Someone to watch over me (1987)

 

Someone to watch over me mag Ridley Scott’s eerste “mainstream” film genoemd worden. Na een historisch origineel drama, horror/science fiction films en een romantisch sprookje dat jammerlijk faalde aan de kassa, vraag ik me af of hij niets anders meer van de grond kon krijgen OF dat hij gewoon zelf eens iets simpeler wou doen na het zwoegen van Balde Runner en Legend. Ik denk eerder het laatste, omdat hij later nog wel eens zou terugkeren naar zo’n soort film als tussendoortje (Matchstick Men en A good year).
Someone to watch over me had evengoed “The bodyguard” kunnen noemen, want die film kwam pas 5 jaren later in 1992. Tom Berenger speelt Mike Keegan, een juist gepromoveerde detective bij de politie. Hij moet Claure Gregory beschermen die de getuige is van een moord. Hij heeft de nachtdienst gekregen, hij heeft immers nog niet genoeg te zeggen daarover. Zijn vrouw Ellie (Lorainne Bracco, gekend als de psychologe uit The Sopranos) en kind zijn daar natuurlijk niet zo blij mee, ook al was zij zelf ook een politieagente. Sla de volgende paragraaf over als je geen spoilers wil lezen.
Zonder dat hij het wil begint hij gevoelens te kweken voor Claire. Hij voelt zich daar schuldig over, want zijn huwelijk is best ok. Toch neemt hij de verboden stap op een nacht, hij bekent dit bij zijn vrouw, met als gevolg dat hij niet meer naar huis mag komen en ook Claire mag hij natuurlijk niet meer bewaken. Tussendoor wordt de moordenaar opgepakt en herkent door Claire, maar hij wordt vrijgelaten (om eerder vage redenen als je het mij vraagt, maar laat het ons op procedurefouten laten). Die probeert natuurlijk Claire te laten vermoorden maar dat kan hij beletten. Dan probeert de moordenaar het maar door zijn vrouw en dochter te gijzelen. Hij neemt de plaats in van zijn kind, maar zijn vrouw kan de moordenaar neerschieten en alles komt terug goed in dat gezinnetje.
Ik heb met opzet de inhoud iets uitgebreider beschreven dan anders. Het is wel duidelijk dat het een simpel verhaaltje is, en dat het zijn ding niet daar uit moet halen. Het staat of valt met acteerpresaties, en die zijn gelukkig wel goed. Tom Berenger doet het echt goed in een rol waar we hem niet vaak in zien. Je ziet hem worstelen met zijn gevoelens, dat hij voelt voor beide vrouwen, dat hij dit ook niet wou. Bovendien is het niet echt een politieheld; en dat maakt hem ook menselijker en maakt het spannender in de paar scenes waar wat suspense of actie in zit. Zijn vrouw, Lorainne Bracco, doet het ook meer dan behoorlijk, ook al heeft ze niet veel screentime. En dat is jammer, want hadden ze daar wat meer tijd in gestoken, ook in haar backstory, dan had de eindscene veel meer voldoening gegeven. De scenes tussen hem en zijn vrouw zijn de beste van de film. Nu is het einde een beetje “deus ex machina”, ook al weet je dat ze vroeger ook een politieagente was. Het is ook een beetje verwarrend gefilmd vind ik. *spoiler* De jongen vindt het wapen onder de tafel geplakt, nadat hij van zijn plaats wisselt met zijn vader. Maar wat er dan juist gebeurt, de tafel gaat omver denk ik en de mama pakt het pistool? Maar we zien dat niet echt… dit had spannender en beter gekund.
Maar voor de rest klaag ik niet over de film. Ik was wel mee, ook in de actrice die de getuige speelde. Overigens is dit één van de weinige films van Ridley Scott waarin er min of meer een sex scene te zien is, namelijk met de getuige, maar we zien er geen met zijn vrouw. Ik was ook mee in het dilemma waar het eigenlijk om gaat in deze film, en ik vond het er ook niet over dat het een happy ending heeft. Verder is het een mooie film om naar te kijken qua belichting – het meeste speelt zich binnenshuis af en toch voelt de film niet benauwd of toneelachtig aan. Ook de muziek van Michael Kamen (nooit op cd uitgebracht) doet het goed, in contrast met de popliedjes die in de jaren 80 een must waren in elke film die hip wou zijn. De openingssong van Sting is dan wel weer goed, alleen jammer dat wat we op dat moment te zien krijgen helemaal niet verder gaat in waar het verhaal begint. Zeker niet tot de betere films van Scott, maar toch wel extra punten om de man toch met de getuige in bed te doen duiken (anders had het wel heel soft geweest) en de gevoelige kant van Tom Berenger naar boven te doen krijgen. Ik had hem nog nooit zo gezien, en denk niet dat er veel films zijn waarin we dat kunnen zien. Leuk filmpje voor een vrijdagavond. (***)

Joey Venza: [threatening Claire Gregory in a bathroom at The Guggenheim] Now you walk out of here and if you ever see me again, you never saw me before.

