Byzantium (2012)

Byzantium is van Neil Jordan, die ook al “Interview with a vampire” maakte. Ik wist het niet toen ik de film zag, maar ik moest er wel aan denken, omwille van de flashbacks. En ook aan andere films, zoals Twilight, waar ook een bloeddrinkend wezen verliefd wordt op een gewone mens, maar dit is veel beter. En echt verliefd kan je het misschien niet in deze film noemen. Maar dat zal er , na het einde van de film, zeker nog wel van komen. Op bepaalde vlakken komt  de film misschien het dichtst in de buurt van Let the right one in – hoe vampiers zich in de samenleving gedragen zonder opgemerkt te worden. Deze film is dan wel iets minder donker en zwaar dan die film en zeker minder gruwelijk. Ik ben fan van beide in elk geval.

Ik zat direct helemaal in het verhaal, en ik wou weten hoe het in elkaar zat. De vraagtekens in het begin, de flashbacks, worden allemaal helder verklaard en op het einde weet je alles zonder dat het ook te ingewikkeld is. Zelfs de moord die Clara in het begin pleegt,  daarvan wordt eigenlijk zonder  uitleg verklaard wie dat was. Je moet gewoon wat gezichten onthouden.  De film heeft een goed tempo, is echt mooi in beeld gebracht en de muziek is zeer goed. Inhoudelijk zou je kunnen zeggen dat er iets te weinig gedaan wordt met het bordeel Byzantium, om daar dan de titel van de film van te maken. OK, op het einde komt het dan nog in een andere context voor, maar dat is een beetje bij de haren gesleurd, alsof ze het door hadden dat de titel misschien slecht gekozen is. Ik heb wel een aantal keer zitten denken: hier zouden ze een goede miniserie van kunnen maken om het nog iets meer diepgang te geven. Maar langs de andere kant is het, in de tvserie hype die er toch nu al jaren is en de cinema’s voorbij rent qua populariteit, toch weer eens verhelderend om op één avond een mooi afgerond verhaal te zien.

Saoirse Ronan (Eleanor) is weer schitterend in deze film, maar ze gaat niet met de film lopen zoals soms wel het geval is. Gemma Arterton doet het minstens even goed en ze hadden wel wat dynamiek samen. Die dynamiek miste ik soms wel een beetje in Eleanor’s vriendje, hij was een beetje raar, en dat had hij nog eens leukemie ook, precies of het een gevolg was van de leukemie. Niet elke scene schitterde tussen hen, soms wel , soms niet. Maar goed, wat ik dan wel weer geloof, is dat Eleanor zo blij is dat ze aan iemand haar verhaal heeft durven te vertellen – en dat is eigenlijk waar de film volledig rond draait – dus we snappen wel dat ze echt voor hem kiest, want hij gaat niet lopen van haar, ook al gelooft hij haar niet (tot op het einde natuurlijk). De film bouwt ook mooi de spanning op, met de mannen die steeds dichter met hun speurtocht vorderen, en Clara die de mensen begint te vermoorden die het verhaal gehoord hebben. Enkel het einde is op een bepaald moment voorspelbaar: er was maar één manier hoe de scene tussen Clara en de mannen kon eindigen, met Eleanor die vastgeketend is en niet voor de redding kan zorgen. Maar het geeft niet, want er is nog een mooi einde daarna nog, en uiteindelijk willen we dat het goed afloopt, want ondanks dat het vampiers zijn, supporteren we voor hen en staan we aan hun kant. Zeker voor Eleanor, die wel een unieke manier heeft om haar bloeddorst te bevredigen.

Deze film was echt een aangename verrassing voor mij, maar zoals gezegd, jammer van de titel.  Het is gebaseerd op een toneel, en “A vampire story” leek me dan toch wel veel toepasselijker. En als je het er niet zo dik zou willen opleggen, zou je er nog “Secret story” of “Pages for the wind”  of zoiets van kunnen maken. Het heeft in elk geval indertijd niet de aandacht gekregen die het verdiende (het heeft ook twee jaar op de planken gelegen voor het uitkwam, gefilmd in 2010 en uitgekomen in 2012). Een vervolg had mogelijk geweest, had de film meer succes gehad. In elk geval: goed gedaan, Neil.  (*****)

Eleanor: My mother did three things for me. One, she spared my life the day that I was born. Two, she paid for my upkeep on her knees and on her back. And three, she gave me the story I can never tell.

Gräns (Border) – 2018

Gräns (of Border) is gebaseerd op een kortverhaal van Lindqvist, die furore maakte met “Let the right one in”. Het kortverhaal is door hem dan verder uitgebreid om er een volwaardige film van te maken.
Als je de auteur Lindqvist kent, dan weet je dat je voor iets speciaal gaat. Ik zou het geen horror noemen, maar meer thriller met iets bovennatuurlijks er bovenop. Meestal is dat in zijn boeken juist de sterkte. Maar is het kortverhaal goed genoeg voor een film?
In Gräns ontmoeten we Tina, die werkt bij de douane bij een internationale ferrydienst met aankomst in Zweden. Tina ziet er wat speciaal uit, we mogen het “niet mooi” noemen. Dit is wel knap gedaan, en doet me soms wat denken aan The Elephant man, maar dan minder erg. De film kreeg overigens een oscarnominatie voor makeup en was ook de inzending van Zweden voor beste buitenlandse film ,maar zat niet in de uiteindelijke 5 genomineerden. Je moet voor de grap eens gaan kijken hoe de hoofdrolspeelster er in ’t echt uit ziet.
Tina heeft echter een speciale gave wat haar ideaal maakt voor de job : ze kan aan mensen ruiken of ze liegen of angstig zijn. Zo haalt ze mensen er uit die toch te veel sterke drank meenemen, maar op een dag kan ze iemand er uit halen die uiteindelijk een geheugenkaart met foto’s van misbruik bij kinderen bij zich heeft. Dat gedeelte zit niet in het boek. Ik wil geen spoilers geven en ga niet verder uitwijden over waar het verhaal naartoe gaat. Uiteindelijk krijgt de film echter een twist waar ik wat moeite mee had omdat een personage dat eerst heel duidelijk goed was ineens heel slecht wordt. Het leek me wat raar en het is dan ook zo dat het boek dit niet doet. Daardoor lijkt het wat op “ok , we hebben nog tijd over, we gaan daar nog iets aan toevoegen dat mensen niet verwachten”. Uiteindelijk wordt het weer wat ongeloofwaardiger, omdat ze dan de legende van wisselkinderen er bij nemen, wat dan weer iets is waar je al over gehoord hebt. Het allerlaatste shot is ook heel goed – het is geen open einde, maar de vraag is wel hoe ze daar nu mee verder moet en dat ze misschien dezelfde beslissing moet nemen die haar “ouders” ook hebben gedaan. (Voila, dat was niet gemakkelijk , maar hiermee heb ik toch lekker niets verklapt.)
De film ademt op vele vlakken de sfeer van de auteur uit. Het gaat allemaal niet te snel, en de Zweedse omgeving ent aal maakt het nog wat echter , net als in de originele film van Let the right one in. Er komen niet echt enge dingen in voor, behalve dan bij één bepaalde scene die ik maar als seks zal omschrijven. Als je de film gezien hebt weet je wel wat ik bedoel, en het is iets dat je zeker zal bijblijven van de film. Het is heel effectief en nodig , en zeker niet gedaan om te shockeren, maar het is wel … speciaal.
Al bij al toch wel een geslaagde film, zeker qua acteerprestaties van haar en ook van Vore. De film is een afgerond geheel, maar ergens zag ik er nog wel meer in zitten wat haar gave betreft en haar werk. Maar dat is dan misschien iets meer voor een serie. Het is elk geval een film die je niet snel zal vergeten!(***)

