Anatomy of a fall (2023)

Anatomy of a Fall (of anatomie d’une chute) is een film die verdeling zaait. Het draait om een gezin waarbij de man gevonden wordt, alsof hij Poetingewijsvan een balkon is gevallen. Zijn zoon, die bij een ongeval het grootste deel van zijn zicht is kwijt geraakt, vindt hem terwijl zijn vrouw binnen lag te slapen. Even daarvoor had ze nog een interview gedaan met een journaliste in de living. Zij is immers een vrij bekende schrijfster. We horen dan luide muziek vanop zolder, duidelijk om hen te storen, en de journaliste gaat dan maar door omdat opnames van een gesprek niet mogelijk zijn. Heel de tijd zien wij niets van de haar man, we zien hem pas als hij beneden in de sneeuw ligt. De vrouw wordt natuurlijk verdacht, zeker als blijkt dat ze regelmatig ruzie hadden en dat hij ook kampte met zichzelf omdat hij eigenlijk ook een schrijver is zonder gepubliceerd boek en ook omdat hij zichzelf de schuld geeft van het ongeval.

Klinkt toch iets voor een who done it, niet? Wel, de film dompelt zich na een uurtje in de rechtzaak en eigenlijk is de rest van de film de rechtzaak. Ik weet niet of het realistisch is, de manier waarop we deze zaak zien voorzitten , want blijkbaar kunnen ze daar gewoon door elkaar praten. Dat een advocaat een fictief boek van de auteur gebruikt als bewijsmateriaal is helemaal absurd – dit kan toch nooit toegelaten worden. De rechter laat de advocaat echter wat begaan, wat ik zeer onrealistisch vond.

Maar wat echter een saaie praatfilm zou kunnen worden, wordt teniet gedaan door het puike acteerwerk van de hoofdrolspeelster Sandra Hüller (genomineerd voor oscar) en de advocaat van de tegenpartij. Ook door de manier waarop het gefilmd wordt blijft het interessant – zo wordt op een bepaald moment enkel de jongen gefilmd terwijl twee mensen hem ondervragen. Tegelijkertijd viel het dan weer iets te veel op en haalde het mij een beetje uit de film, dus zo zie je maar hoe voorzichtig je met zoiets moet zijn. De zoon doet ook zijn best maar ik vond hem eigenlijk te volwassen overkomen, als je ziet wat voor zinnen hij soms zegt. Hij is nochtans belangrijk want hij zal uiteindelijk bepalen of ze vrijgesproken wordt of niet.

Er wordt in de film afwisselend frans en engels gesproken, en je zou je kunnen afvragen waarom. Het heeft voornamelijk als doel om het ongemakkelijk te maken met de moeder, die niet zo goed is in frans (maar gaandeweg wel beter wordt). Ik snap de bedoeling maar eigenlijk is het niet goed genoeg uitgewerkt.

Het hoogtepunt van de film is een flashback die we in de rechtzaak krijgen te zien, bij het afspelen van een gesprek dat tussen hen plaatsvond in de keuken. Blijkbaar nam de man soms gesprekken op, zonder dat zij het wist, als inspiratiebron voor een boek. De vrouw zegt zelfs dat zij nu denkt dat hij expres een ruzie wou uitlokken want dat het onderwerp van de ruzie absurd was. Dat gesprek, waabij we de man eindelijk te zien krijgen, is heel goed gespeeld en het gaat er heftig aan toe.

Zonder te willen spoilen, was het einde van de film toch wel wat teleurstellend voor mij persoonlijk. Ze laten zoveel twijfel zaaien of ze er wel of niet bij betrokken was, dat je zelf na de uitspraak van de jury denkt dat er nog iets gaat komen waardoor we kunnen zien wat er nu eigenlijk juist gebeurd is. Maar dat is dus niet en toen de eindaftiteling kwam had ik dan ook een “o nee…” . Maar eigenlijk, achteraf gezien, gaat het daar niet om. Het ging eigenlijk vooral over hoe een koppel vervreemd van elkaar kan geraken. Het maakt eigenlijk niet uit of ze nu schuldig was of niet. Een rechtszaak kan ook een fout oordeel vellen – ze zijn God niet. Maar de beelden, die God enkel te zien kreeg, krijgen wij als toch licht teleurstellende kijker niet te zien.

Een laatste woord over de hond, die de Palme’Dog kreeg (de film zelf won ook de Palme d’or). Ik lees hier en daar dat ze die echt zouden hebben laten ondergaan wat we te zien krijgen in de film. Dat geloof ik nooit. Het is wat schockerend maar uiteindelijk zullen ze hem gewoon wat laten inslapen hebben en hem terug doen wakker worden en meer niet. En aan de hond te zien is hij nog volledig ok, hij applaudisseerde lekker mee op de Oscars. (***)

Sandra Voyter: Sometimes a couple is kind of a chaos and everybody is lost. Sometimes we fight together and sometimes we fight alone, and sometimes we fight against each other, that happens.

