Easy Rider. Iedereen kent het van “Born to be wild” van Steppenwolf. Maar is het meer dan dat? Nauwelijks, op het eerste zicht.
Er is geen vergissing mogelijk dat er eigenlijk geen verhaal in de film zit. Men zou kunnen zeggen dat het verkopen van de drugs in het begin, en de fatale afloop op het einde, waarschijnlijk ergens in een scenario moet gestaan hebben. Maar al wat er tussenin gebeurt, lijkt improvisatie van het moment te zijn waarbij de acteurs soms uren hebben zitten lullen en waar ze dan het beste uit geknipt hebben. Bovendien lijkt het er dikwijls op dat de acteurs ongelooflijk high waren, vooral Dennis Hopper dan. Op het eind, op het kerkhof, is alle logica eindelijk zoek en en zien we nog net niet een orgie met twee vrouwen die ze onderweg opgescharreld hebben in een bordeel. Wyatt (van Wyatt Earp, Peter Fonda) en Billy (the kid, Dennis Hopper) zijn nauwelijks personages die je sympathiek kan vinden. De enige die wat in de buurt komt is Jack Nicholson, die oscar genomineerd werd voor zijn bijrol. Hij brengt wat “rede” in de conversaties, omdat hij de enige is die denkelijk niet high of zat was en het enkel acteerde. Maar de manier waarop hij dan op zijn einde komt, en vooral dat er bijna geen reactie komt van de andere twee, en dat we ze in de volgende scene terug vrolijk zien verder rijden en er nooit meer iets over hem gezegd wordt, lijkt mij wel één van de grote flaters van de film.
Enfin, het lijkt me er op dat de makers een geweldige tijd hebben beleefd maar dat er van een echte film (en gevoelens) geen sprake is. Geen drama, geen spanning, geen onrtoering, gewoon … gewoontjes. Het moet gezegd worden dat de beelden van de rijdende moto’s wel tot de verbeelding spreekt en dat het amerikaanse landschap dikwijls mooi in beeld gebracht is. En ook dat de muziek goed gekozen is. Naar het schijnt was Easy Rider de eerste film die enkel reeds bekende muziek gebruikte (van dat moment dikwijls in de hitlijsten stond) en is er ook geen “score”. Ik kan me wel voorstellen dat zoiets ongelooflijk moet geweest zijn in de cinema, en ook dat het de eerste “independent” film was die ooit gemaakt werd en die gesteund werd door een grote studio (zo van doe maar op, hier is het geld). Het moet wel een soort van revolutionaire film geweest zijn in die tijd, ook door wat het eigenlijk laat zien – de rebelsheid, de vrijheid, de i don’t care mentaliteit.
Ik had er niet een wauw gevoel bij. Ik heb dan de documentaire nog gekeken (een uur lang) en ik vond dat eigenlijk boeiender dan de film zelf. Hoe de acteurs er op terug kijken en toegeven dat er veel improviseren bij was terwijl ze high waren, de anecdotes en de verduidelijking bij sommige beelden of conversaties, geven de film zeker een meerwaarde. De audiocommentaar van Dennis Hopper is daardoor overbodig (en slaapwekkend eigenlijk, met veel lange pauze’s).
Moet je dit gezien hebben? In mijn ogen niet. Maar samen met de documentaire geeft het wel een mooier geheel. (**)
Billy: We did it, man. We did it, we did it. We’re rich, man. We’re retirin’ in Florida now, mister.
Captain America: You know Billy, we blew it.
Filmkijkers 