Vore : If you’re different than others, it’s because you’re better than them.

Underworld (2003)

Ooit zag ik deze film eerder, en dan heb ik blijkbaar de dvd gekocht ook omdat het de director’s cut was. Maar dat was dan ook 14 jaar geleden gekocht en nooit terug bezien. Today was the day!
Ik heb er een dubbel gevoel bij. De actiescenes in het begin doen me niet veel. Je weet ook niet goed wat er juist aan de hand is, maar dat is niet zo erg. Erger is dat het gewoon platte pang pang actie is. En slecht dat ze kunnen schieten… hoe dikwijls staat Selena gewoon stil met twee pistolen te schieten en kunnen ze haar toch niet raken? Het wordt zo ongeloofwaardig dat het belachelijk wordt. En in tijde van de Matrix (want deze film is 4 jaar na die film uitgekomen) is het dan toch wel heel zwak. De regisseur weet er niets boeiends aan toe te voegen, heel de film lang. Het beste is nog het schieten in een cirkel rond haar zodat ze door de vloer zakt, en laat net dat hetgeen zijn dat ze in de trailer lieten zien. Het verbaast me niet.
De actie van de film wordt beter als Bill Nighy als Victor zo maar eens even bijna met de film gaat lopen, actiegewijs dan toch, met zijn gevecht met Michael. Het is het enige moment dat het echt wat spannend wordt en de actie kan overtuigen. Ook hoe Victor aan zijn einde komt, is geweldig. Maar dan is de film bijna gedaan, net dat hij echt goed wordt. Een deel van de slappe actie in de film is ook te wijten aan het duidelijk lage budget van de film. De lycans (ja zo noemen ze weerwolven in de film) zijn dikwijls houterig of flitserig maar in beeld en alle trucen van de foor worden boven gehaald om maar niet te veel geld uit te geven. Zo zie je de lycans niet als je het in de ogen van Michael ziet (iets wat ook totaal onduidelijk is eigenlijk), en dan zien we ze weer vooral in het donker, en dan zie je enkel de schaduw, en dan zien we het uit de ogen van zo’n lycan zodat je de lycan zelf maar niet moet zien.
Verhaalgewijs is er wel echt werk van gemaakt, vind ik, en dat is het boeiendste film ook : de mythologie die er achter zit. Ik snap heel goed dat het nu een cultfilm geworden is en dat er nog vervolgfilms zijn gekomen. De film was ook redelijk succesvol alhoewel de critici hem allemaal neersabelden. Het verhaal van Victor, Marcus en Amelia die als drie ouderen elke honderd jaar afwisselen om te regeren over de vampieren, is goed gevonden. Alsook dat bij het wekken van één van de meesters iemand zijn bloed moet gebruiken en dat daarmee dan alle herinneringen van wat hij gemist heeft tijdens zijn slaap bij hem komen. Dat moet normaal gezien gebeuren door een van de ouderen, maar Selena doet het en daardoor heeft hij geen juiste visie en maakt hij de verkeerde beslissing. Ook het verhaal van Selena zelf, en haar relatie met Victor die gebaseerd is op een leugen, en hoe de oorlog tussen de lycans en de vampieren is begonnen door Victor en Lucian, zit allemaal goed ineen en daar is goed over nagedacht. Kraven en Lucian zijn uiteindelijk de goeden, als je er over nadenkt. Maar Selena en Michael krijgen een relatie (die vrij ongeloofwaardig is, want er is totaal geen chemie tussen hen). Maar Michael redt wel haar leven en haar dank is blijkbaar haar verliefdheid.
Het had gemakkelijk een “gameverfilming” kunnen zijn van Paul WS Anderson, maar het is dat echt wel niet dankzij de achtergronden waar goed over nagedacht is. Het is dan ook helemaal geen actiefilm en als je dat verwacht dan kom je er maar beteuterd uit. Hoe het juist in elkaar zit was voor mij het interessantste van de film en ja, het einde is een begin voor het vervolg, en ik vraag me wel af hoe het nu verder zou gaan. Dan zijn allemaal wel goede punten voor de film natuurlijk.
We moeten het natuurlijk over Selena hebben. Kate Beckinsale is een mooie dame en vele zullen haar latex pakje sexy vinden, maar mij deed het niet veel. Ik geloof ook nooit dat iemand zo zou gaan rondlopen als ze plannen om een groot gevecht aan te gaan. Het viel me ook op hoe jong ze hier nog is. Ze overtuigt me echter niet helemaal. Ik kan niet zeggen dat ze goed acteert. Ze doet wel stoer met haar pistolen maar ook dat is niet in vergelijking met wat bijvoorbeeld Moss doet in The Matrix. De prestaties van Scott Speedman, maar vooral Michael Sheen en nog meer van Bill Nighy spelen haar gewoon van het doek. Zelf Sophia Miles, die onverklaarbaar ineens niet meer lijkt mee te doen naar het einde van de film toe, doet het beter met de kleine rol die ze krijgt. Er is ook een heel kleine rol voor Wentworth Miller, de hoofdrolspeler van Prison Break. En heb je de machinist van Das Boot herkend als de wetenschapper die het bloed onderzoekt?
Verder zijn er zaken in de film die mensen kunnen irriteren. Hoeveel keer zwaaien de deuren open en komt er iemand stoer binnen? Ik ben gestopt met tellen bij 10 en ik was nog niet halfweg de film. Daar geraak je wel een paar keer mee weg om sfeer te scheppen, maar na een tijd denk je toch “allee hier gaan we weer”. Ook worden de dialogen gedebiteerd alsof ze ernstige Shakespeare zijn, en dat door zowat iedereen behalve Michael Sheen. Bill Nighy doet het ook maar bij hem geloof ik het dan weer wel , hij is immers een oudere. Vooral Kraven overdrijft daar in vind ik. Had de film beter geweest als het zichzelf niet zo serieus genomen had en af en toe toch minstens een glimlach op ons gezicht kon toveren? Misschien wel. Had het af en toe eens mogen stoppen met onweren ? Zeker wel. Hadden ze ook iets in het daglicht moeten afspelen? Strikt genomen is er een dagscene, maar ze valt nauwelijks op. Het had het inderdaad allemaal iets lichter gemaakt. Maar nu heb je wel een sfeer in de film die je niet zoveel tegenkomt maar die je net teveel in de strot geduwd wordt. Na een tijdje heb je de bliksemschichten toch wel gehad, niet.
Een betere regisseur, een betere coach voor Beckinsale, en wat meer geld had deze film veel beter gemaakt. Er is naar te kijken, het verveeld nooit (behalve de langere massa actiescenes zijn), en het verhaal is wel boeiend. Missie half geslaagd en licht overhellend naar de goede kant. (***)

