de waarheid verteld en besluit hij om zijn echte vader (James Caan) te vinden. Die staat echter op de lijst van stoute mensen…

En wat vond de filmkijker er van?  Ik was natuurlijk in de sfeer van de tijd van het jaar, maar dit is echt wel een grappige film. Enkel naar het einde toe gaat het qua kerstgehalte er misschien een beetje over.
Will Ferrell doet het prima als elf, zonder aan over-acting te doen, zoals we van Jim Carrey of Robin Williams misschien wel zouden kunnen verwachten. Hij is duidelijk in zijn element en de scenes met James Caan doen het heel goed. Gelukkig hebben ze zijn vader geen superslechterik gemaakt zodat het conflict niet te groot is. Het zaligste moment tussen hen twee is wanneer Buddy slaapt in het uitstelraam van de winkel, en dat zijn vader – die hem afgewezen heeft als een gek – toevallig langsloopt. Het gezicht van James Caan als hij “dad!” roept en kijkt naar de andere mensen, spreekt boekdelen en deed me hard lachen. Ander superkomische elementen spelen zich af in de speelgoedwinkel waar hij de kerstman ontmaskert als “niet de echte” en het gevecht dat daar op volgt.
Zooey Deschanel maakte bij mij ook indruk als het liefste meisje van heel de wereld dat ook nog mooi kerstliedjes kan zingen. Jammer dat ze net iets te weinig te doen heeft in de film.
Verder heeft deze film de juiste ingredienten om zich kerstfilm te noemen : veel sneeuw, sledes en de bijhorende belletjes, de juiste muziek (Frank Sinatra, Winter Wonderland, Let it snow…), en loopt alles goed af op het einde. De achtervolging van de kerstmanslede is duidelijk bedoeld om er nog wat leuke actie in te steken maar eigenlijk was dit niet echt nodig en duurt het net dat ietsje te lang. Maar kom, dit is een film voor gans de familie waar je mee kan lachen en waar je een warm gevoel van krijgt vanbinnen. Meer moet dat toch niet zijn? (****)

Wist je dat…

• Jim Carrey wel degelijk ook de rol aangeboden heeft gekregen ?
• De beroemde schrijver van kinderverhalen wordt gespeeld door een dwerg die we kennen van de brilliante serie Game of Thrones (2011).
• De film in de film is It’s a wonderful life, een echte kerstfilmklassieker
• De dokter wordt gespeeld door de regisseur, Jon Favreau

The lovely bones (2009)

Waarom bekeken door filmkijker? Om eerlijk te zijn, ben ik sinds Hanna en Atonement een fan geworden van Saoirse Ronan, de actrice die hier de hoofdrol speelt. Ook het feit dat Peter Jackson de regisseur was, speelde mee. Hij is vooral bekend van de Lord of the Rings trilogie, maar ik ken hem ook van Heavenly creatures en wist dus dat hij in staat is om in andere genres een meester van het vak te zijn.

Hele korte inhoud? Saoirse Ronan speelt een meisje dat op brutale wijze vermoord wordt. Ze bevindt zich daarna in een tussenwereld tussen leven en dood, en moet kiezen of zij de echte wereld nog wil beinvloeden zodat de dader nog gepakt wordt, of alles achter zich laten voor een plaatsje in de hemel.

En wat vond filmkijker er van? Als iemand moest vragen welk genre deze film mag bestempeld krijgen, dan zou je beseffen dat er geen genakkelijk antwoord is. Het is geen science fiction, het is zeker wel een drama, maar enkel dat zeggen zou het teniet doen.  IMDB noemt het ook fantasy en een thriller en ik neem dat graag over, maar zelfs dat dekt de lading niet in mijn ogen. Net daarom misschien dat ik deze film nog lang zal onthouden. Bij momenten lijkt het een beetje op een Michael Gondry film (Eternal sunshine of a spotless mind), maar gelukkig ontspoort Jackson niet (en iedereen die The science of sleep heeft gezien zal weten wat ik bedoel). De scenes in de tussenwereld zijn heel mooi gedaan en leiden niet af in wat er de echte wereld gebeurt. De spannendste momenten spelen zich af in de echte wereld : de scene waarin de zus in het huis van de dader zit en dreigt gevat te worden is heel goed opgebouwd en doet je op je nagels bijten. Er is ook plaats voor emotie die nooit over the top of onnatuurlijk lijkt. Marc Wahlberg speelt zijn rol met verve als de vader die het niet kan aanvaarden (afgezien van zijn belachelijk kapsel, waar was dat voor nodig). Susan Sarandon heeft een heel klein rolletje in de film maar het is wel op haar lijf geschreven, en zorgt voor de komische noot.  Een bijna onherkenbare Stanley Tucci tenslotte speelt magistraal de moordenaar, en kreeg er terecht een oscar nominatie voor. Rachel Weisz komt minder goed uit de verf maar zij is dan ook een groot deel van de film afwezig.
Ik kan me inbeelden dat vele mensen het een teleurstellend einde vinden en hopen dat het meisje wraak kan nemen. Ik moet ook toegeven dat ik het eerst smerig van Jackson vond om de kantelende safe zo traag te doen vallen in de put, waardoor je de verkeerde verwachtingen schept en elk moment denkt dat het gaat uitkomen wat er in de safe zit. Achteraf gezien – een film moet soms even bezinken – vond ik het wel goed dat het meisje uiteindelijk voor de liefde kiest. En voor de rechtvaardigen onder jullie : de dader krijgt dan toch zijn verdiende loon op het einde, zij het dan vele jaren later. Heb je die ijspegel niet zien schitteren net voor die viel? (*****)

Iets speciaal nog op de DVD? Nee, de dvd die ik bekeken heb was volledig ontnomen van alle extra’s. Op de blue-ray versie staat naar het schijnt een heel uitgebreid videodagboek van Peter Jackson, dat waarschijnlijk wel de moeite zal zijn.

Wist je dat ?

• Stanley Tucci had de rol bijna geweigerd omdat hij bang was om zo’n wreed personage te spelen
• Peter Jackson wou een onbekende actrice voor het meisje, en had Saoirse Ronan al aangenomen voordat zij een oscarnominatie kreeg voor Atonement. 
• De regisseur Peter Jackson doet meestal een cameo in zijn films. In deze film is hij de man in de winkel die een fotocamera bekijkt.
• De eindaftiteling duurt zomaar eens 15 minuten. Dat zal hij nog over gehouden hebben van de LOTR trilogie. Daar kan ik dat verstaan, maar bij deze film lijkt me dat toch wel wat overdreven.
• Gebaseerd op een succesvol boek van Alice Sebold