Gräns (Border) – 2018

Gräns (of Border) is gebaseerd op een kortverhaal van Lindqvist, die furore maakte met “Let the right one in”. Het kortverhaal is door hem dan verder uitgebreid om er een volwaardige film van te maken.
Als je de auteur Lindqvist kent, dan weet je dat je voor iets speciaal gaat. Ik zou het geen horror noemen, maar meer thriller met iets bovennatuurlijks er bovenop. Meestal is dat in zijn boeken juist de sterkte. Maar is het kortverhaal goed genoeg voor een film?
In Gräns ontmoeten we Tina, die werkt bij de douane bij een internationale ferrydienst met aankomst in Zweden. Tina ziet er wat speciaal uit, we mogen het “niet mooi” noemen. Dit is wel knap gedaan, en doet me soms wat denken aan The Elephant man, maar dan minder erg. De film kreeg overigens een oscarnominatie voor makeup en was ook de inzending van Zweden voor beste buitenlandse film ,maar zat niet in de uiteindelijke 5 genomineerden. Je moet voor de grap eens gaan kijken hoe de hoofdrolspeelster er in ’t echt uit ziet.
Tina heeft echter een speciale gave wat haar ideaal maakt voor de job : ze kan aan mensen ruiken of ze liegen of angstig zijn. Zo haalt ze mensen er uit die toch te veel sterke drank meenemen, maar op een dag kan ze iemand er uit halen die uiteindelijk een geheugenkaart met foto’s van misbruik bij kinderen bij zich heeft. Dat gedeelte zit niet in het boek. Ik wil geen spoilers geven en ga niet verder uitwijden over waar het verhaal naartoe gaat. Uiteindelijk krijgt de film echter een twist waar ik wat moeite mee had omdat een personage dat eerst heel duidelijk goed was ineens heel slecht wordt. Het leek me wat raar en het is dan ook zo dat het boek dit niet doet. Daardoor lijkt het wat op “ok , we hebben nog tijd over, we gaan daar nog iets aan toevoegen dat mensen niet verwachten”. Uiteindelijk wordt het weer wat ongeloofwaardiger, omdat ze dan de legende van wisselkinderen er bij nemen, wat dan weer iets is waar je al over gehoord hebt. Het allerlaatste shot is ook heel goed – het is geen open einde, maar de vraag is wel hoe ze daar nu mee verder moet en dat ze misschien dezelfde beslissing moet nemen die haar “ouders” ook hebben gedaan. (Voila, dat was niet gemakkelijk , maar hiermee heb ik toch lekker niets verklapt.)
De film ademt op vele vlakken de sfeer van de auteur uit. Het gaat allemaal niet te snel, en de Zweedse omgeving ent aal maakt het nog wat echter , net als in de originele film van Let the right one in. Er komen niet echt enge dingen in voor, behalve dan bij één bepaalde scene die ik maar als seks zal omschrijven. Als je de film gezien hebt weet je wel wat ik bedoel, en het is iets dat je zeker zal bijblijven van de film. Het is heel effectief en nodig , en zeker niet gedaan om te shockeren, maar het is wel … speciaal.
Al bij al toch wel een geslaagde film, zeker qua acteerprestaties van haar en ook van Vore. De film is een afgerond geheel, maar ergens zag ik er nog wel meer in zitten wat haar gave betreft en haar werk. Maar dat is dan misschien iets meer voor een serie. Het is elk geval een film die je niet snel zal vergeten!(***)

Vore : If you’re different than others, it’s because you’re better than them.

The eiger sanction (1975)

Na Thunderbolt and Lightfoot was Clint Eastwood er vrij gedreven op om een rol aan te nemen die terug meer in lijn was met waar hij eerder successen mee boekte. Alhoewel hij geen fan was in spionage verhalen (strikt genomen is hij dit ook niet in deze film, eerder een huurmoordenaar) was het vooral het berggedeelte dat hem aansprak. Het eerdere gedeelte nam hij qua script ook zelf onder handen en hij was eigenlijk ook de producer (uncredited) en nam ook de honneurs waar als regisseur. Niet niks, want dit was nog maar zijn derde film als regisseur en qua omvang en lokaties niet te vergelijken met zijn eerste twee films.
Het is een raar beestje, deze film. Het deed me in het begin wat denken aan een soort van parodie op een Bondfilm, maar dan zonder grote stunts. Het verhaal op zich is voor mij de zwakke schakel van de film. Tegen de tijd dat ze eindelijk de Eiger gaan beklimmen vonden de makers het nodig om het nog wat ingewikkelder te maken waardoor je eigenlijk geen moer meer geeft wie nu wie gaat vermoorden. Ga gewoon die berg op, mensen! Dat is jammer, want waren ze gebleven bij “Clint moet één van de drie vermoorden” had het boeiender gebleven.
Maar eerst moeten ze, na de eerste sanction, Clint nog trainen om de berg op te klimmen. Eigenlijk amuseerde ik me nog het best met dat gedeelte. Het lopen met de indiaanse vrouw vond ik wel iets hebben. Dat Clint trouwens “fuck Marlon Brando” zegt, is omdat Clint de best actor award moest uitrijken aan hem maar Brando liet een indiaanse vrouw het beeldje ophalen. Van de homo-achtige villain Milles Mellough, gespeeld door Jack Cassidy die niet lang na deze film zou overlijden in een brand aangestoken door zijn sigaret, komt nog de meeste dreiging. Hij speelt het er wat over, maar het zou niet misstaan hebben in de Bondfilms van toen. Hij komt trouwens aan zijn eind op een manier dat aan Quantum of Solace doet denken, als Daniel Craig iemand achter laat in de woestijn. George Kennedy doet het heel goed in deze film, maar ik vind het spijtig dat hij op het einde de laatste onnodige twist moet zorgen. Ongeloofwaardig ook, want heb jij hem in de film zien manken? Dragon, gespeeld door David Thayer, is de M van dit verhaal, maar zijn albino achtig uiterlijk is te gek voor woorden. Voor de rest lopen er een paar vrouwen kortstondig rond in dit verhaal, maar echt vrouwvriendelijk is Clint niet in zijn dialogen met hen, maar toentertijd was daar allemaal nog niets mis mee. Gelukkig gaat Clint niet in op de avances van één van zijn studenten in het begin van de film. Dat zou echt fout geweest zijn, gezien het leeftijdsverschil en de leraar-student relatie. Clint was toen al 44.
Qua dialogen en script is het niet de beste film. Als we dan toch de berg op gaan met zijn vieren, hoop je nog op een spannende tijd, aangezien de opbouw van anderhalf uur dit eigenlijk ook beloofd. Jammer genoeg vond ik er weinig spanning aan. Ik moet wel toegeven dat ik een andere film gezien heb die zich afspeeld op de Eiger (Nordwand) die echt heel veel indruk op mij gemaakt heeft en die wel een paar gelijkenissen heeft met deze film. Het was dus op voorhand eigenlijk een verloren zaak op dat vlak. Waar de film het wel heel goed doet, zijn de beelden die gemaakt zijn van de klim. Ze zijn mooi en zeker heel spectaculair voor een film van 1974. Het ziet er allemaal heel echt uit en dat was het ook, en dat was vrij ongezien. Clint deed ook heel veel van het klimmen zelf omdat hij wou dat ze konden zien dat hij het was. Hij beklom natuurlijk niet heel de berg, maar de val die hij doet wanneer hij zijn koord moet doorsnijden, is echt en moet toch wel beangstigend zijn geweest. Als uiteindelijk iedereen verongelukt behalve Clint, ben je toch wat op je honger blijven zitten want je verwachtte toch wat confrontaties tussen de vier, meer dialogen, meer gebeurtenissen, meer twijfels van wie is nu degene die hij niet kan vertrouwen, en dat komt er niet echt uit. In mijn ogen had de film misschien een half uur voorbereiding mogen hebben en hadden ze meer tijd op de berg moeten besteden. Maar chapeau voor de beelden die gemaakt werden, en het verongelukken zelf is vrij schokkend. Jammer genoeg kan het je weinig schelen omdat er te weinig interactie is geweest tussen hen. En dat Clint het ging overleven hadden we al wel vermoed, toch.
Het succes van deze film bleef wat uit en dat verbaasde Clint, die er toch veel tijd en moeite had ingestoken. Bovendien was er een klimmer verongelukt tijdens het maken van de film, en heeft hij een tijdje met het idee gespeeld om heel de productie te doen stoppen; de bergscenes waren immers de eerste die gedraaid werden. De andere klimmers moesten hem overtuigen dat zijn dood niet voor niets geweest mocht zijn en dat hij de film wou afmaken.
Met wat betere dialogen en een betere uitwerking van de personages en wat minder ingewikkeld spionagegedoe had dit echt een goede film kunnen worden. Clint is ook niet altijd even goed op dreef vind ik, en alhoewel hij wel wat oneliners uitkraamt zijn er geen enkele echt grappig of zo goed dat je ze bij de aftiteling nog herinnert. De cinematografie van het laatste half uur maakt veel goed, maar kan de film niet helemaal redden.
Clint had nu twee films op rij gemaakt die niet zo succesvol waren geweest. Het zou niet lang duren of hij zou nog meer terugkeren naar eerdere successen : een western, en een derde Dirty Harry film (**)