Kraven: Is there another way out?
Lucian : I guess it never occurred to you that you might actually have to bleed to pull off this little coup.

A ghost story (2017)

A ghost story… zeker niet “everybody’s story”. De poster doet nog vermoeden dat het wat horror zou kunnen zijn, maar dat is helemaal niet zo, en als je met die verwachtingen in de zaal zat, kan ik me voorstellen dat je de film niet uitkijkt.
Toegegeven dat je geduld echt wel op de proef wordt gesteld. Als we op een bepaald moment heel lang (naar het schijnt zeven minuten) moeten kijken naar iemand die een taart helemaal alleen opeet, tja, toen dwaalden mijn gedachten ook wel even af. Ik snap ook niet helemaal waarom dat echt zo lang moest duren. Ook op andere momenten, zoals toen hij in het mortuarium ligt, duurt het wel even voor er terug iets gebeurt. Ik denk zelfs dat de film gemakkelijk een kortfilm hadden kunnen zijn van drie kwartier. Gelukkig wordt je geduld wel wat beloont en wordt het interessanter en mysterieuzer. Het einde roept ook vraagtekens op, en dan ben je daarna – zelfs als vond je de film niet 100% ok – daar toch wel nog mee bezig. Iedereen voor zich zal wel iets hebben van wat er op dat papiertje stond. Voor mij is het “ik ben ok” of “ik ga je nooit vergeten”, in elk geval iets dat alles afsluit voor hem. Hij wou haar kunnen troosten en nog niet naar “de hemel” gaan (ik ga er vanuit dat het licht dat hij zag vlak nadat hij recht stond in het mortuarium toch dat voorstelde). Dat troosten lukte niet omdat hij geen contact met haar kan leggen, maar nu hij weet dat ze ok is en terug verder kan met haar leven. En dan verdwijnt hij. De hint wordt gegeven door het collega spook (die dialogen zijn wel , misschien ongewild, zeer grappig soms) dat ook plots verdwijnt wanneer het beseft dat er geen bezoek meer gaat komen. Ik heb andere theorieën gelezen op internet, zelfs één van de regisseur die ook wel mooi was, maar eigenlijk is het ieder voor zich en als een film je op zoiets kan laten nadenken dan is het geen slechte film. Zodoende ben van “bwoah moet je niet gezien hebben” naar een “ik ben blij dat ik het gezien heb” geëvolueerd. Het tijdreizen zal voor velen ook een hersenbreker geweest zijn, maar het is geen tijdreizen – hij is gewoon niet meer aan tijd gebonden. Daardoor krijgen we wel een “vader-vermoorden-ik-besta-niet-dus-ik-kan-hem-niet-vermoorden paradox in het verhaal, maar daar is een simpele uitleg voor. Kijk maar eens naar Back to the Future, daar legt doc het perfect uit.
Casey Affleck zit voor het grootste deel onder het laken, het was hem ook echt. Maar toch slaagt hij er in om het spook een bepaalde uitstraling te geven, door zijn bewegingen. Rooney Mara is zoals meestal ook goed en het best als ze nog een koppel waren. Meer kan ik over de acteurs niet zeggen – deze film heeft het vooral nodig van het bekijken van situaties, en niet van personen, van een sfeer die opgeroepen wordt, van gevoelens die gepaard gaan met een verlies en in dit geval niet enkel over degene die achtergebleven. Ghost deed dat dook op een meer sentimentele romantische manier, met commercieel succes, maar dat was zeker niet de opzet van deze film. Maar ik garandeer je dat deze film toch langer bij je zal blijven dan die kaskraker. Maar ik heb voor de rest van mijn leven wel genoeg taart-eten gezien in een film. (***)

Ghost 2: Hello.
Ghost 1: Hi.
Ghost 2: I’m waiting for someone.
Ghost 1: Who?
Ghost 2: I don’t remember.

Ladyhawke (1985)

