Joe Wright, tot dan vooral bekend voor Atonement en Pride & Prejudice, maakt met The Soloist de eerste “hedendaagse” film dwz een film die zich gewoon afspeelt in de hedendaagse tijd. Hij doet dit slechts met wisselend succes.
Het verhaal is echt gebeurd en gebaseerd op een boek van Steve Lopez, een journalist die een column rond Nathaniel Ayers schrijft, een dakloze die uitmuntend kan spelen op een cello. Robert Downey Jr speelt Lopez en Jamie Foxx de dakloze en het moet gezegd worden dat ze zeer goed acteren en dat er ook een chemie tussen beide acteurs aanwezig is. Dit is noodzakelijk in dit soort films. Alleen jammer dat Nathaniel nooit echt sympathiek over komt (enkel op het einde misschien) en een beetje te veel ratelt naar mijn zin. We hebben de rain main routine al iets te veel gezien.
Het probleem is een beetje dat de regisseur toch wel een beetje de focus van zijn verhaal verliest en wat te veel wil vertellen. De film gaat over chizofrenie, over armoede op straat, over racisme, over al dan niet medicijnen nemen, en over wat er aan ghetto-wijken kan gedaan worden en hoe ze daar trachten een oplossing voor te vinden (lees: mensen oppakken). Daardoor verliest de film een beetje zijn poten want geen van alle zijn diep genoeg uitgewerkt. Bovendien wordt de film nu ineens zwaarder en het lijkt erop dat het niet goed weet wat het er verder mee moet doen. De film gaat ook eerder over Lopez dan over de soloist zelf en daardoor krijgen we geen diepgaand beeld over hem. Een beetje meer flashbacks naar zijn leven zou dit verholpen hebben. Er zit wel evolutie in het karakter van Downey Jr wanneer hij beseft dat hij er niet van uit mocht gaan dat hij de betere van de twee is en alles terug goed kan maken. Het komt het best tot uiting door hem Mr Ayers te noemen, en dat terwijl Nathaniel hem heel de tijd als Mr Lopez aansprak.
Wat wel origineel is, is dat er geen geforceerd happy end te vertellen is. Het lukt Lopez dan wel niet om zijn doel te bereiken – namelijk dat Nathaniel medicatie zou nemen en dat hij een wereldster wordt. Maar hij is van de straat af, blijft instrumenten bespelen in LAMP, een opvangcentrum voor daklozen, en hij heeft terug contact heeft met zijn familie.
De film duurt iets te lang, en er zit ook een scene in waarin we muziek horen en waarbij elke toon als een kleur op het scherm getoond wordt. Het deed me denken aan 2001: A space Odessey en het paste niet echt in deze film vond ik.
Toch is het al bij al een film die lekker wegkijkt. Het verhaal is soms grappig, en simpele scenes (zoals het moment dat Lopez de cello ontvangt van een lezer) zijn origineel gefilmd en tonen de kwaliteiten van de regisseur. Het lijkt gewoon dat dit soort films niet voor Joe Wright gemaakt zijn. Hij zou weer een ander genre proberen met opvolger Hanna, die dan weer veel beter is. De film lijkt me dan ook een maar halfgelukt projectje van een regisseur waarvan we toch wel beter gewend zijn. (***)
Steve Lopez: “Points West” by Steve Lopez. A year ago, I met a man who was down on his luck and thought I might be able to help him. I don’t know that I have. Yes, my friend Mr. Ayers now sleeps inside. He has a key. He has a bed. But his mental state and his well-being, are as precarious now as they were the day we met. There are people who tell me I’ve helped him. Mental health experts who say that the simple act of being someone’s friend can change his brain chemistry, improve his functioning in the world. I can’t speak for Mr. Ayers in that regard. Maybe our friendship has helped him. But maybe not. I can, however, speak for myself. I can tell you that by witnessing Mr. Ayers’s courage, his humility, his faith in the power of his art, I’ve learned the dignity of being loyal to something you believe in, of holding onto it. Above all else, of believing, without question, that it will carry you home.
Filmkijkers 