Anderl Meier: You’re very good. I have really enjoyed climbing with you.
Dr. Jonathan Hemlock: We’ll make it.
Anderl Meier: I don’t think so. But we shall continue with style.

Flickering Lights (Blinkende Lygter) – (2000)

4 R

Anders Thomas Jensen, las ik, wordt wel eens de Deense Coen genoemd. En ik had er nog nooit van gehoord! Wetende dat Mads Mikkelsen, die altijd goed is om naar te kijken, in elke film van hem heeft meegespeeld, moest ik daar toch iets dringend aan doen!

En laten we het dan ineens chronologisch doen en met Flickering Lights (of Blinkende Lygter in het Deens) te beginnen. De film kan je zowat in drie delen zien : het eerste deel is een gangsterfilm, het tweede deel een roadmovie, en het derde laatste deel…. tja, hoe moet je dat noemen? Misschien wel inderdaad het Coens gedeelte. Want al komt niet alles even goed uit de verf (bv het begraven van het bier mist een beetje zijn pointe), toch is dit een zeer amusante film waarbij je, moest de proloog het al niet wat verklapt hebben, totaal niet zou weten hoe het verder gaat. Maar de korte inhoud op de achterkant van een dvd geeft dan ook al te veel weg. Desalniettemin, de vier mannen zijn goed op elkaar ingespeeld. Mads is wat de meest excentrieke, die omdat een koe niet van hem wegkijkt, die zomaar neerschiet. Wat er daarna gebeurt wanneer de eigenaar komt opdagen, tart alle verbeelding en dat is zowat het kantelpunt waarop je je “disbelieve” wat opzij moet zetten en je inderdaad moet denken “dit zou even goed een Coens film kunnen zijn”. Er is ook een kleine rol voor “The killing” Sophie Grabol. De scene met het uitblazen van eieren is heel grappig en tegelijkertijd een beetje “funny, how?”-achtig.
Ik las ook hier en daar over het vele geweld in de film, maar persoonlijk vind ik dat het goed meevalt. Er wordt niets expliciet vertoont, er is wel wat suggestie, en de echt grote gewelddadige actie op het einde, wel, als je daar niet van in de lach schiet, dan is de film niet voor jou. Op dat moment is de film al te gek voor woorden geworden (zonder dat het belachelijk wordt!)

Er zitten ook een aantal flashbacks in de film die laten zien hoe ze elk apart in de misdaadwereld zijn terecht gekomen, namelijk omdat ze om verschillende reden van thuis zijn weggelopen. Alhoewel dit onnodig lijkt, heeft het op het einde wel een goede pointe die ik hier niet ga verklappen.

Ik vind dit een heel knap debuut van Jensen. Zijn kortfilm staat ook op de dvd, en die zegt iets heel sterk over wanneer je iemand een racist moet noemen. Het won de oscar voor beste kortfilm. Terecht!