Ladyhawke is al heel lang een favoriete film van mij die ik regelmatig terug bekijk. Voor vele mensen is het vooral de film waarbij de modernere muziek (van Alan Parsons) bij de film hen niet kon smaken, maar mij stoorde dat helemaal niet. Toegegeven, ik kende de muziek eerst door de soundtrack en vind die dan ook geweldig. En de synthesizer met de Middeleeuwen combineren is niet voor de hand liggend, maar als je het nu bekijkt stoort het eigenlijk niet. In Black Rain bijvoorbeeld, die ik onlangs bekeek en dat toch ook uit die periode komt, vond ik het soms wel “matig”.
Verder is het genre – voor toen -misschien een ongepaste mix van fantasy en een ridderavontuur. Mensen die dit niet verwacht hadden, en iets verwacht hadden dat wat realistischer was, kunnen er misschien niet goed mee om. Maar hey, dit is zeker nog geen Highlander.
Ik vind de verhaallijn zeer goed (er is echt over nagedacht) en ik daag je uit om een plothole te zoeken, of iets dat buiten het fantasy gegeven om, niet realistisch zou zijn.
Belangrijk in de film is dat je niet te veel weet op voorhand over de film, dus ik ga hier voorzichtig zijn. Gaston (een jonge Matthew Broderick) ontsnapt uit de gevangenis van Aquila. Navarre (Rutger Hauer) vindt dat interessant, want hij wil de bisschop doden maar moet dan terug Aquila in geraken. Hij was ooit de kapitein van de wacht, en zou direct herkend worden. Met de kennis van Gaston zou dat moeten lukken. Waarom hij de bisschop wil doden, en waarom hij onafscheidbaar is van zijn havik, en wie de vrouw is (Michelle Pfeiffer) die steeds ’s nachts opduikt… tja dan moet je zelf maar kijken.
Ikzelf had het in mijn eerste kijkbeurt niet door hoe het juist in elkaar zat, en zowat op 1/3de van de film krijg je het verhaal te horen van een wel zeer goed acterende Leo McKern, in één van zijn laatste filmrollen. Richard Donner is goed in de actiescenes en de achtervolging in de toren en de ridder die op het dak het luik open krijgt, is zeer spannend. In de allerlaatste scene laat hij zien hoe romantisch hij kan zijn zonder net niet over the top te spelen. De beste en knapste scene is wanneer Isabau en Navarre elkaar voor het eerst zien in de film, al is het maar voor even. Het helpt zeker om met de personages mee te leven.
Er zit ook wel wat geslaagde humor in de film, en die komt vooral van Gaston die steeds met God praat en zich verontschuldigt als hij weer eens liegt of steelt. De dialogen zitten echt goed (Lethal Weapon vergelijkbaar), en iedereen zit goed in zijn rol, alleen de bisschop vind ik als hij wat tekst heeft niet natuurlijk spelen. Hij is beter in zijn mimiek , en gelukkig is dat meestal het enige dat hij moet doen. De huidige kapitein Marquet (Ken Hutchison) doet ook wat hij moet doen, maar krijgt eigenlijk net iets te weinig screenplay. De huidige wacht wil blijkbaar Navarre terug, want ze laten hem passeren op het einde van de film, terwijl daar nooit eerder iets van gezegd geweest is en ze tot nu toe hem zonder problemen aanvielen. Het lijkt daarom dat er wat geknipt is in zijn karakter.
Voor de mensen die graag fantasy, actie EN romantiek hebben, kun je eigenlijk niet beter doen dan deze film opzetten (en je kan altijd slechter doen). En nogmaals wat de controverse over ‘muziek’ betreft, ben ik al heel lang fan van het werk van Andrew Powell en Alan Parsons, en naar mijn mening werkte het naast elkaar plaatsen van de hedendaagse muziek met de middeleeuwse setting echt wel. Dit is tenslotte een fantasie, geen historisch verslag van echte gebeurtenissen! Geniet ervan voor wat het is!(*)

Phillipe: Lord, I’ll never pick another pocket again as long as I live. I swear it. But here’s the problem: You’ve got to let me live. How can I prove my good faith to you? If you’ve heard me, this ledge will remain steady as a rock, and that thing coming at me won’t be what I think it is. If it is, there’s no hard feelings, of course, but I’d be very disappointed.

Legend (1985)

Waarom bekeken? Ridley Scott

Wat vond de filmkijker er van?

Ridley Scott, na het (relatieve) success Blade Runner en echt succesvolle Alien, had veel problemen met zijn volgende film. Na een paar projecten die niet doorgingen (oa Dune) koos hij voor dit fantasy sprookje. Wat uit kwam in de zalen was niet Scott’s product : sterk ingekort, met vreselijke muziek van Tangerine Dream en catchy popsongs. Het werd een flop, en pas met “Black rain” had hij 4 jaar later terug een hit.
Jaren later vond hij de director’s cut terug, en bracht deze uit op dvd en later blu ray. Terug met de originele muziek van Jerry Goldsmith (van Alien), en twintig minuten langer. Duidelijk een hele verbetering : er is meer ademruimte, het verhaal is coherenter, het alternatieve einde overtuigender, en de muziek is een hele verbetering en geven het toch wat een episch gevoel. Maar we moeten eerlijk zijn en toch wel concluderen dat het niet Scott’s beste werk is. De personages zijn iets te eenzijdig en lijken wel karton, en Scott gaat toch wel wat over de top met de benamingen van zijn personages : fee Lilly, really? Gump, Blix, Screwball? Afgezien van het feit dat je ze nog amper herinnert als de film afgelopen is, zijn dit geen namen om in zo’n ernstig sprookje te steken, want dit is geen film voor kinderen. Het is misschien die mix van horror en sprookje waar de film de bal misslaat. Andere films (zoals de meer recente Pan’s Labyrinth) slagen daar wel in. Hier vloekt het toch wel wat en de paar pogingen tot humor zijn amper grappig en voelen gewoon misplaatst aan.
De film krijgt wel plots een heel ander niveau als de slechterik van de film in beeld verschijnt. Misschien hebben ze hem zonder inspiratie de naam “Darkness” gegeven, maar Tim Curry is echt wel heel goed. Zijn diaogen zijn, in tegenstelling tot andere kunstmatige zinnen van andere personages, een hoogtepunt in de film en de scene tussen hem en de prinses die hij als minnares wil zijn voor mij de enige waarin zij ook heel overtuigend speelt. Je krijgt een beetje het gevoel dan van wat de film had kunnen zijn. De stem van Darkness werkt ook, en het begin van de film, waarin hij de opdracht geeft om de eenhoorn’s hoornen te verwijderen, geeft de film een sfeer die het heel de afspeelduur had moeten volhouden. Maar zodra Blix en zijn varkensachtige collega uit de struikjes kijken naar Jack en Lilly, mja, vanaf dan is dat weg en lijkt het wel een kinderfilm te zijn. Tom Cruise als Jack doet het trouwens ook niet slecht, maar er is nog niet te zien dat hij ooit een superster zal worden. Je kan wel zijn oorspronkelijk nog niet perfect gebit bewonderen in deze film.
De film ziet er wel goed uit, en de oscarnominatie voor beste makeup is dan ook terecht. Het was zijn tijd ver vooruit. Ook visueel is het een pareltje : ik denk niet dat eenhoorns ooit zo prachtig gefilmd zijn. Ook hier gaat Scott wel een beetje er over met de pluisjes die in beeld verschijnen. Het bos in daglicht is goed, en darkness is slecht. We weten dat wel na een tijdje en hij hoeft dat niet heel de tijd te benadrukken. Heel de film werd in Pinewood Studios verfilmd (en er was ook een brand die de set vernielde). Scott probeert de indruk te geven dat het buiten gefilmd is, maar dat is duidelijk niet het geval. De decors zijn echter verbluffend, en het stoorde me helemaal niet dat het toch niet dat buitengevoel kon geven. Het maakt de film uniek qua sfeer.
Het verhaal, daar heb ik nog niet veel over gezegd, maar dat is ook omdat het niet de sterkste kant is van de film. De director’s cut maakt het allemaal wat beter om te volgen, maar het is eigenlijk een heel simpel en vrij clicheachtig verhaal, waarbij personages opduiken die nauwelijks van belang blijken te zijn. Scott had beter wat meer tijd gestoken in de onderlinge verstandhouding tussen de personages. Er is een lord of the rings achtige kweeste in de film, het is duidelijk waar hij zijn inspiratie is gaan halen, maar het is niet zo goed uitgewerkt. De actie is dan wel weer vrij goed, en het einde waarbij Lilly zelf de eenhoorn lijkt te onthoornen, is het spannendste moment in de film. Maar hoe Darkness plots de ruimte wordt ingeschoten door daglicht, dat vond ik dan wel weer wat raar…
Als je naar deze film kijkt, kijk dan zeker naar de director’s cut en geniet van de beelden en van Tim Curry. Voor de rest zal deze film je niet zo lang bij blijven vrees ik. De film kreeg wel een cult-status achteraf, maar toch op een andere manier dan Blade Runne lijkt me. (**)