Legend (1985)

Waarom bekeken? Ridley Scott

Wat vond de filmkijker er van?

Ridley Scott, na het (relatieve) success Blade Runner en echt succesvolle Alien, had veel problemen met zijn volgende film. Na een paar projecten die niet doorgingen (oa Dune) koos hij voor dit fantasy sprookje. Wat uit kwam in de zalen was niet Scott’s product : sterk ingekort, met vreselijke muziek van Tangerine Dream en catchy popsongs. Het werd een flop, en pas met “Black rain” had hij 4 jaar later terug een hit.
Jaren later vond hij de director’s cut terug, en bracht deze uit op dvd en later blu ray. Terug met de originele muziek van Jerry Goldsmith (van Alien), en twintig minuten langer. Duidelijk een hele verbetering : er is meer ademruimte, het verhaal is coherenter, het alternatieve einde overtuigender, en de muziek is een hele verbetering en geven het toch wat een episch gevoel. Maar we moeten eerlijk zijn en toch wel concluderen dat het niet Scott’s beste werk is. De personages zijn iets te eenzijdig en lijken wel karton, en Scott gaat toch wel wat over de top met de benamingen van zijn personages : fee Lilly, really? Gump, Blix, Screwball? Afgezien van het feit dat je ze nog amper herinnert als de film afgelopen is, zijn dit geen namen om in zo’n ernstig sprookje te steken, want dit is geen film voor kinderen. Het is misschien die mix van horror en sprookje waar de film de bal misslaat. Andere films (zoals de meer recente Pan’s Labyrinth) slagen daar wel in. Hier vloekt het toch wel wat en de paar pogingen tot humor zijn amper grappig en voelen gewoon misplaatst aan.
De film krijgt wel plots een heel ander niveau als de slechterik van de film in beeld verschijnt. Misschien hebben ze hem zonder inspiratie de naam “Darkness” gegeven, maar Tim Curry is echt wel heel goed. Zijn diaogen zijn, in tegenstelling tot andere kunstmatige zinnen van andere personages, een hoogtepunt in de film en de scene tussen hem en de prinses die hij als minnares wil zijn voor mij de enige waarin zij ook heel overtuigend speelt. Je krijgt een beetje het gevoel dan van wat de film had kunnen zijn. De stem van Darkness werkt ook, en het begin van de film, waarin hij de opdracht geeft om de eenhoorn’s hoornen te verwijderen, geeft de film een sfeer die het heel de afspeelduur had moeten volhouden. Maar zodra Blix en zijn varkensachtige collega uit de struikjes kijken naar Jack en Lilly, mja, vanaf dan is dat weg en lijkt het wel een kinderfilm te zijn. Tom Cruise als Jack doet het trouwens ook niet slecht, maar er is nog niet te zien dat hij ooit een superster zal worden. Je kan wel zijn oorspronkelijk nog niet perfect gebit bewonderen in deze film.
De film ziet er wel goed uit, en de oscarnominatie voor beste makeup is dan ook terecht. Het was zijn tijd ver vooruit. Ook visueel is het een pareltje : ik denk niet dat eenhoorns ooit zo prachtig gefilmd zijn. Ook hier gaat Scott wel een beetje er over met de pluisjes die in beeld verschijnen. Het bos in daglicht is goed, en darkness is slecht. We weten dat wel na een tijdje en hij hoeft dat niet heel de tijd te benadrukken. Heel de film werd in Pinewood Studios verfilmd (en er was ook een brand die de set vernielde). Scott probeert de indruk te geven dat het buiten gefilmd is, maar dat is duidelijk niet het geval. De decors zijn echter verbluffend, en het stoorde me helemaal niet dat het toch niet dat buitengevoel kon geven. Het maakt de film uniek qua sfeer.
Het verhaal, daar heb ik nog niet veel over gezegd, maar dat is ook omdat het niet de sterkste kant is van de film. De director’s cut maakt het allemaal wat beter om te volgen, maar het is eigenlijk een heel simpel en vrij clicheachtig verhaal, waarbij personages opduiken die nauwelijks van belang blijken te zijn. Scott had beter wat meer tijd gestoken in de onderlinge verstandhouding tussen de personages. Er is een lord of the rings achtige kweeste in de film, het is duidelijk waar hij zijn inspiratie is gaan halen, maar het is niet zo goed uitgewerkt. De actie is dan wel weer vrij goed, en het einde waarbij Lilly zelf de eenhoorn lijkt te onthoornen, is het spannendste moment in de film. Maar hoe Darkness plots de ruimte wordt ingeschoten door daglicht, dat vond ik dan wel weer wat raar…
Als je naar deze film kijkt, kijk dan zeker naar de director’s cut en geniet van de beelden en van Tim Curry. Voor de rest zal deze film je niet zo lang bij blijven vrees ik. De film kreeg wel een cult-status achteraf, maar toch op een andere manier dan Blade Runne lijkt me. (**)

Princess Lily: I hear a throat begging to be cut!
Darkness: Are you so eager to see blood flow?
Princess Lily: As eager as you are to drink it!