Dit is een film die je bijna niet “niet goed” kan vinden. Misschien iets te absurd voor sommigen, zeker omdat het begin wel serieus is. Maar het is net wanneer de film  het serieus kantje laat vallen, dat het echt goed wordt. Aanrader! (****)

Stefan: Whose blood is it?

Peter: Oh, just some customers’.

Thunderbolt and Lightfoot (1974)

Clint Eastwood had zin in een roadmovie. Na Easy Rider was dit genre een beetje aan het boomen. Michael Cimino had een goede rewrite gedaan van Magnum Force, en alhoewel Clint in eerste instantie de film zelf wou regisseren, gaf hij de job toch an Cimino (het script kwam al van hem) en lanceerde daarmee de carriere van de regisseur. Daarna maakte hij The Deer Hunter, maar dat was dan jammer genoeg zijn hoogtepunt, want de ramp Heavens gate zou zijn toekomst in Hollywood voor altijd de grond inboren. Spijtig, want hij had zeker wel talent, als je bedenkt dat dit zijn script was en zijn eerste job als regisseur. Hij brengt alles prachtig in beeld en alhoewel dit een roadmovie is komt het over als iets veel groter.
Clint speelt hier eigenlijk weer de man zonder naam, al is hij door de mensen bekend als Thunderbolt – de bandiet die een kluis openbrak met een soort van kanon. We zien hem in het begin als priester, die dan beschoten wordt tijdens een dienst. Een sterke opener, ook omdat we nog niet weten wat er juist aan de hand is. Al snel komt Lightfoot ten tenole, prachtig gespeeld door Jeff Bridges. Hij kreeg er terecht een oscarnominatie voor, en eigenlijk gaat hij in mijn ogen ook wel een beetje met de film lopen en speelt Clint meer tweede viool. Wat me ook opviel aan Clint is dat hier vanaf de eerst keer hij toch wel wat ouder begint te worden. Niet dat hij ouder is dan zijn leeftijd (hij was toen 44) maar als je hem in Dirty Harry bekijkt, leek hij nog jonger dan hij was. Die “jonge rollen” lijken bij deze toch wel wat gedaan te zijn; zijn gezicht begint trekken te krijgen en ook zijn haarlijn gaat duidelijk achteruit. Het ouder zijn dan Bridges valt op maar gelukkig speelt hij ook de oudere rol. Het fleurig hemdje dat hij aan doet kan er nog net mee door (en waardoor de schijn wel eens wordt gewekt dat ze eigenlijk een relatie hebben al wordt daar nooit iets over gezegd of getoond buiten een kus met George Kennedy door Bridges, wel met een hand er tussen), maar hij komt beter over als hij gewone kleren aan doet in de film. Als er iets wat slechter overkomt, dan is het wel de vrouwen die zo goed als ontbreken in de film, en als ze er zijn, lopen ze naakt in huis om de tuinman te verleiden of zijn het prostituees… of Lightfoot die zich verkleed als vrouw (vrij overtuigend, moet ik zeggen).
Na het “mannen op de vlucht” gedeelte van de film blijkt dat hun achtervolgers de ex-Bende zijn van Thunderbolt, omdat het geld zoekgeraakt is. Ze beslissen om dezelfde kraak opnieuw te doen omdat dit zo onverwacht is. Vanaf dan wordt de spanning toch wel wat opgedreven en zien we de voorbereidingen en de echte kraak. Gelukkig maken ze niet de fout om wat te onnozele dingen er in te steken (toch ook wel iets van die tijd) en het vrij serieus te houden. Toegegeven, als ze aan geld moeten geraken als ijsco-verkopers en tuinmannen, is net op het randje, zeker als je dan ziet dat ze met dat geld zo’n kanon kunnen kopen. . We zullen ook maar niet te ver nadenken over de man met de konijnen in de koffer – god knows wat die in de film komt doen. Maar voor de rest is het een film dat loopt als een trein zonder al te grote onwaarschijnlijkheden. Na de kraak krijgen we achtervolgingen met veel politie-auto’s en dat deed me wel wat denken aan Smokey and the bandit. Het samenspel tussen Bridges en Eastwood is echter goed gedaan (en duidelijk geinspireerd door Butch Cassidy and the Sundance Kid) en houdt de film zeker boven gemiddeld.
Op het einde lijken Thunderbolt en Lightfoot terug aan de grond. Maar dan komt het geld van de eerste kraak toch terug te voorschijn. Ondertussen weten we echter dat het niet goed gaat met Lightfoot, en Thunderbolt heeft het niet door, maar wij als kijker wel. We weten dus dat het uiteindelijk slecht kan aflopen, wat het ook doet, en het is toch wel gedurfd om het publiek met zo’n gevoel achter te laten. Maar ook daar hebben ze misschien wel gekeken naar Butch Cassidy en The Sundance kid, dat echt wel het meest gedurfde en voor mij persoonlijk het meest bijblijvende einde heeft van eender welke film.
De film was een bescheiden succes, maar Clint was niet tevreden over hoe United Artists deze film promootte. Hij zwoor om nooit meer met hen samen te werken, wat ook gebeurde. En dat terwijl ze zijn partner waren in de spaghettiwesterns die hij eerder maakte. De tweede film die hij met UA zou maken volgens zijn contract, werd dan ook nooit meer gemaakt. (****)

Lightfoot: Thunderbolt! Thunderbolt and Lightfoot. That sounds like somethin’.
thunderbolt: You’re forgetting I’m a lot older than you.
Lightfoot: There are plenty of guys twice my age who don’t know their ass from a hole in the ground.
Thunderbolt: I won’t fault you there.