Princess Lily: I hear a throat begging to be cut!
Darkness: Are you so eager to see blood flow?
Princess Lily: As eager as you are to drink it!

The wolf man (1941)

Waarom bekeken? De bekende universal-klassieker waarmee alles startte rond de weerwolf-saga

Wat vond filmkijker er van?The wolfman uit 1941 is niet de eerste geluidsfilm met een weerwolf. Die eer gaat naar “Werewolf of London” uit 1935. Die film was echter geen succes maar deze uit 1941 wel. Wat zijn de verschillen?
Eerst en vooral is de 1935 versie ingewikkelder en minder alledaags dan deze. In deze film ziet iemand dat er een vrouw wordt aangevallen door een wolf. Bij een poging haar te redden wordt hij zelf gebeten maar kan de wolf wel doden. Dan moet hij vaststellen dat hij ook ’s nachts een wolf wordt. Als mens wordt hij dan ook nog beschuldigd om een zigeuner vermoord te hebben. Die zigeuner was de eerste weerwolf, die gedood werd en zo terug mens werd. Ik kan me heel goed voorstellen dat dit tot de verbeelding heeft gesproken voor het publiek van toen. In elk geval startte deze film de bekendheid van de weerwolf legende zoals we ze nu nog altijd kennen en waar elke volgende film naar refereerde. Wel werd hier nog niet de basis gelegd dat het bij elke volle maan gebeurde. In deze film moest er nog een bepaalde soort bloem in bloei staan.
De transformaties van mens naar wolf en terug waren in deze film bijna onbestaande. We zien enkel zijn voeten veranderen (meer haar krijgen). Dit was zelfs in de film uit 1935 toch iets beter, ook al leek hij daar nog meer op een mens. In deze film ziet hij er al meer uit als een wolf, maar toch vond ik het er een beetje belachelijk uit zien. Het ziet er eigenlijk meer uit als een soort gorilla. Maar dat komt zeker en vast omdat ik het met de ogen van nu zie en recentere films (zoals American Werewolf in London) ook nog voor ogen heb. De wolf gedraagt zich nog steeds te veel mens vind ik, en een wolf met kleren aan blijft er wat raar uit zien. De scenes als wolfman zijn trouwens zeer beperkt en er wordt zelfs dan nog gerecycleerd door dezelfde beelden opnieuw te tonen (de eerste voetstappen in het bos). Het is eigenlijk ook heel vreemd dat die eerste weerwolf (de zigeuner) op vier poten liep en er uit zag als een echte wolf, terwijl onze gebeten man op twee voeten blijft lopen en zijn slachtoffers wil wurgen ipv te verscheuren. Het zou echter in die tijd nooit op die manier gereleased kunnen worden, dus we moeten daar echt wel begrip voor opbrengen. Ik denk dat het toen allemaal echt wel tot de verbeelding sprak.
Het verhaal op zich is simpel, maar goed genoeg en zelfs nog eigentijds genoeg. Je mag er niet te veel over nadenken ook. Waarom heeft de zigeunerin een talisman dat zou tegenhouden om in een wolf te veranderen? Waarom heeft ze dat nooit aan die andere zigeuner gegeven? Waarom loopt iedereen van het zigeunerdorp weg als ze doorhebben dat hij een weerwolf is, terwijl ze voordien ook al een weerwolf onder zich hadden?
Ik heb wel de indruk dat het budget vrij groot was voor die tijd. We bevinden ons dikwijls in een mistig landschap met vrij kale bomen dat er toch vrij echt uit ziet (ook al is het duidelijk studiowerk). Er wordt ook vrij goed geacteerd. Eerst en vooral heb je Lon Chaney, wiens hulpeloosheid letterlijk staat af te lezen op zijn gezicht. Claude Rains, als de vader, is een winst voor de film – hij staat letterlijk boven alle andere acteurs vond ik. Je hebt geen problemen om de twee zigeuners te geloven, en ook Gwen doet het vrij goed als vriendin van de weerwolf.
De film is wel vrij kort (1u10) en eindigt ook heel plotseling. Als de weerwolf uiteindelijk gedood wordt, zien we vrij snel een shot met Gwen die zich afkeert en dan is het ineens “the end”. Ze had nog wel wat meer dialoog mogen hebben. Waarschijnlijk dachten ze in die tijd dat het publiek het nu wel gehad zou hebben met die horror en dat ze het niet langer moesten rekken zodat ze konden bekomen.
Ik wil ook nog even twee grote bloopers vermelden: zo opent er een deur twee keer (als ze Talbot binnen brengen bij zijn vader) en wordt er ook twee maal een pijp uit een mond genomen in opeenvolgende shots. Het is zo opvallend dat ik niet kan begrijpen dat ze het er bij het editeren niet over gevallen zijn.
Wat moet ik nu van die film vinden? We mogen hem echt niet afrekenen op de zaken die ik hierboven schreef en die louter aan de ouderdom te wijten zijn. Ik moet toegeven dat de film vol griezelsfeer zit, ook door de knappe decors, en dat de soundtrack daar heel goed toe bijdraagt. Ik snap heel goed dat Lon Chaney nog een aantal keer teruggevraagd werd in de sequels. Het is echt een Universal-klassieker die zelf in de “1001 films die je moet gezien hebben voordat je sterft” lijst staat. Kijk het met de ogen van toen, beeld je in dat het publiek toen echt huiverde, en je kan best plezier beleven aan deze film. (***)

“Even a man who is pure in heart
and says his prayers by night
may become a wolf when the wolfbane blooms
and Autumn moon is bright.” 

 

Star Wars: The Force Awakens

 

 

Waarom bekeken?  Dat zal wel duidelijk zijn denk ik… wordt dit eindelijk nog eens een volwaardige Star Wars film?

Korte inhoud?  De First Order (een overblijfsel van de Empire) is op zoek naar Luke Skywalker. Tegelijkertijd wordt er een nieuwe  soort Death Star gebouwd op een planeet, die met lichsnelheden elke planeet in de ruimte kan vernietigen. Het is aan het verzet om deze plannen te verijdelen.

Wat vond de filmkenner er van? Eerst was er Star Wars, geregisseerd door George Lucas. Voor de overige twee liet hij de regie over aan anderen, om dan weer de touwtjes in handen te nemen vele jaren later, voor de prequel trilogie. Daar verloor hij in het begin wat de pedalen, maar de derde wordt algemeen gezien toch weer als wat beter beschouwd. Hij beweerde altijd dat hij geen script had voor een volgende trilogie, die zou volgen op de oorspronkelijke films, maar toen kwam het bericht dat hij alles van Lucasfilm (inclusief Indiana Jones) verkocht had aan Disney EN dat hij de oorspronkelijke acteurs Mark Hamill, Harrison Ford en Carrie Fisher al onder contract had. Disney veegde echter vervolgens het script van Lucas aan de kant, en huurde oudgediende Lawrence Kasdan in om episode VII te schrijven. Nog een verrassing was dat bekend werd gemaakt dat JJ Abrams – toen nog bezig met de reboot van Star Trek – de film zou regisseren. Allemaal heel spannend… Lucas maakte vorige week bekend dat hij de nieuwe film had gezien, en dat het was hetgeen de fans wilden zien. Wat een beetje een rare uitspraak is om te doen. Was dit nu positief of negatief bedoeld? Laten we hopen dat het positief bedoeld is, want de film is waarschijnlijk de beste Star Wars film sinds “The empire stikes back”.
(Wat nu volgt is geen spoilervrije bespreking, men weze gewaarschuwd.)
Dit komt niet alleen door de oudgedienden, waarvan Harrison Ford de grootste rol heeft. Hij zit weer als gegoten in zijn rol van Han Solo, al heeft de komische timing van Ford toch wel iets geleden met zijn leeftijd, iets wat ik ook al gemerkt had in de laatste Indiana Jones film. Zijn dialogen zijn echter nog steeds grappig en hij verloochent zijn leeftijd ook niet. Hij hijgt duidelijk meer bij actiescenes en als Leia hem zegt “dat hij nog steeds dezelfde jacket draagt”, zegt hij “it’s another jacket”. Ook grappig is als hij zegt dat haar haar anders is dan vroeger. En zo zit de film echt vol met referenties naar de oorspronkelijke trilogie. Carrie Fisher’s rol is kleiner, maar ze komt goed over met hetgeen wat ze in handen krijgt. Luke Skywalker tenslotte, komt amper in de film voor en wordt gebruikt als teaser voor de volgende films, waar hij duidelijk een grotere rol zal in spelen. Dit is grotendeels Han Solo’s film… en ook meteen de laatste. Ford wou al dat Solo afgevoerd werd in “The return of the JEdi”, maar Lucas weigerde. Het is voordehandliggend dat het nu een van zijn eisen was om nog eens in de rol van de held te kruipen. Je ziet het wel een beetje aankomen, gelukkig, dus is de schok niet al te groot als zijn eigen zoon hem vermoord met een lightsaber.
DE relevatie van deze film is wel Daisy Ridley als Rey. Het is origineel dat een vrouw de centrale figuur wordt in de nieuwe trilogie, maar ze is ook ontzettend goed gecast. Vanaf in het begin staat ze er, meer nog dan Shailene Woodley in de Divergent serie. Het is haar eerste film maar we gaan er nog veel meer van horen. Ze is heel overtuigend in zowel de actiescens als de emotionele scenes.
John Beyoga als Finn als stromtrooper met een geweten doet het ook goed, maar zijn komisch talent mocht gerust wat groter zijn. Adam Driver als Kylo Ren en de zoon van Solo doet zijn best, maar zijn uiterlijk week dan weer te veel af om te geloven dat het de zoon van Solo en Leia kon zijn. Dat hij geleid werd naar de dark side is dan wel te verstaan, hij is tenslotte de kleinzoon van Darth Vader want laten we niet vergeten dat Leia er de dochter van is. Oscar Isaac kan tenslotte volgens mij de nieuwe Han Solo worden, maar zijn rol is nog iets te klein in deze film om echt indruk te maken. Als je zoekt naar Lupita Nyong’o (van 12 years a slave) , Andy Serkis of Gwendoline Christie (van Game of Thrones), moet ik je teleurstellen. Christie is captain Plasma en zit in een volledig geupgrade stormtrooper kostuum en enkel haar grootte verraadt haar. Lupita is Maz Kanata en volledig onherkenbaar, wat hetzelfde is voor Andy Serkis als supreme leader Snoke, al zijn we dat van hem wel gewoon in zijn motion capture rollen. Robot BB-8 steelt de show en is beter dan R2D2, omdat zijn antwoorden-biepgeluiden meer emotie tonen en je dus ongeveer weet wat hij bedoelt. Er zijn ook meer mensen die hem kunnen verstaan, want C3PO (die enkel een cameo heeft) was zijn enige vertaler in de vorige films. BB-8 kan zich ook veel beter bewegen dan R2D2; het is duidelijk een upgrade.
De actie, humor en special effects zijn buitengewoon goed. Weg zijn de JEdi’s die supersnel kunnen lopen, laserblasts kunnen opvangen met hun lightsaber en acrobatische kunstjes opvoeren tijdens hun gevechten. Dit is old school Star Wars met “gewone” ligtsaber gevechten zoals we dat zagen in de oorspronkelijke trilogie. Het ziet er in het algemeen veel echter uit. Een kritiek van de prequels was dat het er allemaai te mooi uitzag en dat de ooghoogte soms verkeerd was door te veel greenscreen gebruik. Dit is allemaal hersteld in deze film : de ruimteschepen zien er dankzij maquettes veel echter uit, veel meer doorleefd en gebruikt en de acteurs voelen zich duidelijker meer op hun gemak om bv in de echte Millenium Falcon te zitten. JJ Abrams heeft zich ook ingehouden wat de lensflares betreft (ik heb er geen enkele opgemerkt). De actiescenes zijn opwindend, en de humor zit meestal goed. Hoogtepunt daarin is Rey die een stormtrooper probeert haar wil op te dringen door het gebruik van de Force. Het zou me niet verbazen als binnenkort bekend wordt gemaakt dat er een bekend iemand in dat Stormtrooper kostuum zat.
Is er dan niets van kritiek op te merken? Toch wel. Alhoewel het verhaal zeer goed is, had ik toch iets van “o nee, weer een type death star dat vernietigd moet worden door op een bepaald punt te schieten”. Leren die Siths nu niets uit het verleden? Ik snap dat JJ Abrams echt hulde wil brengen aan Star Wars, maar ik zie het toch ook een beetje als gebrek aan inspiratie. Het is tenslotte de derde keer dat we dit meemaken (Star Wars en Return of the Jedi waren de anderen.) Laten we hopen dat ze voor episodes VIII en IX iets anders bedenken. Er zijn ook andere elementen (het begin in de woestijn, een robot die een heel belangrijke map bij zich heeft, een soort opvolger van Darth VAder) die de originaliteit ondermijnen, maar gelukkig zijn er genoeg nieuwe elementen die dat gevoel meestal onderdrukken, maar het kost de film toch wel 1 ster in mijn beoordeling.
Deze film is een goedgemaakte rollercoaster en met de muziek van John Williams is het gewoon genieten! Hopelijk doen de opvolgers van JJ Abrams het even goed en kunnen ze iets origineler zijn in het script. Dan worden het welverdiende vijf sterren, want al zal Han Solo er niet meer bij zijn – ik geloof in de nieuwe personages. Je komt content de zaal uit ! (****)