Black rain (1989)

Ridley Scott maakte in 1989 Black Rain en had daar meer succes mee dan met zijn vorige film. Hij filmde in Japan, maar moest daar zoveel moeite voor doen dat hij gezworen heeft nooit meer daar te filmen. Het werd nochtans een goede film.
Toegegeven, het klinkt en ziet er soms heel jaren 80 uit. Het begint met een race met brommers met Michael Douglas (die natuurlijk wint) maar gelukkig hebben we daarmee de slechtste scene direct gehad. Het was ook alleen maar “too establish” dat het personage gewend is om er mee te racen.
Vanaf dan wordt alles beter. Scott geeft het niet direct op een blaadje of Michael’s karakter goed of slecht is, als hij ondervraagd wordt voor gangstergeld dat verdwenen is gegaan. Het is pas veel later, tegen Masahiro dan nog wel, dat hij de waarheid daarover vertelt. Zelfs zijn beste maat in de film, gespeeld door Andy Garcia, wist niet wat er van waar was. Dat is dan ook een mooi moment om aan te tonen dat Masahiro wel echt het vertrouwen gewonnen heeft en er wederzijds respect is. Ze zouden er zo een sequel op kunnen bouwen.
De grote scene, die iedereen onthoudt, is het onverwachts einde van Andy Garcia’s karakter. Eigenlijk was hij de meest sympathieke, en eerlijke gast in heel het verhaal. Dat hij halverwege word geliquideerd terwijl Nick er op moet toekijken, is onverwacht en de kijker hoopt dan ook echt op dat moment dat het niet fataal afloopt. De kans was heel groot dat de film daarna in elkaar zakt, omdat het een wraakfilm kan worden. Gelukkig wordt het niet enkel dat, en verliest Scott het verhaal niet uit het oog, hoe flinterdun het ook is. Het zou (zoals in een JCVD film ) gewoon een excuus kunnen zijn om wat actiescenes te tonen, maar Sato – de grote slechterik – krijgt op het einde toch nog een mooie scene waarbij hij zijn eigen vinger afsnijdt, zodat het geen kartonnen figuur is. We krijgen nog te weten waar het allemaal juist om gaat en waar de titel op slaat. En dan krijgen we natuurlijk de achtervolging op de moto’s en nog een handgemeen tussen beide, maar het wordt mooi afgewerkt. Het enige wat me niet duidelijk is, is hoe Masahiro ineens ook op de afgelegen hoeve is om Nick te helpen. Het was voorspelbaar dat hij na zijn schorsing er eerst niet bij wou zijn maar nog wel zou komen opdagen, maar hoe kon hij nu weten waar Nick was… ik vermoed dat er iets te veel uit geknipt is, want Scott is niet iemand die zoiets niet zou opmerken.
De film is goed in beeld gebracht door Jan de Bonten Hans Zimmer mag voor het eerst voor Scott werken. Zijn gladde muziek versterkt wel het jaren 80 gevoel. De Japanse sfeer komt echt wel over, met beelden van het Japanse nachtleven vol neonlichten en natte steegjes. Het verschil in werken tussen Japanse en Amerikaanse politie komt goed uit de verf.
Nick klaagt er constant over, maar het is wel Masahio die hen uiteindelijk wat lessen in moraal moet leren. De humordie voortkomt uit de meningsverschillen tussen de politiemensen van verschillende raciale afkomsten pakt verrassend goed uit. Scott toont zich een begenadigd regisseur door naast komedie er ook een vleugje drama in te verwerken.
Er word door iedereen heel overtuigend geacteerd : Michael Douglas speelde naturlijk al eerder politieagent in The streets of San Francisco en ik vind dat je dat ziet. Hij was een uitstekende keuze voor deze rol. Garcia heeft minder te doen maar speelt zijn “good cop” goed. De Japanse acteur Takakura, de Japanse agent die Garcia en Douglas bijstaat, komt heel sympathiek over met zijn nederige, ontspannen houding tegenover de luidruchtige Douglas.
Een beetje een vergeten film misschien, maar dat is dan toch wel onterecht. Dit is gewoon een amusante film. (***)

Nick Conklin: I usually get kissed before I get fucked.

Magnum force (1973)

CLint Eastwood keert terug in het tweede dirty Harry avontuur “Magnum Force”. Don Siegel was officieel niet beschikbaar als regisseur, maar eigenlijk was het vooral omdat men het Harry karakter iets zachter wilden maken dat men een andere regisseur zocht. Ze wilden hem wat toegankelijker maken voor het grote publiek, en ook zeker de onbedoeld racistische uitspraak naar de zwarte overvaller (“well do you punk”) niet herhalen. Al herhaalde Harry de uitspraak nog eens op het einde van die film, en was het toen tegen een blanke, het is toch vooral die bankoverval scene die het bekendst is. Clint Eastwood vroeg aan Ted Post, die ook Hang’em High regisseerde en nog kende van zijn Rawhide periode, om deze film te regisseren. Ted Post maakte er zijn eigen film van, en maakte niet de fout om Siegel te imiteren. Al klinkt de muziek van Lalo Schifrin bekend in de oren.
De film opent direct tijdens de begintitels met een offscreen Harry die de bekende “punk” quote van de eerste film nog eens herhaalt. Dat vond ik nu eerlijk gezegd wel wat goedkoop, maar het amerikaans publiek zal wel gejuigd hebben op dat moment. In elk geval denk je op dat moment nog dat het een echte Harry film wordt. Maar al vrij snel zie je iets anders en zie je Harry zelfs lachen (iets dat Clint Eastwood sowieso weinig in films doet). Hij is soms echt relax, en is ook iets minder “niet te genieten” voor zijn baas en collega’s. De quote van deze film “a man has to know his limitations” is ook wel sterk maar toch minder memorabel dan die van Dirty Harry. Als Harry een vliegtuigpiloot is en dan zo hard remt dat iedereen door elkaar geschud wordt, dacht ik even naar Airplane te kijken. Gelukkig knalt hij nog altijd iedere bandiet genadeloos neer. We zien hem ook nog toegankelijk zijn voor vrouwen (zijn onderbuurvrouw is wel heel gewillig, en de “knock on his door” scene is wel schitterend.)
Allemaal best ok, maar soms vergat ik toch dat het Dirty Harry moest voorstellen. We weten ook niet wat hem heeft doen terugkeren naar de force, want hij gooide immers zijn badge weg op het einde van de vorige film. En blijkbaar kleurt hij nog altijd buiten de lijntjes, want eigenlijk zit hij op de “stakeout” afdeling ipv “homocide”. Naar het einde van de film toe vond ik wel dat hij meer terug “in character” kwam, en de scene in het warenhuis is best spannend.
De plot is best goed. Een aantal verkeersagenten besluiten om het heft in eigen handen te nemen en schieten maffialeden en ander gespuis gewoon neer bij een verkeerscontrole. Als Harry ze op het spoor komt, vragen ze Harry om mee te doen. Hij denkt even na en zegt “i think you misjudged me” en ik had het gevoel dat hij daarmee ook wou zeggen “ik meende het zo niet in de vorige film” en ergens denk ik zelf dat Harry meer getwijfeld zou hebben in de eerste film.
Het einde is best bevredigend, al is het eindgevecht (wel uniek op een vliegdekschip dat niet meer in gebruik is) iets dat we ondertussen al wat te veel gezien hebben, maar toen zal dat wel ok geweest zijn. In zijn geheel vond ik hem toch net iets minder vermakelijk dan het eerste deel, omdat bepaalde zaken nogal traag vooruit gaan. Het is wel weer mooi in beeld gebracht ( San Francisco komt er weer goed uit) en er zijn zeker spannende momenten. Ook Hal Holbrook doet zijn best met wat hem gegeven wordt en tussen hen is er zeker chemie. Ook viel David Soul me wel op (van Starsky en Hutch), en soms denk ik dat het beter was geweest als hij alleen de boosdoener had geweest, en dat ze hem wat meer hadden uitgediept en meer screentime gegeven hadden.
Al bij al niet zo memorabel als de eerste film, het mist iets dat de eerste film wel had, maar het is zeker wel een film om lekker onderuit te zakken met de knappe actiescenes op het einde en het toch wel verrassende einde. (***)

Sunny: Hi!
Harry Callahan: Oh, hi… what’s your name?
Sunny: Sunny. You know, I’ve been living here for almost six months now. It’s funny I’ve never met you before.
Harry Callahan: Oh well… I work a lot.
Sunny: I know. You’re the cop who lives upstairs.
Harry Callahan: That’s right.
Sunny: Mind if I ask you a question?
Harry Callahan: Go ahead.
Sunny: What does a girl have to do to go to bed with you?
Harry Callahan: (after recovering from his initial shock at so brazen a seduction effort) Try knocking on the door.

The Irishman (2019)

Wat vond de filmkijker er van?