Finn: Just keep calm… Just keep calm…
Rey: I am.
Finn: I was talking to myself.

Werewolf of London (1935)

 

 

Waarom bekeken?
De allereerste weerwolf film uit Hollywood. (The werewolf, uit 1913, is verloren gegaan.)

Korte inhoud?  Dr. Wilfred Glendon wordt tijdens een expeditie in Tibet aangevallen door een geheimzinnig monster. Gelukkig overleeft hij de aanval, maar als hij weer terug is in Londen, verandert hij bij volle maan in een weerwolf en gaat hij op zoek naar een prooi. Enkel een zeldzame plant kan zijn symptomen onderdrukken.

Wat vond de filmkijker er van ?
Werewolf of London uit 1935 is minder bekend dan “The Wolf man” uit 1941, maar het is wel de eerste film over weerwolven doe een algemene release kreeg in Hollywood. De film flopte echter. Men denkt dat dit te wijten is aan het feit dat het verhaal te veel leek op “Dr Jeckyll and Mr Hyde”, maar waarschijnlijk had het ook te maken met het feit dat de makeup niet zo beestig (haha) goed was, en ook dat de man als weerwolf soms wel heel menselijk gedraagt,door bijvoorbeeld een jas en hoed te nemen voordat hij naar buiten ging. Toch moet gezegd worden dat de transformaties op zich, voor die tijd, vrij goed verfilmd zijn. De scene met de kat die op zijn veranderlijk uiterlijk reageert (en weet dat er iets niet pluis is voordat er nog maar iets verandert) heeft nog steeds het horror effect van toen en is de beste scene van heel de film. Maar we moeten wel toegeven dat de weerwolf van “The Wolf Man” er veel meer wolfachtig uit zag. Naar het schijnt wou de hoofdacteur, Henry Hull, geen uren in make-up verblijven. Men was initieel wel van zin om de make-up veel verder op te drijven. Dat is natuurlijk jammer, want bij dit soort films is dat toch wel heel belangrijk en volgens mij een van de hoofdredenen van het floppen van de film. Werewolf of London mag dan wel in de schaduw van The Wolf Man zitten, toch was het ook de inspiratie voor meerdere boeken en ook voor films zoals “An american werewolf in London”.

Henry Hull, een acteur die zelden een hoofdrol kreeg toebedeeld, is “als mens” in de film ook niet echt een aangenaam personage. Hij vindt zijn studies van de zeldzame planten belangrijker dan zijn relatie met zijn vrouw Lisa, die zit te smeken om aandacht. Als er dan een jeugdvriend op bezoek komt staan wij, als kijker, eerder aan haar kant dan aan zijn kant. Hij krijgt uiteindelijk wat hij verdient om te verliezen. Op dat punt leven we dus niet mee met hem. Als hij later dan bang is om zijn vrouw te vermoorden als weerwolf, hebben we wel een beetje met hem te doen, maar uiteindelijk staan we ook dan weer aan haar kant, want zij verdient dit niet, ook al is haar jeugdvriend wel een heel houterig persoon die ook niet sympathiek over komt. De horror in de film bij de transformaties is schokkend genoeg, het is alleen het wolf zijn op zich dat wat tegen valt.
De plot is gelukkig wel boeiend genoeg. Het feit dat hij gebeten werd door een weerwolf maar de symptomen kan onderdrukken door het sap van de zeldzame bloem die hij in zijn laboratorium heeft staan maar alleen bloeit door maanlicht, vond ik goed gevonden en bouwt de nodige spanning op. Ook Warner Oland (vooral bekend om de Jackie Chan films in de jaren dertig) acteert goed en zorgt voor een subplot die het alleen maar spannender maakt. De kwebbelende dames op de plantententoonstelling en ook later de twee oudere dames die de weerwolf een appartement laten huren, zijn er duidelijk bij gehaald om de boel wat op te vrolijken maar waren vooral irritant overkomen voor mij. Maar dat is eerder te wijten aan de ouderdom van de film, en dat is dan ook het enige dat de tand des tijds minder goed doorstaan heeft.

Er zijn nog een aantal scenes die van de pot gerukt zijn. De sterfscene waarin de wolf nog een heleboel verontschuldigingen uit aan zijn vrouw is te belachelijk voor woorden. Dat hij dan weer, dood zijnde, transformeert naar mens is wel goed, maar dat ze dan de inspecteur laten zeggen dat ze wel zullen zeggen dat hij gestorven is omdat hij zijn vrouw verdedigde, is volledig onnodig en ongeloofwaardig. Ik veronderstel dat ze medelijden met het “weerwolf” slachtoffer krijgen maar dit is natuurlijk ondenkbaar dat iemand van de politie zoiets zou doen. De laatste scene toont een vliegtuig, waar ik de link toch niet gelinkt had met het feit dat de vriend van Lisa terug aan het vliegen is naar America, maar dat zou naar het schijnt de bedoeling geweest zijn. Zelf had ik een “what the hell…” gevoel.

The Wolf Man, waarin Lon Chaney de weerwolf speelt, is zoals gezegd veel bekender en was de start van meerdere sequels. Lon Chaney speelde ook in alle andere monsterklassiekers (Frankenstein, the mummy, en Dracala) van die tijd. Het is duidelijk dat Werewolf of London daar een klein broertje van is, maar het is duidelijk de (wat valse) start geweest van dit horrorgenre, maar zeker de moeite waard om te bekijken. (***)

 (***)

Mrs. Moncaster: Are you a single gentleman, sir?
Dr. Wilfred Glendon: Singularly single, madame. More single than I ever realized that it was possible for a human being to be.

The Hobbit: The desolation of Smaug (2013)

Waarom bekeken?
Als je van LOTR (Lord of the Rings) houdt en je hebt The Hobbit ook gelezen, dan moet je dit toch gezien hebben, niet.

Korte inhoud ?
Het vervolg op de eerste Hobbit film, waarbij de dwergen met Bilbo hun tocht verderzetten naar Ereborg waar Smaug nog steeds verblijft, om hun land terug te  eisen. Ondertussen heeft Gandalf een ander probleem en ontdekt dat Sauron nog niet verslagen is…

Wat vond de filmkijker er van?
Arme Peter Jackson. Torenhoge verwachtingen had iedereen van The Hobbit trilogie, na de uiterst succesvolle LOTR films. Vele lijken teleurgesteld, en dat vind ik jammer, want The Hobbit is nu eenmaal niet te vergelijken met LOTR. Het was immers oorspronkelijk bedoeld voor kinderen. Hoe hard Peter Jackson ook doet om het op een LOTR films te doen lijken door het uit te breiden met de appendixen (Gandalf’s reis bijvoorbeeld), die mensen zullen nooit tevreden zijn. Maar dat is onfair want The Hobbit II is wel degelijk een knap gemaakte en boeiende film geworden, en is ook beter dan het eerste deel.
Na een korte en goed gevonden recapitulatie scene (tussen Gandalf en Thorin) gaan we direct terug van start met de reis van ons uitgebreide gezelschap. Dit is meteen al een verbetering van het origineel. Ikzelf had er niet veel op tegen maar voor velen duurde het te lang voor ze effectief vertrokken uit hobbitland. Het was echter nodig om een poging te doen om alle leden van het gezelschap te leren kennen, en met al die dwergen zijn dat er wel wat : Thorin, Balin, Dwalin, Bifur, Bofur, Bombur, Fili, Kili, Oin, Gloin, Nori, Ori, en Dori. En dat is wat de hobbit films tegen zich heeft : ik heb de twee films gezien en nog altijd zijn de dwergen voor mij 1 personage. Er zijn twee uitzonderingen : Thorin uit beide films en Kili in de tweede film, maar dan enkel van gezicht, ik heb ze moeten opzoeken in IMDB. Waar je in LOTR direct Legolas, Gimli, Aragorn en onze vier hobbits leerde kennen, is dat toch wel een pak moeilijker in deze film. Thorin en de hobbit ja, maar daarna?
Alsof Peter dat wist, heeft hij dan ook het enige personage uit LOTR laten opdragen waar dat logisch gezien mogelijk was : Legolas is back! En ik moet zeggen, het helpt de film hard vooruit, samen met Evangeline Lilly , die niet “LOST” is als Tauriel. Ik hoop eigenlijk dat we haar nog veel meer mogen zien in andere films en dat ze nog veel te zien zal zijn in de derde Hobbit film. Ze zitten beide in een van de beste scenes van de film, namelijk wanneer ze moeten ontsnappen via de tonnen in het water. Dit is een heel knappe, lange en opwindende actiescene waaraan veel regisseurs een puntje kunnen zuigen. Dit was ook de oospronkelijke eindscene van de eerste film, hadden het twee films gebleven zoals oorspronkelijk de bedoeling was.
Het duurt dan wel even voor we bij Smaug komen – ik moet toegeven dat ik er wel wat op aan het wachten was en wat ongeduldig werd. Dit komt ook door de verschuiving van twee naar drie films – op zich kreeg ik nooit de indruk dat ze het aan het rekken zijn, ze mogen gerust meer tijd geven om alle personages wat meer diepgang te geven.
De overige nieuwe personages komen meestal goed uit de verf. Enkel Beorn kon me om een of andere reden niet echt overtuigen – zijn personage komt ook in het boek ook voor maar voor de film had hij er van mij uitgeknipt mogen worden. Ik vermoed dat het nodig was voor deel drie om hem al te introduceren, maar het draait op deze moment tot niet zoveel bij. Luke Evans als Bard/Girion en Stephen Fry doen het dan weer wel goed, al heb ik bij de laatste soms het gevoel dat ik naar Blackadder of zo ben aan het kijken. Het is zoals je bij John Cleese ook aan Monty Python moet denken zodra hij een vermomming draagt.
Het beste nieuwe personage is echter Smaug. Dit is de beste sprekende draak die we ooit gezien hebben, period. Vergeet Sean Connery in Dragonheart. Samen met de stem van Benedict Cumberbatch en de visuele effecten is Smaug echt een meesterwerk en alleen daarvoor hebben ze terecht een oscarnominatie binnen. Vanaf dat moment is de film zalig om naar te kijken – Smaug is perfect als slechterik en het is ook verrassend hoe wendbaar hij is in de toch voor hem vrij enge ruimte. Vanaf het moment dat Bilbo met hem oog in oog staat is de rest van de film 1 lang hoogtepunt. Als het dan ineens gedaan is met “o God, what have we done”, heb je echt spijt dat we niet kunnen zien hoe het verder gaat. Maar dat is een goei teken, niet?
Hebben we dan niets slechts te vermelden ? Toch wel – er had iets meer humor in mogen zitten (het moment dat Bilbo dat hij de enige is die geen ton heeft, is geweldig). En dat we weer een jaar moeten wachten op There and back again…

Bard the Bowman: If you awaken that beast, you’ll destroy us all!