Er is al zoveel geschreven over deze film. Het feit dat Scorsese net voor de release uithaalde naar de Marvel films is spijtig, want daardoor waren er meer mensen geneigd om deze film wat af te kraken. Ieder zijn eigen ding toch? Uiteindelijk zei hij niet dat hij het niet goed vindt ; eerder dat het een ander soort film is, en dat zijn soort film aan het verdwijnen is. En net daarom mogen we blij zijn dat hij deze film nog gemaakt heeft, na meer dan tien jaar in development hell omdat niemand hem de centjes er wou voor geven. Reddende engel is Netflix, en na een korte release in de bioscoop (anders mag het niet mee doen aan de Oscars) mag iedere Netflix abonnee daarvan genieten.
Ondertussen waren zijn hoofdrolspelers van weleer (De Niro & Spesci) echter al wat te oud geworden en daarom moest het meeste van die centjes uitgegeven worden om ze terug jonger te maken. Maar het mag gezegd worden dat vooral Al Pacino hen komt versterken in wat volgens mij zijn beste rol is in jaren. Dat kunnen we van Pesci ook zeggen (hij was immers eigenlijk al lang op pensioen) in een verrassend ingetogen rol, en ook De Niro is in goede vorm. De film roept heel veel nostalgie op naar Goodfellas, Casino en zelfs Raging Bull en het zijn dan ook de kijkers van toen die deze film het meest apprecieren. Het is een afscheid aan de gangsterfilm voor Scorsese en zijn hoofdrolspelers. De jongere “Marvel” kijkers zullen er alleen daardoor al minder gevoel voor hebben.
Maar een film moet ook op zichzelf kunnen staan, los van de nostalgie. Is het dan nog altijd zo’n goede film? Ik vind van wel. Toegegeven, ik heb de film niet in één keer uitgekeken, daarvoor was de zit te lang. Maar ik moest elke keer met spijt stoppen en heb het wel drie dagen na elkaar gekeken, als een soort van serie dus. Als ik er op terugkijk denk ik wel dat er hier en daar wel wat geknipt kon worden (heel de Kennedy connectie bijvoorbeeld, al is dat historisch gezien dan weer wel interessant). Maar voor mij kon het dan ook weer niet lang genoeg duren. Jep, ben dus duidelijk een fan van deze film.
Er zitten fragmenten in die om te snoepen zijn en waar ik echt van genoten heb. Het zijn er te veel om op te lijsten, maar als ik er dan toch ééntje moet uitkiezen, ga ik voor de bijeenkomst tussen Hoffa (Pacino) en Tony Pro (een steengoede Stephen Graham – ik hoop op een oscarnominatie!). Echt om de duimen af te likken, en De Niro die dan de situatie probeert te redden met een geimproviseerde “12.5”. Scenes zoals dit zullen maken dat dit een even grote klassieker zal worden dan de vorige gangsterfilms van Scorsese. Het verhaal zelf is best boeiend en de film is echt niet, zoals ik al ergens las, een aaneenschakeling van dialogen aan een tafel waarin veel namen genoemd worden. Het is egenlijk een simpel verhaal waarbij het vooral gaat over de relatie tussen de drie hoofdrolspelers. Veel actie is er niet in, al worden er wel veel mensen in het gezicht beschoten (historisch correct!). Het is gewoon zalig hoe mensen met elkaar omgaan en spreken met dubbele bodems. Hoe je meedenkt met De Niro als hij iets te horen krijgt dat hij ook niet direct begrijpt. Je euro valt tesamen met De Niro. Zalig!
Ook over de rol van Anne Paquin is er al wel wat geschreven. Ze heeft maar een paar zinnen in heel de film, en voor de rest zijn het vooral niet goedkeurende blikken naar haar vader. Het is waar dat de vrouwen geen grote rol spelen in de film. Maar ik denk dat vooral de bekendheid van Paquin de wenkbrouwen doen fronsen. Moest het een onbekender iemand geweest zijn, zou er niet zoveel rond te doen zijn geweest. Paquin heeft gewoon de kans gegrepen om met Scorsese samen te werken, want om de rol zelf zal het haar niet te doen zijn geweest. Toch niks mis mee… ik hoop voor haar dat er geen scenes van haar eruit geknipt zijn, maar ik vermoed van niet.
Tenslotte nog iets over het “verjongingsproces” van de hoofdrolspelers. Bij Pesci en Pascino vind ik het heel goed gelukt. Bij de Niro meestal ook, hier en daar vind ik dat je de CGI toch wat ziet. Belangrijker is : bewegen ze ook als een 39-jarige ipv een 70-jarige? Hier en daar zie je het wel in de bewegingen ; de scene waarin De Niro een slager op straat in elkaar slaat wordt dikwijls genoemd. Ik wist dit op voorhand en heb het eens goed bekeken. Hij lijkt inderdaad wat raar te stappen maar eigenlijk moet hij wat over de rond de brokstukken lopen die op straat liggen. Maar hij doet dit inderdaad wat onhandig. De acteurs hadden een bewegingscoach en ik vind dan ook dat het in de meeste scenes best ok is. Hier en daar zie je het wel een beetje, maar dat is dan ook omdat je er echt gaat op letten. Het stoorde me niet genoeg om uit de film gehaald te worden. Ik moet zeggen dat het verjongen best wel goed gelukt is en ben blij dat ze dit nog hebben kunnen doen, maar dan komt mijn nostalgie natuurlijk daar ook weer boven. De ogen van de Niro meer iers maken door ze een blauwe kleur te geven, was in mijn ogen (haha) niet nodig geweest om zijn rol overtuigender te maken, maar om nu te zeggen dat het “belachelijk” is, vind ik er over. Het doet niets af aan de prachtige film die Scorsese hier afgeleverd heeft. Zijn volgende film is weer met De Niro en met Di Caprio. Ik kan niet wachten! (*****)

Frank Sheeran: Three men can only keep a secret if two of them are dead.

Violet & Daisy (2011)

 

Wat vond de filmkijker er van?

Deze film heeft niet veel aandacht gekregen. In 2011 kwam hij in Toronto op het filmfestival daar in premiere, maar pas in 2013 kwam hij beperkt uit in de zalen. Het was dan ook een bomb office bomb, zoals ze zeggen, maar dat kan moeilijk anders, als je de film geen enkele kans geeft.
Zo slecht is de film namelijk niet. Je zou kunnen zeggen dat het een beetje Tarantino geinspireerd is, maar om het nu een ripoff of zwak afkooksel te noemen vind ik er wel over. De film is origineel genoeg daarvoor – je denk wel eens aan Tarantino (en eerlijk gezegd denk ik wel dat hij deze film leuk zou vinden) maar het wil het duidelijk ook niet zijn.
Violet en Daisy speelt zich af in een wereld die hard trekt op de onze, maar alleen al het feit dat twee nog puberende meisjes succesvolle huurmoordenaars kunnen zijn, geeft de film een tintje van “dit is niet echt mensen, maar let’s have some fun with it”. Als je dat niet meeneemt tijdens het kijken, dan kan ik me voorstellen dat je het allemaal maar flauwekul vindt. Zie het echter als een grimmig sprookje en neem het niet te serieus! Hoe kan je anders geloven dat deze harde killers in hun vrije tijd springen op een bed en praten/dromen over kleren die willen kopen?
Het is ook gedurfd om de film voor een groot deel in één kamer te laten spelen, ook al is die gevuld met klassebak Gandolfini, die perfect gecast is, en al zal hij voor altijd Tony Soprano zijn, na een minuutje of zo ben je dat al helemaal vergeten. Hij is de grootste reden om de film te zien, maar ook Saoirse Ronan en Alexis Bledel spelen erg goed. Ze spelen een soort oude en jongere zus relatie, want het karakter van Alexis heeft al een andere partner gehad, en er is wel wat chemie tussen hen. Ook het mysterie dat er is tussen hen (hoe hebben ze elkaar leren kennen, wat is hun achtergrond, hoe zijn ze hier in terecht gekomen) maakt het boeiend al krijgen we weinig antwoorden. Danny Trejo had wat uitleg kunnen geven als hun vaste opdrachtgever, maar hij heeft een hele kleine rol, ook al staat hij op sommige filmposters.
De beeldvorming is zorgvuldig en er is duidelijk over nagedacht, ook tijdens de actiescenes. Het deed me wat aan Kick Ass denken ,maar dan met wat minder actie. Het verliest een beetje tempo in het tweede deel, maar er zit toch nog onverwacht een twist in op het einde die je niet ziet aankomen. De eindscene met April hoefde dan weer niet voor mij. En zo heb je toch het gevoel dat het niet perfect is, dat er nog meer in had gezeten. Ook naar het einde toe, waarbij Gandolfini een soort van vaderachtige relatie begint te krijgen over hen. Nog een beetje meer focus, en het had nog beter geweest, maar zoals het nu is, gaat de meter van de schaal toch al eerder naar drie ipv twee sterren. (***)

Daisy: If we were rich and didn’t have to kill him, we could pay him just to make those cookies for us all the time.
Violet: Hell, what if the cookies are just the tip of the iceberg? What if he makes brownies?

Someone to watch over me (1987)

 

Someone to watch over me mag Ridley Scott’s eerste “mainstream” film genoemd worden. Na een historisch origineel drama, horror/science fiction films en een romantisch sprookje dat jammerlijk faalde aan de kassa, vraag ik me af of hij niets anders meer van de grond kon krijgen OF dat hij gewoon zelf eens iets simpeler wou doen na het zwoegen van Balde Runner en Legend. Ik denk eerder het laatste, omdat hij later nog wel eens zou terugkeren naar zo’n soort film als tussendoortje (Matchstick Men en A good year).
Someone to watch over me had evengoed “The bodyguard” kunnen noemen, want die film kwam pas 5 jaren later in 1992. Tom Berenger speelt Mike Keegan, een juist gepromoveerde detective bij de politie. Hij moet Claure Gregory beschermen die de getuige is van een moord. Hij heeft de nachtdienst gekregen, hij heeft immers nog niet genoeg te zeggen daarover. Zijn vrouw Ellie (Lorainne Bracco, gekend als de psychologe uit The Sopranos) en kind zijn daar natuurlijk niet zo blij mee, ook al was zij zelf ook een politieagente. Sla de volgende paragraaf over als je geen spoilers wil lezen.
Zonder dat hij het wil begint hij gevoelens te kweken voor Claire. Hij voelt zich daar schuldig over, want zijn huwelijk is best ok. Toch neemt hij de verboden stap op een nacht, hij bekent dit bij zijn vrouw, met als gevolg dat hij niet meer naar huis mag komen en ook Claire mag hij natuurlijk niet meer bewaken. Tussendoor wordt de moordenaar opgepakt en herkent door Claire, maar hij wordt vrijgelaten (om eerder vage redenen als je het mij vraagt, maar laat het ons op procedurefouten laten). Die probeert natuurlijk Claire te laten vermoorden maar dat kan hij beletten. Dan probeert de moordenaar het maar door zijn vrouw en dochter te gijzelen. Hij neemt de plaats in van zijn kind, maar zijn vrouw kan de moordenaar neerschieten en alles komt terug goed in dat gezinnetje.
Ik heb met opzet de inhoud iets uitgebreider beschreven dan anders. Het is wel duidelijk dat het een simpel verhaaltje is, en dat het zijn ding niet daar uit moet halen. Het staat of valt met acteerpresaties, en die zijn gelukkig wel goed. Tom Berenger doet het echt goed in een rol waar we hem niet vaak in zien. Je ziet hem worstelen met zijn gevoelens, dat hij voelt voor beide vrouwen, dat hij dit ook niet wou. Bovendien is het niet echt een politieheld; en dat maakt hem ook menselijker en maakt het spannender in de paar scenes waar wat suspense of actie in zit. Zijn vrouw, Lorainne Bracco, doet het ook meer dan behoorlijk, ook al heeft ze niet veel screentime. En dat is jammer, want hadden ze daar wat meer tijd in gestoken, ook in haar backstory, dan had de eindscene veel meer voldoening gegeven. De scenes tussen hem en zijn vrouw zijn de beste van de film. Nu is het einde een beetje “deus ex machina”, ook al weet je dat ze vroeger ook een politieagente was. Het is ook een beetje verwarrend gefilmd vind ik. *spoiler* De jongen vindt het wapen onder de tafel geplakt, nadat hij van zijn plaats wisselt met zijn vader. Maar wat er dan juist gebeurt, de tafel gaat omver denk ik en de mama pakt het pistool? Maar we zien dat niet echt… dit had spannender en beter gekund.
Maar voor de rest klaag ik niet over de film. Ik was wel mee, ook in de actrice die de getuige speelde. Overigens is dit één van de weinige films van Ridley Scott waarin er min of meer een sex scene te zien is, namelijk met de getuige, maar we zien er geen met zijn vrouw. Ik was ook mee in het dilemma waar het eigenlijk om gaat in deze film, en ik vond het er ook niet over dat het een happy ending heeft. Verder is het een mooie film om naar te kijken qua belichting – het meeste speelt zich binnenshuis af en toch voelt de film niet benauwd of toneelachtig aan. Ook de muziek van Michael Kamen (nooit op cd uitgebracht) doet het goed, in contrast met de popliedjes die in de jaren 80 een must waren in elke film die hip wou zijn. De openingssong van Sting is dan wel weer goed, alleen jammer dat wat we op dat moment te zien krijgen helemaal niet verder gaat in waar het verhaal begint. Zeker niet tot de betere films van Scott, maar toch wel extra punten om de man toch met de getuige in bed te doen duiken (anders had het wel heel soft geweest) en de gevoelige kant van Tom Berenger naar boven te doen krijgen. Ik had hem nog nooit zo gezien, en denk niet dat er veel films zijn waarin we dat kunnen zien. Leuk filmpje voor een vrijdagavond. (***)

Joey Venza: [threatening Claire Gregory in a bathroom at The Guggenheim] Now you walk out of here and if you ever see me again, you never saw me before.